Hypnotic Flux [Open]

Zo, hij was dan eindelijk aangekomen in Lilycove City. Hij was hier al een keer eerder geweest voor een interview. Ze vonden het nogal knap, bij het netwerk, dat hij al een aantal badges had gehaald. Er was nog een meisje bij. Hij vroeg zich af hoe het met kate ging, ze hadden eigenlijk sinds die dag niet meer met elkaar gesproken. Maar dat kwam vooral omdat hij haar contact gegevens niet had. Op het moment zelf leek het ook niet relevant. En nu had hij er spijt van. Soms vond hij het heerlijk om te chillen met van die stille types. Daar heeft hij een weakness voor. Pun intended. Maargoed, hij was dus eindelijk in Lilycove City. Wat nog best wel een prestatie was gegeven zijn vorige avontuur in de Scorched Slab. Die ene met die rare visser. Achja. Hij was nu waar hij wilde zijn. Hij was namelijk naar Lilycove gekomen met twee redenen. Hij wilde het museum eens bekijken. Er was nu een tentoonstelling over een oude beschaving. En sinds zijn avontuur in die grot op Dewford Island, is hij daar steeds meer geïnteresseerd in geraakt. Misschien zou hij meer leren over Allegro, sinds hij ook behoort tot een oer oud ras. Technisch gezien is de mens dat ook. Hij kreeg een glimlach bij de gedachte dat hij ook enorm veel over zichzelf kon leren. Er waren mensen die daar bang voor waren, maar hij niet. Hij vond dat geweldig. Jean-Pierre kun je er gelukkig mee maken als je er voor zorgt dat hij meer zelfkennis heeft. Hij had in zijn korte drie en twintig jaar ontdekt dat dat, voor hem, de beste weg was naar geluk. Jezelf leren kennen, accepteren, en dan daarop verder bouwen. Hoe meer hij er over nadacht, hoe enthousiaster hij er over werd. Hij legde zijn handen in elkaar en wreef er eens lekker in met een grijns op zijn gezicht. Ineens leek het hele stuk lopen heeeeel erg lang. Tien minuten was ineens veel te veel tijd voor hem. Totdat zijn aandacht werd getrokken door.. een gang? Ze leken in ieder geval heel veel spierpijn te hebben. Ze liepen bijzonder raar over straat. Ze hadden ook hele aparte kleding aan met wat schedel thema’s. Jean-Pierre besloot om er maar gewoon langs te lopen zonder er aandacht aan te besteden. Normaliter zou hij willen uitvinden welke geweldige levens ervaringen hebben geleid tot deze groep mensen, maar.. hier had hij een minder goed gevoel bij. Hij nam maar meteen een zijweg waarmee hij het tweede deel van de groep kon vermijden. Hoe langer hij in de buurt was hoe.. dommer? hij zich voelde. Hij was nog niet eens geïntimideerd ofzo. Hij voelde gewoon zijn IQ dalen. En dat was eng op een hele andere manier. Maar goed dat hij naar een museum ging. Als een soort tegengif. Het was in ieder geval dat je slimmer werd van musea toch? Ohja, en hij ging over zichzelf en Allegro leren. Althans dat hoopte hij dan.

Holy Muk Vuur! Naast hem! Direct naast hem! Geschrokken hopte hij opzij. Oh.. maar wacht. Het was gewoon een wokpan. En een kok erbij. Die was een soort show aan het geven aan mensen op straat. Die ook direct het eten dat hij maakte konden kopen. “Uitkijken meneer, het kan gevaarlijk zijn zo dicht bij de pan.” Jean-Pierre was nog geschrokken dus hij knikte maar gewoon. Achteraf gezien had het niet per se zijn eigen schuld te zijn geweest. Misschien moest hij beter opletten. Maar dat had de kok ook kunnen doen. BOEIUH. Hij had zijn niet bezeerd en dat vond hij veel belangrijker dan een schuldige aanwijzen. Psh. Nog vijf minuten rondlopen. Wat ging hij nu weer allemaal beleven? Oh wacht eens.. Louie!! Die kon hij zijn vorige avontuur niet meenemen, maar hier was dat wel okay. Hij gooide de ball op en Louie Materialiseerde op zijn schouder. “Hallo Louie.” Zei hij opgevrolijkt. “Hoe!” Slaakte Louie, die blij was zijn trainer weer te zien. Gingen ze weer liedjes zingen? Dan vond Louie het leukste om te doen. Het was eigenlijk bijna magisch hoe deze twee elkaar gevonden hadden. Het was.. gewoon een perfecte match. Nog voor dat ze er zelf van wisten. Jean-Pierre kon zich geen leven voorstellen zonder zijn Louie. En zo hoorde dat. Als je een gevoel had, dan moest je daar bij blijven. Zelfs als je gevoelens erover soms veranderen. Want je had je begin gevoel. En die was er niet voor niets geweest. Gewoon doorzetten en je gaat weer zien waarom je ooit bij elkaar wilde zijn. En de tweede reden is, dat je gewoon iets, dat op zo’n magische wijze is gebeurd, zoveel mogelijk kansen moet geven. Anders maak je iets kapot. Je maakt iets kapot dat magisch was. En dan gaat er een eenhoorn huilen. En dat moet je niet hebben, want dat brengt ongeluk.

