Torpedo Pidgeon [Open]

Het voelde goed om weer eens in Hoenn te zijn. Kalos was prima en alles. En het weer was veel vaker veel aangenamer. Maar het heeft iets om rond te lopen op de plekken waar je als kind altijd kwam. Dat voelt vertrouwd en tegelijkertijd nieuw. Alsof je een heel veilig avontuur beleefd. En dat was iets waar Jean-Pierre zich wel in kon vinden. Hij was vandaag vooral gecharmeerd door zijn voetafdrukken in het zand op het strand van Dewford City. En de kleine poot afdrukjes die ernaast liepen vond hij zelfs nóg leuker. Hij had zo het idee dat Silvester er geen idee van had hoe schattig hij nu was. Maarja, de Jolteon was dan ook vaak afgeleid. En druk. Daar was een woord voor toch? Ohja, fun! Hij keek omhoog en zag een perfect aantal Wingull boven hen vliegen. En waarom een perfect aantal? Nou, het waren er genoeg om een soort vakantie gevoel van aan het strand te krijgen, maar niet te veel zodat de hele lucht vol met Wingull zat. Het was gewoon een van die dagen waarop alles bij elkaar leek te komen in perfecte harmonie. En toen hij er langer over nadacht.. dat had hij eigenlijk al een hele tijd niet meer gehad. Kwam dat door het trainer zijn? Trok hij dat gewoon aan? Of was de wereld in het algemeen eigenlijk een grote chaos? Hij had er graag langer over willen nadenken, maar iets trok zijn aandacht. Een grot aan de kant van het strand. Hij herkende het als de Granite Cave. Hier mocht hij vroeger nooit in van zijn moeder. Ze zei dat het te gevaarlijk was. Ze zei altijd “Als je ouder bent.” Nou.. hij is nú ouder. EN niet op vakantie met zijn ouders.. dus waarom niet. Hij had Silvester bij zich. En als het echt uit de hand ging lopen had hij nog een sterk team achter zich. Hoewel hij Louie beter maar even niet kon storen voor een gevecht. Daar was hij nog lang niet sterk genoeg voor. Hij keek omlaag en opzij en zag hoe Silvester rondjes achter zijn eigen staart aan het rennen was. Het was toen op dat moment pas dat hij zich realiseerde dat hij al een tijdje stil had gestaan. Zijn voeten stond wat dieper in het zand. Silvester was zich waarschijnlijk gaan vervelen. Maar hij was braaf genoeg om niet zomaar weg te rennen. Toch?

Uit het flipping niets schoot er ineens iets.. zo snel als een torpedo leek het.. de grot in. Vanuit de lucht. Had het een witte kleur? Was het een Wingull geweest? Wat het ook was.. Silvester rende er in ieder geval vliegensvlug achter aan. Een hele seconde stond Jean-Pierre er sprakeloos naar te kijken. Er gebeurde te veel. Hij kon het haast allemaal niet meer bijhouden. Maarja, weetje. Het was zijn Pokémon. Hij had toch wel een bepaalde verantwoordelijkheid tegenover Silvester om hem.. nouja.. in leven te houden. Dus hij rende er ook maar achteraan. Wat nog vrij moeilijk was door het zand. Want.. het is zand. Zand is los. Ok ik dwaal af.

