Comfort breeds weakness

Hij had verschillende redenen om naar Hoenn te komen. Als eerste wou hij eens kijken in hoeverre Achilles hem overzees kon brengen. Om te beginnen zou hij natuurlijk niet direct de trip van Kalos naar Hoenn maken, maar tussen de eilanden van Hoenn surfen. Dat bleek een succes. Het enige minpuntje was dat de Frogadier nog regelmatig wat moest uitrusten op één van de kleinere eilandjes. Lange reizen moesten voorlopig maar met de boot. Het was allemaal een geweldig excuus om Granite Cave te bezoeken. Het was een grottencomplex met daarin oeroude wandschilderingen. Een goed moment ook voor hij en zijn pokémon om een rustdag te nemen, een mini-vakantie als het ware. Hij wist ook wel dat hij zijn pokémon hard pushte met hun trainingen, maar het was een noodzakelijk kwaad. Hij schudde de gedachte van zich af. Voor één keer hoefde hij aan al zijn problemen niet te denken. Ze waren hier enkel om plezier te hebben. Het was een tijdje wandelen naar Granite Cave, maar uiteindelijk kwamen ze aan voordat ze het wisten. Ze hadden het grootste deel van het eiland over moeten stappen. De ingang van de grot was niet groot en majestueus zoals je misschien wel zou verwachten. Je moest goed zoeken om hem te vinden en niet te groot of breed zijn. Een Torterra zou er vast niet doorpassen. Voor mensen zag hij niet meteen een probleem. De ingang was twee à drie meter hoog en ongeveer half zo breed. Hij vroeg zich af hoe grote pokémon als Onix of Aggron hier doorheen konden komen. Die bleven toch niet voortdurend in het tunnelcomplex? Of misschien was er nog wel een andere opening, waar zij wel makkelijk naar buiten konden.

Hij stapte de grot binnen. De omgeving voelde meteen veel vochtiger aan en de temperatuur zakte prompt enkele graden. De geluiden van buiten werden gedempt en het was stil, op een enge manier. Hij had een zaklamp meegebracht, maar hij gebruikte die liever niet. Het was vooral iets voor in noodgevallen en hij wou een volle batterij hebben wanneer dat nodig was. Hij zou hem vast hard genoeg nodig hebben om de weg naar buiten terug te vinden. Daarbij zou het licht van de zaklamp de muurschilderingen aantasten, al is dat meer iets dat over lange duur gebeurd. Er kwamen natuurlijk vaak toeristen langs, dus de eeuwenoude wandtaferelen zouden hem vast dankbaar zijn om die brandende zaklamp voor een keertje achterwege te laten. In plaats daarvan haalde hij er Argus bij. Zij gaf een erg zachte, natuurlijke gloed. Normaal kon je het niet zien, maar als het volledig donker is zonder ook maar iets van lichtbron, wel. Voor de rest hoefde hij enkel zijn ogen te laten wennen aan de duisternis. Achilles liep natuurlijk ook aan zijn zij. Sinds zijn evolutie was hij helaas zijn geprefereerde verblijfplaats kwijtgespeeld. Op Robin’s schouder was er helaas geen plaats voor een Frogadier. Dat vond Diete natuurlijk niet erg, de Pichu maakte er gretig gebruik van om full-time Achilles’ plek te bezetten. Hij was toch blij dat hij een sterke Frogadier op wacht had. Er was altijd een kans om aangevallen te worden door pokémon die er leefden. Een watertype is dan de geknipte verdediging. Diete en zijn laatste aanwinst hield hij maar in hun ball. Dat was ietsje verstandiger. Af en toe knipte hij toch de zaklamp even aan om van de muurschilderingen te kunnen genieten. Hij moest al een eind aan het wandelen zijn, toen hij weer eens zijn zaklamp bovenhaalde. Niets vreemd, hij had iedere keer wanneer hij in de zwakke gloed die Argus uitstraalde een tekening zag, het licht even aangedaan. Deze keer leek een zwerm Zubat en Golbat het er niet mee eens te zijn. Opgehitst door het licht waren ze in alle staten. De lichtbron werd dan ook het mikpunt van een hele reeks aan Aircutter. Robin hoorde glas breken wanneer hij de zaklantaarn uit zijn handen liet vallen. De pokémon bedaarden en vlogen er nog wat nerveus vandoor. Robin tastte over de grond en vond uiteindelijk het cilindervormige voorwerp. Hij drukt op het knopje… niets. Mooi. Nu stond hij hier in het midden van een donker tunnelcomplex, zonder licht. Hij liet het gebroken ding in zijn broekzak glijden. Geen afval achterlaten op deze mooie plek natuurlijk. Nu was het enkel maar een kwestie van de uitgang vinden. Hij had geen idee welke kant hij op moest. Hij besloot verder te lopen in de richting waar hij naartoe ging. Rechtdoor want, wanneer hij zou terugkeren, zou de kans groter zijn dat hij een foute weg nam en helemaal verdwaalde. Er was vast wel een andere uitgang ergens.

De grot was de hele tijd relatief stil geweest. Natuurlijk vlogen nu en dan enkele Zubat voorbij of hoorde Robin vaak het gedruppel van grondwater. Nu kwam daar verandering in. Hij merkte dat enkele steentjes van het plafond naar beneden kwamen vallen. Vervolgens hoorde hij ook een geruis in de verte, gevolgd door lichte maar toch voelbare trillingen. De trillingen en het geruis, die tot nu toe steeds waren geworden, stopten plots. Robin had wel gemerkt dat er een doffe plof door de grot echode net voordat de rust in de grot wederkeerde. Hij fronste, dit was toch iets te om normaal te zijn. Robin haalde zijn schouders op: nu was het stil, dus hij had niets om op af te gaan. Hij zou toch maar beter zijn oren en ogen openhouden, wie wee… Hij werd verblind door een gelige lichtflits. Het herkenbare geluid van elektriciteit bereikte zijn oren. Electric types komen over het algemeen niet voor in grotten. Daarbij leek het helemaal niet ver. Hij knikte naar Achilles en zette het dan op een lopen.

Het was toch een stuk verder dan hij eerst had gedacht. Het geluid in tunnels is misleidend: dingen lijken vaak dichter dan ze eigenlijk zijn. Plots stond hij oog in oog met een gigantische Golem. Hij zag er niet echt gelukkig uit. Iets of iemand moest hem kwaad gemaakt heb… Nu pas merkte hij dat er een andere trainer met zijn Pikachu in de grot stond. Een woeste Golem kon best gevaarlijk zijn. Hij zou een aardbeving kunnen veroorzaken en een deel van de grot laten instorten. Voorzichtig zijn was dus de boodschap. ”Smokescreen op de Golem”, zei Robin rustig, met de bedoeling om de andere persoon niet te laten schrikken. Hij hoopte dat Golem wat zou kalmeren terwijl deze even niets zag. Hij richtte zich tot de jongen: ”Is alles ok?”