Black beatles

De jongen liet zijn oor los, waardoor hij meteen met zijn hand over zijn oor ging... aaauww... Dat was niet eerlijk. Hij keek naar de jongen en fronste even. Wat nu weer? "Ik denk dat het beter is als ik ga," klonk er van de ander af, waardoor hij even naar hem keek. Huh? Nu al? Hij knipperde verbaasd en liep wat naar hem toe om hem te huggen. "Maar... je bent er net..." murmelde hij even tegen de ander terwijl hij hem tegen zich aan hield. Geez... Hij kwam toch niet voor jan doedel langs of wel dan. Hij keek naar hem. "Je kan op z'n minst even naar binnen komen om iets te drinken.." sprak hij rustig tegen de jongen

Het duurde niet lang voordat de ander hem in een hug had genomen. Zijn blauwe ogen werden neutraal gericht op de blondie... Wat was er nou weer? Hij wilde gewoon gaann, er was blijkbaar toch geen plaats voor hem... Ofzoiets... Tja, als het toch zo was zeker idk... "Maar... je bent er net..." Uh... Hij knipperde even en kantelde zijn hoofd kalm... "Je kan op z'n minst even naar binnen komen om iets te drinken.." Hm? "Nee sorry..." zei hij rustig. "En ik maak het uit, onze relatie." zei hij. "Dus stop met me te huggen, nu, dankjewel..."

Wat hij nog niet wist, was dat de volgende woorden zijn hart zouden breken. Hij hugde hem niet terug, geen klap of iets... "Nee sorry..." klonk er van de ander af, waardoor hij even fronste. Wat was er mis? Hij snapte het echt niet. "En ik maak het uit, onze relatie." Boem. Dat kwam binnen. Hij hoorde de woorden daarna niet eens meer, het was alsof de tijd stil kwam te staan. Hij nam terug van de hug en keek naar de ander. "Wat bedoel je met 'ik maak het uit'?" sprak hij even, waarna hij zijn vuist balde. "Waarom?" sprak hij even tegen de ander.. verdomme...

Hij luisterde naar wat hij vroeg en keek naar hem... Hm...? "Wat bedoel je met 'ik maak het uit'?" Klonk er van Stefan af. "Nou dat we gaan vriendjes meer zijn, geen boyfriends en dat we dus geen lichamelijk contact, intiem, gaan hebben en afstand van elkaar gaan nemen," zei hij kalmpjes. "Waarom?" Hm? "Omdat ik dat wil, bye," zei hij waarna hij zich omdraaide en rustig weg wandelde. Niet eens omkijkende naar de ander. Hij was harteloos soms, emotieloos. Maar vanbinnen brak hij natuurlijk en wilde hij dit niet zeggen tegen de ander... maar het moest.

De ander leek niet te caren..? "Nou dat we gaan vriendjes meer zijn, geen boyfriends en dat we dus geen lichamelijk contact, intiem, gaan hebben en afstand van elkaar gaan nemen," klonk er kalm van de jongen af.. Dus... dat was het? Het maakte hem boos. Het maakte hem zo boos. Toen hij vroeg waarom, kreeg hij een typisch antwoord van de ander. "Omdat ik dat wil, bye," klonk er, waarna de ander zich omdraaide en rustig weg begon te lopen. Hij stond er maar, bevroren. Hij begon stappen naar voren te zetten en pakte zijn arm vast. "Dus dat is het?" sprak hij stug tegen de ander, waarna hij even zijn ogen sloot. "Onze hele relatie was niks dus?" sprak hij tegen de blauw-harige jongen. Hij voelde zich zo shit nu. Nu al. Net nadat het klaar was. Hij hield zichzelf zo tegen op dit moment.

Al snel hoorde hij voetstappen en had de ander zijn arm vast. Even keek de jongen op, wat was er? Was hij iets vergeten? Het leek er niet op... In ieder geval. "Dus dat is het?" Hij knikte even. "Dat is het, vandaag, negen februari 2017, het is gedaan met ons," zei hij kalmpjes terwijl hij even naar zijn arm keek. "Onze hele relatie was niks dus?" Hm? "jawel het heeft een paar jaar geduurd toch?" omg hij was zo droog. "Kan je me los laten? Ik ben van plan nog even naar m'n zus te gaan voor het avondeten," Heh. Arceus, dit was gewoon zijn manier van dealen met shit, dat moest de ander wel weten, right?

