Adequate Age [OPEN]

<sub>Verveeld zat hij achter zijn bureau, eindelijk al dat papierwerk verwerkt vermoeid naar voren te staren waar zijn lunch voor hem neer was gelegd door een Agent. Zelfs hij had de tijd niet meer om zelfstandig naar de kantine te lopen en te babbelen met anderen over nieuwe aanslagen en hoe geweldig en verwoestend vuur kon zijn. Na een klein kwartier moest hij namelijk weer naar één of andere vergadering toe om het één en ander te bespreken met de andere Elite en via een soort telecom met Giovanni. Ugh, het was vervelend dat het altijd op het laatste moment aangekondigd werd, anders had hij eindelijk eens een vrije middag en avond en kon hij de stad in om ouderwets aan de bak te gaan. Eigenlijk wilde hij zelfs een droom gaan verwezenlijken, een dierbare droom, maar daar had hij nou absoluut de tijd niet voor. En zijn oude Pokémon bezoeken in de Pokémon Center kon al helemaal niet meer. Echt, sinds hij Elite was kon hij amper iets meer doen. Hoe naïef was hij wel om te bedenken dat een Elite zijn, fijn zou zijn?! Macht was vervelend en saai, en niet wat hij ervan verwacht had. Geen trek meer hebbend in de klaargemaakte lunch, bereidde hij maar zich voor op de aankomende vergadering door een minilaptop erbij te pakken en door de notulen te scrollen. Dit had hij eigenlijk ook niet eens kunnen bedenken, hij was als 15-jarige begonnen en als 17-jarige bijna geheel aan de top en… Ugh, iedereen onderschatte hem aan het begin maar het leek erop dat ze hem begonnen te waarderen. Dat was iets. Na het dichtklappen van de mini-laptop en de o zoveel notulen gehaast doorgelezen te hebben, haastte hij zich maar naar de geheime ruimte om de vergadering te starten, direct op de voet gevolgd door Maxtricht die vrolijk zat te kwispelen en met puppy ogen naar de jongen opkeek. Er was ten minste iemand hier enthousiast. Eenmaal in de ruimte schoof hij aan bij zijn gebruikelijke stoel, legde alle spullen neer, terwijl Maxtricht zich tegen hem aan nestelde op de grond. “Huh?” De andere Elite was afwezig en zo ook de telecom apparaat, de hele ruimte was bovendien nog steeds in duisternis gehuld… al was dat niet zo vreemd, was een geheime ruimte, “Ik heb me toch niet weer vergist of zijn hun weer eens te laat, echt waar, en daar werk ik samen mee. Overal zijn idioten,” Dan was hij voor niets gebleven en had hij net zo goed productief in de stad bezig kunnen zijn. Nog voordat hij kon opstaan en kon vertrekken van de ruimte klonk echter het geschuif van een andere stoel en een huivering ging door hem heen. Ugh, e-er was hier toch dus iemand, wacht… probeerde ze hem anders bang te maken met dit soort dingen? Waren die twee daar niet te oud voor? En dat beweerde hij zelf, de jongste en meest kinderachtige van hen! Wacht, hij hoorde nou ook al muziek. Kindermuziek. Heh? Het kwam van vlak naast deze ruimte, maar… stond daar dan iets? Dit was toch een geheel apart complex of had hij het helemaal mis? ‘Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus!’ Oké, wat de Muk was dat nou weer?! Op zijn hoede liep hij richting de kast waar het vandaan kwam en staarde er met een strak gezicht naar. Oké, in cliché films zat er ergens een verborgen switch door aan een boek te trekken of eruit te halen maar.. welke moest hij hebben? Op datzelfde moment keek Maxtricht alert op toen een mail verscheen met de melding dat de vergadering gecancelled was in verband met…. ‘werkzaamheden’. Alert blafte de Pokémon richting Ciro, maar hij negeerde de Pokémon volkomen, hij had geen tijd voor hem. Hij wilde de mysterie ontrafelen. Willekeurig boeken vastgrijpend en door de ruimte slingerend probeerde hij naar de switch te vinden maar… “Niets?! Ik dacht dat die films ergens op sloegen, kom op… Ow wacht..” Er zat een switch vlak naast de kast met in blokletters ‘DEUR’ boven genoteerd. Natuurlijk. Ugh. Met zijn hand beschaamd voor zijn voorhoofd, drukte hij die in en direct verscheen er een deur die hij gespannen open sloeg. Kinderliedjes en stoelen, wat kon er in hemelsnaam bezig zijn?

‘SURPRISE!’

Confetti werd over hem heen gegooid, er werd met volle borst gezongen en hij werd omringd door brullende, lachende kinderen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij strak naar voren, zijn woede lichtelijk inhoudend. Wat wás dit?! Aangetrokken door al het geluid liep Maxtricht gelijk naar zijn Trainer toe en kwispelde vrolijk door de enthousiasme van de kamer. De kinderen staarden hem verward aan en keken toen naar de hond die naast hem stond en binnen één tel sprongen ze allemaal op hem, en begonnen hem te knuffelen en te aaien. Hij was sprakeloos, wás d-dit nou een… kinderfeestje… gericht voor hem…?! Hij kende de kinderen niet eens en was dit trouwens niet de… Dit was de kantine! Compleet verward staarde hij naar de groep kinderen die hun smerige handen aan het afvegen waren op Maxtricht, al leek de hond de aandacht fijn te vinden maar na een blik van Ciro trok hij zich meer terug, de aandacht maakte Ciro vast jaloers en dat wilde hij niet. ‘Nou… de gast is er eerder dan de jarige, maar kijk eens kinderen, dit is meneer Ciro Raedmund, de baas van jullie ouders,’ Heilige kipsaté op een stok, was dit wat hij dacht wat het was? Dit waren de kinderen van de door enkele TR leden opgerichte crèche. De jarige job verscheen al spoedig na hem en de kinderen werden gevraagd door de paar volwassene om een kring te gaan vormen en elk op hun beurt een vraag te mogen stellen. Maar eerst… ‘Zou je met de jarige job willen spelen?’ Dit was een complot. Een suf complot. Er was nooit een vergadering. Het was allemaal om een één of ander kind zijn verjaardag wens te laten vervullen. Het kind in kwestie was gelukkig niet zo vervelend en… oeh, het was duidelijk een snotjoch, een mini versie van zichzelf, kijk, dat waren pas leuke kinderen. Hij probeerde kattenkwaad uit die hij kende en liet een enkeling lukken, puur omdat hij wel zeker wist dat het hem blij zou maken. Maxtricht liet hij vrij rondlopen en de kinderen deden moeite om rustig te blijven zitten en niet naar hem toe te rennen, terwijl Ciro vervolgde met het beantwoorden van hun vragen. Meerdere Agents en Grunts voegde zich bij het feestje, puur om de Elite in levende lijven te zien. Oké, hij hield niet van kinderen maar deze ene keer mocht het wel, het was wat anders dan papierwerk.</sub>