Chamber Of Secrets

Kate kondigde aan dat ze de hulp van haar Flygon in zou roepen, en een moment later verscheen de pokémon in een rode flits. En... tsjongejonge, had Kate soms alleen maar shiny's in haar team? Imogen zou er namens haar team bijna een minderwaardigheidscomplex van krijgen, maar ze herinnerde zichzelf eraan dat shiny's op geen enkele manier beter waren dan 'gewone' pokémon. En zeker niet dan háár gewone pokémon.
Kort daarna barstte het lawaai in de grot los en toen ze snel verderliepen, zag Imogen een grote wolk Zubat, vanbinnenuit verlicht door een ronddraaiende Solarium. Geschrokken sloeg ze een hand voor haar mond. Het waren er zo veel!

Solrock gloeide in vele kleuren terwijl ze de Zubat met psychische aanvallen van zich af probeerde te houden. Haar krachten waren effectief tegen de poison-types, maar ze waren met velen en ze kon ze niet allemaal tegelijk aanvallen. Toen voelde ze opeens de aanwezigheid van haar trainer en het andere meisje, die haar eindelijk hadden ingehaald. De Zubat waren tot nu toe te druk bezig met het aanvallen van Solarium dat ze het groepje nog niet hadden opgemerkt. Solarium staakte haar aanvallen voor een moment om tussen de Zubat oogcontact met Imogen te zoeken. Ze moest Helios vinden, ze moest hem beschermen. Even keek Imogen haar recht aan, en Solarium stuurde haar een mentale boodschap: "Ik denk dat Helios achterin deze ruimte is." Ze was nog nauwelijks uitgedacht of ze er boorde zich een stel Zubattanden in een van haar stekels, terwijl een andere Zubat haar met een welgemikte Wing Attack wist te raken. Snel richtte ze al haar aandacht weer op haar tegenstanders en voerde ze een Psychic uit om weer wat ruimte om zich heen te creëren.

Imogens ogen werden groot. Solarium had nog nooit eerder direct tegen haar gepraat, ze had niet eens geweten dat de Solrock dat kón. Het voelde heel gek, alsof je opeens iets dacht, maar wist dat het niet je eigen gedachte was. Maar dit was niet het moment om daar lang bij stil te staan. "We moeten om ze heen!" siste ze tegen Kate. "Solarium denkt dat hij ergens achterin is." Haar hart klopte in haar keel terwijl ze zich zo stilletjes mogelijk om de wolk Zubat heen probeerde te bewegen. Ze maakte zich zorgen om Solarium, maar de Solrock kon zichzelf beter beschermen dan Helios, dus de Sunkern had nu prioriteit. Zou het een goed idee zijn om Kate te vragen haar pokémon Solarium te laten helpen? Of zou dat de Zubat er juist op attenderen dat er meer dan één vijand in hun grot was en hun hele plan verpesten?

Met grote ogen keek Kate naar de Zubat. Wow, dit had ze nog nooit meegemaakt. Of nou ja, misschien één keer, maar toen was ze niet zo bezig geweest met de grote van de wolk vleermuizen. De Solrock was druk bezig met het bevechten van de pokémon, hoe lang zou ze het volhouden? De Zubat waren waarschijnlijk niet erg sterk, maar er waren er veel en dat was gevaarlijk. Imogen siste iets naar haar toe en Kate had een seconde nodig om te registeren wat ze zei. Solarium - de Solrock - dacht dat de Sunkern achterin was. Hoe wist ze dat, door psychische krachten? Solrock was deels Psychic, dus het kon... maar nu was niet de tijd daar over na te denken! De Ranger knikte en wierp een blik op haar Flygon die ook onder de indruk leek van de wolk Zubat, al was het niet op een manier dat ze de wilde pokémon vreesde. "Denk je dat je op Tara kan klimmen?" vroeg Kate zachtjes aan Imogen en verklaarde toen snel verder: "De Flygon. Zij kan je naar achteren brengen en beschermen. Ik en de rest regelen de Zubat wel." Ze vloog constant op haar draak, al was ze niet zeker of andere dat met hetzelfde gemak konden. Zij had het ook moeten leren en ze was nog steeds niet helemaal op haar gemak in de lucht - al had dat meer met haar persoonlijkheid te maken dan oefening. "Gewoon goed vasthouden en dan kom je er wel," aanmoedigend keek Kate de trainster aan. Hopelijk zou het werken, hopelijk zou ze meewerken. Een ander plan had ze niet.

