Beating Heart

Met een vastberaden blik staarde Cecille voor zich uit. Nu ze Lumiose bereikt hadden, vond ze het tijd om nog wat meer te trainen. Santalune was niet ver meer hiervandaan en ze wilde per direct de gym uitdagen wanneer ze in die stad aankwam. Dat was dan ook precies de rede waarom de blondine nu hier stond, in de Lumiose Badlands, met haar pokémon aan haar zijde. Sivar had al door wat ze gingen doen en had er ontzettend veel zin in. Dat was wel te zien aan zijn brede grijns en gebalde vuisten. Björn en Elias hadden echter geen idee wat de bedoeling was en stonden wat te lanterfanten. Cecille bracht daar meteen verandering in. Ze draaide zich naar hen toe en zakte door haar hurken naar de grond. “Okay jongens!” riep ze enthousiast naar de drie. “Vandaag gaan we trainen!” Sivar maakte een vrolijk en vastberaden geluid, gevolgd door Björn, die het wel zag zitten om weer eens iets te kunnen slaan of schoppen. Elias hield zijn kopje scheef. “Hmm... Misschien is het beter voor jou om nog even niet te vechten, kleintje,” mompelde zijn Trainer tegen hem. Nog steeds hield hij zijn kopje schuin. “Misschien kan jij beter eerst zien hoe het moet,” grijnsde ze vervolgens naar hem. Daar had hij geen bezwaar op, want hij wist nog steeds niet wat dit zogenaamde ‘trainen’ inhield.
Cecille kwam recht nadat ze hem een aai over zijn kopje had gegeven en keek toen rond, op zoek naar hun slachtoffer. Toen ze een eenzame Gible zag lopen, deed ze haar mond open om Sivar bij zich te roepen, maar het was de Pancham die als eerste reageerde. Hij sprintte langs de blondine af; recht naar de Gible. Met zijn achterpootje de lucht in knalde hij tegen de pokémon op, waardoor hij effectief een harde trap in diens gezicht gaf. “... Well,” begon Cecille, terwijl ze een blik uitwisselde met haar Tyrogue. “Hij wachtte niet op z’n beurt, maar dat kan natuurlijk ook.” Sivar sloeg kwaad zijn armpjes over elkaar heen. “Oh, kom op. Jij mag zo,” mompelde de blondine tegen hem. Een pruillipje verscheen op zijn gezicht.

De Gible viel hard tegen de grond, maar stond na een paar tellen alweer op. Hij reageerde kwaad op Björns trap door een Dragon Rage zijn kant op te sturen. Zijn Trainer droeg hem op die te ontwijken, maar de Pancham zelf luisterde niet helemaal naar haar. Eigenlijk pas toen het te laat was. Hij dook wel weg, maar niet op tijd, dus werd hij uiteindelijk geraakt door de Dragon Rage. Hij en Cecille gromden luid. “Tackle hem naar de grond en doe dan je Arm Thrust!” droeg ze hem op, maar hij keek haar arrogant aan en sprintte toen op de Gible af om nog een trap te geven. De blondine greep naar haar haren en snoof gefrustreerd. “Waarom luister je niet?!” Sivar schreeuwde ook een aantal dingen naar Björn, maar wat hij precies zei, kon ze niet verstaan. Het was pokémontaal en hoewel ze haar partner vaak genoeg goed begreep, was het niet zo dat ze zijn taal daadwerkelijk kende. Hij stond in ieder geval aan haar kant.
Björn was nu degene die snoof en zijn pootjes over elkaar heen legde. Cecille droeg hem op verder aan te vallen, maar uit protest bleef hij staan. Hierdoor had de Gible een kans om hem aan te vallen met een Tackle. De Pancham werd verrast en knalde met zijn gezicht tegen de grond aan, omdat hij in zijn rug geraakt werd. Dit was voor Sivar een teken om het gevecht in te springen en in Björns plaats te vechten, maar zodra het beertje weer was opgestaan, viel hij ook de Tyrogue aan. Een hevig gevecht tussen de drie pokémon ontstond, waarbij het ieder voor zich was. Het was een compleet zooitje. Cecille keek geërgerd naar het tafereel, richtte toen droog haar blik op Elias en wees naar het gevecht. “Dit is dus hoe het niet moet,” deelde ze hem mee, waarop hij een begrijpend geluidje maakte. Cecille pakte de pokéballs van zowel Björn als Sivar en liet beide terugkeren in hun pokéball. Vervolgens tilde ze met enige moeite de schildpad van de grond en rende toen van de Gible weg. Gelukkig was Elias nog een babypokémon. Als hij dat niet was geweest, dan had ze hem waarschijnlijk niet op kunnen tillen. Then again, dan had ze misschien wel met hem kunnen vechten.

