Stay In Your Lane

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

“Dat is dan 250 Poké.” Een frons verscheen op het voorhoofd van de roodharige jongen, die de man die hem zijn ijsje wilde overhandigen aan keek alsof deze hem zojuist persoonlijk beledigd had. Nee, erger nog – alsof de man zijn moeder had beledigd. “Zo veel geld voor een ijsje met maar één bolletje?” vroeg Cooper verontwaardigd. De man keek Cooper een paar seconden aan, voordat hij diep adem haalde. Cooper was duidelijk niet de eerste persoon die klaagde om de prijs van het ijs. ”Luister, knul. De prijzen zijn hier al heel lang hetzelfde, en als we ze zouden veranderen voor iedere persoon die er over kwam klagen, dan zouden we al lang failliet zijn gegaan,” antwoordde de man, die zijn vrije hand gebruikte om naar een bord dat naast de counter stond te gebaren. ”Ga je nog betalen voor je ijsje, of kan ik hem weggooien?” vroeg de man vervolgens, duidelijk niet van plan om de hele dag te wachten op wat de roodharige jongen zou willen doen. Twijfelend staarde Cooper naar het ijsje, dat zo te zien al langzaam begon te smelten. Cooper liet een geërgerde kreun horen, voordat hij uiterst langzaam zijn portemonnee tevoorschijn haalde.“200 Poké, right?” herhaalde Cooper met een wrange glimlach. “Goede poging, maar het is nog steeds 250.” Cooper liet een tweede kreun horen, waarbij hij de verkoper eindelijk het geld overhandigde. Deze glimlachte tevreden, en overhandigde Cooper vervolgens zowel zijn ijsje als zijn wisselgeld.

Of het expres was of niet zou Cooper waarschijnlijk nooit te weten komen – alhoewel hij vermoedde van wel – maar in plaats van dat het losgeld netjes op zijn hand bleef liggen, stuiterde het direct van Cooper’s hand af, om als een vrije Munt de wereld in te rollen. Cooper staarde het muntje een tel of twee na, voordat hij luid vloekte en een belangrijke keuze maakte. Of het nou klein geld was of niet; hij zou het niet zomaar weg laten rollen. Brimstones hoorden verstandig met geld om te gaan, wat betekende dat hij het niet zomaar mocht verspillen door er zo onverantwoordelijk mee om te gaan. Cooper stopte het ijsje in zijn mond – met het bolletje eerst, want anders zou het natuurlijk nogal vreemd zijn geweest en zou het ijs bovendien waarschijnlijk van het hoorntje af vallen – en sprintte achter het muntje aan. Voor zo’n klein voorwerp, was het nog verbazingwekkend snel. Dat de weg licht naar beneden toe helde, wilde hierbij natuurlijk ook niet bepaald veel helpen. Helaas voor het muntje was hij ook niet al te langzaam, waardoor hij het kleine object nog makkelijk bij wist te houden. Het muntje maakte plots een scherpe bocht naar rechts, en rolde een steegje in. Cooper wilde natuurlijk niet verliezen, en al helemaal niet van iets zoals een muntje, waardoor hij nog wat meer vaart maakte. Nog net zag hij het muntje tussen twee vuilnisbakken tegen de achterstaande muren aan stuiteren, waar het waarschijnlijk tot stilstand was gekomen. Ha! Nu had hij hem! Blij dat hij kon stoppen met rennen, hurkte Cooper bij de prullenbakken neer om zijn muntje herclaimen. Al zoekend naar zijn eigendom hoorde hij vaagjes een geluid achter zich, maar hij vond het niet belangrijk genoeg om er daadwerkelijk aandacht aan te besteden. Zijn ogen flitsen in het rond terwijl ze naar het kleine, glimmende object zochten.

Daar! Cooper strekte zijn hand uit naar het muntje, maar het lot was hem vandaag blijkbaar niet goed gezind. Een luid verzoek om een gevecht zorgde er voor dat hij zijn balans verloor, en pardoes tegen een van de prullenbakken aan viel. Als dat niet al erg genoeg was, schrok hij erg genoeg om er voor te zorgen dat hij met zijn mond de grip op het ijshoorntje verloor, waarbij het hoorntje met ijs wat verder zijn mond in schoot. Cooper maakte een luid, gorgelend geluid, voordat hij het eindelijk voor elkaar kreeg om het hoorntje uit te spugen. Het ijs bolletje zelf – dat het duurste deel van het ijsje was – was losgekomen van het hoorntje, maar veel beter maakte dat de situatie er niet op, aangezien het zijn keel in was gegleden, waardoor de roodharige jongen nu stikte in zijn veel te dure ijsje. Hij hoestte luid, hoestte vies en hoestte met veel gerochel, totdat het ijs eindelijk vrij kwam, en hij het als een vies kwakje op de grond uit spuugde. Hijgend van zijn bijna-dood ervaring steunde Cooper tegen de prullenbak aan. “Please… dood me niet… Ik geef me gewonnen… je mag het muntje hebben…” bracht Cooper nog half hoestend uit. Het muntje – dat was natuurlijk de reden waarom iemand hem net had bedreigd. Waarom zou iemand anders zo graag met hem willen vechten?

