Chamber Of Secrets

Dit was een must-see in Hoenn, als ze haar baas mocht geloven.. en die had haar al vaker in de problemen gebracht, maar om de een of andere reden was ze hier toch. Nieuwsgierig liep Kate door de grot met Dahlia naast haar om haar van licht te voorzien. Tot nu toe had ze alleen een paar Golbats en Zubats gezien, maar als ze haar baas moest geloven was er ergens een geheime ruimte. Een ruimte die vroeger het huis was van de legendarische Heatran. Of de legendarische pokémon er echt had gewoond wist ze niet, maar er waren inderdaad verhalen over een geheime ruimte en het was leuk om een voor de verandering op een speurtocht te gaan in plaats ergens doelloos rondwandelen. Bovendien had deze grot niet erg veel pokémon, alleen de Zubatfamilie leek er te wonen. De grot was ook niet makkelijk om bij te komen, je moest de juiste steenformatie vinden en dan nog met een waterpokémon er heen zwemmen of je laten dragen door een Flyingtype. Of je moest het geluk hebben een lift te krijgen, dat was natuurlijk ook een optie. Ondanks de manieren om er te komen verwachtte Kate niet een mens tegen te komen. Want wie had er nu interesse een grot te doorzoeken? Zij kon heel wat betere manieren bedenken om de tijd door te komen..

- Open

Holle voetstappen klonken in de verte. Verbaasd keken Kate en Dahlia op naar het geluid van iemand die rende. Het duurde niet lang of iemand verscheen met een zwaar uitziende rugzak, samen met een Volbeat die haar van licht voorzag. Bij het zien van de Ranger met roze Mareep vertraagde ze haar pas en kwam verrast tot stilstand. "Hi," een beetje awkward hief Kate haar hand als begroeting. De vrouw keek van de Ranger naar de Mareep en glimlachte toen, al was het moeilijk te zien in de duisternis. "Weet u misschien waar de uitgang is?" hoopvol keek de dame haar aan. Waarschijnlijk was ze ook op avontuur gegaan en was verdwaald in het doolhof van gangen. "Uh," Kate keek in de richting waar ze vandaan was gekomen. De uitgang was niet erg ver weg, maar ze moest toch even nadenken over de weg terug. "Ik geloof dat als je hier rechtdoor gaat en dan de eerstvolgende gang links dat je er dan komt," antwoordde de blondine licht twijfelend. Een grijns verscheen op het gezicht van de reiziger en voor Kate het wist was ze er alweer vandoor. "Bedankt!" hoorde ze nog van achter haar. Dahlia blaatte en wisselde een blik met haar trainer, die haalde haar schouders op en keek weer voor zich uit. Die geheime ruimte ging zich niet vanzelf vinden.

- Still open

Het ging erg langzaam, zonder Tara als gids was verdwalen erg makkelijk, maar ze kon niet alles met de hulp van de Flygon doen. Ze had een heel team van zes pokémon en ze moest ze allemaal even veel aandacht geven. Deze weg liep ook dood, dat was al de tweede gang die ze hadden gevonden die nergens toe ging. "Laten we weer terug gaan," zuchtte Kate tegen de Mareep naast haar. Dahlia blaatte instemmend en draaide zich met haar trainer om. De weg was niet zo lang, dus ze moesten zo gewoon de andere aftakking nemen. "Hoor jij iets?" nu ze in een redelijk donkere - of slecht verlichtte - grot waren was het niet raar dat andere zintuigen werden versterkt. Dahlia blaatte een - voor Kate - onverstaanbaar antwoord en liep stevig door. Waarschijnlijk was er iets. Waarschijnlijk geen geheime kamer, maar misschien iets anders interessants. Net als haar schaap begon Kate stevig door te lopen tot ze weer bij de T-splitsing kwamen. Niks.