Toen ze in veiligheid waren, zette Cecille de kleine Torkoal op de grond en veegde met haar onderarm het zweet van haar voorhoofd. Even vroeg ze zich af of ze haar eigen training had verwaarloosd, maar gewichtheffen had ze dan ook al heel lang niet meer gedaan. Met een kwade frons pakte ze de pokéballs van Sivar en Björn weer en liet ze tevoorschijn komen, waarop de twee even vrolijk verder met elkaar begonnen te vechten. “Jongens, genoeg nu,” gromde ze tegen de twee, maar veel effect had het niet. Het had geen effect zelfs. Besluitend dat ze het echt compleet zat was nu, stapte ze op de twee af en tilde ieder gemakkelijk met één hand van de grond. “Is het nu afgelopen?! Ik zei dat het genoeg was!” gilde ze kwaad tegen de twee. Sivar hield meteen op met tegenstribbelen en bleef stilhangen. Zelfs Björn schrok lichtjes van haar stemverheffing. Ze liet de twee zonder pardon op de grond vallen. “Jullie zijn een team, verdomme. Gedraag je er dan ook naar,” sprak ze hen streng toe. Haar blik gleed van Sivar naar Björn. “Begrepen?” De Tyrogue knikte. De Pancham zei noch deed iets. “Begrepen?!” herhaalde ze, dit keer weer luider en scherper. Björn kroop lichtjes ineen en knikte uiteindelijk ook. “Mooi. Dan wil ik nu van jou weten wat er aan de hand is, want je luistert voor geen meter naar me,” vervolgde ze tegen hem. Wederom hield hij zich stil. Cecille zuchtte gefrustreerd, maar besloot dit keer om voor een andere aanpak te gaan. Ietwat lomp liet ze zich naast de panda vallen en leunde achterover op haar handen.
“We zijn allemaal vechters, weet je,” begon ze tegen hem. Ze keek even naar hoe Sivar naast haar ging zitten en zich tegen haar aan nestelde. Met een vriendelijke glimlach naar de Tyrogue, legde ze één van haar armen half om hem heen, zodat ze er wel nog op kon steunen. “Bevallen mijn opdrachten je soms niet? Ik heb er geen bezwaar op dat je soms je eigen ding doet, maar ik heb wel liever dat je naar mijn bevelen luistert,” sprak ze verder. Björn keek weg. Cecille’s glimlach viel van haar gezicht. “Ik weet dat we elkaar net pas kennen. Ik zeg ook niet dat je me meteen moet vertrouwen, maar ik verdien wel een kans en die krijg ik niet.” Ze wachtte even op een reactie, maar, zoals gewoonlijk, hoefde ze die niet te verwachten. De blondine zuchtte en kreeg toen een wilde Geodude in het vizier. “Blijf dan maar hier. Sivar en ik nemen het op tegen die Geodude daarzo. Als je me toch een kans wilt geven, dan zie ik je graag toekijken zometeen.” Ze wees naar de pokémon in de verte en stond toen op. Nadat Sivar zich bij haar had gevoegd, wachtte ze nog op Elias en vertrok toen naar de Geodude.