Anyway, hij had een kaartje gekocht en ze mochten naar binnen. Louie was nog onder level tien dus hij mocht gratis mee naar binnen. Het eerste onderdeel van de tentoonstelling ging vooral over de gebruiken van de oudere soorten culturen van mensen. Je zag speciale kleding. En hoe rituelen werden uitgevoerd. Dat hadden ze heel mooi met poppen allemaal gedaan. En uiteindelijk kwamen ze bij een sectie uit waar ze vooral gebruiksvoorwerpen tentoonstelde. Die hadden ze immers ook gevonden dus dat was gewoon mooi om te zien. Hoe goed die spullen nog bewaard konden blijven enzo. En toen kwamen ze uiteindelijk uit bij een soort.. pot?. vaas? Het had in ieder geval een deksel.. en.. het was interessant. Dat moest wel. Want Jean-Pierre kon niet stoppen met er naar kijken. En Louie trouwens ook niet. Wat hadden die twee ineens? Wat deden ze nou raar? Het was maar een stenen pot hoor! Hallo! Is daar iemand thuis?? Het voelde alsof ze.. de pot.. mooi vonden.. en de vormen erop waren aan het dansen.. het was een eeuwig durende cliffhanger, die je kijkt, vanwege de cliffhanger, terwijl het gewoon een cliffhanger is. Er was geen betere manier om dit te beschrijven. Wat was er zo speciaal aan deze stenen pot?

Huidig team: Helios (lvl 28), Solarium (lvl 30), Meri (lvl 25)

Lilycove City, was een heerlijke plek was het toch. Volledig tevreden struinde Imogen de winkeltjes en boetiekjes van de havenstad af, met Helios in haar armen, Meri op haar schouder en Solarium boven haar hoofd zwevend. Een persoonlijk zonnetje, wat wilde een mens nog meer? Al was het op dit moment vooral de echte zon die warmte afgaf, want op dit moment straalde hij als een tierelier. Met haar waaier wapperde Imogen zich wat koelte toe terwijl ze Helios op haar andere arm droeg. Steeds als ze een bocht omging, verplaatste Solarium zich wat ten opzichte van haar. Voortdurend zorgde de Solrock ervoor dat ze op zo'n plek zweefde dat haar schaduw precies over Helios heen viel.

Ergens vond Helios het een beetje eng hoe Solarium voortdurend op hem lette, maar hij kon niet ontkennen dat de voortdurende schaduw zeer prettig was. Zijn delicate huid verbrandde immers snel in de zon, ondanks dat ditzelfde hemellichaam in de strijd ook zijn kracht vergrootte. "Waarom evolueer jij eigenlijk niet?" hoorde hij opeens een zachte, hoge stem zeggen. Verstoord keek hij omhoog, naar de Natu op Imogens schouder, die hem met enge zwarte kraaloogjes aan zat te staren. Brrr, waarom hadden al zijn teamgenoten zulke enge ogen? "Pardon?" bracht hij uit. Waar kwam die vraag nou opeens vandaan? "Nou, ik zat te denken..." begon Meri. Ja hoor, daar had je het alweer. Die Natu dacht te veel. Maar uit de goedheid van zijn hart liet Helios hem zijn verhaaltje maar afmaken. "... je wilt aan contests meedoen, niet? En Imogen wil dat pas als je kunt lopen, niet? Sunflora hebben benen, en Imogen heeft een Sun Stone... Dus waarom evolueer je niet gewoon?" Waarom evolueer je niet gewoon?! Wat een absurde vraag! Hij zou zich haast beledigd voelen. Sterker nog, hij voelde zich beledigd! Even maakte hij wat verontwaardigde proestende geluiden, waarbij hij met zijn gezichtsuitdrukking precies aangaf wat hij van de Natu vond (waarbij desbetreffende Natu van binnen wel wat terugschrok, maar van buiten doodstil naar Helios bleef staren, zoals hij gewoonlijk met stress omging), maar besloot de arme onwetende toch maar een antwoord te gunnen. Hij zuchtte eens diep en schraapte zijn keel. "One does not simply evolve into Sunflora", begon hij plechtig. Meri kende die referentie misschien niet, als oorspronkelijk wilde pokémon, maar Helios kende zijn klassiekers en dat mocht de Natu weten. Meri staarde hem in stilte aan en Helios vervolgde zijn uitleg: "Sunflora... Sunflora zijn de prachtigste, de sterkste, de magnifiekste wezens die deze wereld kent. Hun frisgroene lijf met de levendige bladarmen, de gouden bloembladeren die hun perfect cirkelvormige gezicht omkransen, hun verlichte ziel en uitdrukking, om niet te vergeten hun absolute toewijding aan het prachtige hemellichaam dat Zon heet..." Zo ging hij nog een tijdje door. Zijn blik werd wat glazig en zijn glimlach gelukzalig terwijl hij vertelde over zijn toekomstige vorm. Plots werd zijn gezichtsuitdrukking echter serieus, en hij keek Meri aan, ondanks diens enge, lege blik. "Stel je voor dat een simpele Sunkern zichzelf zomaar in een Sunflora zou veranderen... het zou heiligschennis zijn! Evolutie is iets waarop een Sunkern zich moet voorbereiden, iets wat hij moet verdienen. Hij moet waardig zijn, en het juiste moment moet gekozen worden, een moment waarop een hooggeëerd publiek getuige zal kunnen zijn van de transformatie. Het is een belangrijk moment, dat moet niet overhaast worden." Dus. Het leek hem duidelijk waarom hij niet 'gewoon evolueerde'. Pff, echt iets voor een Flying-type om te zeggen. Hij keek Meri aan, tevreden dat deze nu ook begreep wat voor prachtigs zijn teamgenoot later zou worden. "Oké", zei de Natu, die het antwoord wat lang had gevonden, maar er op zich wel tevreden mee was. Helios snoof, wat beledigd door het korte antwoord, maar liet het er maar bij zitten.

