And I'll Fly With You [QUEST]

De nieuwste pokémon in haar team had al wel vaker laten blijken dat ze veel voordelen had. Nu ook weer. De Shiny Charizard kende Fly waardoor haar bewegingsratio vele malen verhoogd was. Ze hoefde geen aandacht meer te besteden aan afstand bij het accepteren van quests. Een quest in een andere regio was dan ook geen probleem. Het enige was dat het even reizen was voor ze er was maar dat konden de mensen zo nu en dan wel hebben. Ze hadden haar op een quest in Hoenn gestuurd, wat betekende dat het gebeuren al even bezig was voor ze er aan zou komen. Een groep pokémon maakte het de bewoners lastig en daar zou ze wat aan moeten gaan doen. Voorlopig bevond ze zich echter nog in de lucht. Ze was langzaam maar zeker aan het wennen met het vliegen op een Charizard. De pokémon vlogen heel anders dan Salamence, wat eigenlijk de enige andere pokémon was waar ze ooit op had gevlogen. Die van Soul om precies te zijn. De grote draak pokémon had veel meer ruimte om te zitten en vloog vele malen stabieler. Het was een comfortabelere rit maar ook minder snel. Charizard hadden minder zit ruimte en vlogen wat minder soepel maar wel een stuk sneller. Eigenlijk was het net het rijden van een Ponyta of Rapidash. Als je de pokémon voor een kar spande had je een enorm comfortabele rit maar kon je niet geweldig snel gaan. Als je echter op de pokémon ging zitten was het een stuk minder comfortabel maar was je wel vele malen sneller. Zo viel ook het vliegen op de twee verschillende pokémon te vergelijken met elkaar. Als je grote stukken moest afleggen was comfort natuurlijk wel fijn. Lima moest dan ook eerlijk toegeven dat ze wel last van haar kont kreeg nu ze zo’n lang stuk moest vliegen. Aan de andere kant was de snelheid toch ook wel weer fijn. Op die manier kon ze nog een soort van op tijd bij de quest aankomen. De situatie was daar namelijk niet geweldig fijn. Een groep Sandshrew bleek continu de aanval Sandstorm te gebruiken om een of andere reden. De mensen uit Fallarbor Town zaten dan ook al een heel tijdje vast in een zandstorm. Ze had voorbereidingen getroffen voor ze was vertrokken. Speciale kleding. Ze had kunnen regelen dat ze een uniform kreeg met een lange broek en een vest met lange mouwen. Daardoor zou ze redelijk beschermd zijn tegen het zand. Daarbij had ze nog een speciaal soort hoofddeksel gehaald om haar te kunnen beschermen. Het was een soort combinatie van een bivakmuts en een sjaal. Het bedekte even veel als zo’n muts maar zag er meer uit of ze een sjaal om haar hoofd had gewikkeld. Vreemd ding eigenlijk. Natuurlijk had ze het in de lucht nog niet op, dat was nergens voor nodig. Al moest ze wel zorgen dat ze haar hoofd goed achter de zwarte nek van haar pokémon hield. Ander had ze last van allerlei beestjes en vuil dat haar gezicht in werd geblazen door de wind. Ze snapte dan ook wel waarom de Sky Rangers van die gekke brilletjes droegen als ze met hun Staraptor het luchtruim verkende.