“Gebruik je Tackle!” Sivar ging recht op de Geodude af, maar werd op het laatste moment opgemerkt. Hij miste zijn Tackle, maar dat was precies de bedoeling. “Nu! Brick Break!” De Tyrogue deed wat hem gevraagd werd en voerde de aanval uit, die, uiteraard, volop raak was. Omdat de Geodude een steensoort was, deed het extra veel schade. “Maak het af,” droeg ze Sivar op. Ze gaf geen aanval door, die mocht hij zelf kiezen. Dit deed hij dan ook en het gevecht was afgelopen. “Trevlig, Sivar!” complimenteerde Cecille haar pokémon. Ze stak haar duim naar hem op. “Goed gedaan!” De Tyrogue grijnsde breed en stak eveneens zijn duim naar haar op. Vervolgens scheen zijn blik op iets anders te vallen, waar hij ietwat onzeker naar staarde. Cecille fronste en volgde zijn blik, waardoor ze erachter kwam dat even verderop Björn zat toe te kijken. Ze wisselde een blik met Elias en Sivar uit en stapte toen lichtjes glimlachend op de Pancham af.
“Toch maar besloten om mee te doen?” vroeg ze aan de pokémon. Hij snoof en keek even weg, maar knikte desondanks instemmend. “Heb je gezien hoe onze vechtstijl is?” vroeg de blondine toen aan hem. Ze negeerde zijn negatieve gedrag en focuste zich alleen op het positieve. Dat hij toch had ingestemd, was een positief iets. Björn richtte zijn blik toen op haar – iets wat haar eigenlijk heel erg verbaasde – en ving daarmee de hare. Hij mompelde iets en stond toen op, waarna hij in de verte wees. Ze volgde zijn priemend vingertje en zag toen een Hippopotas lopen. “Wil je daartegen vechten?” vroeg ze aan hem, terwijl ze haar paarse ogen weer op hem richtte. Hij grijnsde scheef naar haar en dat was genoeg informatie voor de blondine.

Het groepje begaf zich voorzichtig naar hun nieuwe doelwit en Cecille liet Björn het gevecht zelf openen. Dit deed hij door zijn vaste tactiek in te zetten; snelheid opbouwen en dan een trap verkopen. Helaas voor hem had de Hippopotas hem al gehoord en nam zijn uitgestoken poot tussen zijn tanden met een Bite. Björn piepte van pijn, maar verbeet het toen en keek verwachtingsvol naar de blondine. Deze had dat meteen door en liet haar mondhoeken gevaarlijk omhoog krullen. Ze had een kans gekregen. “Sla tussen z’n ogen in,” beval ze. De Panham balde zijn pootje tot een vuist en sloeg op de aangewezen plek, waardoor hij niet veel later los werd gelaten. “Doe nu je Arm Thrust!” Zodra hij los was, sprong hij terug op de grond en wierp zich naar voren. Met zijn open handpalmen sloeg hij tegen de Hippopotas aan, die niet genoeg tijd had om zich te vermannen en om het te counteren. Björn en Cecille wisselden toen een blik met elkaar uit, waarna de blondine een bemoedigend knikje gaf en de beer toen wist dat hij er zelf een einde aan mocht maken. Het duurde dan ook niet lang of de Hippopotas lag uitgeteld op de grond. Het team juichte triomfantelijk. “Dat is wat ik bedoel!” bracht Cecille enthousiast uit, terwijl ze haar aandacht op de Pancham had gericht. Deze keek haar droog aan. Ze zakte door haar hurken en stak haar open handpalm naar voren, afwachtend op de reactie van de pokémon. Ze grijnsde breed naar hem; haar tanden ontbloot en even later ook haar ogen dicht. Uiteindelijk voelde ze het pootje van Björn tegen haar hand aanslaan.

