I Will Survive

Ze was inmiddels zo vaak door dit moeras gekomen, dat ze het op haar duimpje begon te kennen. Of ze daar blij mee moest zijn? Taylor vond eigenlijk van niet, maar aan de andere kant bespaarde het haar tijd en bleven haar kleren net ietsje meer schoon. Haar nieuwe, pastelroze regenlaarzen waren daarvoor ook een prima aankoop geweest. Ze was nu iets meer tevreden over de wandeling naar huis. Naar huis. Het was nu alweer een lange dag voor haar geweest. Rangerwerk was zo vermoeiend. Taylor snapte niet waarom Tiffany hier zo enthousiast over had gedaan. Het liefst kwam ze nog terug op haar beslissing om zelf Ranger te worden, maar ze wilde haar zus beschermen en dat ging, naar haar eigen inschattingen, veel beter als Operator.

“Ik neem een lekkere, warme douche als ik thuis ben,” mompelde ze tegen Zer0. De Greninja hield haar op het moment gezelschap. Hij zei niet veel, maar dat hoefde voor de blondine ook niet. Zijn aanwezigheid was genoeg. Ze wilde net iets zeggen over hoe vervelend ze het soms vond om mensen met hun eigen domme fouten te moeten helpen – want de missie die ze vanmiddag had afgerond was echt niet te harden met hoe dom die man was geweest – toen ze een schreeuw om hulp hoorde. Taylors wenkbrauwen zakten omlaag en haar oog had bijna een stuiptrekking. Nope. No way. Dat had ze verkeerd gehoord. Niemand had om hulp geroepen. Zer0 keek haar met een strenge blik aan toen ze de andere kant op wilde marcheren. Dan maar omlopen. Taylor slaakte een diepe zucht toen zijn poging om haar alsnog erop af te laten gaan werkte. “Ik haat je. Met heel mijn hart. Jij mag straks mijn rug insmeren.” Hij gaf vast fantastische massages.

Taylor liep nukkig op de bron van het geluid af en staarde naar de grote hoop omgevallen bomen. Ze zag nog net een hoofd en een hand ertussen door komen. Euh…? Wat was hier in Arceusnaam gebeurd? De blondine staarde naar het meisje dat zich kennelijk ertussen in vast had gezet en toen er iets kwam dat op oogcontact leek, had ze maar één ding te zeggen. “Hoe dan?!”

De stem die klonk vertelde Taylor in ieder geval genoeg. Het ging om een meisje, zoals ze eerder al vermoedde, en dat meisje wilde het er niet over hebben. Oké. Cool. Het was niet alsof het echt noodzakelijk was om te weten anyway. Taylor bekeek het bouwsel geconcentreerd. Hoe kon ze die zware bomen het beste weg krijgen? De vreemdelinge vroeg toen of ze wilde helpen en ze was erg geneigd om een sassy opmerking te maken, maar toen begon de ander over dat ze moest plassen. “Je bent in het moeras,” was eruit voor Taylor het echt in haar hoofd kon vormen als gedachte. “Pis gewoon ergens.” Dat het niet slim was om op de plek waar je stond te plassen, kwam pas veel later in haar op. “Ik ben een Ranger. Zelfs als ik het niet zo willen,” ging ze verder – en voor het gemak liet ze even weg dat het ook zo was, “dan ben ik alsnog verplicht om je te helpen.” Ze keek even naar Zer0. Het was zijn schuld dat ze hier stond, dus hij mocht zijn poten ook wel gebruiken. “Denk je dat je die bomen aan de kant kan tillen?” vroeg ze aan hem. Moxxi had kunnen helpen, maar die was veel te zwaar. Ze wilde niet riskeren dat haar Venusaur diep de modder in zakte. De Greninja stapte rustig op de voorste stam af en deed een paar pogingen om het gewicht te tillen, maar het mocht niet baten. Die bomen waren veel te zwaar. Hm.

