I'm so lost right now { & Milianna }

‘Je zou voor een andere evolutie kunnen gaan. Vaporeon misschien, die zijn leuk.’ hij bleef even stil en vervolgde daarna ‘Maar eigen keus.’ Milly knikte, maar zei voor de rest niets. Na de deur met een protest open was vroeg Soul of het ging, een beetje laat, hij kon haar bijvoorbeeld helpen dus eerst gaf ze hem een bijna onopmerkbare afkeurende blik en zei toen, met een pokeface "Ja hoor, de deur is al open."

Een blauw en paars licht vulde de ruimte waardoor het een beetje spookachtig leek, wat natuurlijk onzin was gezien hier continu mensen moesten zijn voor de energie en welke reden dan ook. Haar hand tastte naar de reling bij de trap, pakte deze vast en daalde naar beneden. De stalen gang die ervoor zorgde dat ze de centrale in konden leek eindeloos, al was na een tijdje lopen de andere trap de zien.

Milianna schudde haar hoofd als antwoord en sprak "Nee, eigenlijk niet." ze staarde naar Soul welke de deur open deed en ze vervolgde "Het lijkt mij gewoon leuk om te doen, al weet ik nog niet waar ik zal moeten beginnen..." haar stem stierf af toen ze de centrale bekeek, ze had verwacht dat het niet veel bijzonder zo zijn, maar niet zo leeg. Haar gedachten uitsprekend zei de jongen ‘Het is hier best kaal…’ bijna zijn zin vervolgend sprak ze "Veel kaler dan verwacht." opeens sprong de Zorua uit haar armen en racete er vandoor, geneigd om haar Pokémon achterna te zitten rende ze achter Hilda aan, wat was ze nou weer van plan?! Nadat ze had afgeslagen trof ze de Pokémon daar aan, doodleuk met een duivelse lach naar haar trainer te kijken.

Ze schoot naar voren om de stilzittende Zorua te pakken te krijgen maar deze sprong opzij, waardoor Milianna met haar gezicht vol op de ijzeren vloer knalde, met een hand over haar pijnlijke slaap wrijvend keek ze Hilda vernietigend aan, welke een schaterend lachje in haar hoofd liet galmen. 'Is het niet beter de pokémon in zijn bal te laten?!' Hoorde ze Soul roepen, aan zijn stem te horen was hij nogal ver weg, dus ze zou nogal hard moeten roepen zodat hij haar hoorde "Als ze niet zo irritant was had ik dat al gedaan, al steeds waneer ik haar laat terug keren gaat ze even snel weer uit de Pokéball!" Haar stem klonk erg geïrriteerd en ze deed geen poging om dit te verbergen, simpelweg omdat de Tricky Fox Pokémon zo deed.

Ze probeerde het nog een keek en kreeg deze keer de staart te pakken van de zwarte Pokémon "Ik heb je!"

'Kan je ze...niet africhten ofzo? Haar leren dat ze erin moest blijven.' ze merkte dat Soul bij haar was gekomen "Eigenlijk snap ik het nog wel, Hilda is nog een Baby, dus vandaar dat ze zo doet." ze legde overduidelijk nadruk op de 'Baby' en keek de Zorua aan, welke een beledigend geluidje maakte. Tevreden keek ze stond ze op, de Zorua steviger vasthoudend zodat deze er niet nóg een keer vandoor ging. 'Doet ze het wel vaker?' Nu gaf Hilda antwoord, gewoon om haar trainer nog meer te irriteren en Soul te laten schrikken, voor de tweede keer. "Ja, dat doe ik zeker." kondigde ze trots aan door het bijna te gillen in zijn hoofd.

De blauwharige zuchtte even, waar had ze dit aan verdient? Ze wou de Pokémon zelf, dat klopt, al had ze nooit gedacht dat juist uitgerekend zij zo een irritante Pokémon was.

Hij leek niet echt tevreden met haar antwoord, hij had dan gewoon pech. Dikke. Dikke pech, gezien ze niet van plan was om meer te gaan uitleggen. Even giechelde Hilda, ze zou die echt eens goed in de gaten moeten houden, waarschijnlijk komt er nog een streek van de Zorua.

Doordat ze gewend was aan het constante gemopper en gegil in haar hoofd reageerde ze amper op het antwoord die Hilda gaf, al leek Soul het daar niet eens mee te zijn, kan hij wel ergens mee tevreden zijn? "Ze gaat nu in haar bal." Wauw, eindelijk iemand die begreep waarom ze gek werd van de Tricky Fox Pokémon, dus ze haalde enkel haar schouders op, klikte het ronde ding los en voordat ze de Zorua liet terugkeren had ze deze een tweede vernietigde blik waardoor nog meer gegiechel volgde. De blauwharige vergrootte de ball en liet Hilda terugkeren, het duurde een paar seconden of deze probeerde er weer uit te komen maar Milianna hield het rood witte ding stevig vast, zodat die niet open kon en de Zorua eruit kon gaan. De druk verminderde na een tijdje, al dacht ze er niet aan om haar greep te verslappen, die truc gebruikte Hilda vaker, alsof doen dat ze het opgaf en als zij haar greep liet verslappen eruit komen.

'Ben je zeker dat ze erin blijft zitten?' ze schudde haar hoofd als antwoord "Nee, daarom ga ik deze maar stevig vasthouden voorlopig." zei het meisje, doelend op de Pokéball welke weer kleine druk op haar hand zette. Strak hield Milianna haar blik op de ball, alsof het ding elk moment kon open gaan zonder dat het meisje het doorhad.

Ze hoorde Soul wat zeggen over terug gaan, gezien er toch niet veel hier was behalve heel veel stalen muren. "Goed idee, het is hier saaier dan verwacht." het meisje maakte aanstalten om richting de uitgang te gaan lopen, terwijl ze een blik naar achter wierp om te kijken of de man haar nog volgde.

'Misschien ligt het wel aan de soort pokémon dat ze zo is. Het kan goed zijn dat andere Zorua ook allemaal zo'n karakter hebben.' ze keek naar Soul, haalde haar schouders op en mompelde iets wat in de richting was van "Misschien." ze keek met een ietwat afwezige blik naar de Pokéball van Hilda, ze hoopte maar dat de Zorua snel beter ging luisteren, of anders zou het een hel worden om haar af te gaan richten.


De lange gang waar ze nog een minuut of twee geleden in was liep ze voor de tweede en waarschijnlijk de laatste keer door, ze zou er niks meer te zoeken hebben, misschien ging ze er wel later terug komen om de Pokémon die er leefden te vangen. De laatste deur piepte nog steeds, al ging deze wel gemakkelijker open dan eerst, wat het meisje wel geruststelde. Nog geen stap naar buiten te hebben gezet had ze al meteen het gevoel een zandpop te zijn, geen sneeuwpop, een zandpop.