Hypnotic Flux [Open]

Huh? Hij keek op. Nu had hij toch echt iets gehoord hoor. "Sorry. Zei je iets?" Vroeg hij aan Imogen. Ze had iets over Margaretha gezegd dacht hij. Die naam had hij in ieder geval horen vallen. En Imogen leek zo boos. Wat was er nu weer gaande? Wist ze niet waar het toilet was? Dat noemde je gewoon.. de.. pot. Ba dum tss. Hij had zich eigenlijk meer willen concentreren op de Pokémon. Maar als Imogen ook maar een klein beetje op zijn zusje leek, dan kon hij maar beter heel gauw aandacht aan haar geven, want anders zou hij de volle laag krijgen.


Langzaam namen Rebus en Kwibus de vormen aan van twee Arbok. Ze leken vastberaden om iets te gaan uithalen. Dat antwoord van die Natu was toch maar een watje-antwoord. Daar konden ze helemaal niks mee. Maar de lol.. ging nu wel beginnen. Louie probeerde dan ook hevig Jean-Pierre's aandacht te krijgen. Maar zijn trainer liet zich niet kennen. Die was veel te bang voor een uitbarsting van Imogen.

"Kyaaa! TSStkgg!" Riep de jongen in het groen toen hij zijn speer zag vergruizen. En Anope's aanval had ook nog eens gemist. Dit ging allemaal helemaal niet lekker. Net nu hij dacht de overhand te hebben.. En.. nu kwam er een blauwe vrouw! Ze riep iets naar hem. Sorry dame, hij gebruikte geen Pokéballs, daar deed hij niet aan. Ze waren hartstikke barbaars, net zoals die Pot. Gewoon een beetje Pokémon en mensen gevangen nemen. Ook al waren ze veilig en werden ze verzorgd.. het was nog steeds gevangenschap. En dat was op geen enkele manier oke. De jongen maakte daarom een koprol waarmee hij tegen de kast waar de pot op stond beukte. Misschien zou dat de pot laten vallen. Deze keer ging Anope voor een Take Down op Solarium.

Imogen zuchtte. Die jongen zat echt niet op te letten, hè? "Ik zei: kun jij die ladder even pakken. En neem dan ook meteen die trapjes van Margaretha mee. Ik zou het best zelf willen doen, maar die Ekans-" Haar stem stokte toen ze vanuit haar ooghoeken beweging zag, en haar blik schoot naar de Ekans. Die nu geen Ekans meer waren. O Arceus, dit ging helemaal fout. Die twee pokémon zagen er nu nog gevaarlijker uit dan net. En agressiever. Nope, zij kwam niet van dit trapje af. "Eh, Helios, kun je een paar Growths doen?" vroeg ze een beetje trillerig aan de Sunkern in haar armen. Ze wilde niet als eerste aanvallen, want eigenlijk hoopte ze dat de Arbok dan ook niets zouden doen, maar je kon maar beter voorbereid zijn...

Het was erg leuk geweest om alles en iedereen gewoon te negeren, maar helaas betekende dat niet dat alles en iedereen jou dan ook negeerde. Imogens nervositeit was nogal aanstekelijk en hij wist niet zeker of hij wilde groeien, of toch liever zo klein mogelijk zou krimpen. Helaas kon hij geen Minimize. Dus deed hij maar gauw een paar Growths, en hij begon zich zowaar wat zekerder te voelen nu hij wat groter was. Als die Arbok iets waagden, zou hij ze wel even tegenhouden!

Natu staarde naar de Arbok en zei niets. Hij staarde alleen maar. Er viel ook niet zo veel te zeggen, meende hij, zeker aangezien ze hem ook geen antwoord hadden gegeven. Op deze manier kon hij in ieder geval goed zien wat er gebeurde, zodat hij daar snel op zou kunnen reageren.

"Blijf staan!" riep de autoritaire politieagente, maar het was al te laat: de jongen koprolde tegen de kast aan, die meteen begon te wankelen. En de pot erop wankelde nog meer, heen en weer, heen en weer, en iedere heen leek niet ietsje groter dan de vorige, en uiteindelijk kantelde hij over zijn zwaartepunt heen. Solarium probeerde hem met Psychic op te vangen, maar kon daardoor de Take Down niet ontwijken, die er weer voor zorgde dat ze haar concentratie verloor en de pot over de rand van de kast kukelde. Solariums oren gingen een millimeter verder open terwijl ze de baan van de pot volgde, niet in staat iets te doen, omdat ze op dit moment bezig was met een harde klap neer te komen door de Take Down. Een museummedewerker dook naar voren als een keeper, zijn armen uitstrekkend naar de pot, maar zou hij op tijd zijn om de pot te vangen?

En ondertussen duikelde op het oppervlak van de pot alles door elkaar heen, trapjes, mensen en pokémon. Maar ook raakte in de val het deksel los van de pot...