Intussen had het hele troepje het museum bereikt. Terwijl Helios zijn lofrede op de goddelijke Sunflora had gehouden, had Imogen de stad doorkruist, een groepje rare mensen met schedelkleding gepasseerd die Solarium met haar dodelijk blik op veilige afstand had gehouden, en besloten dat ze die avond ging wokken. Nu stond ze voor de grote deuren, twijfelend of ze op zo'n stralende dag wel binnen in een museum rond moest gaan lopen. Maar uiteindelijk besloot ze dat het toch wel leuk zou zijn, en dat er bovendien nog veel meer stralende dagen zouden komen - het was niet voor niets het droge seizoen - dus ging ze naar binnen. Ze was enigszins verontwaardigd over de prijs van de tickets - moest ze per se voor ál haar pokémon betalen?! Kom nou, ze namen niet eens ruimte in beslag! - maar na een kortstondige ruzie met de caissière had ze haar vier kaartjes en liep ze door de ruime hal. Geïnteresseerd keek Imogen naar de kleding van de mensen van vroeger. Wat zaten er toch vreemde creaties bij! Daar zou zij zich toch niet in vertonen. Maar hé, wie zag ze daar nou! Was dat niet Jean-Pierre de droomjongen? Vrolijk liep ze naar hem toe en ze stond al op het punt hem te begroeten, toen haar blik op de pot viel. Wat een... interessante pot. Gebiologeerd staarde ze naar het gedekselde stuk steen. Wat was het mooi...

Helios staarde net als zijn trainer naar de pot, en ook Meri voelde zich er onweerstaanbaar tot aangetrokken, al rinkelden ergens in zijn achterhoofd wel een paar alarmbellen. Zijn psychische instinct zei hem dat er iets niet klopte, dat die pot niet zo interessant was als hij leek... maar het gerinkel van de alarmbellen werd naar de achtergrond verdreven door de aanblik van de pot. Het ding smeekte gewoon om aangestaard te worden, en staren was Meri's ding. Het was wat hij deed. Dus hoe kon hij weerstaan?

Solarium hoorde dezelfde alarmbellen als haar eveneens psychische teamgenoot. En in tegenstelling tot de Natu werd zij niet zo aangetrokken door dingen waar ze niet mee kon vechten. Ze vroeg zich af of het een goed idee zou zijn om deze pot wel te bevechten. Zou ze de betovering die haar teamgenoten en die andere jongen leek te omhullen verbroken worden als ze de pot in duizend stukken brak. Haar ogen gloeiden. Ze zou het graag uitproberen... Maar ergens leek het zonde om zo'n voorwerp kapot te slaan, dat besefte zelfs zij. Dus besloot ze het eerst anders aan te pakken. Bijvoorbeeld door haar psychische krachten te gebruiken om de toeschouwers op te tillen en 180 graden te draaien, zodat ze allemaal opeens met hun rug naar de pot stonden. Zo, dat zou toch ook moeten werken.

Volle leegtes. Beperkte oneindigheid. Luide stiltes. Jean-Pierre vormde geen eigen gedachtes meer op dit moment, maar alles wat hij dacht vond hij logisch. Totdat hij er even niet leek te zijn. Het voelde pijnlijk prettig. En toen.. kwam hij terug. Helemaal bewust. Maar.. Dubbel bewust. Hij zag de pot, en een figuur op de pot. Dat was hij zelf! Hij stond op de pot! Als een tekening! En tegelijkertijd.. zag hij zichzelf naar de pot staren.. vanaf de pot! Hij zag zichzelf de lucht in zweven! Met zijn rug naar het plafond toe. Maar zijn menselijke lichaam bleef naar de pot staren. Hij keek opzij, voor zover dat opzij te noemen was, en zag dat ook Louie een tekening was geworden. Op zijn schouder gelukkig. Zijn tekening-zelf.. zag ook het droommeisje, Imogen, die hij eerder had ontmoet zweven. "Oh, vandaag wordt zo'n soort dag." Hij kon alleen nog maar denken aan het boek Flatland. Hij was tegelijkertijd blij met deze ervaring, van dubbel bewustzijn, maar ook bang voor de eventuele gevolgen. Maar.. als je soms niet bang bent, dan is er ook niks echt aan. Vond hij. Maar wacht.. was Imogen dan ook hier? "Imogen?" Zei hij zoekend, en wennend aan zijn platte lichaam.

Dit was een... interessante ervaring. Als Imogen niet had gedacht dat dit een droom was, was ze misschien wel in paniek geraakt. Maar hoe kon dit iets anders dan een droom zijn? Jean-Pierre, de jongen van haar dromen, was er immers ook, dat zei eigenlijk al genoeg. Imogen staarde eerst een tijdje naar zichzelf. Solarium had iedereen omgedraaid - helaas een beetje laat - dus nu had Imogen een mooi uitzicht op haar rug. Dat zag je niet vaak, behalve dan in van die paskamers met twee spiegels. Ze knikte even tevreden. Een prima rug, was het, al zei ze het zelf. Haar wenkbrauwen schoten een eindje omhoog toen ze haar naam hoorde en ze keek opzij, waar ze een 2D-tekening van de droomjongen ontdekte. "Hallo Jean-Pierre", zei ze opgewekt. "Gebeuren er altijd dit soort dingen als jij in de buurt bent?" Hun vorige ontmoeting was immers ook al zo absurd geweest. Ze lachte even toen ze zag dat ook hij een vogelpokémon op zijn schouder droeg. Nu waren ze net elkaars spiegelbeeld! Op het feit dat ze verder totaal niet op elkaar leken na, dan. Ze keek even naar beneden, en zag daar Helios, wat haar wel een beetje verbaasde. Als hij hen in slaap had doen vallen, zou hij hier zelf niet moeten zijn, toch? Maar het was natuurlijk gewoon een droomversie van hem, dat kon heel goed. Ze had immers wel vaker over Helios gedroomd.