"Het is vast de andere kant op gegaan," mompelde Kate hardop denkend. Gelukkig wilden ze die richting toch al op gaan en zouden ze er nog wel achter kunnen komen wat het geluid was. Ze betwijfelde of het Zubats waren - of in elk geval alleen Zubats - en wie weet was er nog iemand die door de grotten liep. Dahlia blaatte en trok aan haar trainers jas om haar opmerkelijk te maken van het meisje wat achter ze was verschenen. "Hey, heb jij een Sunkern of een grote zwerm Zubat gezien?" onder begeleiding van een oplichtende Solrock stond een doorweekt meisje. "Uh, ik ben bang van niet," antwoordde Kate licht verward door het feit dat degene voor haar compleet nat was. "Maar ik geloof dat er net een geluid was wat die gang in ging - ik was in de andere." De blondine wees naar de gang die ze nog niet hadden onderzocht. Een Sunkern bij een groep Zubat.. qua types was dat niet erg voordelig voor de Sunkern. Maar op het moment nog belangrijker. "Heb je het niet koud?" Kate wist niet wat het verhaal achter - ze raadde - zwemsessie was, maar aangezien ze nu in een kille grot stonden zou de natte kleding waarschijnlijk snel koud worden. Het was beter eerst wat op te warmen, anders werd ze nog ziek. Zoekend taste de blondine langs haar riem tot ze de gewenste pokéball had gevonden. Voorzichtig het ding niet te laten vallen in het beperkte licht klapte Kate het ding open en liet haar zilveren Ninetales verschijnen. Hime keek hooghartig om zich heen voor ze haar trainer een arrogante blik gaf. Maar die had geen aandacht voor haar, Kate keek nog steeds naar de trainster die er niet droger op was geworden - degene die hulp nodig leek te hebben.

De moed zakte haar in de schoenen toen het andere meisje zei dat ze geen van beiden had gezien, maar een sprankje hoop flakkerde weer op zodra ze vervolgde dat ze wel iets had gehoord. Dat moesten die Zubat wel zijn! Toch? Bij haar vraag keek Imogen even langs haar lijf omlaag. Tja. Haar dunne kleren plakten aan haar lijf en die schoenen zou ze na vandaag wel weg kunnen gooien. Bah, en het waren nog wel zulke leuke schoenen. Witte sandaaltjes met een mooi bloemenpatroontje in het materiaal gedrukt, en een klein hakje. Zucht... Maar afgezien daarvan had ze het inderdaad ook wel een beetje koud. Ze was sowieso al gekleed op het warme buitenweer en niet op het verkennen van grotten, en het water maakte het er ook niet veel beter op. Ze was zo gebrand geweest op het vinden van Helios dat ze het nog niet eens had gemerkt, maar nu voelde ze de koud wel. "Uh, een beetje wel, ja", zei ze met een flauw glimlachje en ze dacht aan de warme omslagdoek die in haar tas zat. De ander had een Ninetales laten verschijnen en Imogens lach werd breder. Ninetales, dat vond ze zulke mooie pokémon. En was deze nou shiny? Wauw! Imogen wreef over haar armen en vroeg zich af of tegenwoordig soms iedereen wel een shiny op zak had. Iedereen behalve zij. Niet dat zij een shiny nodig had. Haar pokémon waren veel beter dan alle shiny's in de wereld! Al zou het toch best leuk zijn als zij er later ook eentje in haar team kon hebben... "Oh, ik heb zelf ook een vuurtype bij me", zei ze toen ze dacht te begrijpen waarom het meisje de Ninetales tevoorschijn had gehaald. "Of nou ja, geen vuurtype, maar..." Pff, Solarium gaf licht, ze straalde warmte uit en ze kon vuur maken, ze was gewoon een vuurtype in alles behalve naam. "Eh, wacht. Solarium?" Ze merkte namelijk opeens dat het wat donkerder was geworden om hen heen, en dat de lucht ook nog wat frisser was dan eerst. Ze keek de gang in die het meisje had aangewezen en zag daar haar levende zon in verdwijnen. "Solarium, wacht nou even!" Geërgerd zette Imogen een paar stappen achter haar aan. Zenuwachtig keek ze om naar het andere meisje en wees vragend naar de Solrock. "Zullen we dan ook maar die kant uit gaan?" vroeg ze een beetje nerveus. Ze had niet echt zin om zonder haar lichtbron te komen zitten. En voor het gemak ging ze er maar even vanuit dat dit meisje wel van plan was om mee te gaan en haar te helpen. Ze was toch immers niet van plan om haar in haar eentje door deze grot te laten dwalen?

