[Ranger Quest] Danger Documentation

“Ontzettend bedankt voor je hulp, Ranger,” sprak de vrouw opgelucht. Ze was net klaar met het opzetten van de camera, dacht ze, toen ze zich naar Taylor omdraaide. De blondine bekeek het statief en schudde met haar hoofd. “Nope, zo ga je niet goed kunnen filmen,” opperde ze, waarna ze erop af stapte en het ding een paar centimeter verschoof. Ze haalde ook de benen wat verder uit elkaar. “Da’s beter.” Hoe ze dat wist? Het kwam niet door haar monteerervaring, noch de kennis die ze over technologie bevatte. Taylor had het Joey zo vaak zien doen dat ze het ongeveer kon dromen – en het hielp enorm dat Tiffany zich ook erg met filmpjes maken bezighield. “Oh,” kwam de stem van de programmamaker weer. De blondine meende zich te herinneren dat ze Casey heette, maar dat wist ze niet zeker. Ze had niet echt geluisterd. “Bedankt.”

Taylor slaakte een kleine zucht. “Je hoeft me niet voor alles te bedanken, weet je,” deelde ze mee. Casey knikte begrijpend. “Right, vanwege het Ranger-beleid enzo,” voegde ze eraan toe. Taylor schudde met haar hoofd. “Nee, het is gewoon irritant.” De vrouw keek haar beduusd aan, maar ze zei er niets over. Gelukkig maar, want ze wilde niet met nog een kwebbeltante opgescheept zitten. Elaine was al een regelrechte nachtmerrie geweest. Het scheelde dat deze gewoon een filmpje wilde maken over de natuur en niets anders. Daarvoor hadden ze niet eens heel diep de grot in gehoeven. Casey was al tevreden toen ze vijftien minuutjes door de gangen hadden gewandeld en bij een open stuk in de grot waren uit gekomen. Een aantal kleine, wilde pokémon waren met hun eigen ding bezig en besteedden vrij weinig aandacht aan de twee.

“Het is heel belangrijk dat we ons er niet mee gaan bemoeien,” fluisterde Casey naar Taylor, terwijl ze de camera aanzette en het ding gewoon liet draaien. “We moeten alles aan de natuur over laten. Dus ook prooidieren die worden opgegeten door de jagers.” De blondine keek onverschillig naar de vrouw. “Boeit mij het wat die beesten met elkaar doen,” opperde ze nonchalant. Ze haalde haar schouders op. “Natuurlijke selectie. Daar ga ik niet tegen in.” Casey was voor de zoveelste keer verbouwereerd door Taylors niet zo Ranger-achtige uitspraken. Het was aan haar gezicht te zien dat ze zich afvroeg waarom de blondine in Arceusnaam een Ranger was geworden. Het paste gewoon zo niet dat het… Gewoon niet paste.

De twee liepen een paar passen bij de camera weg en bekeken het spektakel van een afstand. Taylor had goed en wel vijf seconden nodig om te constateren dat het verdomde saai was, dus besloot ze een gesprek met de dame aan te knopen, ondanks dat ze nog altijd nachtmerries van die andere dame had. “Wat doe je meestal in de tussentijd?” vroeg ze. Casey keek bedachtzaam naar de rotswand tegenover hen. “Geen idee. Spelletjes, praten, alles mag zolang we bij de camera blijven.” Taylor slaakte een diepere zucht dan eerder. “Moeten we echt stil blijven zitten hier?” Stil zitten kon ze wel, maar alleen als ze iets leuks te doen had, zoals sleutelen aan apparaatjes of leren coderen. Niet staren naar een muur.

“Niet de hele tijd,” deelde Casey mee. “We kunnen straks verplaatsen.” Taylor rolde met haar ogen. Dat klonk spannend. Ze had helemaal geen zin om hieraan mee te werken – en de base wist hoe ze in elkaar stak. Waarom hadden ze haar deze Quest ook alweer gegeven? Oh ja. Ervaring opdoen. Niet zozeer in het werk, maar meer om met mensen om te gaan, zeiden ze. Alsof ze niet wist hoe ze met mensen om moest gaan. Belachelijk. “Kunnen we geen actie shots doen ofzo?” stelde de blondine toen voor. Ze gebaarde naar de rustig bewegende pokémon in de verte, waar de camera op stond gericht. “De echte natuur zit vol met actie.” Haar punt werd niet echt goed overgebracht door de pokémon, maar hey, het ging om het gebaar. “Ik weet het niet hoor…” mompelde Casey onzeker. Ze plaatste haar duim en wijsvinger onder haar kin. “Jij bent de programmamaker,” beargumenteerde Taylor. “Je kan doen wat je wilt – ik zeg je alleen maar dat actie veel beter werkt voor de kijkers. Wie wilt er nou naar saaie, niet bewegende pokémon kijken? Niemand!” Taylor gooide haar armen de lucht in. “Iedereen wil actie! Da’s hip tegenwoordig!”

