“Bro… Weet je dit zeker?” Oskar liep met lichtelijk gebogen rug achter zijn oudere broer aan, duidelijk bang. De oude kolenmijn zag er in zijn ogen namelijk niet veilig uit en hij kende de geruchten. Zijn broer geloofde niet in monsters, maar Oskar kon het niet negeren. Wat als het waar was? Pokémon waren in principe al monsters, dus het was heel goed mogelijk dat er een wezen in de mijnen verscholen was wat er niet thuis hoorde. De woorden van zijn bloedverwant konden hem niet geruststellen. “Waar ben je bang voor? Die geruchten zijn nooit bewezen. Als hier iets belangrijks te vinden is, dan wil ik dat vinden.”
Het was zijn werk wat hem hierheen had gestuurd omdat zij juist geruchten hadden gehoord dat er mogelijk fossielen te vinden waren. Zelfs als de fossielen zelf er niet lagen, dan was er mogelijk nog wel iets anders uit de oudheid te vinden wat ze dan weer konden gebruiken om fossielen tot leven te wekken. Een proces wat Oskar maar al te graag met eigen ogen zou willen zien gebeuren, maar hij mocht nooit achter de schermen kijken. Hij had de juiste opleiding en functie niet en hoewel het hem best had beledigd toen het hem was gezegd, was hij er ook veel te onhandig voor. Het verbaasde hem dat zijn broer hem mee had genomen naar de mijnen, maar dat was ook alleen maar omdat zijn Pokémon hem konden beschermen. Weinig mensen leken echt veel vertrouwen in de jongen te hebben. Als hij wat minder makkelijk was, had dat hem waarschijnlijk erg beledigd, maar Oskar was iemand die zich alleen de positieve dingen aan trok.
Tenzij hij zich in een negatieve situatie bevond, natuurlijk. En hoewel hij het in eerste instantie niet door had gehad, bevond hij zich daar nu in. Heel even had hij een glanzend stuk steen in de muur staan bewonderen, puur omdat hij een steenliefhebber was (het zat in de familie), maar dit had geresulteerd in het verliezen van zijn broer. Hoe het zo snel was gegaan was hem een raadsel, maar hij zag nu zelfs het licht van zijn zaklamp niet meer. In plaats van zich zorgen maken over het verdwalen van hemzelf, raakte hij in paniek omdat hij zijn taak zo niet kon volbrengen. “Oh nee! Straks raakt hij in de problemen,” piekerde hij hardop. Wat was het slimste om te doen in deze situatie? Hmm… Zijn Pokémon om hulp roepen? Peridot had een goede neus, die kon vast de oudere broer wel vinden. “Peri, kom me helpen!” zei hij, zijn stem zachtjes houdend in de angst dat het monster van de geruchten hem zou komen halen. De Furret verscheen met een fel wit licht en keek haar trainer nieuwsgierig aan. Haar oogjes moesten even wennen aan het donker, maar toen dat eenmaal gebeurd was leek ze klaar om er voor hem te zijn. Ze was over het algemeen wat rebels, maar op momenten als dit was ze er toch voor de jongen en dat waardeerde hij heel erg.
“Kan jij mijn broer voor me vinden? Hij is zonder me door gelopen.” Het klonk zo stom. Hij was net een kind in een supermarkt wat zijn moeder kwijt was, behalve dat hij dan eerder de moeder was die voor het kind moest gaan zorgen. Daarmee bedoelde hij natuurlijk hem vinden en zorgen dat hij niet aangevallen werd door het enge monster. Zou Peridot sterk genoeg zijn om het monster te kunnen verslaan? Er was maar één manier om daar achter te komen, maar eigenlijk wilde hij dat voorkomen. Het was het risico niet waard.
In het donker kon Oskar maar net zien dat Peridot van hem wegrende een gang in. Blijkbaar had ze een geurspoor gevonden wat op die van Oskar leek en probeerde ze nu te achterhalen wat de bron was. De zwartharige jongen volgde haar zo snel mogelijk, want hij mocht haar natuurlijk ook niet uit het zicht verliezen. Niet dat dat zou gebeuren, want om de zoveel meter stopte Peridot en draaide ze zich om, zodat ze kon zien hoe ver Oskar achter haar zat.