De opmerking die volgde negeerde Taylor compleet. Dat was teveel info. Dat hoefde ze niet te weten. Daarom focuste ze zich op het vinden van een oplossing voor het meisje, maar haar eerste idee mocht al niet baten. Toen er werd gevraagd of ze geen andere pokémon had, schudde de blondine met haar hoofd. “Niet die kunnen helpen.” Zer0 was zo’n beetje het sterkste – op Moxxi na. “Maar…” begon ze hardop te denken. “Misschien zijn er wilde pokémon die kunnen helpen.” Ze keek weer naar Zer0 en herinnerde zich dat Heracross in het gebied waren gespot. Die hadden toch zo’n… Euh… Haak? Hoorn? Dat leek wel als een heftdinges. Misschien kon ze die gebruiken? “Zer0, ga op zoek naar Heracross en lok die hierheen,” droeg ze haar Greninja op. Hij vertrok meteen. Taylor haalde ondertussen haar Styler al tevoorschijn. Met de informatie die erop stond kon ze vast wel vinden of Heracross haar echt kon helpen of niet.

“Mhm,” reageerde Taylor wat afwezig op het meisje haar vraag. Vangen betekende voor haar hetzelfde als… Nou ja, vangen. Maar het betekende ook weer iets heel anders. Toen de roodharige vroeg of ze een dinges vast had, keek ze met geheven wenkbrauw op. “Nee, dit is een donges,” merkte ze in eerste instantie op, terwijl ze het apparaatje hief. “Heel anders dan een dinges.” Wacht. Shit. Ze zou vast een klacht indienen bij de Rangerbase als Taylor zo onverschillig bleef doen. Ugh. “Bedoel je een Capture Styler?” probeerde ze het maar opnieuw. “Ja, dit is mijn Styler.” Dat elke Ranger die had was een opmerking die ze maar doorslikte. Aardig doen was een beetje moeilijk als je verlangde naar een warme douche en de persoon waar je mee stond te praten je daarvan weerhield. Hoe langer dit duurde, hoe langer ze op haar douche moest wachten.

De vreemdelinge vroeg of ze dat al vaker had gedaan. Taylor’s wenkbrauwen trokken verward samen. Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Capturen? De blondine trok haar mond open om wat te zeggen, maar de redding van de roodharige was het vreemde geluid dat Taylor hoorde. Ze kapte meteen haar botte opmerking af en keek in de richting van waar het vandaan kwam. Het leek wel… Gezoem? Van veraf? Was dat het? Taylor zag haar Greninja in de verte verschijnen en verdwijnen – en niet veel later zag ze een ander figuur opdoemen. Hoe dichter het in de buurt kwam, hoe meer Taylor het begon te herkennen als een Heracross. Perfect! Ze startte meteen haar Styler op, hield hem in de aanslag en schoot toen de disc op het enorme insect af. Die was zo overrompeld door niet alleen het apparaatje, maar ook het figuur van de blondine, dat Taylor de eerste paar cirkels met gemak kon tekenen. Toen verbrak de Heracross de lijn, echter. De Ranger gromde nukkig en probeerde het opnieuw, maar de pokémon was nu op z’n hoede en viel de disc meteen aan. “Zer0!” riep Taylor, in de hoop dat haar Greninja dichtbij genoeg was om het te horen. Als een echte ninja kwam hij plots achter de Heracross tevoorschijn en gebruikte een Lick om het insect te verlammen.

“Perfect! Thanks!” riep Taylor hem toe. Voor een derde maal richtte ze haar disc op de wilde pokémon en vuurde ze het apparaatje op hem af. Daarna begon ze vlugge cirkels te tekenen. De lijn smolt uiteindelijk samen met de Heracross en de pokémon keek een stuk vriendelijker uit z’n ogen. “Yes, dát is hoe het moet,” opperde Taylor toen. Ze gebaarde naar de hoop boomstammen waar de vreemdelinge nog tussen vast zat. “Heracross, kun je me helpen met het weghalen van die dingen?” Heracross keek er even naar, stapte toen naar het hoopje en duwde zijn hoorn onder de bovenste stam. Daarna zette hij zich af. Met een beetje bloed, zweet en tranen gooide hij de boom van het hoopje af – en belandde het ergens dieper het moeras in. “Nice, als je dat nu–” begon Taylor, maar ze kon haar zin niet af maken. De Heracross vloog er namelijk vandoor. “Hey!”