Rockin' and Rollin'[+ Olivia Underwood]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Na zich een paar uur lang in de zon te hebben begeven, was Cooper er vrij zeker van dat hij in zijn hele leven nog nooit zo erg had gezweet. ‘Warm’ leek op het moment bijna een understatement om het weer te beschrijven. Vies, dat was hoe hij zich voelde. Vies en plakkerig. Zijn shirt had hij uitgetrokken aangezien deze aan had gevoeld alsof iemand het aan zijn rug had vastgeplakt met lijm, en hij had waarschijnlijk zijn broek ook uitgetrokken als zijn Hoppip hem daar niet van had weerhouden. Hij was in ieder geval al blij dat hij geen lange broekspijpen had, want dan had hij het waarschijnlijk niet uitgehouden. Zijn schoenen had hij wel uitgetrokken, waardoor zijn voeten nu aanvoelden alsof ze tegelijk in de hemel en in hel waren. Cooper vond het gras tussen zijn tenen verrassend prettig aanvoelen, maar hij was er nog niet zeker van of dat op woog tegen het gevoel van een Skiddo die aan je tenen sabbelde. Hij had het bericht ontvangen – zijn voeten stonken. Niet alleen zijn voeten, maar zijn hele lichaam stonk op het moment waarschijnlijk. Hij zou onder zijn oksel ruiken om te testen hoe erg het was, maar het feit dat zijn Infernape en Houndoom beide het afgelopen uur uitzonderlijk veel hun best hadden gedaan om uit de buurt van hun trainer te blijven, zorgde er in ieder geval al voor dat hij een flauw vermoeden had van hoe erg het wel niet was. Luid geeuwen rekte Cooper zich uit. Bah, al die hitte maakte hem moe. Alhoewel het voor hem gebruikelijk was om zelf ook te ‘trainen’ als hij zijn Pokémon trainde, had hij vandaag nog nauwelijks een vinger uit gestoken. Misschien was dat maar goed ook, want dan zou hij waarschijnlijk nog vele malen erger hebben gezweet.

Een sprintje trekken, abrupt stoppen, omkeren. Dat was wat de training voor vandaag inhield. In de winter zou het een fijne oefening zijn geweest om jezelf warm te houden, maar met een temperatuur als vandaag was het eerder een oefening waarmee je vroeg om een zonnesteek. In tegenstelling tot hem zelf, schenen zijn Pokémon gelukkig veel minder last te hebben van de hitte, met nadruk op het woord schenen. Het kon natuurlijk gewoon zo zijn dat zijn Infernape en Houndoom minder last hadden van de warmte omdat ze vuur types waren, maar het kon natuurlijk ook gewoon zo zijn dat ze niet om water wilden vragen, aangezien ze dan bij hem in de buurt zouden moeten komen. Een mengeling van die twee opties was nog wel het meest waarschijnlijk. Zijn Hoppip scheen gelukkig weinig last te hebben van zijn geur, of ze negeerde het simpelweg. Het kon natuurlijk ook gewoon zo zijn dat ze geen neus had om hem mee te ruiken, want hij had in ieder geval nog nooit neusgaten bij haar weten te vinden. Na nog een minuut of tien langer te hebben ervaren hoe zijn Pokémon hun best deden om hem te vermijden als hij weer een poging deed om ze wat dichter te  benaderen, besloot Cooper dat het genoeg was geweest. ”Eerst water drinken,” beval Cooper zijn Pokémon nadat hij ze duidelijk had gemaakt dat ze konden stoppen. Een flesje water had hij al uit zijn tas tevoorschijn gehaald. Het was vast en zeker lauw, maar het was beter dan geen water.

Zijn Houndoom kwam gehoorzaam naar hem toe getrippeld, en werd op de voet gevolgd door zijn Infernape, die keek alsof zijn trainer hem zojuist gevraagd had om een paar kilo rauwe uien op te eten. Cooper vervormde zijn hand tot een klein kommetje, waar hij voorzichtig water in liet stromen. ”Goed gedaan, okay?” sprak Cooper zijn Pokémon toe terwijl hij zijn Houndoom het water van zijn hand op likte. Toen deze eenmaal klaar was met drinken gaf Cooper de fles aan zijn Infernape, die zonder hulp van zijn trainer uit de fles kon drinken. Erg veel water was er niet meer over toen deze ook klaar was met drinken, dus helemaal onaangetast door het warme weer waren zijn beide vuur Pokémon waarschijnlijk niet. Voor zichzelf had hij nu helaas niet echt veel water meer over, maar dat was iets waar hij zich later nog wel druk over zou maken. Hij was tenslotte niet degene die in de brandende zon had rondgerend – zelfs al zorgde dat er niet voor dat hij hierdoor minder dorst had dan zijn Pokémon. Cooper liet zijn Infernape en Houndoom terug keren, waarna hij zich achterover in het lange gras liet vallen. Cooper sloot zijn zwaar aanvoelende oogleden. Het liefst zou hij zo in slaap vallen. ”Geen zorgen, ik blijf heus wel wakker,” mompelde Cooper, die voelde hoe zijn Hoppip op zijn borstkas klom. Wakker blijven bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan – net als niet verbranden, iets dat behoorlijk moeilijk kon zijn als je in de zon in slaap viel.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

”Nee… Geen perziken meer…” mompelde Cooper in zijn slaap. Zijn Hoppip knikte begrijpend, maar Cooper zelf kreeg het niet mee – hij was te diep in dromenland om ook maar iets mee te kunnen krijgen van wat er om hem heen gebeurde. Zelfs het geschreeuw dat langzaam in zijn richting kwam, drong niet door tot de jongen. De Hoppip, die verstandig genoeg was om haar trainer niet na te doen, klom van het buik van haar trainer af, en klom via het hoge gras omhoog om te kunnen zien wat er aan de hand was. Twee Pokémon kwamen zo te zien in hun richting gerend, op de voet gevolgd door een roze harig meisje. De Hoppip keek om naar haar trainer. Als de Pokémon zo door zouden blijven rennen, zouden ze waarschijnlijk recht over hem heen walsten. Een paar seconden lang overwoog de roze Pokémon om haar trainer wakker te maken, voordat ze besloot dat ze hem net zo goed kon laten liggen. Misschien was het zelfs maar beter als ze hem niet wakker maakte – dan zou hij misschien nog eens de consequenties leren van het in slaap vallen op dit soort plaatsen. Op een veel betere uitkomst had de Hoppip eigenlijk niet mogen hopen, want allebei de Pokémon bleven rechtdoor rennen, met als resultaat dat ze beide over het lichaam van de roodharige jongen heen struikelden. Met een luide gil van schrik veerde de jongen overeind. ”P-perziken?” bracht Cooper verward uit. Hij keek verwilderd om zich heen, voordat zijn aandacht werd gelokt door iemand die vloekte. Slaperig wreef Cooper in zijn ogen terwijl het meisje op hem af kwam gerend. ”Uuughh… Waar ben ik?” kreunde hij.