De gang leek geen einde aan te komen. Het kwam waarschijnlijk door zijn angst en zijn verminderde conditie, maar het voelde alsof ze al minstens een half uur op zoek waren zonder enig resultaat. De zoektocht stopte abrupt toen ze plotseling op een doodlopend einde stootten. Oskar legde zijn handen tegen de wand aan, alsof hij op zoek was naar een knop die een geheime deur opende, maar eigenlijk was hij gewoon steun aan het zoeken tegen de vermoeidheid. “Hoe kan dat nou? Je had het spoor gevonden toch?” Peridot haalde haar schoudertjes op. Ze begreep het ook niet. Teleurgesteld in zichzelf liet Oskar de muur los en begon hij in de tegenovergestelde richting te lopen. “Kom, we moeten snel zijn,” zei hij, zelfs al liet zijn tempo het er niet op lijken dat hij haast had. Peridot volgde hem deze keer door naast hem te lopen.
!!!!!!!!!!!
Het duister leek veel erger helemaal achter in de mijn dan voor in. Hoe had Oskar de doodlopende muur kunnen zien? Dat hij dat zag, maar de Pokémon die voor zijn voeten langs liep niet, kon eigenlijk alleen maar aan zijn onhandigheid liggen. Dat, en misschien het feit dat Peridot niet meer voor hem liep maar naast hem. Zij had immers de muur als eerste opgemerkt. De Pokémon, een ronde, harde verschijning, was Oskar zelf tegen het lijf gelopen. Hij had geluk dat het een groot ding was, anders was hij frontaal op zijn gezicht geland. Nu had hij enkel pijn aan zijn knie, waardoor hij deze in zijn handen nam en sprongen begon te maken om zijn evenwicht te houden. “Au! Sorry!” zei hij, er niet aan denkend dat hij stil wilde zijn.
Zijn verontschuldiging had weinig effect op de Pokémon. Deze keerde zijn hoofd in de richting van Oskar en zijn Furret, en hoewel het erg donker was wist de langharige Pokémon toch een soort kwade schittering in de ogen van het ding te ontdekken. Ze begon aan Oskar’s broek te trekken als teken dat ze weg moesten wezen, maar hij kreeg het niet mee door zijn zere knie. Hij zette zijn been weer op de grond neer en keek toen pas weer naar Peridot, maar voor hij kon vragen wat er was werd er een flink stuk steen haar kant op geworpen. De Furret kon het maar net ontwijken door achter de benen van de jongen te springen.
“Hey!” Nu klonk Oskar boos. Hij pikte het niet dat er zomaar iets naar zijn Pokémon werd geworpen. Het was ten eerste een ongeluk geweest, en ten tweede was hij de boosdoener en niet Peridot. “Pak iemand van je eigen lengte!” Peridot was veel langer dan de Pokémon, waarvan Oskar langzaam door begon te krijgen dat het een Graveler moest zijn. Hoe kon het ook anders? Een enorme steen met armen en benen… Sure, er waren meer steensoort Pokémon, maar geen die deze omvang hadden. Oskar wenste vurig dat één van zijn Pokémon voor wat licht kon zorgen zodat hij het zeker wist, maar hij had geen idee of ze dat konden. Geen van hen waren elektrische types…
Oskar moest leren om niet zo in gedachten verzonken te raken, want het kostte hem en Peridot nog eens zijn hoofd. Een tweede steen werd hun kant op geworpen, maar deze keer moest ook Oskar opzij springen. Hij greep hierbij Peridot vast, zodat hij zeker wist dat zij ook veilig was. “Peri, leid hem af met een Blizzard!” droeg Oskar op. Hij hield de Furret nog steeds in zijn armen, zelfs toen ze haar Blizzard aanval uitvoerde en een ijskoude windvlaag op Graveler af stuurde. Het raakte hem, maar ondanks het type voordeel deed het verbazingwekkend weinig schade. Oskar had hier echter geen oog voor. Hij wilde alleen maar aan de Pokémon ontkomen, dus rende hij terwijl de afleiding nog steeds in werking was met Peridot in zijn armen voorbij de levende steen. Zodra ze er voorbij waren, stopte Peridot met haar aanval en kon Oskar haar weer voor zich uit houden. De Furret rende echter liever zelf en dat liet ze merken door zich los te wurmen. Prima, dan kon hij zelf ook sneller lopen.
