A Grave Mistake [+Emmett Kalani]

Je zou denken dat kauwgom zijn smaak verloor nadat je er al drie uur lang op gekauwd had. Tenminste, dat was hoe het normaal gesproken ging met kauwgom. Maar deze kauwgom? Nee, het leek zijn smaak maar niet te willen verliezen. Met zijn tong plette hij de kauwgom tegen zijn tanden aan, waarna hij voorzichtig zijn kaken wat van elkaar afhaalde. Gedetermineerd duwde hij zijn tong door de kauwgom heen naar buiten, om hierbij tegelijk te blazen. Behalve dat de kauwgom een geweldige smaak had, bleek deze ook nog goed te zijn voor de beste kauwgombellen. Benieuwd wat het limiet van de kauwgom zou zijn bleef hij doorblazen, tot de bel ongeveer even groot was als zijn gezicht. Verder… verder…– PANG! Met een luide knal liet de kauwgombel horen dat hij zijn limiet was overschreden, waarna de restanten achterbleven op het gezicht van Emmett. De staart van zijn Salandit kon Emmett nog net weg zien trekken, wat hem deed vermoeden dat zijn Pokémon de oorzaak was van het knappen van de bel. ”Twtsie!” siste Emmett naar zijn Pokémon. Alhoewel het op zich niet een groot probleem was dat de bel was geknapt, was de plek waar de bel was geknapt wèl een probleem, aangezien hij er vrij zeker van was dat hij zich bevond op de plek die de Hoenn-versie was van een begraafplaats. Knallen en begraafplaatsen waren niet bepaald twee dingen die goed samen gingen, ondanks dat begraafplaatsen wel een knalfuif konden gebruiken om ze wat op te vrolijken. Emmett keek schichtig om zich heen, hopend dat hij niemand had laten schrikken met de luide knal.

Emmett verstijfde van schrik. Van alle reacties op het horen van een knal die hij had verwacht, was dit er absoluut niet een geweest. Sure, de ergste reactie waar hij zich op voor had bereid was dat iemand een hartaanval zou kunnen hebben, maar dat was enkel geweest in het geval dat hij iemand had laten schrikken die boven de leeftijd van zeventig was. Maar een geweer? Een geweer dat op hem werd gericht? Toen hij zich, na een seconde of twee, realiseerde dat hij zich nog kon bewegen, vloekte hij, waarna zijn armen instinctief de lucht in schoten, alsof hij jaren van armen-omhoog-zwaai oefening achter de rug had. ”Nwiet – niewt schwietwn!” bracht hij uit, waarbij zijn spraak nog steeds belemmerd werd door de kauwgom die de helft van zijn gezicht bedekte. Hij zette een paar stappen achteruit, waarna het klonk alsof er iets naast zijn linker been op de grond viel. Emmett keek verward naar zijn broek, waar nu een grote vlek water op zichtbaar was, waarna hij zag wat het geluid had veroorzaakt – hij had per ongeluk een vaas met bloemen omver gestoten. Met behoorlijk wat moeite weerhield Emmett zich er van om een tweede keer te vloeken, voordat hij snel hurkte om de vaas weer overeind te kunnen zetten, en om de over de vloer verspreide bloemen er weer terug in te kunnen zetten. Een klus die niet de makkelijkste bleek te zijn als je je best deed om een van je handen in de lucht te houden. ”Ah, piwzza mewt wwn regenbwoog van grwownten. Hwu ga ik ooit het water wee bij kwnnen vuwllen?” mokte hij zachtjes.

Emmett knikte langzaam toen hij hoorde dat het veilig was om zijn handen weer omlaag te doen, maar wachtte met het uitvoeren van de daadwerkelijke actie totdat hij er van overtuigd was dat het geweer daadwerkelijk niet meer op hem gericht was. Pas toen het geweer weer terug in zijn holster zat, durfde hij om zijn tweede hand te gebruiken om de bloemen weer terug in de vaas te doen. Geez, was het voor mensen in Hoenn normaal om je geweer mee te nemen naar een begraafplaats? Wat verwachtten die mensen om tegen te komen? Dingen die al dood waren? Zombies? Okay, sure. Zombies. Dat was nog een redelijk excuus – als die er in ieder geval waren geweest. Toen hij eenmaal alle bloemen weer in de vaas had weten te krijgen, herinnerde hij zich eindelijk dat zijn halve gezicht onder de kauwgom zat, en dat hij het er waarschijnlijk af zou moeten halen. Goed – met al die kauwgom op zijn gezicht leek hij misschien toch wel een klein beetje op een zombie. Met platgestreken handen ging hij over zijn gezicht heen, om hierbij de plakkerige kauwgom zo goed als het ging van zijn gezicht af te werken. De brunette merkte iets op over een waterkraantje. Oh. Nice. Dat zou het bijvullen van het water al een stuk makkelijker maken, en dan zou hij bovendien ook nog de rest van de kauwgom van zijn gezicht af kunnen wassen. ”Thanks,” zei Emmett, toen hij eenmaal het idee had dat hij het grootste deel van de kauwgom weer van zijn gezicht had weten te verwijderen. Hij vermoedde dat er nog wat overblijfselen in zijn baard zat, maar dat was iets waar hij zich zorgen over zou maken als hij eenmaal een spiegel had. ”Sorry als ik je net liet schrikken – dat was absoluut niet de bedoeling,” verontschuldigde hij zich. Emmett glimlachte beleefd; het was de beste glimlach die je aan iemand die zojuist een geweer op je had gericht zou kunnen geven. ”Mijn naam is Emmett, by the way.”

