“Een ei?” Noa keek naar een ovaalvormig ding dat ze in haar handen vasthield, of eigenlijk het Pokémon-ei dat ze zojuist had ontvangen van een man. De Piplup die over haar hoofd meekeek had een nieuwsgierige blik op de glazenstolp waarin het ei veilig zat verborgen. De man knikte op de vraag van de jonge ranger. “Ja, als je het uitbroed komt er een Pokémon uit,” legde hij uit waarop Noa even naar de met zwarte met witte bevlekte schaal staarde. Dat leek haar ergens ook wel logisch maar wat haar niet logisch leek was waarom de man haar het ei per se wilde geven. Ze was helemaal niet goed met baby’s en kinderen laat staan een baby Pokémon opvoeden.. dat werd gewoon een regelrechte ramp. Noa wilde vragen of hij toch niet iemand anders wist voor het ei maar toen ze haar aandacht op hem wilde vestigen was hij plotseling verdwenen. Alsof hij in rook was opgegaan.“..dat is vreemd..” mompelde ze waarop Elias ook even in de rondte keek of hij de man ergens kon vinden. “Pip..lup,” piepte hij ietwat teleurgesteld. Noa snoof lichtelijk geïrriteerd aangezien ze het maar een onbeleefde mafkees vond die overduidelijk niet voor een Pokémon kon zorgen. Pff, haar opzadelen met een baby dat zou gewoon een van de meest verschrikkelijke rampen ooit worden. Oké, ze mocht niet liegen want Elias, haar Piplup, was op dit moment nog de jongste en onervaren van het team. Het verschil was alleen met Eli dat hij niet uit een ei was gekomen maar dat hij afkomstig was uit het lab van Professor Rowan. Noa zuchtte even terwijl ze de koker met het ei op haar schoot zette nadat ze was gaan zitten op een bankje. Elias sprong van zijn plek waarna hij zijn korte vleugels tegen het glas zette van de stolp en zijn gezicht er tegenaan drukte. Hierdoor werd zijn snavel bijna platgedrukt wat de kleine blauwe pinguin niet echt scheen te interesseren.
Noa grijnsde eventjes kort toen ze zag wat de Piplup aan het doen was en besloot er een opmerking over te maken. Ze kon het niet laten. “Ik zou niet te hard tegen dat glas drukken, Eli,” grijnsde ze naar het blauwe wezentje dat opkeek van het ei. Elias keek haar even met een niet begrijpende blik aan voordat hij zich besefte dat zijn trainer een opmerking ging maken over wat hij aan het doen was. “..straks breekt het nog,” voegde ze er met een brede grijns aan toe. “Piplup! Piplup!” riep hij geagiteerd terwijl hij boos met zijn vleugeltjes flapperde. Noa grinnikte om het tegenwoord van de Piplup en legde vervolgens haar hand op het bolle kopje van Elias. De Piplup waardeerde de opmerking niet en snoof nijdig voor hij naar haar hand pikte met zijn snavel. Ze trok snel haar hand terug zodat zijn snavel geen contact kon maken. “Hé waar was dat voor nodig?” vroeg Noa boos aan de kleine Piplup. “Piplup!” piepte het wezentje boos terwijl hij kwaad zijn vleugels over elkaar heen vouwde.. zoals Kenai ook altijd deed. Noa grijnsde enkel even naar de blauwe Pokémon voor ze zich weer richtte op het ei dat ze op haar schoot had. Wat zou er in zitten? Die vent had gezegd dat het afkomstig was geweest van een vogel maar er waren zoveel vogel Pokémon. Dit ei had een grijze kleur met witte verticale strepen dus ze had niet echt een indicatie wat het voor Pokémon kon zijn. De enige die zij kon bedenken met deze kleuren waren of een Blitzle of een Starly. Ugh, ze hoorde zich hier geen druk over te maken het zou toch niks uitmaken. Het enige dat telde was dat het gezond moest zijn en of dat het met haar andere Pokémon overweg kon. Noa schrok op uit haar gedachten toen ze haar styler hoorde bliepen en keek verbaasd op toen ze een bericht had ontvangen van de basis op haar holocaster. Er werd haar een quest toegewezen er was een oude man vermist in Cyllage City dus er werd gevraagd of zij wilde kijken bij de kleindochter van de man. “Oh nee toch,” mompelde ze en keek even naar Elias die naast haar was gaan zitten. De Piplup keek op waarna hij vragend zijn hoofdje naar haar toedraaide. “Pip..lup?” kwam er aarzelend uit waardoor Noa zich besefte dat ze vandaag samen met Elias de dag doorbracht. Kenai was in de basis gebleven om uit te rusten na dat gevecht met Akio samen met Dodger dus ze had alleen haar Piplup en Pikachu bij zich.. en het ei. Dit was nu niet echt het juiste moment voor een Quest.