“Was dat het monster? Van de geruchten?” vroeg Oskar, zodra hij op adem was gekomen op een plek die hij als veilig had bestempeld. Het antwoord van zijn Furret kon hij niet begrijpen, maar ze klonk nogal van streek. Misschien zei ze hem dat hij beter moest opletten of dat het idioot was dat ze hier überhaupt waren als er een monster rondliep. Of ze bood haar excuses aan dat ze hen de verkeerde kant op had geleid. Nah, dat klonk niet als iets wat Peridot zou doen. “Rustig maar Peri, ik zal zorgen dat het niet nog eens gebeurt. Beloofd.” De geruststellende uitdrukking op zijn gezicht was helaas moeilijk te zien in het donker, maar misschien dat Peridot hem nog net kon opvangen. Wat haar reactie terug was kon Oskar helaas niet zien. “Zullen we nu mijn broer zoeken? Ga jij maar weer voorop, want anders gaat het straks alsnog mis.” Peridot was het hier mee eens en nam direct de leiding, maar ging wel wat rustiger dan zonet. Oskar wist niet of hij dit fijn vond of niet, want hij voelde zich nogal bedreigd door de Graveler en wilde niet weten wat zijn broer wel niet zou denken nadat Oskar hem zo lang alleen had gelaten. Hij zou een enorme preek over zich heen krijgen, dat wist hij nu al. Dat, of stilzwijgen en dat vond hij misschien nog veel erger.
Welke van de twee het zou worden zou Oskar voorlopig nog niet achter komen, want Peridot hield halt. “Wat is er, meisje?” vroeg hij, zich lichtelijk vooroverbuigend alsof hij haar antwoord zo beter zou kunnen verstaan. Een antwoord geven deed ze niet, maar ze leek enorm geconcentreerd en draaide zich zelfs om. Oskar raakte alleen maar meer verward. “Peri..?” Maar toen hoorde hij het ook. Het geluid alsof er iets hun kant op kwam. Het klonk eigenlijk verdacht veel als een rollende steen. Maar wat kon dat nou weer betekenen? Ook Oskar draaide zich nu om en kneep zijn ogen tot spleetjes, maar dit verbeterde zijn zicht vermogen absoluut niet. Hij moest het hebben van het geluid.
Plotseling wist hij het. Een rollende steen. Welke steen Pokémon kenden er allemaal Rollout? Geodude, Shuckle, maar ook Graveler. Peridot had dit sneller door dan haar trainer en ging al in de tegenaanval, Ze sprong op Graveler af met wat leek op een Slam aanval en het leek er op dat dit hem redelijk zou afremmen, maar Peridot kreeg er zelf veel meer schade van. Het was niet genoeg en ze werd omver gerold, waarop Oskar aan de kant moest springen voor hij ook geraakt werd. “Peri! Wat doe je?!” vroeg hij geschrokken. Shiftry. Ze hadden Graveler niet af kunnen schudden, en nu kwam hij hen ook nog eens aanvallen. Graveler keerde zijn baan om in een breder stukje en kwam opnieuw op Peridot af geracet, duidelijk met als doel om haar flink te verwonden. “Peri, spring opzij!” De Furret gehoorzaamde en sprong zo hoog ze kon. Gelukkig was ze een Furret en kon ze dat, want als ze een Roggenrola was geweest had ze nu een probleem. De sprong was genoeg om deze aanval te ontwijken, maar het zou nooit genoeg zijn om Graveler te stoppen. Rollout zou alleen maar sterker worden hoe langer Graveler rolde en gezien hij net al een flinke klap had uitgedeeld, kon het hoe langer hij rolde alleen maar meer mis gaan. “Raak hem met Sucker Punch?” stelde Oskar lichtelijk twijfelachtig voor, want hij wist dat een directe aanval er voor zou zorgen dat ook Peridot geraakt kon worden.