De gehele middag werd gewijd aan trainen, trainen en nog eens trainen. Ook Cecille nam deze kans om haar kickboxen weer eens uit te oefenen, al was het maar een simpele training die ze voorheen ook altijd in de gym deed. De vier renden, sprongen en vochten tot ze er letterlijk bij neervielen. Oké, Elias vocht dan misschien nog niet mee, maar het was een begin. Althans, totdat het hele groepje op de grond lag en naar de lucht staarden. Sivar stootte na enige tijd zijn Trainer aan en wees muisstil naar een Aron. Toen het meisje die ook eindelijk in vizier kreeg, keek ze haar partner aan. “Zijn die niet zwak tegen vuursoorten?” vroeg ze aan hem. Hij knikte als antwoord en staarde toen doordringend naar Elias. “Denk je dat hij er klaar voor is?” vroeg Cecille weer zodra ze zijn blik gevolgd had en ook naar de Torkoal keek. Sivar haalde zijn schouders op. “Rogue, Tyrogue...” mompelde hij tegen haar. “Hmmh,” reageerde ze terug. “Je hebt gelijk. Daar komen we maar op één manier achter.”
Cecille ging rechtop zitten, waardoor ze de volledige aandacht van al haar pokémon kreeg. “Elias!” riep ze de Torkoal, die haar vragend aangaapte. “Vandaag word je een echte pokéman.” Sivar en Björn sloegen zichzelf op hun voorhoofd. Moest dat woordgrapje nou echt? “Je hebt gezien hoe gevechten in hun werk gaan, dus wij gaan nu met z’n tweetjes oefenen,” grijnsde ze naar hem. Ze wierp nog een plagerige blik naar Sivar en Björn voor het woordgrapje en kwam toen volledig recht. Eenmaal wenkte ze naar de Torkoal dat hij mee moest komen en wees toen naar de Aron waar ze langzaam heen liepen. Elias stond langzaam op en volgde gehoorzaam, nog steeds niet wetend wat er gebeuren ging. Sivar en Björn liepen als laatste achter hen aan.

“Goed err,” begon Cecille twijfelend. Hier had ze verder niet goed over nagedacht. Welke aanvallen kende Elias eigenlijk? “Kun je vuur spuwen ofzo?” vroeg ze aan hem. Hij knikte, opende zijn bek en vuurde een Ember op haar af. Ze kon nog net op tijd aan de kant duiken. “Niet op mij, gek! Op die Aron!” gilde ze in paniek naar hem, waarna ze checkte of haar haren nog wel heel waren. Ze rook in ieder geval geen brandlucht, dus dat moest betekenen dat ze in orde waren, toch? Elias had zich inmiddels naar zijn tegenstander gedraaid en opende opnieuw zijn bek. Deze had hem natuurlijk al lang en breed opgemerkt en counterde de aanval met gemak door een Mud Slap in te zetten. “Shiftry,” riep Cecille gefrustreerd, proberend niet te vloeken. “Ontwijk het! Kruip in je schulp! Doe iets waardoor het niet raakt!” Ondanks het feit dat ze alles wist over fighting types, betekende dat niet dat die soort het enige was waar ze zich op had gefocust. Ze wist dus ook dat grondaanvallen veel schade bracht bij vuurtypes.
Elias reageerde niet zoals ze verwacht had. Hij voerde namelijk een Protect uit. Sinds wanneer kende hij die aanval? Then again, ze wist niet eens wat voor een moveset hij had. Dat hij Ember kon, had ze ook niet gedacht. “Doe nog eens je Ember!” droeg ze hem op. De Torkoal staakte zijn Protect zodra het gevaar was geweken en opende zijn bek weer. De Aron was echter weer hierop voorbereid en sprong aan de kant. “Blijven vuren!” riep ze naar Elias. “Volg hem!” Ze had niet eens door dat ze een woordgrap had gemaakt in het heetst van de strijd. Haar pokémon gehoorzaamde en schoot kleine bolletjes vuur overal waar de Aron heen dook. Op een gegeven moment raakte de aanval alsnog. Of het veel had uitgehaald, was nog een tweede. Elias was nog niet sterk genoeg.