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Geen messteek tussen zijn ribben, geen kogel die een eind maakte aan zijn korte, miezerige leven. Een dood bleef uit, waardoor Cooper zich langzaam begon te realiseren dat hij de situatie misschien een héél klein beetje verkeerd in had geschat. Toen de stem die hem zojuist nog had laten schrikken hem ook nog eens duidelijk maakte dat hij het verkeerde idee had, gunde Cooper zichzelf eindelijk de tijd om uit te hoesten. Het ijsje was blijkbaar het enige geweest dat hem zojuist had willen doden. Er werd hem een vraag gesteld, waarop Cooper eindelijk keek wie het eigenlijk was die tegen hem praatte. Een blond, behoorlijk jong uitziend meisje stond – nou ja, stond, ze zat eerder – voor hem. Was dit de persoon die hem zojuist een bijna-dood ervaring had gegeven? ”Nou… stikken in een ijsje noem ik anders niet een geheel pijnlijke dood,” verdedigde Cooper zichzelf. ”Bovendien denk ik dat het niet erg prettig moet zijn om aan te worden gereden door een rolstoel,” voegde hij er aan toe. Veel meer kans om zichzelf te verdedigen kreeg Cooper niet, want een bedreiging werd zijn kant op geslingerd. Ondanks dat het meisje er van onder de indruk leek te zijn dat ze er niet uit zag alsof ze iemand pijn kon doen, iets waar Cooper het absoluut niet mee eens was, scheen ze er van overtuigd te zijn dat haar Pokémon dat wel konden. ”H-hey… Vandaag is niet echt een goede dag om mij pijn te doen,” stamelde Cooper in zijn haast om een excuus te verzinnen waardoor de blondine hem geen pijn zou willen doen. Pas toen ze over een op een gevecht begon, begon Cooper langzaam te dagen waar ze op doelde. ”Oh, je bedoelt een Pokémon gevecht?” vroeg Cooper, die duidelijk opgelucht klonk. Hij had toch echt niet zelf tegen een Pokémon willen vechten, zelfs niet als het een Magikarp was geweest. Cooper krapte bedachtzaam aan zijn kin. Had hij een reden om haar uitdaging af te slaan? Hij was op het moment aan het trainen voor de volgende gym, wat betekende dat alle oefening welkom was. Cooper streek zijn haar naar achteren. ”Okay, klinkt goed. Hier? Op deze plek?” vroeg hij. Ze zouden niet erg veel ruimte hebben aangezien ze zich in een steegje bevonden, maar dat zou het wel interessanter kunnen maken.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

