What's in a day

Eigenlijk was het behoorlijk vreemd zodra je er over na ging denken. Slapen. Het nam je naar andere werelden, sommige zo vreemd dat je ze nooit zo kunnen voorstellen. Toch was dat precies wat je eigenlijk aan het doen was. Je onderbewuste nam alles over en liet je allerlei beelden zien. Ooit werden dromen als iets bijzonders gezien. Als iets dat een boodschap kon doorgeven van een hogere macht en als iets wat je zelf nooit van je leven zou kunnen aanpassen. Toch bestaat dat tegenwoordig wel. Als je er maar vaak genoeg op oefent kun je tijdens je dromen de touwtjes in handen nemen. Alles sturen zoals jij dat wil en er allerlei leuke dingen mee doen. In dromen is namelijk alles mogelijk, niets is uitgesloten. Wil je vliegen? Dan ga je vliegen. Op vakantie naar een ander land of een compleet nieuwe pokémon ontdekken. Zelfs het dromen over het ontmoeten en vangen van Legendarys is mogelijk. Als jij zelf kan bepalen wat je droomt houd niets je tegen om je grootste wensen uit te laten komen. Het enige jammere er aan is dan wel dat je er uiteindelijk toch uit ontwaakt. Dan was alles wat je had meegemaakt toch eigenlijk niet gebeurd. Soms was dat maar beter ook. Nachtmerries zouden een stuk moeilijker te controleren vallen en het compleet controleren zou niet eens mogelijk zijn. Het gekke aan nachtmerries is alleen dat het vaak niet je grootste angsten zijn die er in naar voren komen. Vaak zijn het dingen die je gedurende de dag hebt meegemaakt en ergens in je achterhoofd nog rondspoken. Net zoals dromen eigenlijk. Het neemt dan alleen een net iets andere wending waardoor er een niet altijd even prettige situatie ontstaat tijdens je nachtrust. Het zijn eigenlijk altijd wel dingen waarvan je jezelf niet helemaal bewust bent. Verborgen angsten en dingen die je weg stopt in de donkerste hoekjes van je geheugen. Toch vinden die dingen hun weg terug naar boven en durven ze zo nu en dan te verschijnen in je dromen. Die dromen worden dan al snel in nachtmerries veranderd en moeilijk om nog te kunnen besturen. Terwijl het ene persoon graag droomt en die ene nachtmerrie zo nu en dan niet zo heel erg vind zijn er ook van die mensen die het liefste slapen zonder er iets van door te krijgen. Gewoon je ogen sluiten en het moment dat je in slaap valt niet eens door hebben. Daarna alsof je een sprong vooruit bent gegaan in de tijd weer wakker worden tijdens de nieuwe ochtend. Ook dat was een raar aspect van slapen. Je bent jezelf er compleet van onbewust hoe veel tijd er voorbij gaat terwijl je daar zo rustig ligt te slapen. Bij wijze van spreken verdwijnen al je zorgen en heb je nergens geen last meer van. Alle pijn verdwijnt en er blijft alleen nog rust over. Precies dat is de reden dat mensen graag slapen. De moderne mens maakt zich, bewust of onbewust, vrijwel elk moment van de dag wel ergens zorgen over. Als die zorgen verdwijnen gaat men zich simpelweg stukken beter voelen. Al met al is het maar een vreemd en moeilijk te verklaren geheel, dat slapen.