Zodra Cecille merkte dat de Aron weer in de aanval ging, beet ze twijfelend op haar onderlip. De tijd stond echter niet toe dat ze lang mocht nadenken, dus riep ze Björn bij zich. Deze wist al wat hem te doen stond en sprong het gevecht in, waar hij Elias beschermde tegen een Headbutt en met moeite recht op zijn poten bleef staan. Hij zei nog iets tegen de Torkoal en richtte zich toen op zijn tegenstander. Elias liep langzaam terug naar de kant, waar Cecille en Sivar al op hem stonden te wachten. “Goed gedaan, Elias. Dat was een mooi begin,” complimenteerde ze hem, voordat ze een klopje op de top van zijn schild gaf. Björn was inmiddels al in de aanval gegaan. Hij had de Aron met een vuist tegen zijn voorhoofd geraakt, maar dat leek minder uit te halen dan hij gedacht had. Toch probeerde hij het nog eens door een draaitrap te geven, waarbij hij zelf een stukje achteruit schoof. Snuivend keek hij naar de stalen pokémon. Hoe moest hij dit ooit verslaan? “Blijven doorgaan, Björn! Niet stoppen!” moedigde Cecille hem aan. “Doe je Arm Thrust!” Hij opende zijn handpalmen en sloeg gefrustreerd naar voren, proberend de Aron zo hard mogelijk te raken. Deze beet uiteindelijk in één van zijn poten toen hij de kans ervoor had, waardoor hij wel schade had opgelopen, maar de aanval niet geheel uitgevoerd kon worden. “Gooi hem over je heen!” droeg de blondine hem op. De panda tilde met al zijn macht zijn aanvaller op en gooide hem over zijn schouder op de grond. “Maak het af!” schreeuwde zijn Trainer toen naar hem, duidelijk volgepompt door de adrenaline die nu door haar lijf gierde. Björn nam het haar niet kwalijk. Zelf had hij daar nu ook last van. Alsof hij dit zo gepland had, sprong hij op de Aron af en gaf hem een flinke slag tegen zijn hoofd. Het was dat Cecille haast elke vechtaanval uit haar hoofd kende, anders had ze niet geweten dat dit Karate Chop was. Dit betekende dus dat de Pancham een nieuwe aanval had geleerd. Victorieus stond hij naast de uitgeschakelde pokémon en keek het groepje breed grijnzend aan.

De blondine sprong bijna een gat in de lucht. Bijna. Ze wist zich nog net in te houden. “Dit,” begon ze rustig, waardoor ze opnieuw de aandacht kreeg van al haar pokémon. “Was een geslaagde training!” riep ze toen enthousiast uit, terwijl ze haar vuist de lucht in sloeg en breed grijnsde. Sivar deed hetzelfde. Elias lachte enkel en Björn stond nog steeds triomfantelijk naar zijn Trainer te staren. Een paar tellen later vielen zowel Sivar als Björn tegen de vlakte. Uitgeput door het vele vechten. Cecille staarde droog van de één naar de ander en toen naar Elias, die even droog terugkeek. “Tja, niet iedereen heeft oneindig veel energie,” mompelde ze tegen hem. “Koal,” reageerde hij. De blondine porde haar handen in haar zij. “Of bespaart het zoals jij,” stemde ze in. Misschien moesten ze maar terug naar het pokécenter gaan. Ze pakte de pokéballs van haar pokémon voor een laatste keer en liet zowel Björn als Elias terugkeren. Sivar tilde ze op van de grond zodra ze de ronde voorwerpen weer had weggestopt en hield hem stevig in haar armen vast, alsof hij een kleine baby was die ieder moment tussen haar armen door kon glippen en vallen. Ze keek even een paar tellen naar zijn slapend gezichtje en merkte meteen dat zijn gezichtsuitdrukking vrediger werd toen ze hem had opgepakt. Tja, ze waren niet voor niets partners. Met een tevreden glimlach stapte Cecille terug op Lumiose af. Dat was deze kant op... Toch?