Het bleek al snel dat haar speciale sjaalmuts een goed plan was geweest toen het dorpje in zicht kwam. Lima liet haar pokémon in de lucht even boven het gebied rond cirkelen. Het was een heel groot stuk land dat door de zandstorm bedekt werd. Gelukkig was het dorpje nog wel te vinden tussen al het zand door. Zodra Lima het hoofddeksel had bevestigd liet ze Khaleesi aan de rand van het dorp landen. Het moment dat ze met haar voeten de grond raakte liet ze een bedankje horen en keerde ze de pokémon terug in haar bal. Het zou zielig zijn om de Shiny Charizard in de zandstorm te laten zitten zonder ook maar enige bescherming. Het bleek dat ze in de lucht al was gespot door de bewoners van het dorp. Een man in een lab jas en een soort gelijk hoofddeksel als het hare kwam haar kant op gestoken. Beide staken ze een hand op ter begroeting. De man nodigde haar uit om naar een centraal gebouw mee te komen zodat ze daar de situatie beter zouden kunnen uitleggen. Lima volgde hem natuurlijk het gebouw binnen waar ze het witte gebeuren van haar hoofd trok en haar donkerblauwe haren weer op haar rug vielen. Binnen bevonden er meer mensen in het zelfde soort witte jassen als de man die haar was komen ophalen. Het gebouw bleek een onderzoekscentrum te zijn geweest naar Mount Chimney. Precies hetgeen waarvoor dit dorpje origineel was gebouwd, werd haar vertelt. De mensen begonnen aan hun verhaal over de situatie. Dat een dag of drie geleden er plotseling een zandstorm was opgestoken die maar niet leek te stoppen. Twee dagen geleden waren ze er achter gekomen dat het werd veroorzaakt door een groep Sandshrew uit het gebied. De pokémon leefde er al langer maar waren altijd vredig gebleven en hadden nog nooit zoiets als dit gedaan. Normaal gesproken veroorzaakte ze geen overlast voor de bewoners mits de bewoners dat ook niet voor hen deden. Toch waren de pokémon nu wel begonnen met hun eindeloze Sandstorm. Ze waren iedereen in het dorp al afgegaan en niemand bleek iets gedaan te hebben met betrekking tot de groep pokémon. Hetgeen dat dit alles veroorzaakte was dus niet iets waar ze bewoners zomaar iets aan konden doen. Daarom hadden ze de Rangers, en dan specifiek Lima, ingeschakeld. Ze hoopte dat Lima er achter kon komen waarom de pokémon zich op die manier gedroegen. Dat natuurlijk met de hoop dat zij er wat aan zou kunnen doen. Zodat uiteindelijk de mensen uit het dorp en de pokémon weer in vrede samen konden leven. Er werd haar vertelt hoe ze moest lopen om bij de groep pokémon aan te komen en uiteindelijk werd ze door de gehele groep wetenschappers uitgezwaaid.

Lima trok haar sjaalmuts weer wat verder over haar neus. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen om te voorkomen dat er alsnog een hoop zand er in kwam. Met haar rechterarm tegen haar voorhoofd kon ze het meeste zand wel uit haar ogen houden. Toch gebeurde het zo nu en dan. Dat haar ogen plotseling enorm veel begonnen te prikken. Dat ze veel en snel moest knipperen totdat haar ogen begonnen te tranen. Dat was de enige manier om het zand uit haar ogen te krijgen. Als klein kind had ze meerdere keren op de harde manier moeten leren dat je juist niet in je ogen moest gaan wrijven dan. Dat het dan slechts vele malen erger zou worden en je er nog een langere tijd last van zou kunnen blijven hebben. Het lopen tegen de zandstorm in viel ook niet mee. De wind blies natuurlijk van de pokémon vandaan, waardoor zij er tegenin moest. Elke stap voelde aan als een stuk of twintig. Ook omdat ze door het zand moest lopen, wat al slechter ging dan op een vaste ondergrond. Het was niet echt haar ding, dit gebied. Misschien dat het beter was zonder de continue zandstorm maar daar zou ze pas achter kunnen komen als ze hier klaar mee was. Haar ogen vielen op een donkere plek in de verte. Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker haar beeld werd. Al het zand en het feit dat ze door fijngeknepen ogen moest kijken maakte het niet veel beter. Ze had het normaal vanaf een veel kleinere afstand moeten kunnen zien. Dat zat er nu echter niet in. De grote, donkere plek was gespleten, nu zaten er zes kleinere vlekken. Dat moesten de Sandshrew zijn die de move Sandstorm de hele tijd gebruikte. Het voelde ook of de storm begon waar zij zaten. Hoe dichterbij ze bij de pokémon leek te komen, hoe sterker de wind voelde. Hoe scherper de korreltjes zand die toch langs haar kleding kwamen voelde. Toch leek er meer aan de hand te zijn dan enkel de pokémon die de move gebruikte. In de lucht zweefde drie schimmen. Het zelfde soort schimmen dat een einde verderop leken te zweven. Als derde zat er een stuk de andere kant op nog een grote schim. Waarschijnlijk waren het allemaal pokémon. Ze kon zich niet inbeelden dat er hier zo veel mensen waren. Bovendien was vliegen niet bepaald iets dat mensen zomaar konden doen. De zes schimmen in de lucht moesten dus wel pokémon zijn. De zes kleine schimmen op de grond waren de groep Sandshrew en de grote schim had wat weg van een Skarmory. Ze moest echter nog dichterbij komen om de situatie goed te kunnen zien. De schimmen in de lucht waren het eerste wat ze kon zien. Dat was niet zo moeilijk omdat er even één om haar heen kwam spoken. Het was een Misdreavus, een Ghost type pokémon. De pokémon vertrok al snel weer terug richting de andere twee die om de groep Sandshrew heen danste. Het leek er op dat de zes kleine pokémon op de grond bang waren voor de Ghost types die om hun heen zweefde.

Dat was niet het enige. De Misdreavus belaagde niet alleen de zes Sandshrew maar zorgde er ook voor dat er geen pokémon kon drinken. Een kleine oase bevond zich in het zand. Het leek vele malen gekrompen te zijn in vergelijking tot wat het ooit was geweest. De pokémon zorgde er daarbij ook nog voor dat niemand bij het water kon komen. Elke pokémon die het benaderde werd weggejaagd. Dat was dus de hele situatie hier. Tijd om er wat aan te doen. Haar beste optie was de zes Misdreavus uitschakelen en daarna de Sandshrew kalmeren. Ze kon haar Styler echter niet te lang buiten het zakje houden. Het ding zou elke seconde dat het zich in de zandstorm bevond beschadigen en dat kon ze natuurlijk niet hebben. Ze had niet genoeg tijd om alle pokémon te vangen voor de tol zou breken. Eerst de Sandshrew vangen was ook geen optie. De tol zou recht worden aangevallen door de Misdreavus en dat natuurlijk niet overleven. Ze kon Cozen achter de Misdreavus aan sturen. Zijn Dark type aanvallen zouden immers extra veel effect hebben op de zes Ghost types. Het probleem was dat Cozen zich niet gemakkelijk kon beweging in de zandstorm. Dat moest dus weg, of gedeeltelijk in ieder geval. Haar gedachten verschoven zich richting de grote schim verderop. Haar lichaam volgde. Als ze die Skarmory kon vangen was het niet moeilijk meer. Dan zou ze de zandstorm lang genoeg weg kunnen blazen voor Cozen om de Misdreavus uit te schakelen. Na enkele zware meters was ze bij de Metal Flying type pokémon aangekomen. Lima toverde haar Styler tevoorschijn en schoot de tol op de pokémon af. Ze had geen tijd te verliezen, elke seconde zou haar tol beschadigen en dat moest ze voorkomen. Het bleek dat de Skarmory zat te slapen, het duurde dan ook even voor de pokémon reageerde op de tol die rondjes om hem heen trok. Eerst volgde hij de tol enkel met zijn ogen. Daarna begon hij er ook echt achteraan te lopen en proberen tegen de tol te pikken. Blijkbaar zag de pokémon het meer als eten of een spelletje dan een echte bedreiging. Dat was voor de verandering ook wel eens fijn. Al was het nog steeds niet helemaal gemakkelijk. De Skarmory zat alsnog achter de tol aan en als hij raak zou pikken, zou het ding nog beschadigen ook. Het was dan ook niet dat ze helemaal onoplettend de pokémon kon vangen. Daarbij zat er ook nog wel wat tijdsdruk op. Het was dan ook een hele opluchting dan de pokémon vrij snel gevangen was. Veel extra tijd had ze waarschijnlijk niet gehad, wilde ze de Sandshrew nog kunnen vangen om te kalmeren. Nu had ze in ieder geval wat hulp, zodat Cozen zijn gang kon gaan. Met de pokémon achter haar aan baande Lima zich weer een weg door de zandstorm. Ze moesten eerst dichter bij de twaalf pokémon komen wilde haar plan ook maar enig effect hebben.