Verward stond Hime naast haar trainer, moest ze de natte dame helpen? Want ze wilde echt geen viezigheid aan haar vacht! Kate verwachtte toch niet dat ze- ... Kate had nog steeds geen aandacht voor haar. Nukkig ging de Ninetales zitten terwijl ze haar best deed zo elegant mogelijk te zijn en zich op hetzelfde moment ook op haar vuurkrachten probeerde te concentreren. Want dat was waarom ze hier was.. toch? In plaats van haar iets te laten doen begon de onbekende over haar eigen pokémon. Pff, waarom? Zij was toch overduidelijk veel beter! Jammer genoeg leek Kate echt een beetje interesse in de zwevende rots te hebben. Belachelijk! En nu vertrok de pokémon ook nog!? Het was duidelijk wie hier de betere fire type was! Als de rots er al een was.

"Dahlia, meer licht?" Dahlia blaatte zachtjes en de bol aan haar staart werd een beetje feller. Als ze snel achter de Sunkern aan wilden hadden ze al het licht nodig wat ze konden gebruiken. Vooral als de Solrock voorop zou zweven. Het meisje vroeg of ze achter de zwevende pokémon aan zouden gaan, alsof ze bang was dat ze haar niet zou helpen. Of nou ja, er waren altijd mensen die vooral aan zichzelf dachten, dus het was altijd een mogelijk dat ze niet zou worden geholpen. Maar alleen al als Ranger was het haar verantwoordelijkheid om anderen te helpen, zelfs als ze vrij was. "Laten we dat doen," stemde Kate met een lichte knik in. "Ik ben trouwens Kate." Zou wel zo makkelijk zijn als ze elkaars naam wisten, vooral aangezien de mogelijkheid bestond dat ze zouden verdwalen.. en dan kon ze niet iets als 'trainer' door de grot schreeuwen om haar terug te vinden. Snel begon Kate achter het meisje aan te lopen, gevolgd door haar kleine Mareep en een Ninetales die langzaam achter ze aan sjokte. De blondine wierp snel een korte blik op haar vos en kreeg een norse uitdrukking te zien. Zou wel goed komen, Hime was niet een van haar makkelijkste pokémon, maar ze wist hoe de Ninetales in elkaar zat. Bovendien moesten ze eerst de verloren Sunkern terug vinden, die - als ze het goed begreep - van haar gezelschap was.

Hoewel het licht zwakker werd zodra Solarium weg zweefde, verdween het niet, en pas toen het andere meisje aan ene Dahlia om meer licht vroeg, merkte Imogen de Mareep op. Roze Mareep. Ook al een shiny? Verwonderd keek ze naar de pluizige pokémon, even vergetend dat ze bang was. Het licht dat helder uit de bol aan Dahlia's staart scheen was ook al een hele geruststelling. Dat zou deze zoektocht heel wat minder eng maken dan die keer dat ze met Chakra een grot had moeten doorzoeken, ook al op zoek naar Helios. Wat was dat toch dat ervoor zorgde dat de Sunkern steeds kwijtraakte? Het was in ieder geval niet zijn schuld, hij kón niet eens weglopen. Blijkbaar hadden de elementen gewoon iets tegen hen.

