Een onbewogen dag

Hero zat rustig op een bankje zijn favorietje Hero drankje te drinken. Eigenlijk is dit het begin van een heel normale dag. Een dag waarop er niks speciaals gebeuren gaat. Een dag waarop hijzelf de meest passieve man op de wereld ging zijn. En mocht iemand iets speciaals willen doen bij hem in de buurt zou hij het zelfs negeren, want hij is lekker van zijn Hero drankje aan het genieten. Een hele onbewogen dag zou je denken. Oh nee wacht dat kan helemaal niet. Hij had niet door dat het bankje waar hij op zat met beton en alles opgetild was geworden door een hijskraan en dat hij langzaam meegenomen werd naar een andere locatie. Oh wacht er ging toch nog iets speciaals gebeuren. "Hatsjie!" Hij moest even niezen. Hij nam zijn zakdoek uit de binnenzak van zijn jasje en veegde zijn neus af. Op dat moment werd het bankje weer ergens anders neergezet. "Wat is het lekker weer vandaag." Zei hij tevreden.



(Alleen Sara)

Hij nam het laatste slokje van zijn drinken en genoot verder van het weer. Van zijn verplaatsing had hij niks door gehad. Hij had eigenlijk ook nog even niet om zich heen gekeken, enkel omhoog naar de helder blauwe lucht. Hey maar dat was eigenlijk best wel raar, want er was regen voorspeld. En.. als er regen was voorspeld.. waarom koos hij er dan voor om lekker buiten te gaan zitten. Oh dear.. het ging weer zo'n soort dag worden. Dat gevoel werd versterk door de nette mevrouw met de Pokémon onder haar armen. Hij kreeg nu al de kriebels, hij was niet zo formeel. Zag er ook geen reden voor. Maar goed, laten we haar maar even niet op haar uiterlijk beoordelen. Dus hij knikte mee toen ze zich verontschuldigde. Echter stopte hij toen ze eenmaal over een schadevergoeding begon te praten. Hij begreep het niet zo goed. Waarom is het erg om een bankje te verplaatsen? Maar weetje, hij kon gewoon vragen wat er allemaal aan de hand was. Maar zelf vond hij het leuker om even mee te spelen, zo kon je namelijk ook achter een hoop informatie komen. Hij ging zo recht mogelijk zitten en zette een streng gezicht op. "U hebt op z'n minst nog de manieren om een schadevergoeding aan te bieden." Begon hij. "En die zal niet enkel voor mij zijn." Hij graaide in zijn schoudertas naar een portemonnee en hield die naar voren uit naar de dame. "Frederik van Hogenvliet, penningmeester van de Pokémon club in Vaniville Town. We zouden de alom bekende Professor Oak op bezoek hebben gehad, maar niemand kan hem nu ontvangen door mijn absentie. Wat heeft u daarop te zeggen?" Hij stond op en klopte zijn jasje af.

Ze had het over een bouwterrein. Toen pas viel het hem op. Hij was op een bouwterrein. Maar hij herinnerde zich niet dat het bankje op een bouwterrein had gestaan. "Natuurlijk wilde ik de professor niet hier ontvangen. En wat betreft je Gardevoir heeft dat geen zi.. uh." Hij kreeg een dikke knuffel. Was dat de schadevergoeding? Want eigenlijk wilde hij om een tosti ham kaas vragen. Hij was een man die weinig luxe nodig had. Hij had niet eens geld. Maar dat loste hij op een andere manier op. Nee, niet stelen. En toen.. voelde hij ineens iets prikken. Huh? Het was echt scherp! "Auw!" Had zij iets scherps ergens tussen haar kleren? Wist ze dat het er zat? Verbeelde hij het zich? Hij probeerde zich los te wurmen want dit deed gewoon zeer. "Waarom prik je me?" Vroeg hij boos. Hij moest natuurlijk wel een beetje in zijn rol blijven. Als hij niet aan het acteren was geweest zou hij hartstikke nieuwsgierig zijn geweest.