Gelukkig was het geen geweldig groot stuk lopen. Al voelde dat voor het meisje natuurlijk wel zo. De zandstorm leek steeds harder te worden. Steeds kreeg ze meer van dat scherpe zand in haar gezicht. Lima wendde zich tot de Skarmory en probeerde, voor zover dat mogelijk was, de pokémon aan te kijken. "Skarmory, kun je de Sandstorm op dit stuk wegblazen met behulp van Air Cutter?" Voor een paar seconde stond de pokémon roerloos voor haar. Het was haast alsof er haar verteld werd dat het niet mogelijk was. Dat ze dat net voor niets had gedaan en met een lichtelijk beschadigde Styler terug bij af was. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen de zilverkleurige pokémon met zijn vleugels begon te slaan. Het rood er onder werd zichtbaar en de pokémon bracht zich de lucht in. Even bleef hij stil in de lucht hangen voor hij met opnieuw met zijn vleugels begon te slaan. Deze keer net wat anders. Air Cutter. Snel haalde Lima de Weavile uit zijn bal. De pokémon keek snel een keer om zich heen voor hij zijn blik op zijn trainster richtte. "Cozen de Misdreavus, ga je gang." De Weavile gaf een stug knikje voor hij er vandoor schoot. Tijdens gevechten was hij in zijn element. Niet het soort gevechten trainer tegen trainer. Waarbij hij bevel voor bevel moest uitvoeren. Hij deed het liever zelf en zonder consequenties van het aanvallen van een pokémon van een ander. Hij zorgde zelf voor een opeenvolging van verschillende Dark type aanvallen tegen de Misdreavus. Behendig schoot hij tussen de pokémon door. De Ghost types kregen amper een kans om hem te raken. De aanvallen die hem wel raakte deerde over het algemeen weinig. Dat door het verschil in type en door het gigantische verschil in hun levels. Eén voor een vielen de Misdreavus die zich rond de Sandshrew bevonden neer. Langzaam dwarrelde ze naar de grond, uitgeschakeld, om daar te blijven liggen. Zodra de pokémon de grond raakte besteedde de Weavile er ook geen aandacht meer aan. Hij wist dat hij uitgeschakelde pokémon niet moest aanvallen. Al was dat wel wat er van hem werd verwacht vaak, van zijn soort. Weavile waren pokémon die je niet kon vertrouwen, zo stonden ze bekend. Ze waren sluw, gemeen en meedogenloos. Veel mensen hadden er dan ook een soort hekel aan, ze wilde er niet bij in de buurt komen. Lima wist natuurlijk wel anders. Ze had Cozen al vele jaren aan haar zijde en wist, hoe stroef het soms ook ging, dat ze de pokémon kon vertrouwen. Zoals ieder ander persoon had ze tijden gehad dat ze het niet helemaal met de Weavile kon vinden, helemaal toen hij net was geëvolueerd. Maar hun band werd haast met de dag sterker. Ze vertrouwde blind op hem en hij vertrouwde blind op haar. Dat was immers wat je nodig had als je soepel wilde kunnen samenwerken. Beide wisten het en hadden er dan ook geen probleem mee om zich daaraan te houden.