“Well.. ik word net opgepiept voor een opdracht,” legde ze uit aan de kleine pinguin die verrast opkeek waarop meteen te zien was dat zijn ogen waren gaan glunderen. Elias wist overduidelijk wat ze nu ging vragen. Hierop was hij ontzettend trots want hij kreeg niet iedere dag de kans om samen alleen te zijn met Noa. “..dit word je eerste Quest samen met mij alleen,” grijnsde Noa naar het wezentje. Elias sloot trots zijn ogen terwijl hij zijn vleugels in zijn zij neerzette en knikte. “Piplup! Piplup!” piepte de Piplup terwijl hij trots zijn ogen sloot. Het meisje gniffelde eventjes toen ze dit zag waarna ze haar tas opende en de glazen stolp met het ei er in verborg. Zo had ze haar handen vrij en kon ze Elias gewoon in haar armen dragen mocht hij dat willen. Want Piplup konden nu eenmaal niet zo goed lopen als zij dat kon op het land maar voor nu leek het erop dat Elias het zelf wilde doen. Cyllage City was zoals verwacht een echte stad aan de kust met een racebaan op het zand en dwars door de stad heen. Noa had dan ook niet verwacht dat er om de haverklap een fietser langs reed ze moest dan ook goed letten op Elias dat hij niet een van de fietspaden op liep. De Piplup daarentegen zat of lag meer op haar hoofd, want dat was zijn favoriete plek, en keek nieuwsgierig in de rondte of hij iets op kon merken. Noa zag iets verderop een ander meisje paniekerig om zich heen kijken alsof ze iets aan het zoeken was. Dit moest dan de kleindochter zijn die haar opa uit het oog was verloren. “Uhm..hey ben jij de bericht plaatser van deze opdracht?” vroeg Noa aan het meisje dat halverwege was blijven staan nadat ze haar had opgemerkt. Het oranje uniform dat ze aan had kon bijna gewoon niet missen maar het feit dat er een Piplup op haar hoofd zat was ook uniek. Noa grijnsde lichtjes toen het meisje haar aan gaapte omdat ze als eerst werd aangekeken door Elias. “..ehhh… ja,” sprak het meisje ietwat verward maar realiseerde zich snel dat Noa degene was die haar kwam helpen. “..wacht ben jij de Ranger die me komt helpen?” vroeg het meisje toen ietwat verrast. Noa knikte terwijl ze een brede grijns rond haar lippen toverde en keek even naar haar Piplup. Waarschijnlijk had ze een iets sterkere Pokémon verwacht dan Elias, maar haar Piplup was dan op dit moment een van de Pokémon die ze nog moest trainen. Hij was immers geen Dodger of Kenai die ze aan hevige trainingsactiviteiten kon blootstellen dat moest ze bij de Piplup langzaam opbouwen. Oké, genoeg over trainingen en etcetera want er was een oude man vermist. “Kun je ons misschien vertellen waar je je opa voor het laatst heb gezien?” vroeg Noa aan het meisje die een bedenkelijke gezichtsuitdrukking kreeg op haar gezicht. “Nou, ik was aan het wandelen met opa zoals ik wel vaker doe,” begon ze haar uitleg en keek Noa hierbij aan die de bui al voelde hangen. “..en zoals altijd ging ik een ijsje halen en toen ik me omdraaide om hem het ijsje te geven was hij ineens verdwenen,” voegde ze eraan toe. De Ranger keek even met een bedenkelijke blik naar Elias die verrast opkeek. “Je hebt toevallig niet gezien of iemand hem heeft meegenomen?” vroeg Noa maar ook nu voelde ze de bui hangen. Natuurlijk had ze niet gezien of die persoon haar opa had meegenomen. Dat kon ze wel begrijpen alleen was het nu de vraag waar hij zat en waarom wilde diegene per se die opa meenemen? Het meisje knikte bevestigend op haar vraag waardoor Noa ineens een andere vraag op haar tong voelde branden. Wat als de opa er zelf vandoor was gegaan? Beide scenario’s moest ze in haar achterhoofd houden.