Hij legde meteen zijn hand op zijn buik. Dat deed echt zeer. Hij wreef een beetje met zijn hand tegen de pijn. Daarna ontstond er een tafereeltje die hem niet bekend voor kwam. Zelf had hij zoiets nog nooit gehad. Mix was niet actief genoeg om dat soort dingen te doen. En hij lette niet altijd goed genoeg op andere trainers om te zien of zij het wel meemaakten. Meestal deed hij kleine dutjes met zijn ogen open als anderen aan het praten waren, maar nu ging dat even niet door de pijn. Niet dat het zó erg was, maar het was ook niet comfortabel. Vervolgens werd hij weer aangesproken. Excuses.. again.. hey wacht, een rebel, daar hield hij wel van. Maar er gebeurde eigenlijk wel iets dat nog nooit eerder was gebeurd. Hero was sprakeloos. Gefeliciteerd mevrouw met de witte haren en de rode Pokémon. Hij wist niks te zeggen. En wat doet Hero als hij niks weet te zeggen? Nou dat ga ik je nu vertellen. Hij steekt zijn wijsvinger in zijn mond om die nat te maken en steekt hem vervolgens in de lucht om te meten van welke kant de wind komt. Zijn heftige wenkbrauwen zorgden voor een frons op zijn gezicht. "Windstil." En toen kwam de afleiding. Tijd voor Hero om weer eens in actie te springen. Zet je maar schrap mevrouw met het witte haar en de rode Pokémon. Avonturen met Hero kunnen nogal raar zijn. En af en toe heftig.

Zo makkelijk als dat hij anderen kon negeren door te gaan slapen met zijn ogen open, kon hij net zo gemakkelijk multitasken. Met zijn ogen bekeek hij de boel eens goed om zich heen, hij draaide zelfs pirouettjes. In de tussentijd haalde hij een map uit zijn tas die hij naar de Sara reikte. Dit was een map vol met officiële papieren, agendapunten en een lidmaatschappas van de Pokémonclub. Er zat zelfs een uitgebreide beschrijving van zijn functie bij. Maar dit waren natuurlijk allemaal vervalsingen. Maar wie zou dat nou opvallen? Tegenwoordig is fraude te gemakkelijk. Maar wie weet was deze mevrouw er wel extra goed in ofzo. Hij had nu toch belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Want het is windstil. Er viel hem niet zo veel op om zich heen, dus hij besloot zijn blik maar omhoog te werpen. Dat was niet slim, van het draaien was hij duizelig geworden en hij viel achterover op zijn rug. Maar hij leek daardoor niet uit zijn concentratie te worden gehaald. Hij moest er hard over nadenken. Totdat hij uiteindelijk vroeg: "Waarom.. hangt die Pidgey stil in de lucht?" Boven hen vloog er inderdaad een Pidgey in de lucht met open geklapte vleugels.. maar die kwam niet vooruit. Het bewoog verder ook niet.

Wat is hier aan de hand? Ja dat vroeg hij zich ook al af. Voorzichtig krabbelde hij overeind, hij was nog steeds een beetje duizelig. Hij keek de mevrouw eerst even strak aan. Ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze schrok niet. Ze was niet bang. Ze klampte zich niet vast aan hem. Ze was kalm. EN ze wilde weten wat er aan de hand was. Dat betekende voor hem, het perfecte recept om dit op te gaan lossen. Want weet je.. dit klopt niet. "Nou.." Begon hij ditmaal serieus tegen de dame te praten terwijl hij zijn papieren terugnam. "als de wereld om mij heen raar doet, dan is de beste manier om er achter te komen wat er aan de hand is, het te prikken met een stok." En uh.. hij liegt eigenlijk niet eens. Die truc heeft hem best al eens een paar keer geholpen. Hij wachtte even af op wat Sara zou zeggen. Maar eigenlijk was er maar één echte vraag, waar hij voor stond te popelen om het te vragen.

"Zou je me willen helpen dit te onderzoeken?" Vroeg hij uiteindelijk met een glimlach, vol kinderlijk enthousiasme.

Zei dat ze mee zou doen, als het maar niet gevaarlijk zou zijn. Hij vouwde zijn handen bij elkaar en keek haar aan met een kwajongensglimlach. "Ik beloof je dat het niet wel wel niet niet wel niet wel niet niet niet niet gevaarlijk gaat zijn." En daar was niks van gelogen. Daarna kreeg hij mee dat de dame haar Pokémon riep en vervolgens om zich heen keek. Hero keek mee, maar zelf zag hij het beest niet zo een twee drie. Zelfs niet vier vijf zes. Laat staan zeven acht negen. En al helemaal niet tien elf twaalf. Maar dit deed hem wel ergens aan denken. "Ik denk dat ik mijn eigen beste maatje er ook maar bij haal." Hij nam Mix z'n Pokéball erbij en liet hem tevoorschijn komen. Ze keer materialiseerde de Abra zich, op zijn buik liggend, op Hero zijn hoofd. Mix zwaaide rustig naar Sara. Hero had weer een nieuwe gevonden schijnbaar. "Wat is er deze keer aan de hand?" Stuurde Mix hem telepatisch. "Een Pidgey die onbeweeglijk in de lucht hangt en een scherpe knuffel." Stuurde Hero hem terug. "Oh dat zal niet lang duren dan." Was Mix z'n laatste reactie. Hero legde zijn armen over elkaar heen en keek naar Sara. Vind Braixen nou, hij was niet zo goed in geduldig wachten.