Het meisje zegde meteen toe te helpen en Imogen zond haar een brede glimlach toe. "Ik ben Imogen", stelde ze zichzelf ook voor nadat Kate haar naam had gezegd. Haar glimlach verdween weer toen ze de gang in keek, waar het licht van Solarium net een hoek om verdween. Nerveus wreef ze over haar armen. Tijd om te gaan. Met haastige, maar kleine passen liep Imogen de tunnel in. Ze wilde Helios zo snel mogelijk terugvinden, zeker als hij echt bij die akelige Zubat was. Dan was er geen tijd te verliezen. Maar tegelijkertijd zag ze niet erg uit naar een ontmoetingen met die enge, fladderende pokémon en had ze ook weer niet bijzonder veel zin om zich dieper in de onbekende grot te wagen. Wie wist wat zich hier allemaal weer voor onprettigs verstopte? Ze moest maar dicht in de buurt van deze Kate blijven. Haar pokémon zagen er sterk uit, met haar erbij moest het vast wel goed komen. Arme Helios was daarentegen helemaal alleen in het donker en Imogen voelde een scherpe steek van bezorgdheid voor haar kleine zonnebloempit.

Imogen. Een ongewone naam. Rustig liep Kate achter haar aan, ze had absoluut geen zin om in de grot te struikelen. Natuurlijk moesten ze de Sunkern snel terug vinden, maar dat deed ze liever zonder zich open te halen aan de scherpe stenen. Dahlia trippelde voor haar trainer uit en zorgde er zo voor dat Imogen het meeste licht bezat. Wat niet zo gek was aangezien de Mareep snel bezorgd werd om andere, vooral als het ging om meiden. "Hime.." de Ninetales bleef achter wat het tempo - of in elk geval haar tempo - niet veel goed deed. De vos bromde wat en was met een paar sprongen bij haar trainer. "Luister," mompelde Kate tegen de pokémon terwijl ze haar best deed zo snel mogelijk achter Imogen aan te lopen. "Ik weet dat je er niet veel zin in hebt, maar we hebben je misschien straks nodig. Dus bewaar je slechte bui alsjeblieft voor later." Hime keek omhoog en snoof om haar ongenoegen te laten horen, maar zette meteen daarna de pas erin en draafde naar voren. De vos kon zich wel als een prinses gedragen, maar uiteindelijk wilde ze zichzelf toch maar al te graag bewijzen. Kate keek naar voren en besloot zelf ook maar uit de achterhoede te komen. Als Hime niet ging mokken dan was er geen reden om achter te blijven. De blondine versnelde haar pas en begon naast haar Mareep te lopen. "Al iets op de horizon?" nieuwsgierig tuurde Kate naar voren, ze had geen zijpaden gezien, dus waar ze ook zouden uitkomen.. het zou ergens voren zijn.

Ze was blij dat er geen zijgangen waren. Zo konden ze tenminste niet verdwalen, en er zou ook niet plotseling een monster uit een donkere tunnel tevoorschijn kunnen springen. Nee, als er hier iets gevaarlijks was, dan zou het van voren komen, of van waar ze vandaan kwamen. Wat dat laatste betrof was Imogen maar wat blij dat Kate achter haar liep. Dat zorgde ervoor dat ze in ieder geval niet iedere twee seconden paniekerig om hoefde te kijken om te zien of er niets op haar rug sprong. De voetstappen van Kate achter zich stelden haar gerust en ze was blij dat de Mareep naast haar was gaan lopen, zodat het niet al te donker was. Al met al was het toch wel wat beter dan die akelige zoektocht toen met Chakra. Daar putte ze hoop uit, want toen had de situatie er veel slechter uitgezien dan nu, en was het ook gelukt om Helios terug te vinden. Dan moest dat nu ook wel gaan, toch?
Kate kwam nu ook wat verder naar voren lopen en Imogen keek even wat nerveus achterom om te zien of er nog wel iets was tussen haar en de mogelijke bedreigingen in de duisternis achter hen. Ze wilde absoluut niet achteraan lopen. "Nog niets", antwoordde ze op Kates vraag, terwijl ze weer voor zich keek. Op de gloed van Solarium na, zag ze niets in de gang voor hen. "Maar... ik hoor wel iets", vervolgde ze met een stem die iets hoger klonk dan normaal. Het was nog heel zacht, en onduidelijk, maar ze dacht toch wel echt iets te horen. Een geklapper, zo zacht dat het nog niet veel meer dan een ruis was, en een gedempt gepiep...