Al snel waren de drie Misdreavus compleet uitgeteld en kwam de Skarmory naar beneden. Lima gaf een aai over de kop van de pokémon. Cozen kreeg een klopje op zijn schouder aangezien hij er niet zo van hield om geaaid te worden. Hij deed wel of hij dat klopje ook maar niets vond maar Lima wist wel beter dan dat. "Kunnen jullie de Misdreavus boven het water daar ook nog even doen?" vroeg Lima de twee pokémon. "Ik zal Skarmory wel moeten vrijlaten, maar ik hoop dat je het dan alsnog wil doen? sprak Lima met een lichte toon van hoop in haar stem. De Skarmory keek even verward om zich heen maar bevestigde zijn blik vervolgens toch op Lima. Ze gaven haar een kort knikje voor ze samen richting de kleine oase verderop schoten. Nu was het tijd om de Sandshrew te kalmeren en de Sandstorm te stoppen. Het was vrij onmogelijk om nog veel te zien, als je zo dicht bij de bron van een zandstorm stond. Ze moest haar armen vrijwel compleet voor de spleet in haar sjaalmuts houden om geen heel strand in haar ogen te krijgen. Dit had ze natuurlijk liever anders gezien maar er was niet echt een andere optie. Terwijl ze haar ene arm nog voor haar ogen hield, die stevig dichtgeknepen waren, grabbelde ze met haar andere hand naar haar Styler. Waar zat dat ding? Gelukkig kreeg ze het al snel te pakken, snel, want alles moest op het moment snel. Zonder aarzeling schoot ze de tol af op de donkere hoop. Zes Sandshrew die zo druk bezig waren met het veroorzaken van de zandstorm dat ze praktisch geen aandacht meer besteedde aan wat er om hen heen gebeurde. Het maakte het vangen van de pokémon wel makkelijk. Of nou ja, dat was wat ze eigenlijk zou willen zeggen. Ze kon wel de pokémon vangen zonder dat ze haar tol direct zouden aanvallen maar dat betekende niet dat het ding geen schade opliep. De Sandstorm was op dit punt zo enorm sterk dat haar Styler bakken met schade opliep door enkel buiten de houder te zijn. Ze moest de pokémon snel vangen. Twee voor twee, drie captures in totaal. De eerste twee moest ze zeker wel redden maar de derde zou het moeilijkst worden. Haar rondjes om de eerste twee Sandshrew begonnen, haast sneller dan dat ze eigenlijk kon, dat omdat de tol eerder ook al wat schade had opgelopen. Die schade van eerder was alleen niet te voorkomen. De tol zou het niet overleven als ze de Misdreavus niet eerst hadden uitgeschakeld. Daarvoor was het vangen van de Skarmory dan weer nodig geweest waarbij haar Styler dus al wat was beschadigd. Toch moest ze door zetten hier. Ze moest sneller, de cirkels moesten kleiner en de vangst compleet. Twee gevangen, nog vier te gaan. De twee die al gevangen waren bleven als bevroren zitten maar stopte wel met het uitvoeren van Sandstorm. Niet dat het heel veel uitmaakte, hier in het midden van het hele gebeuren. Zo snel mogelijk liet ze de eerste twee pokémon weer vrij uit haar styler. Ze begon met het omcirkelen van de volgende twee. Haar lichaam moest zich sneller bewegen dan het fysiek echt aan kon. Het vangen van pokémon mocht voor buitenstaanders makkelijk lijken maar er zat meer achter dan je zou denken. Je had er behoorlijk wat fysieke kracht voor nodig om te tol precies genoeg te laten bewegen. Daarbij was het erg vermoeiend om een pokémon te vangen. Dat werkte namelijk met de Styler die je ‘gevoelens’ naar de pokémon overbracht. Je moest je daar dus ook echt op concentreren en dat kon zowel mentaal als fysiek behoorlijk vermoeiend worden. Hoe meer pokémon je moest vangen, hoe erger dat het werd. Hoe zwaarder dat het werd met de seconde. De zes Sandshrew waren dan ook