Hij hoorde een opgewekte stem die hem begroette. Hij keek om, en zag dat deze stem inderdaad bij zijn droommeisje hoorde. Gebeuren er altijd dit soort dingen als zij in de buurt is? En dat is precies wat zij aan hem vroeg. "Ik wilde net hetzelfde aan jou vragen." Grapte hij een beetje. Die fractie angst die hij eerst nog voelde was weg. Het was prettig om iemand die je kende en vertrouwde bij je te hebben. Vervolgens begon ze te lachen. Verbaasd volgde zijn ogen de hare en merkte op dat ze naar Louie keek. Oh, hij snapte 'm al. Ze hadden allebei een vogelpokémon op hun schouder. Hij glimlachte en keek nog eens om zich heen. "Wat denk je dat we vandaag allemaal gaan beleven?" Als het weer zoals de laatste keer ging zijn konden ze maar beter proberen zo veel mogelijk lol eruit te halen vond hij. Op een bepaalde manier was het ook grappig dat ze op deze manier lotgenoten waren. "Oehoe" Louie probeerde de aandacht van zijn trainer te krijgen. JP legde zijn hand op zijn hoofdje. "Je hoeft je geen zorgen te maken. Op het gebied van rare situaties zijn Imogen en ik zo ondertussen experts."

Misschien was het gewoon de cobinatie van een Imogen en een Jean-Pierre die het universum niet helemaal aankon, waardoor er de vreemdste dingen gebeurden. "Ik ben alvast zeer benieuwd", zei Imogen toen de ander vroeg wat ze nu weer zouden gaan beleven. Als er maar geen hondervoetigen waren die hen op wilden eten... Jean-Pierre moest zijn Rowlet even geruststellen en Imogen knikte. "Dat kun je wel zeggen", beaamde ze. Ze keek even opzij naar Meri, maar die zag er niet bijzonder ongerust uit, al vond ze het moeilijk om de gezichtsuitdrukking van haar Natu te lezen. Hij zat daar meestal maar te staren. Solarium kon dan wel dwars door die zwarte ogen heen kijken, maar voor Imogen was het vogeltje een gesloten boek. Nu Jean-Pierre het object van zijn gestaar, en Imogen hoopte vooral maar dat die het niet vervelend vond. Ze keek eens om zich heen. "Laten we maar eens beginnen een rondje om de hele pot te lopen", stelde ze voor en ze begon al te lopen. Een beetje eng was het wel, want door de rondheid van het oppervlak kon ze niet ver vooruit kijken. Het leek net alsof je voortdurend een hoek omsloeg, en er zou dan ook van alles tevoorschijn kunnen komen.

Meri had zich omgedraaid op Imogens schouder om naar de jongen te kijken. Dus... zijn trainer en deze Jean-Pierre kenden elkaar al? En bij hun vorige ontmoeting(en) was/waren er dus ook al vreemde dingen gebeurd? Hm...
Helios zuchtte eens een keer. Het was al erg genoeg dat die twee mensen rare dingen meemaakten, maar moesten ze hem er nou ook in meeslepen? De vorige keer was hij tenminste gewoon wakker gebleven, maar nu was hij ook hier beland. Zijn platheid beviel hem absoluut niet. Hij hoorde 3D te zijn, met elegante rondingen, niet plat als een... een... plat ding! "Zeg, jij daar, met dat vlinderdasje", riep hij naar achteren. Hij wist niet wat voor wezen het precies was op de schouder van die jongen. Hij had tot zijn afschuw al herkend dat het een soort vogel was, ofwel zijn natuurlijke vijand, maar de pokémon droeg ook een elegant bladstrikje dat Helios wel kon waarderen, dus besloot hij het er maar op te wagen om met hem te praten. "Is Rouge ook bij jullie?" Die kip van de vorige keer - had Jean-Pierre soms alleen maar vogels bij zich? - had hij in het begin niet erg aardig gevonden, maar na een tijdje was hij haar wel gaan mogen. Vooral vanaf het moment dat ze hem een held had genoemd. Tja, zijn ego wilde ook wat... Het zou leuk zijn als ze hier nu ook was.

Nou dat kon je wel zeggen. Hij was zelf ook heel benieuwd. En op het voorstel om maar eens een rondje te gaan lopen. knikte hij. "Maar eerst wil ik iets uitproberen." Begon hij. Hij sloot zijn ogen.. en tuitte zijn lippen.. en.. begon te fluiten. Wat had je anders verwacht? Maar er klonk helemaal geen geluid. Het enige dat te zien was, waren een aantal muzieknoten die boven zijn hoofd dansten. Hij was voor nu nog even te afgeleid door deze magie om te zien dat die Natu naar hem aan het staren was. Hij keek vrolijk, door zijn ontdekking, naar Imogen maakte een gebaar dat ze konden beginnen met lopen. "Dames gaan voor." En als hij dat niet had gezegd, had ze dat misschien al uit zichzelf gedaan. Maar Louie was wel nieuwsgierig naar de andere vogelpokémon, die was gek naar Jean-Pierre aan het kijken zeg. Een beetje bang verscheen zijn hoofdje van achter het hoofd van JP om naar de Natu te kijken.