Op Imogen's nervositeit na leek er weinig te gebeuren in de grot. Het was niet raar nerveus te zijn in een donkere, kille ruimte, maar er was meer voor nodig om Kate bang te maken. Ze had al heel wat meegemaakt in haar Rangerleven en een Zubatgrot onderzoeken was al lang niet meer zo eng voor haar. Imogen beantwoordde haar vraag door te zeggen dat ze wat hoorde. "Voorzichtig," mompelde Kate meteen als reactie. Hoewel er alleen Zubat's in de grot woonde, betekende dat niet dat ze geen bedreiging konden zijn. "Denk je dat het je pokémon is?" vroeg ze kort daarna. Als de Sunkern daar voren was, met de Zubat.. dan hadden ze misschien Hime nodig om de vleermuizen weg te jagen. Maar de Sunkern mocht niet gewond raken en aangezien Hime waarschijnlijk een vlammenzee zou gebruiken.. maar ze kon Dahlia ook niet sturen, ze hadden de Mareep nodig voor licht en hoewel Zubat niet konden zien, betekende niet dat ze ongevoelig waren voor de oplichtende bol van het schaap. En verder had ze ook geen pokémon die van veel hulp konden zijn bij een grote horde Zubat, het kwam op Hime en Dahlia aan. Ze moest alleen de juiste beslissing maken. "Kun je zien hoe de situatie eruit ziet?" ze had lang genoeg over nagedacht welke pokémon ze kon gebruiken, het was ook belangrijk te weten wat de situatie was. Bovendien zou ze geen actie ondernemen zonder met Imogen te overleggen. Het was haar pokémon en het was belangrijk dat ze comfortabel was met het plan dat ze zouden gebruiken.

Ze bleef onmiddellijk staan bij Kates 'voorzichtig'. Zenwuachtig staarde ze het donker in. "Ik weet het niet", piepte ze. "Ik zie niks." Ze zag nu ook daadwerkelijk niets meer. Solariums licht was gedoofd. Misschien was ze te ver weg, of misschien was ze gestopt met draaien, of misschien... Ze zette nu toch weer wat passen vooruit, in de hoop op die manier opeens veel verder te kunnen kijken. Ze kon niet tegen deze onduidelijkheid. Zou ze Helios kunnen roepen? Of ander Solarium? Waarom wachtte die Solrock niet even... Misschien was roepen geen goed idee. Ze leunde tegen de wand van de grot en haalde een paar keer diep adem. Dit was niet het moment om in paniek te raken. Hoewel ze gewoonlijk een mens van zeer weinig zelfbeheersing was, wist ze zichzelf nu in ieder geval zo ver te krijgen om niet in paniek rondjes te gaan lopen en als een Torchic zonder kop haar pokémon te gaan roepen - en daarmee iedere Zubat in de grot te alarmeren. Twijfelend keek ze Kate aan. "Heb jij een plan?"

Solarium zweefde intussen onverstoord door de grot, de twee mensen achter zich latend. Haar enige doel was het vinden van Helios en haar enige plan was vooruit gaan en iedere pokémon die haar in de weg zou staan uitschakelen. Op het moment dat ze een Zubat zag fladderen, plukte ze de pokémon met Psychic uit de lucht. "Waar is de Sunkern?" vroeg ze. Er was nog enig aandringen nodig, maar uiteindelijk had ze het antwoord dat ze wilde. Ze vervolgde haar weg, nu niet meer draaiend, zodat er geen ander licht meer van haar af straalde dan de vage, rode gloed van haar ogen. Zubat waren misschien blind, maar dat gold niet voor hun grote broers. Het liefst zou ze Helios willen vinden zonder opgemerkt te worden, om hem zo veilig te kunnen houden... en dan al die Zubat en hun evoluties de grot uit vuren. Ze zouden er spijt van krijgen dat ze ooit ook maar een blik geworpen hadden op haar teamgenoot.