Het woord hip was tegenwoordig niet zo hip, echter.

Casey pakte Taylors handen vast en trok ze omlaag. Beledigd hief de blondine een wenkbrauw en keek streng naar de vrouw, haar mond al open om er een opmerking over te maken. Die kon ze echter niet hardop zeggen, want Casey maakte met een sissende ‘shh’ duidelijk dat ze stil moest zijn. Pardon? Ze zag dat de dame haar blik op iets anders dan haar was gericht en volgde die uiteindelijk met haar ogen. Ze kwam uit bij een grote Beartic. Een boze. Kwade, zelfs. Ze stond aan de camera te snuffelen en brulde vervolgens woedend. De pokémon kwam overeind en torende gevaarlijk over het apparaat uit, klaar om ernaar uit te halen. Toen kwam Casey in beweging. Nog voor Taylor haar kon tegenhouden, stond ze naast haar camera en graaide die vlug van z’n statief. “Oh mijn Arceus!” riep de blondine ontzet. “Ben je nou helemaal gestoord!” Ze wilde naar Casey toe stampen, maar zag toen dat de Beartic haar in het vizier had. “Wat?!” riep Taylor toen naar de ijsbeer. “Meen je dat serieus?! Zij staat dichterbij!” Ze wees naar Casey.

Casey was niet zo blij met de priemende vinger. Ze vroeg zich opnieuw af waarom Taylor überhaupt een Ranger was geworden, maar voor ze er wat van kon zeggen, sprintte de Beartic al op de blondine af. Oh shit. Het meest logische was natuurlijk om te helpen, maar Casey had geen pokémon en ze werkte wel in de showbizz, dus deed ze het tweede wat in haar op kwam. Ze richtte haar camera op de Beartic en Taylor. De Ranger rende voorbij, richting de kleine pokémon, en zocht meteen naar eentje die haar eventueel zou kunnen helpen. Ze vond een Smoochum en haalde meteen haar Styler tevoorschijn, waarna ze de disc afvuurde en in de wilde weg cirkels begon te tekenen. Het scheelde dat de Smoochum niet heel actief was – daarom kon Taylor haar ook makkelijk vangen. “Smoochum, Sweet Kiss! Sweet Kiss op de Beartic!” droeg de blondine haar op. De baby pokémon kwam loom in beweging en stoof toen recht op de grote ijsbeer af. Een kus op diens wang was genoeg om haar in de war te brengen, waardoor ze naar links afweek en tegen een muur aan rende. Daar bleef ze uitgeteld liggen.

“Dat scheelde weinig!” verzuchtte de blondine. Ze legde haar handen op haar knieën en boog voorover. Casey kwam haar kant op gelopen. “Dat was geweldig!” riep ze naar de Ranger. Die keek ietwat chagrijnig op en kreeg bijna een cameralens in haar gezicht geduwd. “Precies waar je het over had!” Nee, niet echt. Taylor wilde dat niet nog eens mee maken. Ze duwde de camera met haar hand weg en kwam overeind. Casey vroeg zich toen hardop af waarom de Beartic zo boos was. “Weet ik veel,” reageerde Taylor nonchalant. “Soms heb je van die dagen dat je met het verkeerde been uit bed bent gestapt.” Ze liep naar de Beartic toe en checkte of ze nog wel ademde. Zo te zien was ze alleen bewusteloos. “Het is een vrouwtje. Ik denk niet dat ze zomaar boos wordt. Misschien omdat we in haar territorium zitten?” Taylor keek naar de kleine pokémon die rond aan het dolen waren en wees naar hen. “Zouden zij dan niet ook in gevaar moeten zijn?” Casey moest toegeven dat het een goed punt was. “Kun je niet aan de pokémon vragen wat er aan de hand is?”

Wát. Dat ze een Ranger was, betekende nog niet dat ze vloeiend de pokémontaal sprak. Was die dame getikt of getikt? Taylor keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zonder woorden vroeg ze of de vrouw serieus was. “Jouw pokémon! Die kunnen helpen met vertalen, toch? Daar heb je een band mee.” Ugh. Waarom had Casey nou weer gelijk? En waarom voelde het alsof ze geen keus had? Met flink veel tegenzin haalde Taylor haar Greninja tevoorschijn en gaf hem de instructie om met de Beartic te praten. Zer0 ging zonder angst op de ijsbeer af, wekte haar en legde de situatie kort aan haar uit. Ze leek een stuk kalmer dan eerst te zijn. De blondine had geen flauw idee wat haar Greninja allemaal zei, maar het leek te helpen. Na een aantal minuten kwam hij terug naar Taylor en deed hij een korte uitleg over wat de Beartic hem verteld had.