Hij werd echter afgeleid toen iemand een opmerking maakte over zijn klederdracht. Hij droeg een strikje. Want strikjes zijn cool. Maar in tegenstelling tot de Sunkern, was hij niet boos om de platheid.
Hij was nog iets te jong om zich zorgen te maken over zijn uiterlijk. Behalve coole strikjes dan. Want die zijn cool. En toen werd hem een vraag gesteld. Hij kantelde zijn hoofd een beetje. "Roesj?"
Hij kende haar niet. Hij had haar nog nooit ontmoet. "Wie is Roesj?" Wat waren al die anderen gek zeg. Ze keken raar, ze zeiden rare dingen. Hij besloot maar dat hij voor de rest van de dag maar dichtbij zijn trainer zou blijven. Daar voelde hij zich toch wel het fijnst.

Eventjes bleef Imogen staan. Wat wilde hij doen dan? Pas toen ze zich omdraaide, zag ze de muzieknoten. Wat gek! "Wat vreemd!" zei ze, en nu pas besefte ze dat deze tekst ook niet te horen was, maar te lezen. Haar wenkbrauwen schoten omhoog van verbazing. Was ze al deze tijd al onbewust alles wat gezegd werd eigenlijk aan het lezen? Meteen leek alles wat gezegd werd heel raar. Ze was net weer begonnen met lopen, maar bleef toch nog een keer staan. "Wacht..." zei ze, en terwijl ze het zei, plukte ze zo de W uit de lucht. Een beetje verbouwereerd staarde ze naar de letter in haar hand. Wauw, ze had niet gedacht dat dat daadwerkelijk zou werken. Zodra ze de letter losliet, verdween hij binnen een paar tellen, net zoals de rest van de gesproken tekst net al verdwenen was. Met een verbaasde glimlach keek ze Jean-Pierre aan, waarna ze opnieuw begon te lopen, maar opnieuw bleef ze al na twee stappen staan. Het was toch wel wat eng om zomaar de hoek om te lopen, zonder te weten wat zich aan de andere kant van de pot bevond. Wie weet stond daar wel een monster getekend, ze had die kant immers nog niet gezien! "Wacht..." zei ze dus nog een keertje, en ze dacht even na. "Tafel", zei ze toen, en snel pakte ze de T, voor hij kon verdwijnen. Zo, dat moest een prima wapen zijn, mocht zich een honderdvoetige man met honger zich om de bocht bevinden...

Roesj? "Rooouuuzje", sprak Helios overdreven duidelijk uit. Begreep dat vogeltje dan niets? Hij had een leuk strikje, maar misschien je kon een vogel natuurlijk niet op zijn uiterlijk beoordelen. Een Sunkern wel: die waren van binnen net zo beeldschoon als van buiten. Maar ja, dat kon niet voor iedereen gelden, wel? "Groot, rood, verliefd op je trainer..." Tenminste, dat maakte hij maar op uit de kleffe manier waarop ze over hem praatte. 'Een hele speciale jongen'? Zwijgend wachtte hij het antwoord van het uiltje af, hopend dat er nu een belletje was gaan rinkelen.

Meri zat nog altijd te staren, alsof de jongen op die manier al zijn geheimen zonder een woord zou openbaren. Waar zouden ze elkaar van kennen, Imogen en die jongen? Familie, misschien? Maar zijn naam klonk eerder Frans en de hare Engels, en ze leken ook niet erg op elkaar. Dan toch eerder vrienden. Hoe vaak hadden ze elkaar ontmoet? Meer dan één keer, zou hij gokken, aangezien je uit twee toevalsontmoetingen naar zijn mening niet echt af kon leiden dat dit soort dingen 'altijd' rond iemand gebeurden. Aan de andere kant overdreven mensen nogal eens, dus misschien trokken ze wel gewoon snelle conclusies. Hm...

Hij bekeek het zich even goed. Imogen bewees aan hem een inventieve jongedame te zijn. Maar schijnbaar ook een strijdlustige. En niet te vergeten, iemand die graag twee stappen zet en vervolgens stil gaat staan. Maar goed, even terug naar het strijdlustige. Met haar ingenuïteit kon ze de letter T een wapen maken. "Je bent me er een." Op dit ogenblik, was ze tegelijkertijd serieus en grappig. Net als een cartoon eigenlijk. Dat was een mooi toeval. Hij pakte de 'n' uit zijn tekstballonnetje en zette het op als een helm. "Zo, nu ben ik ook klaar." Vechten vond hij niet zo leuk.. als hij het zelf moest doen. Dus hij ging liever voor de verdediging. Hij was in ieder geval benieuwd wat ze allemaal tegen gingen komen. En vooral wat de mensen in het museum vonden van de mensen en Pokémon die nu in de lucht hingen. Want.. nouja, dat zie je niet iedere dag. Meteen ging zijn blik terug naar Imogen, en hem viel nu de.. wow.. wat is dat voor blik? Hij keek er meteen ongemakkelijk naar. Ehm.. Wat er eng aan was, was dat je kon zien dat de Natu geconcentreerd was.. maar je wist niet waarom. Met een Ursaring wist je ten minste nog dat die je ging aanvallen als die je zo aankeek. Maar deze Natu was niet te lezen. Jean-Pierre kreeg een rilling over zijn rug, die zich als golflijntjes uitte op de pot. Hij probeerde weg te kijken, maar dat was nog knap lastig in 2D.