En de situatie bij Helios? Chaos. De Sunkern hield wijselijk zijn mond, terwijl de fladderaars in rep en roer waren. "Wat is het? Die pokémon hoort hier niet." "Wil jij hem naar buiten brengen? Het is midden op de dag, ik ga mooi die zon niet in." "We kunnen hem vannacht wel buiten zetten." "Maar hij is zo'n rare, zo eentje die met mensen reist." "Ja, hij kwam uit zo'n bol!" "Maar straks komen die mensen hierheen!" "We moeten hem verstoppen voor indringers!" Zodra het woord gevallen was, barstte te groep los. "Indringers? Waar?" "Indringers!" "Indringers!" "Maar er is hier toch niemand!" "Indringers!" Het woord verspreidde zich als een lopend vuurtje door de troep, ondanks de bezwaren van enkele Zubat die het hoofd koel hielden en beseften dat er tot nu toe nog helemaal geen dreiging in beeld gekomen was. Bij de meeste pokémon kwam enkel hun oudste instinct naar boven: indringers moesten verjaagd worden.

Imogen kon niks zien en leek met de minuut nerveuzer te worden. Kate kon het haar niet kwalijk nemen, een grotavontuur was niet altijd even leuk. Vooral als je bron van licht een eigen wil had en had besloten weg te zweven. De blondine keek naar haar Mareep en knikte. Dahlia liet haar bol net iets feller gloeien zodat Imogen zich niet helemaal ongemakkelijk zou hoeven voelen. "Ik zou Dahlia of Hime kunnen sturen," mompelde Kate hardop nadenkend. "Maar ik zou liever eerst willen weten waar je Sunkern is, als Hime een Flamethrower gebruikt.." Ze maakte de zin niet af, maar waarschijnlijk zou Imogen wel begrijpen wat ze bedoelde. Het laatste wat ze wilde was de Sunkern vinden als een hoopje as - niet dat ze dacht dat Hime zo ver zou gaan, maar het ging om het idee. "Misschien zou ik Dahlia als afleiding kunnen sturen," begon Kate nadenkend. "Ze zou de Zubat kunnen weglokken, maar dan zitten we zonder licht.. is je Solrock erg ver weg?" Door een pikzwarte grot lopen was zelfs voor haar eng. Natuurlijk zou ze Tara kunnen gebruiken, maar ze wilde kijken of het zonder haar ace lukte. De Flygon mocht dan wel haar partner zijn, maar de andere teamleden moesten ook het Rangervak leren. En ze had de andere nog niet zo lang, niet zoals haar trouwe draak. "Misschien moeten we eerst de Zubat en je Sunkern vinden tho," voegde Kate er met een zwakke glimlach aan toe. De Solrock was alweer een stuk verder en dat betekende dat ze nog niet in de buurt van de Sunkern waren. Voor de ingewikkelde reddingsplannen gingen uitvoeren was het belangrijk de vermiste pokémon te vinden.

”Doe dat dan maar niet, nee”, zei Imogen gauw op het moment dat Kate iets mompelde over Hime en Flamethrowers. Ze kreeg Helios liever ongeroosterd terug. Ook over het volgende voorstel was ze niet erg te spreken; hun lichtbron weg? Nee, bedankt! “Ik weet toch ook niet waar ze is? Ik zie d’r helemaal niet meer! Goed, we lopen wel gewoon verder”, bromde ze gepikeerd, gefrustreerd omdat ze toch ergens had gehoopt dat Kate met een fantastisch, probleemloos plan zou komen en dat nu niet gebeurde. Ze begreep ook wel dat de ander haar best deed en ze haar moeilijk iets kwalijk kon nemen, zeker aangezien Kate nog altijd meer meer ideeën was gekomen dan Imogen zelf, maar ze was te gespannen om naar haar gezonde verstand te luisteren en dit te erkennen.