De grot dus. Het was meteen een stuk donkerder in de grot maar voor als nog kon Jean-Pierre alles nog prika zien. Maar Silvester was nergens te bekennen. En het torpedo ding was ook nergens te zien. Ofja, hij ging er van uit dat die niet hier aanwezig was. Hij zou nog niet eens weten hoe het er uit zag. Zoeken naar een dinges waarvan je niet weet hoe het er uit ziet is nogal lastig. Hij koos er dus maar voor om nog even een momentje te nemen om aan het licht te wennen. Langzaam liep hij dieper de grot in en legde zijn hand op de grot muur. Zo zou hij altijd de weg kunnen terug vinden. Zijn hand gleed langs de grot muur tijdens het lopen toen hem iets opviel. Er stonden tekeningen op de wand. Van die primitieve tekeningen weet je wel. Van Holbewoners? Neandertrainers? Zoiets was het ja. Hij was bijna geneigd om het te gaan opzoeken op zijn Holo Caster, maar daar was het dus nu echt het moment niet voor. Goedzo Jean-Pierre. Trots op jou! Anyway, nieuwsgierig keek hij naar de grottekeningen. Daar was hij dan wel weer door afgeleid. Hij zag een hoop poppetjes met speren in een groep rondlopen. Schijnbaar stond er een groot beest met slagtanden voor hen. Oh wauw, het leek op Allegro. Moest het een Mamoswine voorstellen? Voor nu ging hij daar maar gewoon van uit en las het verhaal verder. Ze leken een gevecht te hebben. De poppetjes haalden een soort Mightyena achtige Pokémon bij zich. Maar ze waren te groot en veel meer harig om echt een Mightyena te kunnen zijn. Misschien een oude hond of wolfpokémon. De Mamoswine zette in. Maar de Poppetjes en de wolven waren veel te snel en ontweken zijn aanval door opzij te springen. En toen rende de poppetjes weg. De andere kant op. Ze renden naar iets dat de vorm had van een ruit. Zoals die op de speelkaarten staat. Maar wat het écht moest voorstellen.. Jean-Pierre had geen flauw benul. De Mamoswine had het ondertussen doorgekregen en rende terug. Deze keer kon hij de poppetjes en de wolven wel succesvol weg beuken. De Mamoswine ging voor de ruit staan. Okay.. en daar hield het verhaal op. Jean-Pierre had werkelijk geen idee wat hier de bedoeling van was. Maar het was wel interessant die primitieve entertainment. En toen schrok hij uit zijn dromerige gedachten! Silvester! Waar was die?! En toen hoorde hij gehijg. Met zijn ogen volgde hij het geluid. En naast hem, zat Silvester braaf naar zijn trainer te kijken met zijn tong uit zijn mond. Jean-Pierre ging op zijn knieën en gaf zijn maatje eens een lekkere knuffel. “Ik ben blij dat je veilig bent.” Zei hij tegen hem. Hij kreeg een veel te natte en veel te grote lik op zijn wang. Het was net alsof hij was gaan zwemmen. Jakkie bakkie.. maar het was wel lief.. waarschijnlijk. Hij ging maar weer rechtop staan en veegde het speeksel van zijn gezicht.

Hoe het gebeurde mocht Jirachi weten maar Luke was op de een of andere manier op de verkeerde boot gestapt. En nu zat hij dus vast op een klein eilandje waarvan hij niet eens de naam van wist. Wat het nog tien keer erger maakte was dat hij noodgedwongen opzoek moest gaan naar Aimée aangezien de Litten iets had gezien dat ze interessanter had gevonden dan dit eiland en hun probleem. “..waar zou ze toch kunnen zitten?” vroeg hij zich hardop af terwijl hij naar de Pichu op zijn schouder tuurde in de hoop dat hij iets gezien had. Dit was echter tevergeefs want Hiro rolde met zijn ogen het zou hem een worst wezen wat er met de Litten was gebeurd. Luke zuchtte terwijl hij zijn blik op de omgeving wierp het gaf niet echt direct een indicatie naar iets. Het was een strand en op het einde merkte hij de ingang van een grot op die verstopt lag achter wat palmbomen. Ze zou toch niet..? Aimée kennende wilde ze de grot verkennen en wie weet wat daar allemaal te vinden was..


Luke wisselde even een blik uit met zijn Pichu die vragend zijn ogen op de jonge trainer richtte. Deze pakte inmiddels zijn holocaster uit zijn broekzak waarna hij met een zelfverzekerde blik richting de ingang liep. Hij moest en zal zijn partner vinden of Hiro dat nu wilde of niet. Aimée was zijn verantwoordelijkheid. “Pichu?” piepte het kleine wezentje waarna Luke hem kort aankeek. “Ja, we gaan die grot in,” gaf hij als reactie. Hiro trok een gezicht waarna de knul sjokkend door de ingang liep, en eenmaal binnen de zaklamp functie van zijn Holocaster inschakelde. Het rook er nogal muffig en zoals in iedere grot was het daglicht dat er ontbrak behalve de lichtstreep waar hij nu nog bij stond, vervolgens zette hij wat stappen waardoor het een stuk donkerder werd. Zijn enige lichtbron was op dit moment zijn Holocaster waarbij zijn ook nog aan het donker moesten wennen. “Aimée!” riep Luke waardoor zijn stem terug galmde. Geen antwoord. Zoals verwacht dus.