Langzaam opende een van de twee blauwe ogen zich. Een dunne lichtstraal scheen langs het rolgordijn de kamer binnen. Het lag als een warme deken over de vloer, het tapijtje en uiteindelijk over het bed. De stilte in de kamer werd doorbroken door een lange zucht. Zo'n zucht die je alleen kon horen voor er ergens moeite voor gedaan moest worden. Van die moeite die het persoon eigenlijk helemaal niet wilde doen. Sommige zouden het frisse tegenzin noemen, anderen de eindeloze sleur van het leven. Een tweede oog werd open gedaan, waardoor het merendeel van de kamer nog zichtbaar was. Het was nog donker, op die ene straal van het ochtendlicht na. Het meisje sloot zuchtend haar beide ogen en draaide zich zodat ze helemaal op haar rug lag. Langzaam bracht ze haar bovenlichaam omhoog tot ze recht overeind in het bed zat. Met haar rechter hand wreef ze de slaap uit haar ogen, voor een geeuw haar mond verliet. Haar armen strekte ze uit en haar handen vonden elkaar boven haar hoofd. Zo strekte ze zich nog iets verder uit, daarna naar links en naar rechts. Zodra haar armen weer naast haar lichaam vielen klonk er een derde zucht. Rustig draaide ze haar benen naar de rand van het bed en bleef zo even zitten. De voorkant van haar voeten raakte de grond net, terwijl haar hielen nog wat rond zweefde. De twee ogen werden op de wekker gericht, die op het nachtkastje stond. De grote, groene letters lieten zien dat het twee over zes was. Dat betekende dat ze nog achtenvijftig minuten had om zich klaar te maken. Aan te kleden, te eten en haar spullen te pakken. Twee rode ogen verschenen aan de nog donkere zijde van de kamer. Enkele secondes staarde ze haar aan voor ze naderde. Door het licht dat in de kamer viel werd de gedaante met elke stap duidelijker. Eerst de vormen, daarna de kleuren. Voor haar neus stond een Weavile. De pokémon had een stapel kleding over zijn arm geslagen en reikte die aan. Met een klein knikje nam het meisje de kleding aan. De Weavile, haar partner, Cozen, had de nacht over haar gewaakt. Dat deed hij vaker. Een reden leek hij er niet voor nodig te hebben. Het was iets dat hij wilde doen, dus wie was zij om hem daar over tegen te houden. Hij was een van de weinige die ze echt kon vertrouwen, waar ze altijd op aan kon. Natuurlijk, zoals ieder ander hadden ze ook slechtere tijden gekend. Tijden waar ze elkaar amper hadden kunnen uitstaan. Maar de afgelopen jaren waren ze gegroeid. Niet alleen naar elkaar toe maar ook zelfstandig. Het meisje bracht zich omhoog en wiebelde even op haar benen voor ze begon met zich om te kleden. De Weavile was rustig op de rand van het bed gaan zitten en staarde wat voor zich uit. Zodra ze omgekleed was gaf ze een knikje richting de pokémon. Haar hand legde ze op de deurklink en zodra hij bij haar stond werd de kamer achter hun gelaten.

De donkerblauwe haren van het meisje danste sierlijk achter haar aan terwijl ze door de gangen liep. Een klein stukje achter haar wandelde de Weavile. De pokémon leek de kalmte zelf te zijn maar verraste elk voorbijgaand persoon met een blik van ijs. De twee leken door de gangen te glijden. Soepel als een frisse zomer bries maar tegelijkertijd ook intimiderend als een stille storm. Iedereen die met hun taken bezig was liep natuurlijk ongestoord langs hun. Zij waren met hun eigen dingen bezig en hadden er überhaupt geen tijd voor. Degene die naar een gesprekspartner opzoek waren besloten toch maar verder te zoeken. Zo ging het altijd als ze Cozen bij had, ze was er aan gewend geraakt. Weavile hadden nou eenmaal geen goede reputatie en als er een je op zo'n manier aan keek wist je wel beter dan gezellig een praatje te gaan maken. Het was niet dat ze het op het moment erg vond dat mensen haar ontweken. Als ze veel tijd over had gehad zou ze Cozen wel gewoon terug in zijn pokéball stoppen. Dan kon ze wel gewoon met mensen praten. Nu had ze niet zo veel tijd dus kon ze eigenlijk ook helemaal niet vrolijk een praatje met iemand gaan maken. Bovendien was ze nou ook weer niet dat ene persoon dat het met iedereen kon vinden. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand haar aansprak waardoor ze uiteindelijk in een hele discussie zouden komen. Binnen de kortste keren zou zij het dan weer onbenullig vinden en er over op willen houden, waardoor het andere persoon weer het idee kreeg dat hij had 'gewonnen'. Het was eigenlijk allemaal maar vermoeiend. Mensen. Het was dan ook geen wonder dat ze in de kantine recht bestelde wat ze wilde eten en binnen de kortste keren zat ze ook met precies dat eten aan een tafeltje. Het was een twee persoonstafel en degene op de stoel tegenover haar was natuurlijk ook Cozen. Hij at van een klein bolletje citroen ijs. Veel at hij nooit en de brokken die de meeste pokémon kregen moest hij niet hebben. Daarom liet ze hem altijd zelf de keuze over wat hij zou eten. Aangezien hij deels ice type was, was een ijsje vaak het antwoord. Bij een uitzondering at hij wel eens wat anders. Warm eten moest hij echter nooit hebben. Het zelfde gold voor wat hij dronk. Ook daar zat vrijwel altijd een ijsklontje in. Nooit iets van koffie, thee of warme chocomel. Eigenlijk was het best typisch. Een bepaald type pokémon at enkel bepaald type eten en het soort eten waar zijn soort zwak tegen was moest hij niet hebben. Als je daar over na ging denken kwam natuurlijk ook de vraag op of het bij mensen het zelfde zou zijn. Het antwoord was vrij simpel eigenlijk. Er was geen manier om te verklaren dat mensen vaak van zowel warme als koude, zoete als zure dingen hielden. Mensen waren niet zo makkelijk te begrijpen als de types van pokémon.

Om precies één voor zeven stond Lima in de rij voor de balie. Veel Rangers begonnen om 7 uur 's ochtends. Daarom was het rond die tijd ook vaak het drukst bij de balie. De vroegste vogels waren dan al weg, daar bij horen viel niet helemaal in haar straatje. Ze had simpelweg haar slaap nodig en offerde daarvoor met alle liefde wat rust bij de balie op. Ook laat weg gaan was niet haar ding. Dat betekende dat ze ook pas laat klaar was en daarom vrij weinig meer met haar dag kon doen. Dat was natuurlijk ook niet wenselijk dus werd dat ook niet gedaan. Het resultaat daar van was dat ze in de drukte stond. In de rij voor de balie. Al was wachten nou ook niet bepaald haar ding. Hoe dan ook, ze kon niet wachten tot ze er weg zou mogen en haar missie zou kunnen doen. Het leuke aan het zijn van Ranger was dat het altijd anders was. Je wist van te voren nooit wat je kon verwachten. Het resultaat daar van was natuurlijk dat je dingen moest doen die soms ook niet al te leuk waren. Ze had al twee keer moeten helpen bij een cafeetje en dat was nou niet bepaald de reden waarom ze Ranger was geworden. Dat waren hele andere baantjes die ze ook had kunnen hebben. Maar als ze dat gewild had zou ze zich wel hebben aangemeld bij een cafeetje om daar te werken en niet bij de Ranger Academy om een Ranger te worden. Dat was niet meer dan logisch. Een van haar eerste missies had ze een half huis moeten leegscheppen met de sneeuwschop, nou dat was ook niet bepaald waar ze op gehoopt had. Het enige voordeel was dat ze toen nog met twee Snover had moeten dealen voor ze het fatsoenlijk af kon maken. Die quest had nog een beetje Ranger-achtig gevoeld. Tot nu toe waren er ook al drie quests geweest waarvoor ze een bepaald type pokémon had moeten vangen. Een Starly om een ander te leren vliegen. Een Electric type en een pokémon die Brick Break kon leren om stenen in het bos te vernietigen. Eindelijk was ze aan de beurt. Het was inmiddels zeven over zeven. Alsof ze het expres zo had gedaan om wat extra geluk te hebben die dag. Lima knikte ter begroeting naar de receptioniste. Het was er een die ze nog nooit had gezien. Een nieuwe waarschijnlijk, er kwamen er namelijk steeds meer bij. De vrouw checkte wie ze was, welke rang ze had en welke missies er voor haar mogelijk waren. Uiteindelijk bleek een groep Heracross voor problemen te zorgen op de Laverre Nature Trail. Daar zou ze dus een kijkje moeten gaan nemen en de pokémon moeten kalmeren. Als ze dat voor elkaar had gekregen was ze weer klaar voor de dag. Het was namelijk rustig en er waren meer dan genoeg Rangers beschikbaar. Ook werd haar nog nadrukkelijk vertelt dat als er problemen waren ze de Ranger Base maar zou moeten contacteren en dat zij dan ondersteuning zouden sturen.

