[Patrol] You're an illusion in a world of disillusion

+ Arianna Redwyne ~

Rook kringelde in cirkels omhoog naar het plafon. Eenmaal daar boven cirkelde het doelloos rond, opzoek naar een uitweg. De sigaret die de rook veroorzaakte rustte op de rand van de asbak, naast inmiddels opgerookte voorgangers. De eigenaar van de sigaret was in slaap gevallen op de stoel. Zijn hoofd rustte op zijn schouders. Een scherpe pijn in zijn vingers bracht hem weer naar de realiteit. Hij schoot omhoog en liet datgene los wat hij nog in zijn vingers had gehad voor hij in slaap viel. Een nieuwe sigaret was langzaam opgebrand en had zijn vingers bereikt. Een pijnlijke maar anders lichte verwonding was te zien aan de zijkant van zijn wijs en middelvinger. De man streek door zijn haren en knipperde vermoeid met zijn amberkleurige ogen. Zijn ogen volgde de smeulende sigaret die een kleine brandplek in het hout van de vloer aan het schroeien was. Toen zijn voet met een klap terecht kwam op de sigaret keek een schim vanuit het donker hem verwijtend aan. Twee rode ogen sneden door de duisternis heen. De Houndoom was wakker geschrokken van het plotse geluid. Marcus krabde aan zijn kin en kwam moeizaam overeind. Zijn lichaam deed zeer van de houding waar hij zo lang ingezeten had, nog lang voor hij in slaap was gesukkeld. Dit appartement is spuuglelijk schoot er door zijn hoofd toen hij langs een uitzonderlijk lelijk schilderij van een man met een geruite paraplu liep. Het was alles wat hij momenteel betalen kon. Zijn mooie appartement in het team rocket hoofdkwartier was ingenomen door een andere ziel. Elke nacht dacht hij terug aan dat comfortabele, kingsized bed .. Hij schoof de grauwe gordijntjes opzij die treurig naar beneden hingen en tuurde de straat op. Hij had zin in een borrel. Marcus wist dat hij het niet moest doen maar tegenwoordig was zijn laatste greintje zelfbeheersing de goot in gegooid. Hij had enige level van gezond verstand behouden en bleef ver uit de buurt van enige verdovende middelen, maar een drankje af en toe kon er wel weer vanaf. Een zachte aanraking tegen zijn gewonde hand deed hem neerkijken op Vix die nu naast hem stond. Marcus liet zijn vingers door de korte vacht van de Houndoom gaan en streelde hem achter een van zijn grote ramshoorns. Het stompje van zijn rechterhand prikte wat voorspelde dat er weer regen op komst zou zijn. Regen en vorst, dat betekende weer bevroren wegen. Het was triest en amuserend tegelijk dat sinds zijn rechterhand afgehakt werd hij af en toe het weer voorspellen kon zonder het nieuws te kijken. Bij regen of hagel prikte zijn stompje en als het stormen ging voelde hij aan alsof iemand tientallen naaldjes er in drukte. Gelukkig had hij tegenwoordig minder last van zijn fantoomhand en was hij flink gewend aan het feit dat hij gewoon geen rechter hand meer had. Al het wel lang geduurd voor hij daar vrede mee had gesloten. Er was één pluspunt echter, en dat was dat zijn linkerhand inmiddels geen kinderlijke krabbeltjes meer voortbracht maar mooie maar simpele letters. Nu zijn geldbuidel beduidend was geslonken hoefde hij niet eens te denken aan een prothese hand. Die dingen waren peperduur én werden alsmaar duurder namaten je een beetje een fatsoenlijke wilde die ook daadwerkelijk op een hele hand leken. Marcus zuchtte diep en liep naar het vervallen bankstel. Er klonk getik van nagels op de vloer en vanuit de keuken kwam zijn Arcanine aan wandelen. Het was al krap genoeg met Vix in één kamer maar nu Cersei zich ook bij hen voegde leek de ruimte nog kleiner. Ze keek hem schattend aan toen hij op keek naar haar. “Moet je wat?” vroeg hij kalm. Ze keek hem hooghartig aan en snoof. Vix keek hem afwachtend aan. Hij begreep de hint en kwam overeind. “Goed, laten we gaan”.