een hele uitdaging eigenlijk, niet iets dat je één twee drie kon doen. Alhoewel het wel die hoeveelheid aan captures was. Verdomde styler die maar twee pokémon tegelijkertijd kon vangen. De zandstorm werd gelukkig minder sterk, zodra ze vier van de zes had weten te vangen. Ze kon er beter door zien, nauwkeuriger door bewegen. Beter ademhalen en het daardoor langer volhouden dan eerst. Nummer drie en vier werden vrij gelaten en de vangst van nummer vijf en zes begon. Toch leidde haar Styler behoorlijk onder al het zand. Het kwam er allemaal tussen te zitten, beschadigde het ding. Zorgde er voor dat het zwaarder werd en minder nauwkeurig. Het was makkelijker manoeuvreren tussen de pokémon door nu er minder zand was maar dat nam niet weg dat het al lastig was om mee te beginnen. Ze moest er voor zorgen dat ze enkel de twee die ze moest hebben in haar cirkels betrok en niet de vier gekalmeerde pokémon. Als ze ook meer een cirkel verkeert zou trekken had ze een probleem. Dan zou haar styler het begeven voor ze het opnieuw had kunnen doen. En dat maakte het behoorlijk zwaar. Toch kreeg Lima het voor elkaar om de pokémon te vangen en de aanval te stoppen, al was het maar net op tijd. Maar waar het om draaide, het was gelukt.

Lima zette haar handen op haar knieën en stond wat voorover gebogen zodra ze klaar was. Haar ademhaling was wat zwaar en snel geworden. Het was erg uitputtend geweest maar ze had er succes mee gehad. De sjaalmuts had ze van haar hoofd getrokken. Haar donkerblauwe haren vielen wat naar voren. Voor haar neus bewoog wat, de zes Sandshrew. Nieuwsgierig hadden ze rondgekeken. Voorzichtig hadden ze gesnuffeld aan de drie Misdreavus die op de grond lagen. De pokémon die hun zo enorm veel hadden getreiterd. Zoveel dat ze in een groepje waren gaan zitten en de move Sandstorm waren gaan gebruiken. Drie dagen aan een stuk. De zes pokémon waren ook uitgeput, net zoals zij. Toch wist ze het zestal te begroeten met een glimlach. De pokémon maakte vrolijke geluidjes terug. Lima liet de laatste twee natuurlijk meteen weer vrij maar ze bleven vrolijk, net als de ander vier, naar haar kijken. Ze waren gekalmeerd en dat was waar het om draaide. Tot hun aandacht, en die van Lima, werd getrokken door een luide klap in de richting van het water. Meteen was het meisje recht overeind gaan staan. Er hing een stofwolk waardoor ze niet kon zien wat er was gebeurd. Over Cozen maakte ze zich vrij weinig zorgen, ze vertrouwde er op dat hij zich wel wist te redden. Maar de Skarmory was een heel ander verhaal. Zodra de stofwolk weg trok bleek er gelukkig niets aan de hand te zijn. Alles wat er te zien was, waren de twee pokémon aan haar kant en nog drie extra uitgeschakelde Misdreavus. Alles was daar dus ook volgens plan gelopen, mooi zo. De grond lag nog bezaaid met zand waardoor het lopen, al dan wel beter dan eerst, nog wat zwaar was. Lima naderde de kleine oase, de zes Sandshrew kwamen achter haar aan gewandeld. Ze bedankte de Skarmory dat hij toch voor haar had willen werken, zelfs buiten dat hij door de styler gevangen was. Al bleven de pokémon alle zeven bij het water staan en keken haar wat smekend aan. Het zag er naar uit dat het hun bron van water was. Maar dat er niet bepaald veel water meer over was. Ze konden er wel bij maar het zou niet genoeg zijn om mee te kunnen overleven. Helemaal omdat het in het gebied waarschijnlijk niet zo vaak regende. Het zou lang duren voor het weer acceptabel gevuld was. Bedachtzaam keek Lima om zich heen. Haar ogen vielen op twee blauwe met zes rode vlekken er op, aan de