Noa voelde dat Elias zich verplaatste naar haar schouder en zich daar vervolgens vanaf liet glijden. De Piplup keek onderzoekend om zich heen. Noa keek met een kleine glimlach toe hoe het wezentje te werk ging. Ze wilde nog iets zeggen maar opdat moment trok Elias haar aandacht. “Piplup! Piplup!” piepte hij ineens onverwachts waardoor Noa vragend haar blik op de Piplup richtte. Het kleine wezentje wees met zijn vleugeltje naar het zand waarop Noa naar hem toe liep en door haar knieën boog om te kijken. Er was een vrij diep banden spoor te vinden in het zand maar gek genoeg vond ze geen voetstappen.. dus niemand had de opa meegenomen. Ze merkte op dat de bandenspoor in een grote rechte lijn door liep, het ging richting het strand. “Ik ga met mijn Piplup opzoek naar je opa,” verzekerde ze het meisje dat ietwat opgelucht knikte met haar hoofd. Noa sprak vervolgens met haar af als ze de opa had teruggevonden bij het Pokémon Center, vanaf dat punt ging ze alleen verder. Tijdens het lopen en in de gaten houden van de sporen merkte Noa dat Elias in zijn element was, hij was gemotiveerd om de opa te vinden en dit was meteen een goed moment om een beetje tijd met de Piplup door te brengen. En om na te denken wat ze hiernaast wilde gaan doen. Ze had haar zinnen gezet om een Red ranger te worden ..waarom wilde ze dat? Buiten het ranger werk wilde ze stiekem ook nog steeds de gyms uitdagen zodat ze het geld kon gebruiken om naar Hoenn te gaan. Het werk dat ze nu deed verdiende net niet genoeg om de reis daar naar toe te maken. En om terug te komen op haar eerdere vraag.. ze wilde iets tegen Team Rocket doen. De laatste keer dat ze in Lumiose City was had ze gemerkt dat veel Pokémon daar meer op hun hoede waren dan de meeste Pokémon.. en het brak haar hart opnieuw een beetje. Misschien dat ze het niet per se wilde worden om het beter te maken voor de mensen daar maar dan wilde ze dit meer voor de Pokémon. “Piplup!” piepte Elias ineens onverwachts waardoor Noa opschrok uit haar gedachte en vragend naar de Piplup keek. De kleine Pokémon wees met zijn kleine vleugeltje naar een figuur dat een eindje verderop stond. “Zou dat de opa van dat meisje kunnen zijn?” vroeg ze toen aan Elias die even een bedenkelijk voor zich uit staarde. Vervolgens haalde hij zijn schouders op terwijl hij tegelijkertijd zijn hoofd schudde. Hoe moest hij dat nou weten? Noa grijnsde lichtjes toen ze dit zag en besloot om er op af te gaan en het gewoon te vragen. Eenmaal dichtbij genoeg merkte ze dat het een oude man was die in een rolstoel zat te staren naar de oceaan met een stugge blik in zijn ogen. Er hing iets droevigs in de lucht. De beschrijving die het meisje van haar opa had gegeven kwamen overeen met deze oude man. “..uhm..hallo.. bent u misschien de opa van Asley?” vroeg Noa toen aan de man die zich een stukje naar achter reed en een stukje draaide met zijn stoel zodat ze aan kon worden gekeken door de man. Deze keek even verbaasd naar de ranger waarna hij zijn wenkbrauw fronste en vervolgens achterdochtig naar Noa keek. Het meisje deed hetzelfde als de oude man waarop zij haar handen in haar zij zette. “Hoe weet jij de achternaam van mijn kleindochter,” sprak de man waarop Noa hem even aankeek. “Ze heeft mij gevraagd om u te vinden,” gaf ze als reactie en keek even naar haar Piplup die knikte op haar woorden. De man slaakte een geïrriteerde zucht waarna hij zijn armen over elkaar heen vouwde. “Die meid maakt overal een drama van,” bromde de bejaarde man nukkig en keek hierbij de ranger aan die hem niet begrijpend aankeek. “..Hoezo, wilt u dan niet terug naar.. haar..?” sprak Noa waarop de man haar aankeek alsof ze hem tegen het zere been had geschopt. “..dat heb je goed gezien, meissie,” bromde de man terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde. Noa keek