Tara? Oh ja, de Flygon. Imogen knikte. Ze had nog nooit op de rug van een pokémon gevlogen, maar andere mensen deden het zo vaak dat het niet moeilijk kon zijn. "Bedankt", fluisterde ze, plotseling weer beseffend hoe veel Kate eigenlijk voor haar deed. Zonder het meisje was ze helemaal alleen geweest, zonder licht, zonder iemand die het hoofd koel hield, zonder hulp om aan die Zubat te ontkomen. Wat had ze dan moeten doen? Gauw klom ze op de rug van de Flygon en sloeg haar armen om de nek van de pokémon, hopend dat dat genoeg zou zijn om er niet af te vallen - en dat de Flygon op deze manier nog een beetje zou kunnen ademen. Echt heel erg stabiel voelde het allemaal niet, maar ze moest het er maar mee doen. Gelukkig konden ze in de grot toch niet al te hoog vliegen. "We kunnen", zei ze tegen Tara zodra ze op haar rug zat. Ze hadden geen tijd te verliezen.

Helios hield zich stil, opgelucht vanaf het moment dat hij Solariums licht had gezien. Een paar Zubat moest zijn enge teamgenote wel aankunnen, toch? Ze leek er echter meer moeite mee te hebben dan hij had verwacht. Misschien waren de Zubat hier sterker dan in Meteor Falls, waar Solarium vandaan kwam. En ze waren in ieder geval met heel veel. Helios had besloten dat hij maar beter zijn mond kon houden om hun aandacht niet weer te trekken nu ze hem even vergeten leken te zijn. Toen zag hij echter Imogen aankomen, op de rug van een of andere grote pokémon. Had ze in de tussentijd even een nieuwe pokémon gevangen ofzo? Goed, dat deed er nu niet toe. Ze leek naar hem op zoek te zijn, maar had hem nog niet gezien. Misschien moest hij het er toch op wagen en haar roepen…

Haast geruisloos vlogen ze om de zwerm heen naar achteren en Imogen tuurde ingespannen naar de schaduwen. Solarium straalde veel licht uit, en het licht van Kates Mareep kwam daar nog bij, maar door de wild rondfladderende schaduwen van de Zubat was het moeilijk iets te onderscheiden. “Sun!” hoorde ze opeens. Helios! Een moment later klonk de roep opnieuw, en nu zag ze hem. De opgeluchte lach op haar gezicht verdween echter net zo snel als hij was verschenen toen ze nog iets zag: Zubat. Blijkbaar was een deel van de zwerm achterin de grot blijven rondhangen terwijl de rest zich met Solarium bezighield. Eerder hadden de Zubat de kleine zonnebloempit niet echt als een bedreiging gezien, maar nu hij handlangers bleek te hebben, veranderde dat. Nu was alles wat niet in deze grot thuishoorde een bedreiging. En dus dook een groepje Zubat als één omlaag, recht op Helios af. “Stop, nee, wacht! Hierheen!” riep Imogen in een poging de vleermuizen af te leiden. En dat lukte. Voor een deel. Ongeveer de helft van de groep splitste zich af en kwam nu op haar af – en ergens had ze al spijt van haar roep – terwijl de andere helft nog steeds op Helios af koerste, hun vleugels glanzend van de Wing Attacks die ze voorbereidden.
Ze zouden niet op tijd daar zijn, maar ze moest hem helpen. Helios’ pokéball, waar had ze die gelaten? Net had ze hem nog vast! Waar was dat vervloekte ding? Terwijl ze zich met één arm aan Tara’s nek vast bleef houden, rommelde ze met haar andere hand door de zak van haar rok – ja, ze had een rok met zakken, wat als je het aan Imogen vroeg toch wel de beste uitvinding op kledinggebied ooit was – maar ze kon de pokéball niet vinden. Maar wel…
“Zet me neer”, gebood ze Tara, terwijl ze zich zelf al op de grond liet zakken. Ze probeerde de Zubat die op hen af kwamen gevlogen te negeren, dat zou Tara wel oplossen, hoopte ze, en focuste zich op Helios, die tot haar grote geluk een Growth uitvoerde. Na nog een keer diep ademgehaald te hebben, waagde ze de worp.