“Oké… Ze is haar jong kwijt en dacht dat wij hem hadden gevangen,” zei de Ranger tegen haar menselijk gezelschap. Casey keek meteen bezorgd. Oh nee. Ze kende die blik. “We moeten helpen!” Verdomme. “Wat is er gebeurd met ‘we mogen ons nergens mee bemoeien’?” vroeg ze aan de vrouw. Casey legde haar armen over elkaar heen en fronste boos. “Wat is er gebeurd met het Ranger-beleid waar je je aan hoort te houden?” Schaakmat. Taylor kon er niet omheen. Ze moest helpen. “Muk. Fine,” mompelde Taylor geagiteerd. Ze keerde Zer0 terug en haalde Mordecai tevoorschijn. Haar Houndoom kreeg de opdracht om een geur die op de Beartic leek op te pikken en te volgen. Zijn uitstekend reukvermogen zorgde ervoor dat hij binnen twee minuten een spoor had gevonden. De blondine volgde haar pokémon, maar keek opzij om te zien dat Casey haar camera in de aanslag hield. Ze hief een wenkbrauw. “Je had het over actie shots,” legde de dame uit. “Niks schreeuwt actie beter dan het veldwerk van een Ranger!” Taylor schoot in de lach en schudde met haar hoofd; en weigerde vervolgens om een uitleg aan Casey te geven toen die er naar vroeg.

Met behulp van haar trouwe viervoeter hadden ze de Cubchoo al snel gevonden. Althans, daar leek het op. Mordecai stopte bij een muur en sprong er met zijn voorpoten tegen op. Taylor zag dat de rotsen een beetje mee gaven, alsof de wand heel dun was op die plek. Dat bleek waarheid, want ze hoorde al snel het gepiep van een jonge pokémon. “Zit hij daar achter?” vroeg de Ranger aan haar Houndoom. Die blafte instemmend. Geweldig. Hoe ging ze dat oplossen? Beuken en het beste hopen? Er zat niets anders op. “Mordecai, help me even, wil je?” sprak de blondine. Ze nam plaats aan de overzijde van de wand en keek afwachtend naar haar pokémon. Die kwam naast haar staan. “Op drie. Goed?” Casey ging rechter staan, zodat de camera alle actie op zou kunnen nemen. Ook deed ze een paar passen naar achteren om alles in beeld te krijgen. “Drie!”

Samen met Mordecai rende Taylor recht op de rotswand af. Ze gooide haar hele lijf ertegen aan, maar het was niet genoeg om de wand af te laten brokkelen. Met een kreun van pijn zakte de blondine naar de grond. Nog een keer dan maar. Ze kwam overeind, liep terug naar de overzijde en rende nogmaals met Mordecai tegen de muur. Er kwam al meer beweging in. “Nog een keer!” beval ze haar Houndoom. Voor een derde keer gingen ze naast elkaar staan, namen een aanloop en gooiden hun volle gewicht in de strijd. De wand gaf eindelijk mee en brokkelde naar achteren af. Taylor viel mee en schoof over de kleine steentjes verder, totdat ze tot stilstand kwam bij de Cubchoo. Hij keek haar bang aan en stond op het punt om te vluchten. “Ik dacht het niet!” Ze sprong vlug overeind en pakte hem van de grond, waardoor hij meteen begon te blèren. Alsof het een vieze baby was die een poepluier als verrassing had achtergelaten, hield Taylor haar armen uitgestrekt om hem zo ver mogelijk bij zich vandaan te houden. “Stop met krijsen! Ik breng je alleen maar naar je mama!” riep ze tegen het beertje.

Ze wist niet hoe of waarom, maar het woordje mama was schijnbaar ook universeel in de pokémontaal. Hij staakte zijn gekrijs meteen en keek met hoopvolle, tranende oogjes naar de blondine. Het was eigenlijk best schattig. Dat effect werd teniet gedaan toen een dikke snottebel uit zijn neus kwam gelopen. “Ah geez. Goor,” bromde Taylor, net toen ze hem een beetje leuk begon te vinden. Ze hield hem nog altijd ver voor zich uit en liep, samen met Mordecai en Casey, terug naar de vermoeide Beartic.

Mamabeer keek meteen op toen ze de mensen terug zag komen en trok een sprintje. Taylor zette de Cubchoo vlug op de grond en sprong aan de kant, bang dat ze anders aan de kant zou worden gebeukt. Casey hield de camera op de twee beren gericht, een voldane uitdrukking op haar gezicht. “Ik denk dat ik een nieuw idee voor m’n programma heb,” zei ze tegen de blondine. Die wilde eigenlijk niet eens vragen wat het zou zijn, maar er kwam toch antwoord op. “Rangers in ’t wild.” Taylors gezicht vertrok. Dat was de slechtste titel ooit.