De twee zwarte vleugels van lieten enkele bladeren opwaaien. Met een wat doffe klap kwamen de twee grote poten op de grond en kon het meisje op de rug van de Charizard af stappen. Zachtjes aaide ze een keer over de nek van haar pokémon voor ze die bedankte voor de rit. Lima liet haar blauwe ogen een keer over het gebied gaan. Het was een vrij moeras-achtig bos en zag er niet al te fris uit. Ze wist hoe Khaleesi op haar hygiëne stond dus keerde ze de Shiny pokémon terug in haar pokéball. In plaats daar van haalde ze een derde pokémon tevoorschijn. De jonge pokémon stuiterde vrijwel meteen vrolijk in het rond en gaf het been van haar trainster een zachte knuffel. Vervolgens richtte de Mienfoo haar blik op de omgeving. Zodra deze weer naar Lima werd gericht, werd haar kleding opgemerkt. Lotus had door dat deze kleding Ranger werk betekende en dus ook dat ze zou mogen helpen. Als er iets was wat de pokémon graag deed was het, het helpen tijdens Ranger werk. Precies dat was ook de reden dat Lima voor de pokémon had gekozen. Waarschijnlijk was Cozen een betere keuze geweest als het op spoorwerk aan kwam. De pokémon was een heel stuk delicater en ook vele malen sneller. Bovendien had hij een betere kans om zich tegen de wilde pokémon te verdedigen als dat nodig zou zijn. Toch had ze voor Lotus gekozen omdat zij het leuk vond om te helpen. Cozen leek het altijd meer een verplichting te vinden en verkoos toch het vechten wel boven het speuren. Tot ze de groep Heracross hadden gevonden zou ze het dan ook bij de Mienfoo houden. Ze had een redelijke neus en eigenlijk ook wel een speciaal talent om problemen te vinden. Het nadeel was dan wel dat ze vaak zelf ook in die problemen terecht kwam en dat was iets dat Lima niet altijd even goed kon appreciëren. Het was namelijk een hele moeite om elke keer je pokémon te moeten zoeken en die in of andere probleem situatie te vinden. Lima legde de situatie aan de pokémon uit, gevolgd door de taak die ze zou krijgen. Het opspeuren van de groep Heracross. Lotus knikte bevestigend en begon vervolgens hier en daar aan bomen en stukjes plant te snuffelen terwijl ze door het gebied liepen. Lima hield zelf haar ogen ook open voor een mogelijke aanval van de groep pokémon. Ze waren agressief en dat was ook de reden dat ze gestopt moesten worden. Als ze gewoon iedereen met rust zouden laten en hun eigen gang zouden gaan was er geen probleem geweest. Dan zou ze hier niet naar toe zijn gestuurd. Plotseling gebaarde Lotus dat ze stil moest zijn en moest komen. Voorzichtig en zo stil mogelijk sloop Lima richting de Mienfoo. Vanaf de boom waar ze achter stonden was de groep pokémon te zien. Tussen hun in was er meer te zien. Een Bellsprout die door de groep Heracross werd aangevallen. Dit moesten de Heracross zijn die voor de problemen zorgde en

Kalm liet ze haar blauwe ogen over de situatie gaan. Er waren verschillende factoren die een rol zouden spelen. Iedereen moest zijn rol goed uitvoeren en dan was het nog maar hopen op een positieve uitkomst. Er waren vele onzekerheden die allemaal een rol speelde in het plan wat ze in een korte tijd had moeten bedenken. Er waren meerdere reden waarom ze weinig tijd had. Waarschijnlijk zou de Bellsprout het niet zo gek lang uithouden, zo belaagd door de groep Heracross. Als Ranger kon ze die daar natuurlijk niet zo lang laten liggen. Bovendien waren de grote blauwe pokémon vrij onvoorspelbaar. Wie weet zouden ze over een minuut wel weer weg gaan en zouden ze dan minder makkelijk te vinden zijn. Ze had er nou niet bepaald de behoefte na om nog een keer te moeten gaan zoeken. Dat zou een hoop verloren tijd