Helios staarde even met grote, geschrokken ogen naar de Zubat die op hem afkwamen. Misschien had hij die roep naar Imogen toch niet moeten wagen. Wat te doen? Hij kon ze niet ontwijken, en hij kon ze niet allemaal op afstand houden met zijn gebruikelijke aanvallen. Hij gebruikte een Growth om krachten te verzamelen. Goed, dit vroeg om drastische maatregelen. Zonder nog langer te aarzelen zette hij een blaadje aan zijn mond om de hele grot in slaap te fluiten. Maar hij had nog geen noot gespeeld of een knalde een steen tegen zijn kop. Had Imogen nou een steen naar hem gegooid? Een steen. Wacht eens even. Dat was geen gewone steen. Met grote ogen keek Helios naar de Sun Stone die hem net had geraakt. Nee. Nee, het was te vroeg! Maar er was niets meer aan te doen. Licht omhulde hem en hij voelde de energie bewegen wie houdt me tegen, ik reken op de adem van de wind, en de superkracht van Winx. Zijn vorm veranderde, van ene pit kwam hij tot bloei. En overal licht, het straalde, het was prachtig! Er verschenen tranen in zijn ogen van vervoering. Vervuld van euforie stak hij zijn armen – armen! Hij had armen! – uit naar de hemel, waar aan het oppervlak de zon scheen. Hij kon hem haast voelen, de zon, dwars door de dikke laag steen die hem van het licht scheidde heen.

Het licht stierf weg, en de euforie zakte. En de Zubat waren er nog steeds, blind als ze waren niet afgeschrikt door het licht van zijn evolutie. Maar nu kon hij lopen, nu kon hij hun aanvallen ontwijken met de gratie van een danser. Of tenminste, zodra hij een beetje doorhad hoe benen werkten… Hij struikelde over zijn voeten toen hij de eerste Wing Attack ontweek, en haalde de tweede, derde en vierde Zubat die aan kwamen vliegen neer met een razendsnel achter elkaar afgevuurde Bullet Seed – als Sunkern had hij de aanval nog niet gekend, maar in zijn nieuwe bloemenhoofd was de kennis over het afvuren van pitjes inbegrepen. Met zo’n aanval zou zijn Grass Whistle misschien niet eens nodig zijn.

Imogen leek het geen probleem te vinden om op Tara te rijden, na een zachte bedankt klom ze op de Flygon's rug en vertrok richting haar vermiste pokémon. Dan was het aan haar om met de Zubat hier af te rekenen. Kate keek naar de wild rondvliegende pokémon, Dahlia zou hier het makkelijkst kunnen vechten. Een Discharge zou zo een hele golf van de Zubat uitschakelen. De Mareep was veel, maar zwak was ze niet. Er was alleen één probleem, ze wilde de Solrock niet beschadigen. De pokémon zag er al vermoeid uit - voor zover dat kon bij een steen. Ze moest Imogen's pokémon daar wegkrijgen, maar hoe? Koortsachtig probeerde Kate de naam van de Solrock te herinneren zodat ze het wezen kon roepen. "Solarium," siste ze uiteindelijk, opgelucht dat ze de naam had onthouden. "Hierheen!" Hopelijk zou de pokémon luisteren, anders zou ze ook worden geraakt door de krachtige elektrische aanval. Kate richtte zich tot haar Mareep en knikte, Dahlia leek het te begrijpen en trippelde richting de aanvallende Zubat. De Mareep hield haar ogen op Solarium en rende verder naar het midden van de Zubat. Ze zou aanvallen zodra ze een goede positie had. Verschillende vleermuizen raakten haar al met hun vleugels, al schrok haar elektrische vacht ze wel af. Goed. Achter haar keek Kate gespannen toe met Hime naast haar die alle Zubat die een poging waagden haar of haar trainer aan te vallen wegjaagden met Extrasensory's.