“Aimée! Waar zit je? ” Luke scheen met zijn holocaster door de gang heen terwijl hij alert zijn oren spitste. Maar weer geen reactie wel kwam er opdat moment beweging in het plafond waardoor een paar Zubat luid voorbij vlogen. De jongen slaakte een geschrokken kreetje terwijl hij een poging waagde om de vleugels van de Zubats te ontwijken die langs hem vlogen. “Ik weet wel een ding, Hiro..” mompelde hij tegen de Pichu die wat elekriciteit uit zijn roze wangen had laten ontsnappen. “Pi?” Luke sloot zijn ogen waarbij hij met zijn hand langs de wand van de grot heen ging. “Grotten zijn niet echt mijn ding,” voegde hij eraan toe. Hiro begon breed te grijnzen toen de jongen antwoord had gegeven en klopte hem bemoedigend op zijn schouder. Opdat moment hoorde het tweetal een stem dat opdoemde uit een van de gangen waar hij zich bevond. Luke trok een gezicht waarna hij het pad volgde waar hij de stem had gehoord. Was Aimée misschien daar?


Het pad dat hij volgde liep op een gegeven moment uit op een verbreding maar gek genoeg trof hij Aimée daar niet aan. Ergens had hij gehoopt dat de Litten hier zou zijn maar dat was ze niet, de stem die hij had gehoord was van een ouder iemand geweest met een andere Pokémon. Luke zuchtte ietwat teleurgesteld waarbij hij zijn armen over elkaar. “..als Aimée niet hier is waar is ze dan?” vroeg hij zich hardop af. Hiro haalde zijn schouders op bij de vraag van de jongen waarna hij zijn zwarte oogjes op de vreemdeling richtte. Misschien dat zij iets hadden gezien.. “Pichu,” piepte Hiro vervolgens en sprong soepel van zijn plek waarop Luke verbaasd naar het gele wezentje keek. “Pichu!” piepte hij in een poging de aandacht te trekken van de vreemdeling. Hiro wees vervolgens naar Luke en deed vervolgens een poging om een imitatie van Aimée te doen maar dat mislukte. Zijn poten waren te kort om een Litten na te kunnen bootsen.


Luke keek toe hoe zijn Pichu een poging deed om te helpen waarop hij zich besefte wat de kleine muis aan het doen was. Hij liep achter zijn Pichu aan en liet zijn Holocaster een stukje zakken zodat de ander er geen last van zou hebben. “..uhm..” mompelde hij ietwat nerveus. Wat als diegene helemaal geen behoefte had om iemand te helpen? Luke schudde de negatieve gedachte van zich af en keek zelfverzekerd uit zijn ogen. “..hebben jullie misschien een katachtige Pokémon voorbij zien komen?” vroeg hij toen aarzelend. De jongen wist niet zeker of de trainers hier in Hoenn wisten wat een Litten was want ja.. ze waren nogal exotisch. Hiro knikte instemmend op de woorden van de jonge knul.. nu maar hopen dat ze iets gezien hadden en zo niet dan moesten ze maar dieper de grot ingaan.

Hij had zich eigenlijk alleen nog maar bezig gehouden met de grottekeningen en het wegvegen van Silvester's natte uiting van een vrolijk wederzien. Maar daar had JP wel eens vaker last van, hij had niet altijd door wat er om zich heen gebeurde. Hij had het licht, de Pichu en de jongen nog niet opgemerkt. Maar Silvester was daar dan weer het tegenovergestelde van. Hem viel álles op. Maar.. hij kon zich dan ook niet lang op één ding concentreren. Er was ook zo veel te zien! En oeh, toen hij die muis zag dansen vond hij dat ineens een bijzonder leuk speeltje. Hij ging er op af en zakte door zijn voorpoten om het recht aan te kijken terwijl hij met zijn achterpoten aan het hupsen was. "Jolt?" Wat vrij vertaald kon worden naar: "Spelen?" Jean-Pierre besteedde er nog niet zo veel aandacht gezien het nog niet gevaarlijk leek te worden. Het jongetje vroeg namelijk iets. En dát was pas echt wat zijn aandacht trok. "Uuuh.. nee?" Zei hij verbaasd door de vraag. "Zoek je een Meowth?" Dat zou nog steeds niet echt logisch zijn, gezien het witte ding dat hij de grot in zag schieten van uit de lucht kwam. Dat was een hele knappe Meowth die dat voor elkaar kon krijgen. Het zou wel verklaren waarom het ding wit was. Dan had hij het namelijk toch nog goed gezien. En toen bedacht hij zich iets.. Meowth kwam hier helemaal niet voor.. dus.. huh? "We zagen wel iets de grot in schieten." Meldde hij toch maar even. Bij twijfel.. altijd zoveel als dat je weet vertellen, misschien kunnen anderen er wel chocolade van maken. Want dat kon hij zelf niet altijd.