De ander knikte even. "Dat is het, vandaag, negen februari 2017, het is gedaan met ons," klonk er van de jongen terwijl hij naar zijn arm keek. "jawel het heeft een paar jaar geduurd toch?" Hij kon het niet laten om even te grommen, verdomme Ica. "Kan je me los laten? Ik ben van plan nog even naar m'n zus te gaan voor het avondeten," Hij keek strak naar hem. "Waarom maak je het uit?" sprak hij tegen de ander. "Geef me een reden. Hier en nu." sprak hij terwijl hij hem boos aan keek. Hij kon er niet tegen. Het was ook zomaar. Hij maakte het opeens uit, zonder enige reden aan te geven. Dit was gewoon gemeen, zo gemeen.

HIj liet hem niet los dus keek hij even op naar de ander. Wat was er toch? "Waarom maak je het uit?" Sigh, dat had hij toch al gezegd. "Geef me een reden. Hier en nu." Een reden. Hij draaide zich wat meer naar de ander en haalde diep adem. Zijn ogen stonden ijskoud, het was best eng als je hem niet zou kennen... Maar het was erger dan normaal... Sigh... "Gedraag je nu niet als een klein kind en laat me los," zei hij even rustig. "Ik hoef toch geen reden te geven? Als ik er genoeg mee heb, heb ik er genoeg mee. End of the story," klonk er kalm.

De ander draaide zich meer naar hem toe en haalde diep adem. Toen hij de ijskoude ogen zag van de ander, bleef hij hem strak aan kijken. "Gedraag je nu niet als een klein kind en laat me los," Hij was het kleine kind? Hij was niet degene die zonder enige reden het uit maakte met iemand waarmee ze al jaren hadden gedate. Het deed pijn. Het was net alsof iedere ademhaling pijn deed. "Ik hoef toch geen reden te geven? Als ik er genoeg mee heb, heb ik er genoeg mee. End of the story," Hij gromde even en keek hem strak aan. "Er is altijd een reden om het uit te maken." sprak hij tegen de ander. "Waarom maak je het uit?" sprak hij tegen de ander, terwijl hij hem strak aan bleef kijken. "Is het omdat je me niet kan accepteren zoals ik nu ben?" Het klonk boos en geïrriteerd, maar eigenlijk was het hopeloos. Al kon je het niet horen in zijn stem of het überhaupt aan hem zien.

De adner gromde, wat niet echt aardig was. Hij wilde hier geen ruzie van maken, dus het was tijd de ander zijn hart maar te verbrijzelen zeker. Geen idee of dat ie dat wel kon. Maar goed, zijn stem was sterker dan zijn lichaam. Het kon iets. "Er is altijd een reden om het uit te maken." Hm? "Waarom maak je het uit?" Waarom maakte hij het uit? Even denken. "Is het omdat je me niet kan accepteren zoals ik nu ben?" Hij zette een stap dichter. "Omdat ik genoeg van je heb Stefan, nu goed? Omdat ik je zat ben en wil dat je ophoepelt, nu," klonk er kalm en neutraal van het kereltje met een ijzige blik. Het deed pijn dat te zeggen... Het was niet waar, maar toch moest het.

De jongen zette een stap dichterbij hem, waarom was dit opeens zo? Hoe was dit opeens tot stand gekomen? Hij was juist blij om de ander weer te zien. Maar nee, het liep uit op... dit... En dat deed hem zoveel pijn. Was het omdat hij zo lang geen contact meer met hem had gezocht? Het speet hem zeer dat hij zo was, maar de ander had er nooit problemen mee gehad. En anders had hij het wel gezegd, toch? "Omdat ik genoeg van je heb Stefan, nu goed? Omdat ik je zat ben en wil dat je ophoepelt, nu," klonk er met ijzige woorden. Stefan trilde even, maar liet de ander los, zijn blik weg draaiende van de ander. "Okay dan.." sprak de ander met een lichte trilling in zijn stem. Niet van woede, maar omdat hij niet veel langer de kracht had om de pijn terug te houden. Wat eerst als boos eruit zag, was steeds meer afgezwakt. Steeds meer zakte de realiteit in van wat er zojuist was gebeurt. Het was klaar. De ander hield niet meer van hem, daar kwam het op neer. Had hij ooit echt voor Ica gejankt? Misschien een enkele keer, maar dat was niet hetzelfde als dat het nu was.

De adner liet hem los en nog voor de ander iets kon zeggen was hij al drie stappen verder, hij hoorde de woorden vaag en keek niet eens meer op maar liep met een rustige pas verder een kalme blik in zijn ogen. Sorry Stefan, het was beter voor hun beide. Hij knipperde even en tilde een hand op... huh? Zijn vingers raakte zijn kaak en nu pas voelde hij de eenzame traan die uit zijn rechteroog was geglipt en naar beneden was gerold. Wel meteen streek hij deze weg, samen met diens spoor die hij had achtergelaten... Om daarna de hoek om te lopen, om bij het bushokje te gaan wachten op de volgende bus... naar huis.

-topic uit