andere kant van het poeltje. Er zaten twee Tentacool aan de rand van het water. Het leek hun thuis te zijn, zij hadden er dus ook last van. Lima haalde haar Styler tevoorschijn en keek er bedachtzaam naar. Als ze het voor elkaar kreeg met minimum schade moest het lukken. Als ze te veel schade kreeg had ze een groot probleem. Maar ze kon de pokémon hier natuurlijk niet zo achterlaten, ze moest op z’n minst proberen om er wat aan te doen. De tol schoot ze af op de twee pokémon aan de overkant en begon snel met het trekken van cirkels er om heen. Hoe sneller, hoe minder tijd het tweetal had om te reageren. Ze mochten wel zwak zijn, maar dat betekende niet dat ze de Styler tol zouden kunnen slopen. De pokémon probeerde met hun tentakels naar de tol te slaan. Er zat duidelijk niet al te veel energie achter waardoor het over het algemeen wel goed te ontwijken viel. Het vangen van de pokémon lukte, al was het echt maar net op het nippertje. Als de tol ook maar één keer vaker geraakt was geweest, was het voorbij. ”Zouden jullie kunnen proberen met Water Gun de oase verder aan te vullen?” vroeg Lima aan de twee pokémon. Hun kraaloogjes begonnen te glimmen. Het leek er op dat ze er nog niet eens zelf aan hadden gedacht. De pokémon begonnen met hun aanval en langzaam maar zeker begon het waterpeil omhoog te komen. De pokémon om haar heen begonnen er haast met de centimeter blijer uit te zien. Zelfs de Tentacool begonnen er beter uit te zien. Alsof, ondanks dat ze er behoorlijk wat moeite voor moesten doen, het aanzicht van meer water hun al beter liet voelen.

Zodra de oase weer tot een acceptabele hoeveelheid was aangevuld liet Lima de twee Water types ook vrij. Het tweetal dook meteen het water in terwijl de zes Sandshrew en de Skarmory rustig begonnen te drinken. Het leek er op dat de situatie opgelost was. De Misdreavus hadden hun lesje geleerd en de andere pokémon hadden hun rust en water weer terug. Het was voor haar dus tijd om zich er niet verder mee te bemoeien en terug te gaan naar Fallarbor Town. De terugreis was een zware, waarschijnlijk vergelijkbaar met de heenweg. Haar hele lichaam was uitgeput en wilde geen stap meer zetten. De zandstorm mocht weg zijn maar de hele grond was nog steeds een grote zandbak. Lima had zo het gevoel dat als ze zich weer zou kunnen omkleden ze handveger en blik nodig zou hebben voor al het zand dat tussen haar kleding vandaan zou komen. Het was voor haar al een hele opluchting om terug te zijn in het dorp vol rare mensen. Het duurde even voor ze op een normale manier kon uitleggen wat er allemaal was gebeurd. De meeste bleven alsnog een hoop, na haar idee, nutteloze vragen stellen. Het begon er haast op te lijken dat ze langer moest vertellen en uitleggen dan dat ze bezig was geweest met de pokémon. Al was dat natuurlijk slechts maar een gevoel en geen werkelijkheid. Dan was het nu ook maar hopen dat alles hier was opgelost en ze haar niet meer nodig zouden hebben. Het gebeurde wel vaker dat tijdens het uitvoeren van de quest er nog wat anders gebeurde waar ze een Ranger voor nodig hadden. Of dat het uitvoeren toch niet helemaal goed was gegaan en ze nog een bepaald iets extra's moesten doen. In dit geval zou het bijvoorbeeld ook kunnen gebeuren dat de Misdreavus hun lesje helemaal nog niet zo goed hadden geleerd. Dan zou zij terug moeten gaan naar die plek en de pokémon opnieuw weg sturen. Of misschien zou er nog wel wat anders dwars zitten bij de Sandshrew waardoor ze opnieuw hun Sandstorm festijn zouden gaan uitvoeren. Het was allemaal maar hopen en afwachten.