Een fel licht verscheen van achteren in de grot. Kate schermde haar ogen af en probeerde tegelijkertijd er achter te komen wat was. Evolutie, ja dat was duidelijk, maar hopelijk niet van de Zubat. Dat zou de situatie niet veel beter maken. Het leek er niet op, anders verwachtte ze Tara's boze grommen bij nu. Dit was het moment. "Dahlia, Discharge!" riep ze naar haar Mareep. Nu er een korte afleiding was geweest was het perfecte moment in de aanval over te gaan. Dahlia blaatte luid en een krachtige elektrische schok verliet haar vacht. Kate verschool zich in een smalle gang in de muur met haar Ninetales en - hopelijk ook - Solarium. Achter in de kamer kon ze vaag Tara haar vleugels zien uitslaan, aangezien de Flygon immuun was voor de elektrische aanval zou ze Imogen en haar Sunkern - misschien nu wel Sunflora - beschermen. De meeste Zubat zouden nu wel uitgeschakeld moeten zijn, in elk geval die bij hun, de meeste vleermuizen waren vaak over het algemeen niet zo sterk. En anders was misschien een tweede Discharge nodig. Kate wrikte zich uit de smalle gang en keek met samengeknepen ogen naar het slagveld. De bol aan Dahlia's staart begon weer feller te stralen zodat ze beter kon zien. De Mareep blaatte triomfantelijk en keek haar trainer trots aan. Ze had gewonnen! Veel uitgetelde vleermuizen bedekten de grond en Kate kon zo snel geen actieve Zubat ontdekken, al betekende dat natuurlijk niet dat ze allemaal waren verslagen...

Tara humde zachtjes en keek neer op de slapende Sunflora, niet het beste moment om in slaap te vallen. Dahlia zou zo wel in actie komen en dat konden ze uit de grot. Het was een beetje jammer, Kate had gezegd dat ze een verborgen ruimte wilde vinden en nu waren ze verwikkeld in een reddingsmissie. Natuurlijk vond ze dat ook geen probleem, maar het leek er niet op dat de zoektocht hierna werd voortgezet. Achter in de grot klonk Kate stem en de Flygon maakte zich klaar om de elektrische schok tegen te houden. De trainster die ze hielp leek ook nerveus, want ze riep luid haar naam. Dat was het teken dat ze iets moest doen. Hoewel ze vertrouwen had in het tegenhouden van de Discharge met haar lichaam, nam de draak liever geen risico - vooral met de rondvliegende Zubat. Vlak voor Dahlia de schok los liet, verscheen er een bubbel om de Flygon heen. Zorgvuldig creëerde Tara een Protect om de trainer en haar pokémon te beschermen. Zelf had ze het natuurlijk niet nodig, maar niet iedereen was elektriciteitsbestendig. De Discharge sloeg tegen de bubbel aan en knetterde rondom de Protect. Met enige fascinatie keek Tara naar de bijna tastbare vonken en wachtte geduldig tot de kust weer veilig was. De Discharge verdween zo snel als hij was gekomen en Dahlia's bol was weer het enige wat de grot van licht voorzag. In het midden van alle verslagen Zubat liet de Mareep vrolijk geblaat horen als teken van haar overwinning en Tara liet de Protect verdwijnen. Ze waren veilig.

Elektriciteit vulde de grot, maar een soort grote bubbel beschermde Imogen, Helios en Tara. Ademloos keek Imogen naar de vonken die tegen het schild knetterden. Wauw, Discharge en Protect, die combinatie moest ze onthouden. Het licht doofde, maar Imogen zag het nabeeld nog voor haar ogen dansen, en het beeld zou ook nog wel lang in haar herinnering blijven hangen. Elektriciteit was best wel gaaf, misschien moest ze ook eens een elektrisch type vangen. Maar eerst moest ze zich maar eens bekommeren om de pokémon die ze al had. Na het licht van net leek het opeens nog donkerden in de grot dan voorheen, ook al wist Dahlia's staart hen nog altijd van genoeg verlichting te voorzien om enigszins rond te kunnen kijken. Imogen stapte voorzichtig naar Helios toe en bleef even verbaasd naast hem staan. Ze kon echt niet bevatten hoe hij zomaar in slaap kon vallen. Teder tilde ze hem op en ze trok even haar wenkbrauwen op. Poe poe, hij was zwaar geworden. Op deze manier ging ze hem niet meer overal mee naar toe dragen. Gelukkig had hij nu zelf benen om op te staan. Ze glimlachte even. Wat zag hij er vredig uit, zo met zijn zachtgele bloemblaadjes over zijn gezicht gesloten, kalm ademhalend. Wat was hij toch mooi... Dat was hij als Sunkern al geweest, maar nu was het gewoon... wauw. Zelfs in dit zwakke licht kon ze zien hoe elegant zijn bladeren gevormd waren. Ze was zo blij dat ze hem had gekregen. Haar zonnebloem.
Voorzichtig, om niet over de Zubat te struikelen, liep ze met de slapende Helios in haar armen terug naar Kate. "Echt reuze bedankt", zei ze met een glimlach van oor tot oor. "En jullie ook", voegde ze er nog aan toe, zich omdraaiend naar Dhalia en Tara. Ze wendde zich weer tot Kate. "Het is echt heel lief van je dat je wilde helpen, ik weet niet wat ik anders had moeten doen."

