Gible Tunnel

Jace werd wakker met de zon stralend op zijn gezicht. Hij had weer eens in een tent geslapen buiten de steden. Hij vond het fijn om dicht bij de natuur te zijn. Hij stond op en begon alles op te ruimen voordat hij weer vanuit de hoeken van de woestijn inwaards zou trekken om te trainen. De volgende gym zou moeilijk zijn. Hij wist dat het een rock gym was dus zijn grote hoeveelheid van grass-types zouden een grote hulp zijn in het behalen van die badge. Jace keek naar zijn pokéball riem en bedacht wie hij vandaag zou trainen. Hij wist niet veel over rock-type pokémon, maar als ze ook maar iets waren zoals hun typing hintte waren ze waarscheinlijk zeer lastig neer te halen. Hij moest Trevenant gaan trainen, want die was van zijn gras pokémon het lastigst neer te krijgen. Trevenant was zwaar en groot. Hij moest zorgen dat hij technieken ging leren die met zo'n strak en langzame pokémon zouden werken. Hij moest er voor zorgen dat hij rake klappen kon uitdelen, want dat was waar Trevenant goed in was. Hij had zijn spullen ingepakt en begon de woestijn in te lopen. Het was nog vroeg, maar Jace wist nog van de andere dag dat het plotseling heel erg warm kon worden daar in de woestijn dus had hij een zonneparaplu gekocht. Het duurde niet lang voordat Jace alweer de weg kwijt was. Al kon hij hier vandaan wel de grote gebouwen van Lumoise City zien. Hij had de dag daarvoor nog eventjes een bakje koffie gehaald daar. Hij was rustig voor zich uit aan het staren en dagdromen zonder op te letten waar hij heen ging. Hij dacht dat zolang hij de gebouwen van Lumoise City kon zien dan was alles oké toch? Hij begon op de rotsen te klimmen en al snel bevond hij zich bovenop een van de vele rotsformaties die de woestijn bestempelde. Hij dacht dat dit wel een fijne plek zou zijn om uit te rusten, want het begon al rond het middaguur te worden. Als de zon zo hoog zou staan zou hij zich enorm verbranden en misschien zelfs een zonnesteek op lopen. Hij liep rond op de formatie zoekend voor een plekje met wat schaduw toen plotseling de grond onder hem wegzakte. Jace bleef enorm kalm want hij had niet bepaald door wat er aan de hand was toen hij door een ondergrondse tunnel scheurde op een lawine van zand. Hij ging sneller en sneller tot hij abrubt tot een halt kwam. Hij stuiterde eventjes over het zandoppervlak en kwam tot halt op een soort... Eiland? Hij keek verbaasd om zich heen en had al snel door wat er gebeurd was. Hij zat midden in een ondergrondse tunnel op een soort stenen oppervlak. Het was half van beton en half natuurlijk grot. Hij was vast door een soort scheur in het oppervlak gekraakt en hier beneden terecht gekomen. Hij kon verder niet echt veel waarmaken. Hij rommelde eventjes in z'n tas en haalde een GLOW STICK tevoorschijn. De grot lichte op en hij stond daar rustig... Omsingeld door pokémon. Jace keek ze kalm aan en zei tegen zichzelf: “Well Arceus be damned... Wat heb ik mezelf nu weer in geholpen.” Hij hoopte dat ze negeren met een beetje komische aanpak misschien zou helpen dus hij liep rustig door de tunnel en aaide een van de pokémon op zijn weg langs hun en zei: “Nou tijd voor mij om te gaan dan maar.” Hij keek tevreden denkend dat het gelukt was tot hij een grom achter zich hoorde. Hij draaide in een pirouette op z'n hakken weer om en zei: “Dacht al dat het niet zou werken, hollen dan maar?” En hij pirouette weer om en begon te rennen. Hij hoorde al gauw dat ze hem aan het inhalen waren. Hij greep naar zijn pokéball en wierp hem op: “Trevenant nu ben jij aan de beurt.” De boom pokémon kwam met een enthousiaste brul tevoorschijn uit z'n pokéball en begon zonder bevel op de menigte pokémon