Hij sloot de deur achter zich en nam zijn twee hondachtige pokémon mee de straat op. Hij wilde ze graag nog even uitgelaten hebben voor het regenen ging. Onder zijn voeten knerpte de sneeuw. Zo hier en daar lagen plekken die in een soort bruine slushie verandert waren en een onsmakelijk, spetterend geluid maakte als hij er op stapte. Wolkjes dampt verschenen als hij uitademde. Vix, die inmiddels weer naast hem was komen lopen straalde altijd een soort warmte uit. Wellicht omdat hij een vuur type was. Cersei was ook altijd behaaglijk warm wat van pas kwam als de verwarming weer eens uitgevallen was. Dan hoefde hij enkel tussen hen in te kruipen op de bank en had hij het aangenaam warm. Marcus haalde een stuk bacon wat hij in zijn zak bewaarde tevoorschijn en reikte die uit naar Vix. In een mum van tijd stond Cersei ook weer naast hem. Geduldig wierp hij haar ook een stuk toe en liet daarna heel even zijn hand in haar vacht rusten. De twee honden sprongen samen op en rende een eindje achter elkaar aan in de sneeuw voor ze weer hun aandacht op andere dingen vestigde. Hij woonde enkele blokken weg van het hoofdkwartier en kon, als het nodig was, binnen zeven minuten daar komen. Als hij snel liep. De wijk stond vol met huizen die betere dagen gezien hadden. Rijtjeshuizen voornamelijk en hier en daar een vrijstaand huis. Marcus had zijn handen op een rijtjeshuis gekregen die er nog niet zo vervallen uit zag, van binnen dan. Het was zeker geen vijfsterren appartement maar had toch alle essentiële benodigdheden. Én er was in dit deel geen ongedierte. Simpelweg vanwege luiheid en nalatigheid had hij het appartement bijna niet zelf gemeubileerd maar veel van het oude spul er nog in gelaten. Waaronder dus een spuuglelijk schilderij van een man met een paraplu die boven de enigste tafel in het vertrek hing. Het appartement had maar drie kamers en bijna geen ramen. Een groezelige woonkamer die naar een open keuken leidde, een slaapkamer en tenslotte een badkamertje. De badkamer in kwestie was enorm klein. Als hij voor de spiegel stond die boven de wasbak hing, hoefde hij zich enkel om te draaien en kon hij bij de wc of de douche. Hij was nooit een ijdel persoon geweest dus spendeerde hij daar zijn minste tijd. Toen Marcus bijna struikelde over een losstekende stoeptegel werd hij uit zijn gedachten getrokken. Hij bleef staan en keek om zich heen. Zijn voeten hadden hem automatisch naar de oude straat geleid die vol stond met kroegen en uitgaanstentjes. Marcus nam elk excuus om Vix en Cersei uit te laten aan zodat hij zo min mogelijk tijd in zijn troosteloze appartementje hoefde door te brengen en was daarom erg veel buiten. Inmiddels leidde zijn voeten hem naar zijn favoriete plekjes. Alleen was hier in geen tijden meer een goed feest geweest. De avondklok weerhield veel vestigingen daarvan. Het uitgaansleven leidde er onder. Maar als je de juiste connecties had en wist waar je kijken moest kon je nog wel eens eentje vinden. Een ‘illegaal’ feest. Eentje die af en toe werd georganiseerd door een grunt of agent die zichzelf een hele piet vond. Marcus zuchtte diep. De laatste keer dat hij hier helemaal los was gegaan, was met Floyd Duncan geweest. Hij grinnikte kort. Hij was zo dronken geworden met de man dat hij links en rechts niet meer kon onderscheiden en de dag erna zich vrijwel niets meer herinnerde. Dat was zeker een van zijn meest legendarische katers geweest die hem die ochtend geteisterd had. Cersei en Vix stonden beide aan weerszijde van de man en keken vragend omhoog. Marcus schudde zijn hoofd en keerde om. Hij vroeg zich af waar Floyd uithing. Hij had hem niet meer gezien sinds hij zo’n jaar geleden naar de afkick kliniek gestuurd was. Zelfs daarna toen hij weer terug was op het hoofdkwartier schenen ze elkaar gewoon misgelopen zijn.  