De blondine bevestigde dat ze het gevecht in het steegje wilde houden, waarna ze zich voorstelde en beloofde dat ze hem in zou maken. Cooper fronste, niet bepaald onder de indruk van haar belofte. Onderschatte ze hem nou? Of probeerde ze hem enkel uit te lokken? Welke van de twee het ook mocht zijn – het zorgde er voor dat hij haar nu dubbel zo graag in wilde maken. Penny liet haar Houndoom uit zijn Pokéball, waarop Cooper bedenkelijk zijn hand op zijn kind legde. De Houndoom zag er in ieder geval niet uit alsof ze blufte. Wie zou hij het best tegen de Houndoom kunnen gebruiken? Jetpack zou in dit geval waarschijnlijk niet de slimste keuze zijn aangezien ze zwak was tegen vuur, en hij geen flauw idee had hoe sterk de Houndoom wel niet zou zijn. Nee, hij moest dit op een andere manier benaderen. Als dit een gymgevecht was, wat zou hij dan kiezen? Cooper gaf een kort knikje, dat meer naar zichzelf bedoeld was dan naar iemand anders. Als het een gymgevecht was, dan wist hij wie hij zou kiezen. ”Mijn naam is Cooper, en ik zal eerder degene zijn die jou in zal maken,” stelde hij zichzelf voor. Zijn hand reikte naar zijn riem, waar hij de Pokéball van zijn Gabite van af haalde. Hij liet zijn Pokémon uit haar bal komen, waarna deze nieuwsgierig om zich heen keek. Haar blik bleef kort rusten op de Houndoom en haar trainer, voordat ze zich al kwispelend als een puppy omdraaide naar haar trainer, hopend dat hij haar duidelijk zou maken wat hij van haar verlangde. "We gaan ze een poepie laten ruiken, Truck!" sprak Cooper zijn Pokémon toe. De Gabite snapte nog steeds niet helemaal wat haar trainer bedoelde, maar hij had zijn hand naar haar opgeheven, waar ze uit op maakte dat hij op het moment een high five van haar verlangde. Ze knikte enthousiast, en sloeg met de zijkant van haar klauw tegen de hand van haar trainer aan, voorzichtig om hem er niet mee te snijden.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper had zijn Gabite nog nauwelijks een high-five kunnen geven, of het gevecht was al begonnen. Op het moment dat hij het meisje iets hoorde schreeuwen, zette hij gehaast een aantal stappen achteruit om wat afstand tussen zichzelf en zijn Pokémon te creëren. Als er iets was waar hij niet op zat te wachten, dan was het wel dat hij zelf gewond zou raken als onderdeel van het gevecht. Zijn Gabite leek even verbaasd te zijn door het gedrag van haar trainer, maar toen ze zich omdraaide om naar haar tegenstander te kijken, zorgde de gaswolk die ze de Houndour zag uitademden er voor dat ze een redelijk idee kreeg van waarom haar trainer er voor had gekozen om wat afstand te nemen. Dat zag er absoluut niet gezond uit. ”Truck, probeer het niet in te ademen!” adviseerde Cooper zijn Pokémon. Een erg goede strategie was het niet – ademen was namelijk iets dat vrij belangrijk was als je wilde kunnen bewegen. Zijn Gabite hoefde inderdaad nauwelijks iets van de rookwolk in te ademen, of ze produceerde al een behoorlijk ongezond klinkende hoest. Een tijd die de blondine ook nog gebruikte om een Nasty Plot uit te voeren – wat dat ook zou mogen zijn.

Cooper fronste. Niet goed. Hij zette nog een stap verder naar achter om er zeker van te zijn dat hij ver genoeg van de gaswolk was verwijderd, en haalde vervolgens goed adem. Okay, hij moest dit als een gymgevecht zien. Wat zou hij doen als dit een gymgevecht was? Hij zou… Hij zou proberen om zijn Pokémon een voordeel te geven. ”Truck, gebruik je Sandstorm!” beval Cooper. Zijn Gabite knorde, waarna ze haar armen over elkaar heen kruiste. Waar zijn Pokémon plotseling zoveel zand vandaan had weten te halen wist hij niet, maar heel erg vond hij het niet, zolang het maar niet in zijn ogen terecht kwam. Of het zand zelf effectief zou zijn tegen de Houndour wist Cooper niet, maar wat hij wel wist, was dat zand zijn Gabite om de een of andere reden sneller maakte. Het zand zorgde er voor dat ze zich bewoog als in vis in het, nou ja, zand. ”Truck, gebruik je Tackle!” beval Cooper. De Gabite snoof, voordat ze zich van de grond afzette en regelrecht op haar tegenstander af stoof.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper snoof tevreden bij het zien van het effect dat de zandstorm scheen te hebben. Als er wel iets was waar hij goed in was, dan was het wel irritant zijn, en als er ook maar iets was dat irritant was, dan was het wel om iets in je ogen te krijgen. Zand in je ogen was misschien niet even irritant als bijvoorbeeld een wimperhaartje, maar het was in dit geval wel de makkelijkere oplossing. Terwijl Cooper’s Gabite op de Houndoom afstormde om haar volgende aanval te gebruiken, ging deze intussen in de tegenaanval. Een ‘Inferno’ gebruikte de Houndoom, zoals zijn trainer dat oh zo handig hardop had bevolen. Wat de aanval precies deed wist Cooper niet, maar hij kon in ieder geval wel zien dat het niet prettig zou zijn als de aanval zijn Pokémon zou raken – vuur was eigenlijk nooit iets dat je echt ‘prettig’ zou kunnen noemen.

”Truck, gebruik je Dragon Rage!” riep Cooper naar zijn Pokémon, hopend dat hij misschien nog net op tijd zou kunnen zijn om de Inferno er mee te kunnen stoppen. Het was echter ijdele hoop. Alhoewel het de Gabite lukte om op tijd een compacte, heldere oranje energie bal af te vuren, was het al te laat om de Inferno er mee te kunnen stoppen. De Dragon Rage maakte contact met de Inferno, maar in plaats van deze te kunnen stoppen, resulteerde het in een explosie, die de situatie voor Cooper’s Gabite waarschijnlijk alleen nog maar erger maakte. De blauwe draak Pokémon werd ruw achterover geblazen door zowel de vlammen als de kracht die de explosie zelf met zich mee bracht. Kijkend naar de rook die de explosie met zich mee had gebracht, liet Cooper een zachte kreun horen. Shit. Misschien was het maar beter geweest als hij zijn Gabite niet op had gedragen om iets tegen de Inferno te doen. Tijd om daar nu over in te zitten had hij echter niet, want anders zou hij zijn tegenstander teveel tijd geven om hun volgende aanval voor te bereiden.