af te stormen. Jace draaide zich om en greep naar zijn piepende pokédex die zei: “Gible the land shark pokémon. It nests in horizontal holes warmed by geothermal heat. Foes who get too close can expect to be pounced on and bitten.” Trevenant ging voor de groep Gible staan en liet een imponerende brul. De Gible waren zelfs iets kleiner dan de helft van Trevenant's lengte. Hij torende hoog boven de bange groep Gible, maar een Gible was niet bang en stormde op hem af snel gevolgd door de hele groep. Ze vormden een heuse muur van pokémon in een soort formatie. Ze bestormden de grote Trevenant en Jace zei: “Gebruik Growth.” De boom ontspande en concentreerde terwijl de Gible naderde en vlak voordat ze bij hem waren spande hij z'n spieren en hij zag er veel sterker uit. Z'n schors was dikker en hij zag er zelfs een beetje hoger uit. De Gible vielen allemaal tegelijk aan en sprongen op Trevenant af. Alles was tevergeefs geweest de arme Gible die zo erg probeerde met hun grote hoeveelheden schade aan te richten passeerde de ghost pokémon alsof ze niets meer waren dan een koel briesje. Jace GRINDE en zei: “Nu heb je ze Trevenant neem ze tegrazen met een definitieve Horn Leech!!!” Trevenant draaide snel om z'n as en mepte de Gible uit de lucht met een enorme klap van zijn nu groen gloeiende klauwen. Veel van de Gible waren al uitgeschakeld en de rest rende terug de duisternis in. Jace keek er verbaasd van op en zei tegen Trevenant: “Dat moeten vast kleintjes geweest zijn.” Hij draaide om en stote tegen iets hards aan en plofte neer op de grond. Hij keek omhoog in de ogen van een jonge achter een paar grote glazen die hem vragend aankeek. De jongen had een blauwe body suit aan, hij had blond haar en een jong gezicht vol met sproeten. Jace zuchte opgelucht. Dadelijk was het de moeder van de Gible geweest dan had hij echt een kwaad en sterk beest achter zich aan. Toch was hij ietsjes geschrokken en vroeg: “Ehm... Eh hallo. Wie ben jij?” De jong keek hem streng aan en zei: “Wie ben ik? Dat zou ik graag aan jou willen vragen aangezien je hier door de al lang verlaten tunnels onder de electriciteit centrale loopt.” Jace hield onschuldig zijn handen op en zei: “Ah dat spijt me zeer, maar ik kan het uitleggen.” De jongen begon met z'n voeten te gërgerd te trappelen en zei met een seriouze toon: “Laat maar HOREN dan ik ben benieuwd...” Jace begon uit te leggen wat er was gebeurd, maar begon veel te vroeg in het verhaal en begon al snel af te dwalen... Uiteindelijk nadat hij de arme jongen z'n oren van het hoofd had gekletst zei hij: “En toen ik ging zoeken voor wat schaduw zakte ik door de grond. Ik kwam uit in deze tunnel en werd bijna meteen aangevallen door die groep Gible.” De jongen zuchte en zei: “Het is al goed ik help je hier wel uit komenal was ik van plan om er achter te komen wat er aan de hand was hier in de diepste delen van de centrale. Maar ik denk dat ik er al achte ben gekomen wat er is gebeurt. Gible's breken tunnels sneller open dan je een nootje open kraakt, maar ja ik help je wel. Een ervaren gym leader kan geen trainer in nood achterlaten in een verlaten tunnel.” Jace z'n ogen sprongen open bij de woorden gym leader en zei heel snel: “Wacht eens even. Wacht wacht wacht wacht wacht eens heel even wat zei je daar?” De jongen keek verbaasd en zei met een vragende blik: “Dat ik je niet achterkon laten als ervaren gym leader?” Jace klapte in z'n handen en zei: “Ja dat! Wie ben jij?” De jongen kreeg plotseling een glinster in z'n ogen en zei met enorme zelfverzekerheid: “Ik ben Clemont de leader van de Lumoise City gym.” Jace z'n ogen begonnen te stralen en hij zei: “Enorm leuk u te ontmoeten. Ik had gehoord