[Route 14] Let's try something

Vivienne wilde een stap achteruit zetten toen ze merkte dat Jace op haar af kwam, ergens een beetje bang voor wat hij haar zou aandoen. Goed, ze stonden hier allebei als een gek te blozen, maar dat veranderde niet veel aan de zaak. Ze huiverde eventjes en slaakte een verbaasde gil toen de jongen opeens naar haar toe struikelde en haar tegen de grond aan pinde. Verbaast keek ze met grote ogen naar de jongen die boven haar zweefde. Haar hart ging als een bezetene te keer, maar meer van schrik dan van iets anders en ze voelde hoe een koude rilling over haar rug heen liep. De woorden van Jace drongen ook eindelijk tot haar door en ze glimlachte wat ongemakkelijk, daarna legde ze een hand op haar schouder en keek 'm aan. "Uhm, denk je dat ik mag opstaan?" vroeg ze zachtjes, hopend dat niemand hun nu vreemd aankeek. Het was misschien wel wat later in het park, dat betekende niet dat er niemand in het park zou zijn en dus ook niet dat er niemand was die hen zo zou zijn. "Alsjeblieft?" kwam er daarna voorzichtig achteraan.

deze situatie werd alleen maar moeilijker en ze wist op een gegeven moment helemaal niet meer hoe ze moest reageren. Ze grinnikte wat verlegen toen Jace overeind krabbelde en zijn excuses aanbood, het zag er best leuk uit hoe hij daar als een gek stond te blozen. Desondanks wist ze dat haar nek en delen van haar hoofd ook rood waren van het overschot aan bloed dat er naar toe was gekropen. Ze pakte zijn hand en hees zichzelf overeind, waarna ze verlegen naar de grond keek en probeerde haar hart weer onder controle te krijgen. "I-ik heb je waarschijnlijk wel voldoende problemen bezorgt," sprak ze zachtjes, terwijl ze hem eventjes aankeek. "Misschien is het beter als ik ga," kwam er daarna bijna onverstaanbaar achteraan en ze zetten een stap achteruit om stilletjes haar spullen te pakken.

Take your change, otherwise she's gone >D

Haar handen trilde, terwijl ze de spullen een voor een bij zich pakte en in d'r tas deed. Daarna haakte ze de Pokéballs van haar riem af en riep haar pokémon weer terug, allemaal op Florence na. Die was naast haar komen zitten en was haar gaan helpen met inpakken. Ze kwam overeind, forceerde een glimlach naar Jace, voordat ze naar de jongen zwaaide en weg liep.

Enkele meters verderop betrapte ze zichzelf erop dat ze aan het aftellen was, met de hoop dat Jace haar terug zou roepen of achterna zou komen, maar nadat ze vijf keer tot tien had geteld en nog steeds niets was gebeurd, gaf ze de moed op, zuchtte zachtjes en liep verder.