"Die ken ik niet." Zei hij stilletjes, nadat die Sunkern zo vervelend tegen hem deed. En mocht het nou net goed uitkomen dat, Louie, nog steeds aan het groeien was. Hij werd steeds meer volwassen. En vandaag, op dit moment, was de eerste keer, dat hij zich diepere dingen over de wereld ging afvragen. "Waarom vraag je naar haar?" Hey goedzo Louie! Wat wordt je toch een slimmerd! Eerst al lekker muziek gemaakt met Jean-Pierre en nu lekker babbelen. Het wordt nog eens wat met je! Ja op Louie kon je trots zijn. Wat een heerlijk manneke.

Jean-Pierre volgde haar voorbeeld en bewapende zich met een n die hij als helm kon gebruiken. Geen slecht idee, als stond de letter hem een beetje belachelijk. Nee, dat had Imogen liever een onbeschermd hoofd dat ze met een n als hoofddeksel rond moest lopen. Haar T zou haar wel genoeg bescherming bieden. Ze haalde diep adem. Goed, daar ging ze dan, en dit keer meer dan twee stappen. Voetjes voor voetje schuifelde ze rond de pot, haar T stevig in haar hand geklemd.

"Wie ben jij, Jean-Pierre?" vroeg Meri zacht voor zich uit. Hij verwachtte niet echt een antwoord. Zijn woorden verschenen immers als 'natu natu, na?' op het oppervlak van de pot en hij betwijfelde of de jongen daar wijs uit zou kunnen worden.

Hij kende haar niet? Hoe kon hij haar nou niet kennen? Ze waren teamgenoten! Of had Jean-Pierre soms... Had hij haar op de pc gezet?! Hoe kon hij dat nou doen? Rouge was nou niet echt Helios' beste vriendin, maar ze verdiende het niet om zo door haar 'speciale jongen' verraden te worden. De pc! Voor Helios was het zijn ergste nachtmerrie om zo aan de kant gezet te worden. Of trok hij nu te snel conclusies? Misschien had JP die uil een uur geleden gevangen en had hij gewoon nog geen kennisgemaakt met de andere pokémon. "Hoe lang zit je al bij dat team?" vroeg Helios, de vraag van de ander negerend. Zijn vragen waren nu even belangrijker.

Hier was iets goed mis gegaan, zo veel was duidelijk. Solarium zette de mensen weer op de grond, met hun rug naar de pot, zodat ze er niet naar konden kijken. Maar nu leken ze helemaal nergens meer naar te kijken. Van mensen was ze een domme, lege blik in hun ogen wel gewend, maar achter Meri's ogen hoorde een diepte als die van de eindeloze oceaan te zien te zijn, en een ziel als een wervelende storm. Om zijn blik zo leeg te zien... dat was niet normaal. Solarium durfde nog een korte blik op de pot aan en zag daar tot haar schrik haar twee teamgenoten getekend staan. Ook Imogen, de jongen en de pokémon van de jongen waren erbij. En... bewogen de tekeningen nou? Op het moment dat ze iets aan haar geest voelde trekken, wendde ze gauw haar blik van de pot af. Even staarde ze nadenkend voor zich uit. Hoe moest ze Helios en Meri terugkrijgen? En die anderen, natuurlijk. Haar blik ging naar de jongen - de echte, niet de versie die nu op het oppervlak van de pot rondwandelde. Als hij nog meer pokémon bij zich had, kon ze die misschien om hulp vragen. Maar dat was nu nog niet nodig. Eerst maar eens kijken wat ze zelf voor elkaar kreeg. Liepen er hier geen mensen rond die voor deze spullen zorgden? Een van hen moest toch wel weten wat hier gebeurd was, en vooral hoe je het ongedaan maakte.

Wie hij was. Gewoon doodnormaal. Een stem in je hoofd die je vraagt wie je bent. Wat! Er verscheen een uitroepteken boven zijn hoofd. Hij hoorde het in zijn hoofd. Maar toen hij het tekstballonnetje bij de Natu zag, kon hij enkel concluderen dat die telepathisch met hem aan het communiceren was. Ehm sorry Natu, maar ze waren even met andere dingen bezig. Zullen we het voorstelrondje bewaren voor na de groepsactiviteit? "Dat is een hele brede vraag." Verscheen er in het gedachteballonnetjes van Jean-Pierre. Zoiets moet je eigenlijk niet vragen aan zo filosofisch type zoals hij. Hoe kan hij daar nou antwoord op geven zonder er twaalf pagina's over te spreken met tal van referenties en een bronvermelding waar je U tegen zegt?

Louie kreeg steeds meer kriebels van die Sunkern. Nu wilde hij weten hoe lang hij al in het team zat.
En Louie, die sorry dat ik het weer zeg, erg jong was, kon tijdsbepalingen nog niet zo heel goed uit elkaar halen. "Ik ben al straks in het team." Want Louie noemde tegenwoordig alles 'straks'. Of het nou over twee weken was, gisteren, vandaag. Alles was straks.

De Solrock was om zich heen aan het kijken of er mensen waren die konden helpen. En het is altijd zo, dat precies op het moment dat je iemand nodig hebt, je precies de verkeerde tegen het lijf loopt. En dat was in dit geval ook zo. In het museum liep een jongen rond van ongeveer een meter zeventig. Hij had een groen pakje aan en een rare groene muts. Ook had hij blond haar. Hij leek ergens naar op zoek te zijn. Maar hij leek het gevonden te hebben, toen hij zijn ogen fixeerde op de pot. Zijn ogen werden groot. Hij MOEST er naar toe! "Hyaaa!"