Natuurlijk was het een mogelijkheid dat Floyd in Marcus zijn fysieke en momenteel mentale afwezigheid zo ver gepromoveerd was dat hij zich niet meer bezig hield met simpele zaakjes. Tenslotte was Marcus zo ver gezakt dat hij net zo goed zijn hele carrière op had kunnen zeggen en naar Hoenn had kunnen verhuizen om daar als zwerver te gaan leven. Hij was van elite officier naar capo gegaan, iets wat hij tot op de dag van vandaag verachtte aan zichzelf, al deed hij enorm zijn best dat aan niemand te laten zien. Maar Marcus kon hypocriet zijn en dus tegenwoordig schoof hij de schuld op de organisatie. Zijn moralen en waardes waren enorm ver gezakt sinds hij niet langer elite officier meer was. De drugs hadden hem zijn geweten afgenomen, de afkickkliniek zijn trots en de organisatie had hem zijn normen en waarden afgenomen. Hij deed niet langer iets voor andere maar enkel alles voor zichzelf. Zo was het bijna altijd al geweest alleen zou het nu niet meer veranderen. Er was maar één weg terug naar de top en die moest je alleen maken. De amberkleurige ogen van de man gingen naar de hemel die er grauw en troosteloos uitzag. Zijn depressieve gedachtes maakte zijn humeur er niet beter op. Hij hoorde de stem van zijn psychiater ver achter zich. Die Seedot had nu vast al een paar filosofische woorden tegen hem gemijmerd in een poging zijn cynische gedrag naar zichzelf en de wereld wat te verminderen. Marcus was blij dat hij die man nooit meer hoefde te zien. De tijd in de afkickkliniek was al erg genoeg, erger werd het toen hij gedwongen werd om dagelijks met die man te gaan praten. Nog steeds rees er gal in zijn keel bij de gedachten aan die seedot. Een ijzige kou stak er langs hem heen en hij rilde. Hij viste een handschoen uit zijn zak en wriemelde die met wat moeite om het stompje van zijn hand heen. Doordat zijn hand was afgehakt was zijn arm net te kort om in zijn jas te passen dus trok hij er vaak een handschoen overheen om hem toch warm te houden. Het zag er alleen vreemd uit omdat hij één hand zonder handschoen in zijn zak had en de andere handschoen er treurig bijhing zonder inhoud. Marcus merkte dat zijn benen hem niet naar zijn huis terug geleidt hadden maar naar het hoofdkwartier. Hij bleef iet wat verbluft staan en keek omhoog naar de grote wolkenkrabber. Fronsend overwoog hij om er gewoon vandoor te gaan en verder te gaan met sigaretten roken en zijn leven overdenken terwijl hij naar het afzichtelijke schilderij boven de keukentafel keek. Maar het werd al donker. Hij kon net zo goed naar binnen lopen en vragen of hij een patrouille doen kon. Doen kon.. normaal kon ik dat gewoon en nu moet ik het vragen.. de cynische gedachten was er al uit voor hij hem tegen kon houden.  Met een vastbesloten knik greep hij een sigaret uit zijn zak en stak die op. Toen hij zijn levensadem weer door zijn longen voelde spoelen stapte hij de marmeren trappen op en ging hij naar binnen.