de bejaarde man met een nog diepere frons aan waarop ze knikte en even naar haar schoenen keek. Tsja.. ze kon iemand niet dwingen om mee te komen maar het was wel haar bedoeling hem te herenigen met zijn kleindochter. “Oke, ja dat snap maar kan je me dan ook uitleggen waarom?” vroeg ze toen maar de man sloot zijn ogen en wendde hierbij zijn blik af van de tiener. “Dat zijn je zaken niet,” gaf hij toen als reactie waarop Noa moeite moest doen om haar geduld niet te verliezen. “Misschien moet je hier dan ook maar blijven!” snauwde ze terug waarop ze zich omdraaide en weg wilde lopen maar het bleef verdacht stil achter haar. Noa draaide zich terug waarop ze zag dat de man met een strakke blik voor zich uitstaarde en plots opende hij zijn mond. “..mijn vrouw is nog niet zo lang geleden gestorven,” hoorde ze hem uiteindelijk zeggen. Noa’s boze uitdrukking verdween van haar gezicht waarop een bezorgde voor in de plaats kwam. “Oh..dat spijt me..” mompelde ze terug maar de oude man schudde met zijn hoofd. “..nee ik ben degene die zijn excuses aan moet bieden.” Noa knikte knikte langzaam terwijl ze een blik uitwisselde met Elias. De man begon met zijn verhaal over zijn overleden vrouwen en vertelde nadat ze was uitgestrooid dat de vader van zijn kleindochter hem in een bejaardentehuis wilde laten opnemen omdat hij na een ongelukkige val niet meer goed kon lopen. Het kwam erop neer dat die zoon zijn vader per se in tehuis wilde hebben terwijl hij zelf dat niet eens wilde. Er waren genoeg andere mogelijkheden om wel zelfstandig te kunnen blijven wonen. “..wat belachelijk!” riep ze kwaad uit nadat de man uit was gepraat waarop haar Piplup haar imiteerde. “..ik bedoel.. er zijn ook Pokémon die ingeschakeld kunnen worden,” voegde Noa er dit keer een stuk kalmer aan toe. Ze doelde op het feit dat er Pokémon werden opgeleid tot hulp-Pokémon waarom werd er daar niet eerst naar gekeken. De oude man vertelde vervolgens dat de verzekering zo’n vorm van hulp niet wilde betalen.. het was simpelweg gewoon te duur. Of de regering was gewoon te laks om dit soort mensen te helpen.
Noa bracht met een hol gevoel in haar maag de oude man terug naar het Pokémon Center waar ze met Asley had afgesproken. Ze dacht terug aan het verhaal van de man en dacht toen voor een moment terug aan Daniel, haar broer, die had ook in een rolstoel gezeten. En ze kon zich vaag herinneren dat hij ook een Pokémon had gehad om hem te helpen met bepaalde dingen. Veel kon hij zelf doen maar er waren wel veel dingen waarbij hij geholpen had moeten worden. Noa voelde tranen in haar ooghoeken prikken toen ze terugdacht aan haar broer en verstevigde haar grip om het handvat heen. “..ik heb een idee, kunt u even hier blijven wachter?” Noa stopte abrupt met lopen en zette de rolstoel op de rem neer waarop even naar de voorkant van het Pokémon Center keek of ze Asley zag zitten. Die zat rustig op een bank met een beker drinken. Ze zette een stap naar voren waarna de schuifdeuren opengingen waardoor Noa naar binnen kon lopen. Elias volgde haar op de voet. Eenmaal binnen liep ze vrijwel direct naar Asley toe die enorm opgelucht bleek te zijn dat haar opa te recht was en niet was meegenomen door een vreemde. Noa legde uit wat er was gebeurd waarop het oudere meisje bevestigde dat haar vader die plannen had en dat zij het er niet mee eens was geweest met de beslissing van haar pa. Na een kort gesprek dat tussen de meiden volgde verzekerde Asley haar ervan dat ze met haar vader ging praten. Noa was tevreden met deze belofte en bracht Asley vervolgens naar haar opa waar een emotionele hereniging volgde. Noa keek met een tevreden glimlach naar Elias die trots naar het tafereel staarde. “eind goed al goed, right?” De Piplup knikte waarop Noa de basis contacteerde dat haar missie was geslaagd.. hopelijk.
