Hij was nog niet zo vaak in Fortree City geweest hoor. Alles was wel mooi enzo. Maar toch was er iets dat hem niet helemaal aantrok aan deze plek. Zelf besloot hij maar gewoon dat dat kwam door zijn geboorteplek. Eerst leefde hij in Lumiose City en daarna het grootste deel van zijn leven in Rustboro City. Hij kon er niet omheen. Hij was een stadsmens. En deze jungle was voor hem net even dat stukje over de grens waar hij het niet meer helemaal tof vond. Niet dat hij deze plek haatte. Integendeel. Hij vond het super spannend om te bedenken wat hier allemaal tussen de bomen en de bosjes zou kunnen zitten. Verhalen over Pokémon. Speciale Pokémon. Speciale mensen. Of verhalen over combinaties tussen mens en Pokémon. Er was wel eens iets gezegd over een half mens half Slaking wezen dat hier ergens tussen de bladeren zou leven. Maar er was nooit iets bewezen. Goh, misschien ging hij het toevallig nog wel zien. Dat zou eens wat zijn. Jean-Pierre, de eerste onderzoeker van mens en Pokémon combinaties! Als hij daarmee niet op tv zou komen bij het lokale Rustboro Nieuwsuur, dan wist hij het ook niet meer hoor. Maar verder vond hij het eigenlijk gewoon te vochtig en de lucht te dik. Maar het was geen marteling, dus hij ging er niet over klagen. Als hij naar Lilycove wilde gaan moest hij toch echt deze kant op hoor. Wat dat betreft kon hij echt net als Chichi zijn. Die zou het ook niet prettig vinden om hier buiten haar Pokéball te zijn. Die zou in zitten over haar vacht. Misschien maar even niet doen dus. Hij dacht er nog even aan om Louie mee te laten kijken hier, maar hij vond het té gevaarlijk. Ondertussen was hij een flink stuk buiten de stad en als er nu iets zou gaan gebeuren met Louie zou het flink mis kunnen gaan. Misschien als Louie wat sterker was, dan mocht hij misschien wat vaker op gevaarlijke plekken naar buiten. Nu wilde Jean-Pierre het nog even houden op steden en veel bewandelde paden. Het was immers deel van zijn trainingsschema, dat wandelen samen met zijn Pokémon. Nu hij erbij nadacht was het voor vrijwel geen enkele van zijn Pokémon een geheel strak plan om mee te wandelen vandaag. Achja, het was iets saaier, maar Jean-Pierre moest maar gewoon alleen gaan lopen vandaag. Dat moest hij ook leren. Wat vaker zelfstandig dingen doen.
Dusja, lopen en lopen enzo. Hij was het al een tijdje aan het doen, totdat hij een soort gat in de grond vond. Gewoon.. een letterlijk gat.. in de grond. Een cirkel. Zo eentje op een rotsachtig stukje in de grond. Hij vond het interessant. Dus hij nam zijn Holo Caster erbij en scheen erin. Het leek een soort tunnel. En sterker nog.. Hij kon zien dat het nog niet eens zo diep was.. Maar.. ja.. het was nu even geen moment om gekke dingen te gaan doen. Hij markeerde de plek met zijn gps en liep door. Dat kon hij meteen doorgeven aan Fortree City, dan konden zij er rekening mee houden. Mensen waarschuwen, en indien nodig, uit de brand helpen wanneer ze er in zouden vallen. Pas toen hij wat verder liep zag hij waar het hier allemaal over ging. Dit was die plek die ze de Scorched Slab noemde. Daar had hij wel eens over gehoord. Dit was een grot die aan een stukje water lag. En hij kon de ingang al zien. Een beetje ongemakkelijk en onhandig schoof hij langs de wand van het meertje en hopte zo de ingang van de Scorched Slab in. Zo he, wat een vibe. Er werd gezegd dat hier vroeger ooit een legendarische Pokémon leefde. En pfoe, dat kon je wel voelen hier hoor. Er hing iets mystieks en iets krachtigs en hij kon zijn vinger er net niet op leggen. Hier was het klimaat ook een stuk aangenamer. Op dit moment vond hij dit best wel een goed moment om toch maar iemand uit het team naar buiten te laten. Deze plek kon een goede invloed zijn. Althans daar hoopte hij op. Er was natuurlijk niks zekers over te zeggen, maar hij kon het altijd proberen.
Dit ging Chichi worden. Hij gooide haar Pokéball op en liet haar eruit. Ze materialiseerde op zijn schouder. Zoals ze dat graag deed. Ze kon wel lopen, maar haar kleine beentjes maakten haar langzaam. En anders moest ze ook met haar voorpoten lopen. En die hield ze toch liever schoon voor zo ver dat mogelijk was. Eigenlijk niet zo gek als je je bedenkt dat ze die gebruikt om haar eten op te pakken weetje. Maar stiekem had het meer te maken met het niet vuil willen worden, puur om het niet vuil willen worden. Jean-Pierre trok zijn mond open om iets tegen haar te zeggen. Maar voor hij iets kon uitbrengen hoorde ze allebei een hard.. soort.. klap? Ehm? High Five? Snel gingen ze op het geluid af. Links, rechts, naar voren, drie overslaan, over een kei en hopsakee. Een stukje verder op zagen ze iemand staan.. met een Bagon. Alright so far so good, maar waar kwam dat aparte geluid vandaan? En toen zagen ze het. Die persoon was bezig met het werpen van een lasso. Die werd steeds naar een mini meer geworpen. Af en toe zagen ze een Seaking sprongen maken. En op die momenten werd de lasso geworpen.. ow wauw.. was deze persoon aan het vissen met een lasso? De klappen kwamen door het geluid van de lasso die op het water sloeg als de persoon voor de honderdste keer mis wierp. Water Pokémon waren over het algemeen toch te glibberig om zo te vangen? Met uitzonderingen van Pokémon zoals Sharpedo. Maar wauw. Dit.. was heel.. ehm creatief? Hij twijfelde heel erg of het zo genoemd moest worden. Want het leek hem dus totaal geen goede manier om een Pokémon te vangen. Zelf al zou deze persoon de Seaking te pakken weten te krijgen met die lasso.. dan wat ga je er daarna mee doen. Chichi en hij keken elkaar verward aan. Gingen ze hier iets mee doen.. of gingen ze weglopen?