Gelukkig, zijn excuses werden aanvaard. Als hij iemand had laten schrikken die rond een jaar of 50 was geweest, dan had het een heel ander verhaal kunnen zijn geweest. Niet dat hij wist hoe oud de brunette was, maar hij gokte in ieder geval dat ze nog wel een aantal jaartjes onder de vijftig zat. Minstens een stuk of twee, probably. ”Hm-hm. Yeah, echt een geluk. Dienen als een levende schietschijf is niet bepaald een van de dingen die op mijn bucketlist staan,” merkte hij op. Emmett pakte de vaas op, en hees zichzelf overeind. Zijn blik gleed naar de naam die op de grafsteen stond. Als hij het water in de vaas bij ging vullen, dan was het in ieder geval handig om te weten waar hij hem precies terug moest zetten. De brunette stelde haarzelf voor als Blythe, waarna ze haar Pokémon voorstelde als Sheriff. Emmett knikte vriendelijk naar de Pokémon. Het woord ‘aangenaam’ klonk zo zakelijk en stijf, en absoluut niet als iets dat hij hoorde te zeggen tegen een Pokémon met een naam die uit een western-setting kwam. Howdy pardner had gekund, maar dat klonk weer als iets wat er voor zou zorgen dat er weer een pistool op hem gericht zou kunnen worden, dus was het maar beter als hij het voor zich hield. ”Ah, right. Dit is Tootsie,” zei Emmett, die met zijn hoofd wenkte naar de Salandit die zich aan zijn schouder had vastgeklampt. Blythe verontschuldigde haarzelf nu ook voor haar pistool party – of dat was in ieder geval wat Emmett vermoedde waar ze zich voor verontschuldigde, aangezien y’know een heleboel dingen kon betekenen. ”Het had altijd nog erger gekund. je hebt tenminste de trekker niet overgehaald. Alhoewel ik wel moet toegeven dat het een behoorlijk… toepasselijke plek is voor het neerschieten van iemand.”

”Uh-huh! De beste die er is!” antwoordde Emmett, die een tikje verbaasd was dat Blythe wist wat voor een soort Pokémon hij bij zich droeg. De meeste mensen die hij tot nu toe in Hoenn had ontmoet, hadden niet bepaald geweten wat voor Pokémon hij bij zich had. Nee, als ze Tootsies soort al herkenden, dan was het omdat ze óf een plaatje hadden gezien in een of andere encyclopedie of reisbrochure, óf omdat ze zelf uit Alola kwamen. Niet dat het zo was dat hij zelf wel erg bekend was met Pokémon van buiten Alola, maar dat was niet het punt dat hij hier probeerde te maken. Nu hij er over nadacht, kwam best wel een redelijk deel van de mensen die hij tot nu toe ontmoet had uit Alola. Minstens de helft, schatte hij. ”Yup! Ik ben Alolan in hart en nieren,” bevestigde Emmett, die trots op zijn borst klopte, om de beweging daarna af te maken met een er hopelijk stoer uitziend peace teken. ”Niet veel mensen die ik tot nu toe in Hoenn tegen ben gekomen herkenden Tootsies soort. Heb je gewoon veel encyclopedieën gelezen, of…?” vroeg Emmett nieuwsgierig. Zijn blik liet hij intussen ronddwalend, zoekend naar iets dat leek op een kraan, waarvan hij toch echt hoopte dat hij er snel eentje zou kunnen spotten, voordat de kauwgom permanent versmolten zou zijn met zijn gezichtsbegroeiing. ”Zelfs als ze het liever niet doen, zou het wel een hele hoop moeite besparen. Als ik hier toch al ben, hoeven ze me niet eerst van een of andere rouw-plek naar deze locatie te brengen. Dat zou denk ik toch een boel tijd kunnen besparen.”

Een trotse grijns verscheen op Emmett’s gezicht toen de brunette bekende dat ze ook uit Alola kwam. Elke keer dat hij hoorde dat iemand uit dezelfde regio kwam als hijzelf, kon hij om de een of andere reden niets anders dan er blij van worden. Het voelde voor hem altijd alsof hij een oude bekende tegen kwam. Nee, beter nog, een oude vriend. ”Oh, Nice! Nog een Alola kameraad! Paniola, huh? Ik geloof dat ik daar als kind een keer op schoolreisje naar toe ben geweest. Ik kan me er eigenlijk alleen nog maar van herinneren dat een klasgenootje gilde omdat een Tauros zijn hand aflebberde toen hij hem een handje gras probeerde te geven,” herinnerde Emmett zich met een zachte grinnik. Ah, goede oude Manuel. Wat was dat joch bang geweest voor Tauros. ”Ik kom zelf uit Konikoni City. Mijn ouders hadden er een huis gewoon, I guess? Niet echt iets bijzonders. Het is vooral een toeristen gebied daar,” verklaarde Emmett. Ondanks dat het behoorlijk vermakelijk kon zijn om toeristen te observeren, en dan vooral als je ze van tevoren verkeerde richting aanwijzingen had gegeven, was het een activiteit die kon gaan vervelen als je het te vaak deed.

Emmett’s zoektocht naar de kraan was blijkbaar opgemerkt, want Blythe suggereerde dat de kraan misschien wat verder naar achteren te vinden was. Emmett knikte. ”Yeah, dat zou kunnen. Dat, of ze verwachten dat iedereen die water nodig heeft gewoon een water Pokémon bij zich heeft,”