Peridot zag in dat dit misschien een slecht idee was en schudde rebels haar kop. Ze maakte enkele geluidjes die een uitleg moesten voorstellen en Oskar deed maar alsof hij het snapte, want hij vertrouwde er op dat ze wist wat ze deed. “Jij weet waarschijnlijk beter wat je doet dan ik, dus ga er voor,” zei hij. Deze goedkeuring was genoeg om Peridot zich om te laten draaien en een Blizzard te laten gebruiken op de grond. Oskar begreep het eerst niet, want het zou een super effectieve aanval zijn en het was zonde om deze dan op de grond te doen in plaats van de tegenstander, maar toen Graveler opnieuw aangerold kwam begreep hij het. Peridot had de grond zodanig bevroren dat Graveler zijn grip er niet makkelijk op zou kunnen houden.
“Sucker Punch!” herhaalde Oskar de zet die hij eerder had opgedragen, deze keer met veel meer zekerheid. Peridot haalde haar poot naar achteren en wachtte op het juiste moment om toe te slaan. Ze sloeg zo hard ze kon tegen de Graveler aan, welke inderdaad geen grip meer had door het ijs onder zijn lijf. Oskar voelde zich enorm geslaagd, zelfs al was het zijn plan niet geweest. “Goed zo Peri!” prees hij zijn Pokémon met zijn gebruikelijke scheve grijns. Wat hem betreft was het gevecht gewonnen, maar Graveler dacht er anders over. Hij greep Peridot namelijk vast met één van zijn handen en gooide nu met haar in plaats van met een steen. Geschrokken sprong Oskar op de plek af waar hij vermoedde dat Peridot zou landen, maar hij ving haar niet goed en belandde zo zelf ook op de grond. “Gaat ‘ie?” vroeg hij bezorgd. Tijd om te antwoorden had Peridot niet echt, want zij zag dat er alweer een volgende aanval hun kant op kwam en dat was deze keer een Smack Down. Peridot bevrijdde zich uit Oskar zijn greep en liet de jongen verdwaasd achter, terwijl zij een aanval uitvoerde die ze maar pas geleerd had en waarvan Oskar had gedacht dat ze die nog helemaal niet goed kon: Aqua Tail. Ze hulde haar staart in water en sloeg de steen die op hen af kwam stuk. Ze kreeg het niet voor elkaar om met de aanval ook Graveler te raken, wat eigenlijk best jammer was. Hij zag dit namelijk als kans om een Bulldoze aanval te doen en hard op de grond te schoppen. De hele mijn leek te trillen en even was Oskar bang dat het zou gaan instorten. Zijn angst zorgde er voor dat hij zelfs dacht te horen dat er verder achter in balken braken, waardoor hij geschrokken naar Peridot keek. “Wat als mijn broer daar achter is?” vroeg hij haar. Peridot wierp hem ook een bezorgde blik toe, maar was duidelijk meer bezig met zichzelf en haar wonden. Bulldoze had namelijk best veel effect op haar gehad, en ze steunde nu op haar voor én achter pootjes. Dit zou ze niet lang meer volhouden.