"Pardon, mag ik je iets vragen?" Imogen had bijna uit schrik met haar T gezwaaid, maar wist zich nog net op tijd in te houden. Voor haar neus stond een oud dametje. Of tenminste, een tekening van een oud dametje. "Oh, kindje toch, gaat het wel?" ging het vrouwtje verder met een bezorgde blik achter haar halvemaanvormige brillenglazen. "Eh, ja, niets aan de hand, sorry", zei Imogen terwijl ze een beetje beschaamd haar T liet zakken. Ze keek naar buiten, en zag daar het oude dametje in 3D staan. Ze was zo klein dat ze helemaal schuil was gegaan achter de pot toen Imogen aan was komen lopen, dus ze had haar nog niet opgemerkt. "Hé, Jean-Pierre, we zijn niet de enigen hier", zei ze over haar schouder.

Hij gaf antwoord? Dat was niet helemaal wat Meri had verwacht. Oh ja, telepathie enzo... het was nooit in hem opgekomen dat dat ook met mensen werkte. Hij had wel vaker telepathisch tegen andere pokémon gepraat, maar hij was er eigenlijk vanuit gegaan dat wezens die hem in het echt niet konden verstaan, dat in hun hoofd ook niet zouden kunnen. Blijkbaar werkte het toch wat anders dan hij had gedacht. Hij knipperde een keer met zijn ogen terwijl hij dit feit overdacht, en vergat compleet dat hij nu de mogelijkheid had om de jongen alle vragen te stellen die hij wilde. Hij werd zelfs nog verder afgeleid toen hij het antwoord opving dat het vogeltje van Jean-Pierre gaf op een vraag van Helios. "Dat is een interessante tijdsuitdrukking", zei hij nadenkend, terwijl zijn nieuwsgierige blik van de jongen naar zijn pokémon overging. Tijd was een vreemd iets, zeker voor zijn Xatu, zijn evolutie. Hij begon dan ook onmiddellijk een diepere betekenis in de woorden van het uiltje te zien, niet beseffend dat deze simpelweg geen andere woorden kende om de tijd mee uit te drukken.

"Straks? Wat wil dat nou weer zeggen?" bromde Helios. Meri kon het dan wel allemaal reuze interessant vinden, maar hij wilde antwoorden! Hij wilde weten of die... die... ahum. Die jongen Rouge in de pc had opgesloten! Hij besloot een andere aanpak te gebruiken. "Heb je überhaupt al iemand anders van je team ontmoet?" probeerde hij en hij deed zijn best niet al te ongeduldig te klinken. Als hij nog helemaal niemand van het team had gezien, was het ook niet zo gek dat hij Rouge niet kende...

"STOP!" bulderde Solarium met gloeiende ogen, en met dat woord kwam er een golf van psychische energie vrij die de rare jongen in het groen achteruit duwde. Na enkele tellen had ze haar kalmte weer teruggevonden en zweefde ze stil tussen de jongen en de pot in, al hadden haar ogen nog altijd dezelfde duistere gloed. Wat moet je met die pot? dacht ze, een gedachte die met met haar telepathie aan de jongen overbracht.

Jean-Pierre knipperde met zijn ogen. Het was alsof hij in een spiegel keek. De manier waarop de Natu ineens over kon gaan van focus op hem, maar focus op iets anders, was hem maar al te bekend. Hij wist niet precies wat het was waar hij over na aan het denken was, gezien het nogal een stoïcijnse vogel was, maar hij vermoede dat zijn antwoord de vogel van diep onderwerp, naar diep onderwerp had gebracht. Dat was eigenlijk wel leuk. Hij wilde het meteen aan Imogen zeggen, hoe veel ze op elkaar leken, maar voor hij de kans kreeg werd al iets tegen hem gezegd. Benieuwd ging hij op zijn tenen staan. "Wie dan? Ik zie niks van deze kant van de pot." Een zin die hij nooit had verwacht te zeggen. Maarja, hij had ook nooit verwacht om te zeggen: 'Nee, die boom heeft veel te veel praatjes.', dusja.

Arme Louie werd nu ineens van meerdere kanten belaagd. Eerst gebruikte die andere vogel een woord dat hij niet kende, en daarna deed de zonnebloempit boos. En toen gebruikte die ook nog eens een woord dat hij helemaal niet kende. Louie was bang voor de anderen, en wat ze allemaal zeiden. Hij drukte zichzelf wat dichter tegen Jean-Pierre aan. Het was helemaal niet meer leuk. Hij stond op het punt van huilen.

Jean-Pierre voelde zachte donsveren tegen hem aan drukken. Hij keek even naar Louie. Ocharm. Vond die het allemaal zo eng? Hij nam hem van zijn schouder af en droeg hem met beide armen. Louie krulde zich op, voor zover een vogeltje dat kan, drukte zijn gezicht tegen Jean-Pierre's borstkas. Hij voelde zich nu toch wel een beetje beter. Jean-Pierre begreep zijn Rowlet niet helemaal, maar er waren ook een hoop dingen aan de hand. Hij besloot dat wat hij nu deed, voor nu goed genoeg was, en hij zich weer verder op ehm.. de pot.. kan richten.