Zwijgend stond hij weer op de hoek van de straat te wachten tot zijn partner arriveren zou. Duidelijkheid of diegene hoger in rang was als hij of lager was er niet en dus was hij gedwongen om zich te laten verassen. Hij haatte verassingen. Marcus had ondertussen zijn derde sigaret aangestoken en merkte dat hij zich een stuk minder cynisch voelde nu hij weer de chemische dampen van de nicotine inademde. Af en toe vergat hij nog wel eens waarom hij elk moment van de dag een sigaret op stak, maar dat herinnerde hij zich weer zodra hij eentje opstak na een pauze van maximaal een kwartier. Dood gingen we allemaal ooit dus kon hij net zo goed genieten van het leven zo lang hij er nog was. Of wat je genieten noemen kon. Hij vroeg zich af of er problemen zouden zijn op deze patrouille, of het een saaie patrouille zou worden. Hij verheugde zich erop om een paar tere zieltjes de verdoemenis in te helpen, maar dat zou vast teveel gevraagd zijn.. Toen Vix en Cersei opkeken die aan weerszijde van hem zaten keerde Marcus ook zijn hoofd opzij om dat nieuwkomer in zich op te nemen.

Door dat het zo duister was kon Marcus niet goed zien wie diegene was. Hij nam aan dat het een vrouw was aangezien ze duidelijk kleiner was dan zij. Dat en het overduidelijke geluid van hakken op steen die hij eerder nog niet had opgemerkt. Toen ze tenslotte bij hem stopte en het licht in stapte ontmoette zijn amberkleurige ogen haar en schoot er een vonk van herkenning door hem heen. Echter kon hij het gezicht niet plaatsen. “Dat valt nog te bezien” snoof hij. Patrouilles waren nooit leuk naar zijn mening. Nou ja, tenzij je iemand in elkaar mocht slaan of fataal mocht verwonden natuurlijk.  Hij keek haar schattend aan. “Mijn geheugen is een beetje roestig, popje, herinner mij eventjes hoe je ook weer heette, alsjeblieft?” voegde hij er nonchalant aan toe. Vix en Cersei keken allebei op naar het wezentje in de armen van het meisje. Vix raakte al gauw interesse kwijt, Cersei kon het natuurlijk niet laten en keek haar arrogant aan. In alle eerlijkheid, zo keek ze naar iedereen. Haar blik was chronisch arrogant op bepaalde dagen.

Marcus zijn ogen gleden over de dame voor hem heen terwijl hij mentaal elke vrouwennaam die hij zich herinneren kon bij haar gezicht probeerde te passen. Geen enkele scheen haar toe te behoren, tot dat ze het zelf al zei. Ah ja, Arianna. Hij had het gewisseld met Arianne. Tja, het leek veel op elkaar. Kort knikte hij toen ze zijn naam ook raadde. Hij duwde zich van de muur af waar tegen hij aan geleund had gestaan. "Nog voorkeuren waar te beginnen?" vroeg hij al was hij zelf al vooruit gelopen in de richting van de hoofdstraat, niet wachtend op een antwoord van haar. Hij wreef over zijn kin met zijn duim en nam daarna een haal van de sigaret die tussen zijn gewonde vingers rustte. Hij kon niet geloven dat hij zichzelf eerder verbrand had. Dat gebeurde alleen kneuzen die net de peuk oppakte. "Zeg, was de laatste keer dat wij elkaar ontmoet hebben jij niet nog een grunt?" viel hem plots in. Hij nam aan dat ze nu geen grunt meer was. In de tijd dat er verstreken was in de tussentijd was er één ding zeker, niemand bleef zo lang grunt.

Rook kringelde vanuit de sigaret die tussen zijn vingers rustte omhoog. Zijn twee pokémon waren een eindje vooruit gelopen en liepen niet langer aan weerszijde van hem. Dat gaf Arianna de gelegenheid om naast hem te komen lopen. Eventjes wierp hij een scherpe blik opzij en zei nors "Ja, zoiets ja" Als je het zo bekeek had ze het helemaal goed. Hij was inderdaad ook van rang verandert, enkel had hij het de verkeerde kant op gedaan. Niet ik, hen dacht hij giftig. Alles was een stuk gemakkelijker als je de schuld schoof op iemand anders. "Maar het duurt niet lang voor ik weer ben waar ik wezen moet" Zei hij bruusk al geloofde hij zelf daar helemaal niets van. Hij begon spijt te krijgen dat hij naar zoiets stoms gevraagd had enkel om een gesprek op gang te krijgen. Dus ging hij naar het volgende, overduidelijke element. "Mijn geheugen is heel roestig maar ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een witte Vulpix gezien heb" zei hij met een blik op de sneeuw vos in Arianna's armen. De memo van de alola pokémon was hem voorbij gegaan zoals zoveel dingen tegenwoordig. Hij had één enkele keer een shiny Vulpix gezien en wist dat die niet wit waren. Was dit een soort albino vorm?

Een alolan vulpix. Hij registreerde die woorden en herhaalde ze mentaal en verbaal. "Een Alolan Vulpix, eh?" Echode hij. Daar had hij dus nog nooit van gehoord. Hij dacht even een hint van trots te horen toen Arianna er bij voegde dat het een shiny was. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Dat klonk als een uitstekende, zeldzame vangst. Hij floot. "Indrukwekkend" zei hij onder de indruk en hij meende het. Ondertussen gingen zijn ogen over de straten toen ze langs een kruising kwamen. Niemand te bekennen, nog geen Murkrow. Tot dusver liep de patrouille op rolletjes en hij hoopte dat dit zo de hele nacht kon gaan. Dan hoefde hij tenminste niet zijn handen uit de mouwen te steken. Of, tja.. hand. "Enig idee waar ik zo'n sneeuw vos krijgen kan?" vroeg hij daarna. Als hij zijn handen daar op kon krijgen kon dat nog wel eens gunstig zijn voor zijn portemonnee. Die op dit moment als enkele inhoud een laag stof bezat. Hij vroeg zich dus ook af hoe Arianna aan de vos gekomen was.