Het idee kwam in Oskar op om te onderhandelen met Graveler, maar hij begreep direct al dat dit een onmogelijke zaak zou zijn. Graveler was furieus en zou niet stoppen tot hij was uitgeschakeld. Peridot deed niet veel schade, maar iets anders dan terugvechten konden ze niet echt doen. Oskar kon Palladium wel inzetten, maar zijn level was een stuk lager en hij was bang dat hij de Clauncher alleen maar ernstig liet verwonden als hij dat deed. Er zat niet veel meer op dan Peridot te laten vechten en te hopen op een wonder. Voor dat wonder was hij helaas erg afhankelijk van Peridot, want de Furret was een stuk strategischer dan hij. Toch wachtte hij niet tot zij iets deed voor hij weer een bevel gaf. “Peri, gebruik Defense Curl snel, en doe dan nog een Blizzard op de vloer.” Het ijs van eerder was nog niet gesmolten, maar Oskar wilde dat er meer kwam te liggen. Graveler kon zich er duidelijk niet snel op verplaatsen, maar voor Peridot zou het voordelig kunnen zijn. Ze gehoorzaamde door eerst haar verdediging te verhogen en daarna de omgeving te bevriezen, terwijl Graveler ondertussen zijn volgende zet gekozen had. Het was opnieuw een Rock Throw, maar deze keer een stuk groter dan hiervoor.
Dit was precies waarom Oskar het ijs wilde hebben. Peridot gleed gemakkelijk van haar plaats af en wist zo de steen te vermijden. Helaas zorgde het wel voor een gat in het ijs, maar er was genoeg over om nog redelijk mobiel te blijven. Bovendien was dit hopelijk niet lang meer nodig. Ze moesten nu alleen wel in actie komen. “Aqua Tail!” Wetend dat Peridot deze aanval onder de knie had, kon Oskar het zonder zorgen bevelen. Peridot nam een aanloopje en liet zichzelf toen naar de Graveler toe glijden, haar staart hullend in water. Ze maakte al glijdend een soort handstand en was duidelijk van plan om haar staart op het hoofd van Graveler te slaan, maar deze wist opnieuw roet in het eten te gooien. Hij stak zijn hand uit en pakte zonder enige moeite Peridot vast, om haar vervolgens hard tegen de grond aan te slaan. Ze was niet zwaar genoeg om het ijs te breken, maar leed duidelijk wel pijn. Oskar voelde zich enorm schuldig. Waarom had hij niet gewoon uitgekeken? Dan had de Graveler hen nooit aangevallen.
Peridot had weer een plan, maar voor ze het kon uitvoeren moest ze vrij komen uit de greep van Graveler. Dat moest ze sowieso als ze het gevecht nog redelijk heelhuids uit wilde komen, want hij bereidde zijn volgende aanval al voor. Volgens Oskar een Magnitude, wat voor veel problemen kon veroorzaken als het een sterke zou worden. “Peri, Blizzard, snel!” Het verbaasde hem dat de Furret daar nog niet aan gedacht had. Ze wist zich op haar rug te draaien in zijn hand en vuurde toen de Blizzard zo af dat het over bijna zijn hele lijf terecht kwam. Het lukte haar zelfs om hem lichtelijk te bevriezen, wat hen meer tijd zou geven. Nice! “Noem je plan maar, Per,” zei Oskar enthousiast. Hij verwachtte een gebrabbelde uitleg, maar kreeg een actie. Nou ja, actie… Peridot rolde zich op en viel in slaap. Ze deed een Rest aanval. Dat was eigenlijk briljant, want nu Graveler deels bevroren was was ze ‘veilig’ en kon ze een dutje doen. Welke van de twee als eerste weer kon aanvallen was niet te voorspellen. In stilte moest Oskar toekijken hoe er kleine druppels water op Graveler vormden - een teken dat het ijs nu al smolt - en van hem af gleden, terwijl Peridot haar energie oplaadde in een diepe slaap.
Oskar maakte een nogal impulsieve beslissing. De spanning van het wachten werd hem te veel en in plaats van te blijven staan tot één van de twee weer in staat was om te vechten, greep hij Peridot vast in zijn handen en droeg hij haar bij Graveler weg. Eerst was het idee geweest om verder de mijnen in te rennen en te proberen zijn broer te vinden, maar hij bedacht zich al snel dat hij dan juist het gevaar naar hem toe zou lokken. De Graveler zat nu vast in het ijs, ja, maar wie weet hoe lang dat nog zo zou blijven en Oskar wilde niet blijven staan wachten om er achter te komen. Hij tilde Peridot in de richting waarvan hij het idee had dat het de uitgang zou zijn.