”Sorry, Truck! Mijn schuld!” verontschuldigde Cooper zich toen het silhouet van zijn Pokémon langzaam weer zichtbaar werd in de rook. De ooit zo helder blauw gekleurde schalen van zijn Gabite waren zichtbaar zwart gekleurd van het roet – ze was duidelijk niet zonder schade van de explosie af gekomen. ”Okay, Truck! Gebruik je Dig voordat alle rook weg is!” commandeerde Cooper, die hoopte dat hij op deze manier nog een voordeel uit de explosie zou kunnen halen. De Gabite schudde met haar kop alsof ze de herinnering van de explosie van zich af wilde schudden, waarna ze het bevel van haar trainer klakkeloos opvolgde door met haar klauwen de grond open te splijten. Cooper was er vrij zeker van dat het bestuur van Cyllage City het waarschijnlijk niet op prijs zou stellen als hun prachtige straten zouden worden vernietigd tijdens een Pokémon gevecht, maar ach. Welke trainer had er ooit gegeven om de schade die hun Pokémon aan de omgeving aanbrachten.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Als hij tijdens zijn volgende gymgevecht zijn Pokémon dezelfde soort bevelen zou geven als hij nu deed, dan was de kans groot dat het waarschijnlijk zou resulteren in een regelrechte ramp. Cooper had echter het idee dat er een nog veel grotere ramp scheen te geburen toen de blondine als uit het niet plotseling luid ‘stop’ riep. Cooper keek verward in het rond. Wat was er aan de hand? Werden ze beroofd? Vond er een aanslag plaats? Had ze een beroemdheid zien lopen? ”W-wat? Wat is er aan de hand?” vroeg Cooper, die niet begreep wat er aan de hand was. De blondine wees naar een paars figuur dat tussen hen in zweefde, dat Cooper vaag wist te herkennen als de voor evolutie van zijn eigen Drifblim. Hij droeg wel een of ander takje tussen zijn poten, maar dat kon net zo goed zijn omdat hij dacht dat het een kind was. Ahh, nu snapte hij waarom Penny had gewild dat ze stopten. Ze wilde natuurlijk dat de Drifloon niet gewond raakte door hun gevecht. Dat kon hij wel begrijpen. Drifloon waren erg schattige Pokémon, en hij zou zelf eigenlijk ook niet willen dat deze gewond raakten. Prullenbakken en gebouwen waren okay om kapot te maken, maar Pokémon niet.

Cooper glimlachte begrijpend en greep naar zijn riem om daar de Pokéball van zijn Drifblim af te halen zodat deze de Drifloon uit de weg kon halen, toen hij zag dat Penny blijkbaar haar eigen plan al had getrokken. Ze wilde hem vast persoonlijk proberen om hem van het slagveld af te krijgen. Als een raceauto zoomde ze regelrecht op de Drifloon af, of deze – nee, ze bleef door rollen? Wat was dit? Terwijl Cooper probeerde te beslissen of hij misschien aan de kant moest springen, ramde de blondine hem hard tegen zijn knieën. Cooper wankelde achterover, denkend dat dit was hoe hij aan zijn einde kwam. Kans om achterover te vallen kreeg hij echter niet, want twee handen hadden zich aan zijn shirt vast geklauwd, en trokken hem voorover, recht op Penny af. Cooper kneep zijn ogen dicht en kreeg nauwelijks tijd om te gillen, of zijn mond werd al gesnoerd door een, voor hem in ieder geval, pijnlijk aanvoelende botsing van zijn lippen tegen die van de het meisje, waarbij hij er vrij zeker van was dat hij ook nog eens op zijn tong beet. Eerder geschrokken dan iets anders trok hij zich los, om hierbij achterover op de grond te vallen. Met grote ogen sloeg hij zijn hand voor zijn mond. Wat was er zojuist gebeurd? ”Ik – wat – jij… ?? ?” stamelde hij. Was dit een nieuwe gevechtsstrategie waar hij niet van af wist? Eentje waarbij de trainer zelf ook mee deed? ”Wat was dat?” bracht hij uit, om vervolgens zijn pijnlijke tong aan te voelen. Hij had hem er in ieder geval niet af gebeten.