De hemel boven hen was donkerder aan het worden, een teken dat het wellicht over een paar uur zou gaan sneeuwen. Zijn amber kleurige ogen volgde een vogel die langzaam door de lucht bewoog hoog boven hen. Echter keek hij weer opzij toen Arianna vertelde waar ze haar vandaan had. Hij had het idee dat een breeder vinden voor zo'n beestje nog knap lastig zou worden. Hier in Kalos, althans. En dat Alolah gebeuren.. daar had hij nog nooit van gehoord. Het lag vast en zeker ver uit de buurt van de Kalos regio.
Hij haalde zijn schouders op en schudde bevestigend zijn hoofd. "Dat heb je dan goed gezien, ik heb een hekel aan die fairy dingen" Dat vond hij dan weer een afknapper, dat het vosje ook fairy type was. Maar eigenlijk had hij het moeten voorzien vanwege haar bleek, roze kleur. "Het is ook niet voor mezelf, als ik mijn handen kan krijgen op een nestje van die beestjes kan de vangst nog wel eens belonend zijn" Hij zou zijn andere hand er voor over hebben om weer even veel geld te hebben als toen hij elite officier geweest was. Nou, nee dat ook weer niet.. maar hij had er in ieder geval wel veel voor over. "Als ik een breeder op kan sporen in Kalos-" hij zweeg abrupt. Het had geklonken alsof er ergens stemmen vandaan kwamen. Maar zodra hij stil was hoorde hij niets meer. Vix en Cersei hadden het beide ook gehoord want ze keken allebei naar rechts, een kleine zijstraat in. Hij bleef op de hoek staan en tuurde de verlaten weg in, opzoek naar beweging.

Marcus zijn ogen schoten over de straat en een frons trok over zijn voorhoofd. Toen zag hij hen. Drie gedaantes.. ze schoten net weg een steegje in. Vix en Cersei gromde en staarde naar de plek waar ze verdwenen waren. Marcus keek even opzij naar Arianna. Hij voelde er veel voor om dat ook maar te doen.. tenslotte had hij twee pokémon die hen in een mum van tijd opgespoord hadden mochten ze hen verliezen. En Arianna had ook een vosje.. die kon vast ook wel speuren. "Let's do it" Zei hij beslist en hij zette de achtervolging in. Met goed geluk waren het drie makkelijk te intimiderende types. Daar zouden ze nog wel eens wat lol aan kunnen beleven. Hij rende het steegje in waar ze in verdwenen waren en ving nog net een glimp op van een voet die de hoek om verdween. Zijn twee pokémon maakte opgewonden geluiden en leken meer dan gewillig om het drietal gewoon meteen te grijpen.

Het geklik van de hakken van zijn vrouwelijke partner hadden een soort onheilspellende invloed. Het leek bijna alsof de individuen aangespoord er door leken om zo hard mogelijk hun best te doen hen te ontlopen. Het hek waar ze over heen verdwenen bleek een moeiteloze horde voor Vix en Cersei die er allebei over heen sprongen en hen achterna gingen. Marcus kwam tot stilstand en keek haastig om zich heen, vloekend. Ze raakte ze in ieder geval niet kwijt met die twee, dat was een ding wat zeker was. Toen Arianna zich een weg baande en zich naar beneden liet vallen keek Marcus haar enkele seconde na. Al snel besloot hij dat hij het verdomde om achterop te raken en volgde hij, iet wat moeizaam echter, en kwam hij iet wat slordig neer op de grond. Zijn knieën gaven bijna uit onder hem maar hij krabbelde overeind en rende door. Er klonk een tumult en in de verte zag hij een grote steekvlam ontstaan. Hij kon nu al raden dat Cersei had geprobeerd eentje te roosteren. Hij haalde Arianna in en rende samen met haar door het doolhof van gangen. Tot hem wat opviel. "Eentje is weg" hijgde hij. Zijn nicotine longen waren niet meer getraind op zulke sprinten en hij begon buiten adem te raken. "Gaan we eerst hen achterna?" Wilde hij weten omdat het wel zo handig was om op één lijn te zitten voor ze elkaar kwijt raakte in de nacht.