Die zucht had niet gehoeven, maar goed, zeg het eens Imogen. Zijn ogen gleden naar de ladders en trapjes. En dat ging ook extra makkelijk, gezien zijn ogen nu op een tweedimensionaal vlak aanwezig waren. Maar goed, hij moest dus al die dingen gaan pakken. Maar hij was dus echt niet sterk genoeg die allemaal mee te nemen, dus hij begon maar gewoon naast Margaretha de trappetjes op elkaar te stapelen. Iets veel beters kon hij nu niet doen. Of wel soms? Oh ja.. dat nieuwe leven leren kennen dat uit een gedachtewolk was komen gekropen. Hij zuchtte even. Nouja, liever geen woede uitbarsting, dan kennis maken met speciale levensvormen. Hij had ook eigenlijk niet zo veel zin nu om iets te zeggen. Zo ging hij nu eenmaal om met negatieve emoties.

Louie stond nu op de grond te kijken naar zijn trainer die aan het stapelen was. Was Jean-Pierre met hele grote blokken een toren aan het maken? Het zag er, vanuit het perspectief van Louie, erg indrukwekkend uit. Hij begon met zijn vleugeltjes te klappen om hem aan te moedigen. En ja.. Jean-Pierre kon het nu echt niet laten om even te glimlachen.

Vervolgens maakte Rebus en Kwibus hun monden open en lieten hun scherpe tanden zien. En vervolgens.. zette ze die op de zijkant van de pot. Huh wacht wat? Er ontstond een barst in de pot. Ze haalden hun tanden er weer uit. "Probeer nog maar eens van deze pot te ontsnappen, als je nog maar enkel op een barst zit." Zeiden ze in koor. Waarna ze nóg een poging deden voor een hap.

De Rapidash deed nog een Stomp in de richting van de Solrock. Gewoon om zeker te zijn. En net op het moment dat de museummedewerker de pot had gevangen.. ontstond er een barst. Vreemd. En de deksel mieterde van de pot af. Een hele teleurgestelde, in het groen geklede, jongen keek toe en zag dat de pot nog steeds niet gebroken was.

Okay, Louie en Jean-Pierre voelde ineens geen grond meer onder hun voeten. Ze keken omlaag. Wacht.. ze hingen in de lucht? Jean-Pierre zag in een splitseconde dat de pot aan het vallen was. Hij pakte Louie uit de lucht en hield hem beschermend tegen zijn borst aan. Toen kwam de impact. Maar hij voelde niks van de impact. Na een grote flits.. voelde hij zich weer.. driedimensionaal. Om de een of andere reden moest hij heel erg aan het licht wennen in de kamer.

Had hij dan niets door?! Oké, het was goed dat hij haar eindelijk gehoord leek te hebben en nu druk bezig was trappetjes op te stapelen, maar het feit dat de Ekans opeens Arbok waren en er nogal dreigend uitzagen was dan weer compleet aan hem voorbij gegaan, leek het. Terwijl ze toch best wel heel erg nadrukkelijk aanwezig waren. En toen brak de chaos los. Onder was opeens boven en Imogen maakte zich zo klein mogelijk om de rondvliegende trappen te ontwijken en tegelijkertijd Helios te beschermen, en ze voelde Meri's nagels in haar schouder drukken terwijl hij probeerde zich vast te houden. Er verscheen een barst in de pot, maar Imogen merkte het nauwelijks op. En opeens viel ze niet meer, maar stond ze gewoon stil, met twee benen op de grond. Oh, kijk eens aan, het waren echte benen, en geen getekende. Even bleef ze bewegingsloos staan, om te wennen aan het feit dat ze weer in drie dimensies bestond, daarna keek ze om zich heen.

De pot werd gevangen, maar toch verscheen er een grote barst in het oppervlak. Solarium wist niet zeker of ze zich daar zorgen over moest maken, maar toen zag ze vanuit haar ooghoeken beweging op de plek waar haar trainer stond. Het leek erop dat zowel de mensen als de pokémon weer daar waren waar ze hoorden. Maar de Solrock had toch echt beter naar de Rapidash kunnen kijken dan naar Imogen, want dan had ze die Stomp aan zien komen. En daarmee was Solarium uitgevochten voor vandaag.

Wauw, meer dan twee richtingen om in te kijken! Imogen verbaasde zich even over het feit dat de pot niet meer stond waar hij eerst had gestaan, en over het feit dat er een inbraakalarm stond te loeien, en over het feit dat het hier überhaupt een enorme chaos was. Wat deed agent Jenny hier? En die vreemde jongen in het groen? Waren Rapidash toegestaan in het museum? Zo veel vragen! Nu zag ze ook de pot weer, die in de handen van de museummedewerker steeds meer barsten begon te vertonen. De arme man, die een moment geleden nog heel triomfantelijk had gekeken toen hij met zijn coole ninjareflexen de pot had weten te vangen, begon zachtjes te huilen toen hij het ding vervolgens alsnog, schijnbaar uit het niets, in stukken zag breken. De jongen in het groen deed hierop een vreugdedansje. En intussen gebeurde er nog iets geks. Een afbeelding van twee Ekans leek zich los te maken van het oppervlak van de grootste potscherf en veranderde in iets wat niet meer helemaal 2D was, maar ook nog niet helemaal 3D*, en intussen wel helemaal eng. Oei.

*Denk de 3D-wordende Boneless in Doctor Who aflevering Flatline