Peridot was zwaar. Dat wist Oskar al lang, maar nu hij lichtelijk in paniek was had hij er tien keer zo veel last van. Hij had sowieso al een beetje energie opgemaakt door eerder van Graveler te vluchten, dus kostte het alleen maar meer moeite om verder te rennen. Hij kon net een lichtpuntje zien heel ver voor zich toen hij Peridot in zijn armen voelde ontwaken. “Peri!” begroette hij haar meteen, tussen het zware ademhalen door. “Goed uitgerust?” Peridot nam goed de tijd om door te hebben wat er gebeurde en wrong zich toen los uit de greep van de zwartharige jongen. Ze ging voor hem staan, waardoor hij niet meer verder kon lopen. “Peri, wat doe je? Ik heb een plan!” Peridot keek hem sceptisch aan. Ze had natuurlijk gedacht dat hij vluchtte, maar eigenlijk wilde hij het gevecht gewoon in open lucht vervolgen. Toen de Furret haar kop schudde, echter, besefte hij dat de steen Pokémon misschien niet vrijwillig zijn grot wilde verlaten. In de verte kon hij het rollende geluid van de Graveler alweer horen en het baarde hem zorgen, want eigenlijk waren ze helemaal niks opgeschoten. Oskar zuchtte. “Oké. We doen het op jouw manier.” Hij gaf in, omdat hij wist dat Peridot de betere strateeg was. Wat voor hem al heel veel waard was, was dat hij op zijn minst al een heel stuk bij zijn broer vandaan was – hopelijk. Ze waren relatief veilig op dit stuk.
Oskar keerde zich om en Peridot nam weer plaats voor hem. Dat ze was uitgerust was te zien, want ze stond weer stevig op alleen haar achterpoten. Rest was echt een fantastische aanval. “Hij zal flink veel vaart hebben, dus we kunnen hem niet tegenhouden met een simpele aanval. We moeten slim zijn,” dacht Oskar hardop. Zijn blik ging rond, maar veel zag hij niet. Steen en houten balken die de boel in elkaar hielden. Alhoewel het er op leek dat één van de balken best wel los zat… “Peri,” trok Oskar de aandacht van zijn Pokémon, “denk je dat het veilig is om die balk naar beneden te halen en kruislings over het pad te leggen?” Als een barricade waar de Graveler niet doorheen zou kunnen rammen. Peridot keek er even naar en besloot toen dat het kon. Met een Scratch en vervolgens nog een Slam op de zwakke plek die ze had gemaakt, wist ze de balk volledig te laten breken. De angst dat de boel zou instorten bracht een rilling over Oskar zijn rug, maar het leek goed te gaan. Peridot legde de balken neer met de hulp van haar trainer en voegde vervolgens nog een extra element aan het bouwwerk toe. Met haar Blizzard aanval bevroor ze het, zodat het extra hard zou zijn en hopelijk de Graveler tot stilstand zou brengen. Het geluid wat eerst nog ver weg had geklonken kwam opeens een stuk sneller dichterbij en de twee wisten dat dat hun teken was om zich te verschuilen en zich klaar te maken voor de strijd.
Oskar zag Graveler pas toen hij op het punt stond om impact te maken op de balken, en dat verliep precies zoals de jongen niet had gehoopt. Met een harde dreun en het geluid van brekend ijs en hout verpulverde hij het bouwwerk en schoten er splinters alle kanten op. De klap had gelukkig wel zijn vaart verminderd en ook hoofdpijn bij Graveler bezorgd, want hij zag er een beetje duizelig uit – voor zo ver Oskar dat kon zien, natuurlijk. Hij sprong tevoorschijn en riep zo snel hij kon een bevel aan zijn pluizige kameraad. “Aqua Tail!” Hij had het besluit genomen om voor de super effectieve aanvallen te gaan omdat hij wel gezien had dat deze Graveler enorm sterk was. Zelfs deze aanvallen konden hem niet klein krijgen. Peridot hulde haar staart in water en maakte een salto, waarmee ze een redelijke klap uit wist te delen. Ze wist ook met een Quick Attack die Oskar niet had opgedragen nog net uit de klauw van Graveler te blijven.