zijn, die ze beter aan andere dingen kon besteden. Bovendien zou ze dan eerst de Bellsprout moeten helpen voor ze opnieuw zou kunnen gaan zoeken. Op die manier zou ze nooit klaar zijn met deze missie. Eerst fluisterde ze het plan in de oortjes van de Mienfoo terwijl ze vanuit haar ooghoeken de groep pokémon in de gaten hield. Ze kon natuurlijk ook niet hebben dat die weg zouden gaan terwijl zij nog bezig was met het uitleggen van het plan. Gebeurde dat wel? Dan kwam het op haar improvisatie aan. Lotus gaf een zelfverzekerd knikje, alsof de situatie voor haar totaal niet gevaarlijk zou kunnen worden. Vervolgens liet ze Cozen uit zijn pokéball en fluisterde het plan ook aan de Weavile toe. Na een korte blik op de groep pokémon te hebben geworpen gaf hij ook een knikje. Het verschil was alleen dat die van hem een stuk rustiger werd gegeven en dat hij behoorlijk wat meer kans zou maken tegen de pokémon in het geval dat het echt mis zou gaan. Lima gaf een knikje naar de twee pokémon om aan te geven dat ze het plan nu in werking moesten zetten. Cozen verdween in de shaduw en niet veel later ontstond er een klein laagje ijs over een stuk modder, een stukje van de groep pokémon vandaan. Geen van hen leek het op te merken. Vervolgens gebruikte de pokémon een extreem zachte Icy Wind waardoor de aandacht van de groep Heracross toch werd getrokken. Hun aandacht compleet getrokken door de plotselinge verschijning van het ijs. Het was immers zomer en dan verwachtte je natuurlijk geen ijs in je bos. De groep leek hun aandacht voor de Bellsprout compleet verloren te zijn bij het kijken naar het ijs. Ze lieten de pokémon achter op de grond terwijl ze hun nieuwe aanwinst bewonderde. Vanuit een ander punt in de schaduw dook een andere pokémon op. Een jonge pokémon, razend snel en vol energie. Ze racete over de open plek en pakte al rennend de Bellsprout van de grond. Met de pokémon in haar armen dook ze weer de bosrand in. Enkele Heracross hadden het opgemerkt en maakte boze geluiden in de richting waar Lotus heen was gegaan. Het moment dat ze wilde vertrekken dook de Weavile op. Behendig trok hij de aandacht naar zichzelf door het gebruiken van Feint Attack. Nu was de groep razend op hem. Behendig, haast ninja-achtig danste hij rond tussen de groep pokémon. Zo hier en daar gebruikte hij een aanval om zichzelf te kunnen verdedigen. Binnen de kotste keren had hij de groep tot een kluitje midden op de open plek verzameld. Een geluid dat het openen van een pokéball kenmerkte volgde door de verschijning van een grote, zwarte draak in de lucht boven de groep Heracross. Cozen redde zich uit zijn benarde situatie door een van de Charizard's poten vast te pakken. "Khaleesi, Fire Spin!" klonk een vrouwen stem vanuit de bosjes. De Charizard knikte terwijl er vuur in haar bek verscheen. Een spiraal van vlammen kwam neer op de grond, de Heracross waren omsingeld. Doordat het Bug type pokémon waren, waren Fire type aanvallen extra effectief. Ze zouden dan ook niet zomaar door het vuur stappen om te ontsnappen. De bron van de stem die eerder had geklonken was uit de bosjes gestapt. Een vrouwelijke Ranger met donkerblauw haar, Lima. Haar Styler had ze al in de aanslag, nu moest ze alleen nog maar de groep pokémon zien te vangen. De pokémon konden geen kant op zo lang Khaleesi haar aanval vol wist te houden, dat maakte het vangen wat makkelijker. Er zat echter ook een wat mindere kant aan haar techniek. Ze zou goed moeten timen wilde ze de styler tol niet recht door Khaleesi's vuur schieten. Zo'n sterke aanval zou haar styler waarschijnlijk niet overleven. En dan had ze al helemaal een probleem. Al haar