Hij zakte door zijn knieën en kruisten zijn armen voor zijn gezicht terwijl hij een meter of twee naar achteren werd geschoven door een of andere kracht waar hij niks van begreep. Toen de Solrock een vraag aan hem stelde liet hij zijn armen pas weer zakken. Hij had ook een bepaalde blik in zijn ogen. Eentje van gestoordheid. "Kapot maken." Dacht hij. Hij MOEST. Het was een drang die hij niet kon onderdrukken. Het had hem helemaal overgenomen! Hij probeerde er nogmaals naartoe te rennen, deze keer met het doel om de Solrock te tacklen.

Oh, Jean-Pierre kon de vrouw natuurlijk niet zien. "Een..." oud dametje, wilde ze zeggen, maar ze besefte plotseling dat dat misschien niet erg beleefd was. Maar ze kon ook moeilijk zeggen dat het een jongedame was, want dat was gewoon niet zo. De vrouw gaf haar niet de tijd om er langer over na te denken, maar zei dat ze zich zelf wel even voor ging stellen en liep langs haar. Imogen had zich even afgevraagd of dat kon, iemand passeren op het oppervlak van hun pot, gezien het gebrek een diepte, maar de vrouw liep gewoon door. Imogen huiverde even. Het had even gevoeld alsof haar onderste helft niet bestond toen het vrouwtje voor haar langs liep. "Hallo, Jean-Pierre, aangenaam kennis te maken", kraakte het vrouwtje. "Ik zal me aan jullie beiden even voorstellen: ik ben Margaretha. Ik ben een historica en ben op dit moment bezig met een onderzoek naar deze pot. Alleen ik geloof dat er even iets mis is gegaan." Ze lachte een kakelend oudevrouwenlachje en leek zich over de hele situatie niet al te druk te maken. En hé, dacht Imogen, als Margaretha deze pot onderzocht, wist ze er misschien ook wel veel over. Waaronder misschien iets wat hen er weer vanaf kon brengen.

Het uiltje gaf helemaal geen antwoord. Meri bekeek hem aandachtig en kwam na een tijdje in stilte geredeneerd te hebben tot een conclusie. Alle factoren wezen naar eenzelfde antwoord: het uiltje was bang. "Ik ben niet eng", zei hij kalm. "Wat, is hij bang? Ik ben ook niet eng en zo'n moeilijke vraag is dat toch niet?" bracht Helios niet erg behulpzaam in. "Helios, wees stil", ging Meri al even kalmpjes verder. "Pardon?" reageerde de Sunkern verontwaardigd. "Dit zijn belangrijke vragen, ja! JP heeft Rouge gewoon in zo'n pc gestopt!" Meri zweeg. Hij hield niet van discussies.

Kapot... kapot maken?! Nee, dacht ze, heel duidelijk en heel standvastig. Haar hele lichaam gloeide op, en halverwege de sprong van de jongen om haar te tackelen, deed ze hem met een welgemikte Psychic stoppen. Hij leek een beetje verbaasd doordat hij nu zomaar in de lucht stil was blijven hangen. Maar wiens kracht was sterker: haar Psychic of zijn obsessie met de pot?

Er gebeurde van alles voor en hij wist niet wat. Maar dat was niet zo erg, want dat was alweer snel opgelost. Margaretha kwam zich even voorstellen. Historicus enzo. Dat kon nog best interessant zijn, en het verklaarde meteen waarom zij ook naar de pot was gaan kijken. Maar de belangrijkste vraag die in hem op kwam was.. Houdt ze van pizza. Sorry, hij kon het niet helpen. Met een naam als die! Hij was niet altijd goed in concentratie, vooral niet als dit soort geweldige dingen gebeuren. De situatie was al belachelijk, ontmoeten ze ook nog iemand die bijna de naam heeft van een pizza. Ofja, belachelijk, eigenlijk vond hij deze dingen fantastisch. Het was zo veel leuker dan alledaagse dingen. "Excuseer, maar zou ik mogen vragen of u weet waarom we op deze pot zitten?" Hij had natuurlijk zijn eigen vermoedens. Maar misschien waren die wel erg sprookjesachtig en daarom niet helemaal waarschijnlijk.

Hij hoorde die oudere Pokémon over hem praten en het voelde helemaal niet fijn. Die andere vogel leek om de een of andere reden wel minder eng dan die bloempit. Maar helemaal gerust was hij nog niet. Hoe moest dat nou verder gaan? Moest Louie nou gewoon eens leren om als een volwassene om te gaan met stress, druk en vervelende individuen? Of moest JP hem voor nu maar gewoon even lekker kind laten? JP kennende deed hij dat tweede. Louie, liet wel even zijn kopje zien, toch wel even nieuwsgierig kijkend naar die Natu.

Hij beet zijn tanden op elkaar. Ja maar hylo. Je kon hem zomaar niet gaan stoppen? Het was zijn taak om alle potten in de wereld kapot te slaan! Hij kon niet anders. Maar hij zat ook muurvast nu in die.. uhm dinges. Hoe ging hij zich hier uit redden. Zijn armen en benen kon hij niet eens meer bewegen. En toen vloog zijn Cutiefly ineens uit zijn broekzak op de Solrock af. "Hey luister! Hallo! Wat is er?! Kijk uit!" "Laat hem eens even snel los!" Daarna vloog ze wat rondjes om de Solrock heen om daarna weer naast de jongen te vliegen. "Die kan niet tegen water aanvallen!" De jongen spuugde naar de Solrock in reactie.




OOC: ik heb hardop gelachen om Meri's conclusie, wat een droge humor XD