Toen werd het zachte gepiep dat ze al de hele tijd hoorde plotseling luider. Het leek niet zozeer dichterbij te komen als wel harder te worden. Wat was er aan de hand daar? Had Solarium de Zubat gevonden? Hadden de Zubat Solarium gevonden? Het kon alles zijn! Imogen wierp een vragende blik op Kate terwijl ze haar passen versnelde. Ze wist niet hoe zij erover dacht, maar zelf had ze op dit moment de neiging om alle voorzichtigheid te laten vallen en gewoon zo snel mogelijk naar de bron van dit rumoer te rennen en te zien wat er gebeurde en waar Helios en Solarium waren, want deze onzekerheid was nog erger dan de duisternis van de grot.

De tunnel kwam uit op een grote ruimte. Het was donker, maar Solarium voelde hoe er na de tunnel plots ruimte om haar heen was. En precies op dat moment barstte het kabaal los. Ze wist zeker dat zij de Zubat niet gealarmeerd kon hebben, maar iets moest ze attent gemaakt hebben op haar aanwezigheid. Dat hun opwinding veroorzaakt werd door ongefundeerde hysterie en toevallig correcte miscommunicatie wist ze niet. En het maakte ook niet echt uit. De Zubat zwermden uit, op zoek naar de indringer, en aangezien de twee mensen zich nog een eind terug in de tunnel bevonden, was het eerste wat ze tegenkwamen Solarium. Nu ze toch ontdekt was, kon wat licht ook geen kwaad meer en Solarium begon te draaien, waarbij de grot gevuld werd met haar gloed, die ook de talloze klapperende vleugels en blikkerende tanden van de Zubat verlichtten. De aanblik verontrustte haar niet, maar deed haar ogen glimmen. Ze had al een tijdlang geen echt goed gevecht gehad en had wel zin in een uitdaging. Maar toen herinnerde ze zich dat Helios zich volgens de eerder tegengekomen Zubat ook in deze ruimte bevond, waarschijnlijk ergens achterin, wat betekende dat ze niet in het wilde weg met vuur kon gaan strooien. Ze zou op moeten passen, dacht ze terwijl de Zubat haar omsingelden en tot de aanval overgingen.

Imogen leek meer gestrest te worden met elke seconde die voorbij ging en Kate kon het haar niet kwalijk nemen. Misschien was het toch beter als ze gewoon Tara zou gebruiken. Ze taste naar haar bekende pokéball aan haar riem tot ze het ding in haar handen had. "Ik ga de hulp inroepen van mijn Flygon," deelde ze eerst mee voor ze de draak liet verschijnen. Ze wilde Imogen niet laten schrikken. Tara verscheen in een flits van rood en schudde haar kop, ze leek net wakker te zijn geworden. Nieuwsgierig keek ze haar trainer aan. "We zoeken een Sunkern," verklaarde Kate tegen haar pokémon terwijl ze achter Imogen aanliep. Tara humde zachtjes en trippelde achter haar trainer aan. Gepiep klonk in der verte en Imogen versnelde haar pas. Kate wisselde een blik met haar draak en Tara schoot naar voren om de trainster van mogelijk gevaar te kunnen beschermen. Wat er ook was, het was met veel. En veel betekende mogelijk gevaar!

Zubats. Veel Zubats. Kate zag de vormen van wild rondvliegende vleermuizen door het schemerige licht van Dahlia's staart. En de Solrock was in het midden van alles. Tara liet een laag sissen horen terwijl ze de wilde pokémon met samengeknepen ogen aankeek. Het waren er veel en ze kon niks doen zonder de trainer's pokémon te raken. Dahlia blaatte luid en stelde zich vechtlustig naast haar teamgenoot op. Kate bestede weinig aandacht aan haar pokémon en probeerde in plaats daarvan de gedaante van een Sunkern te ontdekken. "Tara, zie jij iets?" siste ze tegen haar draak, bang de wolk van Zubat op zichzelf af te roepen. Aan de andere kant, dan zouden ze weg zijn van de Solrock en mogelijk de Sunkern. Tara humde zachtjes en stampte op de grond, op zoek naar de locatie van de vermiste pokémon.