Solarium zweefde gauw naar haar trainer toe om zich ervan te verzekeren dat Helios veilig was, en hoewel haar gezicht even uitdrukkingsloos bleef als altijd, voelde ze wel degelijk opluchting bij het zien van haar teamgenoot.

Imogen keek even achterom naar de grote grot. De Zubat waren verslagen, maar wie wist wat zich verder nog schuilhield in de duisternis. Door haar opluchting en blijdschap heen voelde ze nu ook weer de schaduwen, die altijd ogen leken te hebben, om niet te vergeten de kou. "Misschien is dit een goed moment om het daglicht maar weer eens op te zoeken?" vroeg ze aan Kate. Nu ze de vraag stelde, besefte ze opeens ook dat ze nog niet wist wat Kate in de eerste plaats in deze grot deed. Echt een pek voor een gezellig uitstapje kon je het niet noemen.

Imogen kwam aangelopen nadat Dahlia de Zubat had uitgeschakeld en Kate merkte dat ze opgelucht adem haalde. Natuurlijk vertrouwde ze haar Flygon, maar er konden altijd dingen fout gaan. Maar dat was niet het geval geweest en iedereen was veilig. "Geen probleem," reageerde Kate met een glimlach. "Dat is mijn plicht." Als Ranger hielp ze iedereen! Of nou ja, met uitzondering voor bepaalde individuen, maar dat was nu niet belangrijk. Wat wel belangrijk was, was dat Imogen haar pokémon terug had gevonden en veilig was. "Hmn, laten we dat doen," stemde Kate in toen werd voorgesteld de uitgang te zoeken. Dit was een ander avontuur dan ze had verwacht, maar dat was niet erg. Ze had iemand geholpen en dat was al heel wat waard. "Tara?" de Ranger keek haar pokémon zijdelings aan. Als iemand de uitgang kon vinden was het de Flygon wel. De draak humde rustig en begon te lopen. Misschien was het slim een pokémon terug in de pokéball te stoppen aangezien ze de helft van haar team buiten had, maar voor nu besloot Kate het zo te laten. Dahlia was belangrijk vanwege haar licht en Hime gaf een aangename warmte af in de kille grot. En Tara sprak voor zichzelf, wat konden ze zonder een gids?

Imogen hield vragend haar hoofd een beetje schuin. Haar plicht? Oh, was Kate misschien een ranger! Dat zou haar buitengewone behulpzaamheid wel verklaren. Imogen was opgelucht toen ze er ook mee instemde om de uitgang te gaan zoeken. Dat kon niet al te moeilijk zijn, ze waren immers geen zijgangen tegengekomen onderweg. Of had ze iets gemist? Ze had eigenlijk niet echt op haar omgeving gelet tijdens het zoeken. In ieder geval leek het erop dat Tara ook bij deze taak van pas zou komen, want Kate liet haar voorop gaan. Tijdens het lopen keek Imogen nog eens naar alle pokémon. Ze moesten stuk voor stuk wel heel sterk zijn. Tara en de Ninetales hadden hun eindevolutie bereikt, dus dat zei al genoeg, en Dahlia had eigenhandig een hele groep Zubat neergehaald! Oké, Solarium had ook enig voorwerk geleverd, maar toch. De Ninetales en Solarium straalden beide wat warmte uit, wat voor Imogen zeer aangenaam was. Toch hoopte ze vooral dat ze snel weer buiten zouden staan, want de warmte van de echte zon was toch nog altijd wat aangenamer. "Meri zal zich wel afvragen waar we blijven..." mompelde ze. Hoe lang waren ze al in de grot? Ze had niet echt een besef van hoeveel tijd er verstreken was. Hopelijk waren ze al bijna bij de uitgang. Ze keek opzij naar Kate. "Wat deed jij hier eigenlijk? Niet echt een plek om te gaan sight-seeën, wel?" vroeg ze aan haar, deels om de stilte en duisternis wat op afstand te houden en deels omdat ze het zich daadwerklijk afvroeg. Wie ging er nou vrijwillig in een grot rondwandelen?