In eerste instantie begreep Makoto niet zo goed wat de Jolteon van hem wilde, pas toen hij naar de houding keek viel het kwartje. Zijn teamgenootje Wolf deed dit ook wanneer hij wilde spelen alleen mocht hij nu niet ingaan op het voorstel. Hij moest Luke helpen om die stomme kat te vinden hij mocht nu niet afgeleid raken. De Pichu draaide zijn kop een stukje weg van de Jolteon waarna hij tegen de rug van de jongen sprong en zich een weg naar diens schouder baande. “Pi!” piepte hij uitdagend naar de Jolteon en trok zijn ooglid een stukje omlaag. Luke had vanuit zijn ooghoeken in de gaten dat Makoto iets van plan was waarbij hij in gedachten een zucht slaakte, die Pichu moest ook echt altijd voor problemen zorgen of niet soms? Het antwoord van de oudere jongen zorgde ervoor dat hij zijn blik weer op hem richtte en voor een moment even wilde vloeken en zichzelf voor zijn hoofd wilde slaan. Hij vertelde hem dat ze Aimée niet hadden gezien of in ieder geval geen katachtige Pokémon voorbij hadden zien komen. De vraag of hij naar een Meowth zocht liet hem opkijken en schudde met zijn hoofd om aan te geven dat hij niet daar naar zocht. Hoe legde je aan iemand uit dat hij zocht naar een Litten met de consequentie dat deze Pokémon nog nooit echt gezien was buiten Alola. Misschien moest hij maar gewoon een poging wagen. “Nee ik zoek naar een Litten,” gaf hij toen als antwoord terwijl hij zich even achterop zijn hoofd krabde. “..die zijn zwart met rood,” voegde hij eraan toe om het duidelijker te maken voor de ander liet hij een foto verschijnen op het scherm van zijn holocaster, met zijn wijsvinger wees hij naar het kopje van Aimée. Even wisselde hij met Makoto een blik uit toen de oudere jongen vermeldde dat hij iets de grot in had zien schieten waarop de jongen even zijn ogen open sperde. Hij had het ding niet gezien maar Aimée blijkbaar wel misschien dat ze er achteraan was gegaan.. in dat geval hoopte Luke niet dat ze zich al te veel in de nesten had gewerkt.

--
sorry dat het zolang duurde xD

Silvester volgde de Pichu nauw met zijn ogen. Gingen ze op die jongen zijn rug spelen? Of ging hij hoog springen. Hoog springen kan hij ook wel! Hij maakte een paar hopjes de lucht in toen hij het beestje zag klimmen. Maar.. daarna kreeg hij een ander soort hint. Silvester ging zitten en hield zijn hoofdje schuin. "Niet spelen?" Vroeg hij. Ondertussen was Jean-Pierre nog bezig met het mysterie van de vermiste Meo.. uh.. Litten. Hij legde zijn wijsvinger en duim op zijn kin, zijn andere hand legde hij op zijn rug. Hij boog zich voorover om het plaatje van de Pokémon wat beter te kunnen zien. "Hm," Begon hij diep nadenkend. "ik ben bang dat ik die niet heb gezien maatje. Maar ik kan wel helpen zoeken." Hij ging weer rechtop staan. Een vriendelijke blik sierde zijn gezicht. Dit jongetje had misschien wel een Pokémon bij zich, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om hem alleen naar zijn Pokémon te laten zoeken in een donkere grot. Dat voelde niet helemaal juist.

--
Geen probleem, je was verhuizen toch?