dat de gym leader in Lumoise City een genie van een kind was. Nooit gedacht dat ik u zou ontmoeten nog voordat ik je gym zou chalangen en vooral niet in een plek als deze.” Clemont begon te lachen en vroeg: “Dus jij bent een trainer?” Jace knikte. Ze raakten al snel aan de praat en Clemont begeleide Jace door de tunnels naar een grote STALEN DEUR. De deuren gingen krakend open en de deur bleek de ingang van een lift te zijn. Jace en Clemont stapten in en namen de lift naar het oppervlak. De deur ging open met een te blije ding en de felle zon begon in Jace z'n ogen te schijnen en zowel hij als Clemont begonnen heel komisch half blind door het donker de lift uit te strompelen. Jace rolde voorover in het zand en brande bijna meteen z'n handen in het warme zand. Hij en Clemont strompelden nog eventjes, maar toen het voorbij was was het helaas tijd om afscheid te nemen van Clemont en verder te trekken. Hij zei gedag en zei ook nog dat als hij zover was dat hij hem geheid zou verslaan. Clemont lachte en nam de uitdaging aan. Even later liep Jace weer in z'n eentje door de woestijn. Hij vond het eerst een saaie en kale plek en toch had hij de twee dagen dat hij er was twee keer iets spannends mee gemaakt. De eerste dag had hij ruzie met een Trapinch en toen met een Skarmory en vandaag was hij een oude verlaten tunnel van de elektriciteit centrale ontdekt en kennis gemaakt met wat Gibles en de gym leader van Lumoise City. Hele aardige gast was dat die Clemont. Hij verheugde zich nu al op het gevecht met hem... Jace zei tegen zichzelf: “Zou hij ook naar dat café gaan in Lumoise City?” Dat café met hun lekkere koffie was zijn stam café geworden en hij begon zich af te vragen waar hij nu heen zou trekken. Misschien naar Ambrette Town daar was volgens hem een summer festival aan de gang. Lekker aan het strand liggen met z'n pokémon, misschien zou hij er wat trainers tegen komen. Hij had veel gereisd, maar APPART van de gymleaders had hij nogsteeds geen echte trainer ervaring opgedaan. Het enige dat hij tegen kwam waren agressieve wilde pokémon. Sterk, maar niet de tactiek waartegen hij later veel moest vechten dus niet echt goede training. Hij keek op z'n compas en begon die richting in te lopen toen er een auto langs de weg stopte voor hem. Hij keek door de passagier ruit en zag de kwade en geschrokken gezichten van de team rocket members van de dag daarvoor. Hij tikte op de ruit en hoorde er een schreeuwen: “Waarom in Arceus naam is die kerel hier weer, RIJDEN MAN RIJDEN!!!!” Ze scheurden weg en hij stond daar dan maar in z'n eentje in de woestijn. Hij zuchte en zei tegen zichzelf: “Wat hebben die kerels tegen mij? Ik was toch sociaal tegen ze. Ghehehe... Misschien iets te sociaal.” Hij volgde de weg tot het einde van de woestijn en bleef door te lopen. Misschien zou hij nog voor het avondeten Ambrette Town bereiken. Kalos was een groot land, maar als je je niet aan de paden en wegen hield heel erg toegankelijk, al raakte hij wel vaak verdwaald. Gelukkig had hij z'n kompas bij zich. Hij stopte abrupt en zei tegen zichzelf: “Jace je hebt honger en je bent een kok schaam je.” Hij zette kamp op en begon te koken met Espurr en Lilligant's hulp. Zijn twee pokémon waren onmisbaar geworden in zijn kook routine. Ze hielpen hem maar al te graag al waren ze nog steeds beide om z'n aandacht aan het vechten. Zodra het eten klaar was begonnen hij en al z'n pokémon te eten. De avond was snel voorbij want hij moest weer vroeg op anders zou hij te laat in Ambrette Town aankomen voor een goed plekje op het strand. Hij viels snel in slaap dromend over hoe het festival zou zijn. Het was weer eens een productieve dag geweest...