concentratie trok zich naar de timing waar door het haar, al was het kantje boort, lukte om de tol tussen het vuur door te schieten. Zo snel mogelijk begon ze met het trekken van rondjes om de groep pokémon. De eerste cirkels waren vrij makkelijk maar de Heracross zouden zich niet zo makkelijk gewonnen geven. Voorzichtig voor het vuur begonnen ze met het aanvallen van de tol. Net op het moment dat ze dacht dat ze er vanaf zou komen door dit door te zetten werd de vlammenzee dunner tot het uiteindelijk verdween. Een lichtelijk geïrriteerde frons verscheen op haar gezicht. Niet omdat Khaleesi het simpelweg niet langer kon volhouden maar om het feit dat ze nog maar een rondje moest. De pokémon die nu alle bewegingsvrijheid hadden grepen natuurlijk hun kans. Met z'n allen vielen ze de tol aan, volle kracht. Met de nodige moeite wist Lima haar tol buiten de aanvallen te houden maar ze moest natuurlijk wel die laatste cirkel trekken. En een beetje snel ook, of dit alles was voor niets geweest. Vanuit de lucht ondersteunde Cozen en Khaleesi haar zo veel mogelijk met getimede aanvallen. Zodat de pokémon bij elkaar zouden blijven maar ook zodat haar tol niet zomaar geraakt zou worden. Het was even de limieten van haar styler uittesten geweest maar uiteindelijk kreeg de Ranger het toch voor elkaar om die laatste ronde te trekken. Vrijwel meteen leken de Heracross te kalmeren en staarde ze wat droogjes richting Lima.

Nu was er nog een ding wat haar te doen stond voor ze met de Bellsprout naar de Ranger Base kon om haar daar te behandelen. Door de Fire type aanvallen waren er stukjes van de bossen die nog in brand stonden. Ook het gras smeulde nog altijd na. Zo kon ze dat natuurlijk niet achterlaten. De kans was niet heel groot maar als het echt over zou slaan, kon er nog een heuse bosbrand ontstaan. Dat zou ze natuurlijk liever voorkomen. Het viel niet te betwijfelen dat zij een van de mensen zou zijn die dat dan zou moeten gaan stoppen. Terug naar het punt dat ze geen zin had om de hele dag bezig te zijn met iets dat ook maar een paar uur had kunnen duren. Daarom zou ze nu beter alles netjes achterlaten zodat er later niet nóg meer problemen zouden komen. Daarbij kwam ook nog dat het doven van een brandend bos enorm veel werk was. Het zou lang duren en niet echt interessant zijn. Hier had ze natuurlijk vooraf ook al aan gedacht. Ze kon het bos niet in vlammen achter laten dus had ze moeten nadenken voor ze Khaleesi haar Fire type aanvallen had laten doen. Het riviertje dat aan de open plek grensde en dan met name de pokémon die zich daarin bevonden waren haar redding. Lima schoot haar styler af op de twee toeschouwers van het spektakel zodra ze de gekalmeerde groep Heracross weer had vrijgelaten. Een Wooper en een Poliwag hadden er al de hele tijd gezeten. Ze hadden met moeilijke blikken toegekeken hoe de Bellsprout werd aangevallen door de groep Heracross. De twee pokémon leken zich niet echt te verzetten tegen de styler tol. Ze keken eerder geïnteresseerd toe hoe het ding rondjes om hun heen draaide. Dat was een heel stuk makkelijker en fijner dan dat het geval was geweest bij de horde agressievelingen. De capture duurde dan ook veel korter en al snel zaten de twee pokémon vrolijk voor haar neus, te wachten op hun orders. Een klein glimlachje verscheen op Lima's gezicht bij het zien van het schattige duo. Ze hurkte voor de pokémon neer en gaf beide een aai over hun kop voor ze richting de vlammen op de grond en enkele struiken wees. "Zouden jullie met Water Gun die vlammen voor me willen doven?" vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. De twee pokémon knikte voor ze aan de slag gingen. De Wooper waggelde richting de bosjes en begon die rustig met een niet al te harde Water Gun te doven. Ondertussen was de Poliwag richting het smeulende gras gelopen en begon dat nat te maken, ook met een Water Gun. Lima wachtte geduldig af tot het tweetal klaar was met hun taak. Tegen de tijd dat ze dat ook waren, waren haar eigen pokémon, inclusief de Bellsprout in Lotus' armen bij haar komen staan. Lima bedankte het water duo voor ze, ze weer vrij liet. Na het bedanken van de Weavile en Mienfoo keerde ze de twee ook terug in hun pokéball. Met de Bellsprout in haar armen stapte ze op de rug van de Charizard waarna ze vertelde waar ze heen moesten.

De conditie van de Bellsprout was er niet echt beter op geworden tijdens de vlucht. Aan de ene kant moest Charizard zo rustig mogelijk vliegen zodat de gewonde pokémon er niet al te veel last van zou hebben. Aan de andere kant konden ze ook niet te langzaam zijn aangezien haar conditie slechter werd met de minuut. Langzaam vliegen zat er dus niet in, dat zou enkel meer problemen met zich mee brengen. Zodra ze geland waren stopte Lima Khaleesi na een bedankje terug in haar pokéball en rende met de Bellsprout in haar handen naar binnen. 'Niet rennen in de gangen' amahula, alsof ze nu gewoon rustig kon gaan lopen. Het was natuurlijk ook niet helemaal makkelijk bochten nemen op die manier en de mensen ontwijken die je tegemoet kwamen was ook niet zo fijn. Het ergste was dan nog het voorbij gaan van een groep slome mensen die de hele gang breed liepen. Dat soort mensen kon ze totaal niet begrijpen en had ze ook totaal geen medelijden mee. Dat ze die opzij moest beuken was voor haar geen probleem, ze had immers haast. Zachtjes aaide ze een keer over de kop van de Bellsprout waarna ze de pokémon voorzichtig op een behandeltafeltje legde. Alle mensen met verstand van geneesmiddelen waren bezig en de makkelijke geneesmiddelen bleken helemaal op te zijn. Perfect. Fronsend bekeek Lima de wonden van de pokémon. Het leek allemaal oppervlakkig te zijn. Vooral schrammen, schaafwonden. Er zat ook een kleine snee op de wang van de pokémon. Moest dat gehecht worden? Waarschijnlijk niet, zo diep was het niet. Toch kon het geen kwaad om even iemand met verstand mee te slepen en het aan dat persoon te vragen. Het geluk bleek even aan haar kant te zijn, het hoefde niet gehecht te worden. De rest van de wondjes moesten echter wel verzorgd worden. Met een doekje en ontsmettingsmiddel begon ze voorzichtig de wondjes schoon te maken. Het bleek duidelijk te prikken bij de pokémon. Elke keer als het doekje een van de wondjes ook maar durfde te raken kwam er een zacht geluid van de pokémon. Bij de grotere wrong de pokémon een beetje omdat het niet fijn voelde. Alles werd netjes bedekt met gepaste spullen. Uiteindelijk zat de pokémon met een stuk verband om haar hoofd en verschillende vormen en groottes aan pleisters op haar kop en bladeren. Ook was er een stukje verband gerold om een gewond stuk poot/tak van de Bellsprout. Het enige wat nu nog ontbrak was een geneesmiddel waardoor de pokémon zich beter zou gaan voelen. Maar zoals eerder al gezegd was dat niet op voorraad. Daar moest te lang op gewacht worden. In haar gedachtes ging ze de vlucht op en neer naar de Laverre Nature Trail af en herinnerde zich een punt waar ze struiken had zien staan, relatief dicht bij de Ranger Base. Het waren Oran Berry struiken geweest. Oran Berries zouden het zelfde effect moeten hebben als de geneesmiddelen. De eerste beste Student Ranger die voorbij kwam werd de verzorg ruimte ingekleurd en vertelt om even op de pokémon te letten.

Haar vlucht richting de struiken ging anders dan de weg naar de Laverre Nature Trail. Vele malen sneller. Nu had ze haast en verder geen anderen om rekening mee te houden. Het snel vliegen op een Charizard was niet het meest comfortabele dat je, je kon voorstellen maar wel een stuk sneller dan andere pokémon die niet Flying Type waren als voornaamste Type. Ze had geluk dat er nog bessen aan de struik zaten. Het mochten er dan wel niet veel zijn maar het was meer dan genoeg. Aan twee bessen had ze genoeg. Er waren er nog een stuk of tien. Ze zou ze niet allemaal mee nemen aangezien er altijd nog andere mensen konden zijn die ze nodig hadden. Bovendien was er verder geen andere pokémon in de Base die niet kon wachten op de medicijnen die er over een paar uur pas zouden zijn. De terug vlucht was al even snel en oncomfortabel als de heenweg. Toch stond ze binnen het uur weer bij de Bellsprout aan de tafel. De Student Ranger die de hele tijd netjes op de pokémon had gelet mocht weer verder met zijn rondgeneus. De pokémon leek al weer wat bekomen te zijn van haar wonden maar nog steeds zwakjes. Precies de reden dat ze de Oran Berries was gaan halen. Het enige probleem was dat de pokémon er niet de energie voor leek te hebben om de bessen op te eten. Haar ogen vielen op een klein verbandschaartje dat een stuk verderop lag. Niemand leek er mee bezig te zijn. Na het ding een keer te hebben afgespoeld liep ze weer terug naar de tafel. Daar begon ze met het klein knippen van de twee Oran Berries. Het waren vrij harde bessen van nature. Dat maakte alles eigenlijk vrijwel niet te doen. Daar kwam Cozen weer in het spel. De Weavile had vlijmscherpe klauwen waarmee hij de twee bessen razendsnel in stukjes kon hakken. Natuurlijk was er altijd nog wat onnauwkeurigheid. Cozen was niet bepaald geïnteresseerd in dit soort taken dus deed hij ze nooit zo precies als zijn vecht taken. Niet dat het erg was. De stukjes waren in ieder geval nu wel zo groot dat Lima ze klein kon knippen voor ze pokémon. Enorm klein. Een vreselijk rot werk eigenlijk, iets wat ze niet van plan was om nog een keer te doen. Voorzichtig probeerde ze de mini stukjes Oran Berry aan de Bellsprout te voeren. Het leek meer succes te hebben dan toen Lima haar de hele bessen probeerde te voeren. Als ze deze goed genoeg zou opeten, zou ze genoeg energie krijgen om weer op de been te komen. Dan zou ze haar nog terug kunnen brengen naar de Laverre Nature Trail waar ze vandaan kwam. Daar was het immers nu veilig.