Dat bracht Oskar op een idee. Waarom zou hij geen aanvallen combineren? Quick Attack was niet sterk tegen de steen Pokémon, maar het kon wel de Aqua Tail en misschien zelfs een andere aanval interessanter maken. Hij dacht er niet te lang over na want dan zouden er problemen komen en riep zonder zijn plan uit te leggen het bevel naar Peridot. “Quick Attack en Aqua Tail!” Dat ze dit misschien niet begreep kwam niet in hem op en dat bleek ook niet nodig te zijn. Ze maakte vaart met Quick Attack en hulde ondertussen haar staart in water voor een volgende Aqua Tail, maar kreeg onderweg nog wel een steen naar haar kop geslingerd die ze niet kon ontwijken. Het sloeg haar een stuk naar achteren en het water verdween spontaan van haar staart. De bezorgdheid keerde terug in Oskar, maar ze konden nu niet opgeven. “Probeer het nog eens!” beval hij. Peridot leek dit al van plan te zijn, maar koos deze keer een andere route. Ze was snel en behendig genoeg om een stuk tegen de muur aan te lopen en gebruikte dit om de volgende Rock Throw te ontwijken. Met haar hogere snelheid maakte ze een salto, wat eindigde in een soort Sonic draai maar dan omhuld met water. De bal van water spatte uiteen op Graveler en eindelijk kreeg Oskar het idee dat er grote schade was aangebracht. Hij wilde nog één aanval raken, anders zou Peridot het niet veel langer meer volhouden.
De Furret zag een mogelijkheid. Nu Graveler nat was, klonk het niet als een slecht plan om hem opnieuw te bevriezen. Nat en koud was namelijk nog erger dan alleen nat of alleen koud. Ze blies een klein koud wolkje uit als hint naar Oskar, maar deze had het niet door. Hij was gefocust op Graveler en hoopte dat hij geen aanval zou doen nu, of dat hij het zag en een tegenaanval kon verzinnen.
Oskar had wel gelijk gehad, want Graveler stompte weer hard op de grond met zijn voet in een Bulldoze aanval en dit zorgde toch wel voor erg veel vuil wat van het plafond naar beneden kwam dwarrelen. Behalve dat Peridot een paar keer hoestte omdat de lucht zo stoffig werd, belandde ze ook weer op vier pootjes door de kracht van de aanval. Ze wachtte niet meer op Oskar’s goedkeuring en vuurde gewoon haar Blizzard af, waardoor het gewenste effect bereikt werd. “Goed idee van je, Peri!” prees Oskar de zet. Dit was waarom zij de betere strateeg was. “Weet je wat? Ik ga hem vangen,” dacht de jongen vervolgens hardop, waarna hij met moeite naar een lege Pokéball zocht. Het was hier veel te donker voor. Hij pakte zelfs eerst de bal van Palladium en gooide deze, waardoor nu ook de Clauncher in de grot rondliep. “Sorry Pal! Dat was niet de bedoeling,” verontschuldigde Oskar zich terwijl hij verder zocht. Hij wist een lege bal te vinden en hield deze triomfantelijk omhoog, maar veel tijd om zijn vondst te vieren had hij niet. Graveler begon namelijk gevaarlijk op te lichten en meteen wist Oskar dat het Self Destruct was. Als Graveler ontplofte, dan zou de mijn straks nog echt instorten.
Ietwat onhandig omdat hij toch wel schrok van deze move gooide Oskar de lege Pokéball op de Pokémon. Even was hij bang dat hij gemist had, maar de Graveler verdween in een rode straal in de bal en schudde heen en weer op de grond, alsof de Pokéball zelf op het punt van ontploffen stond. Oskar greep met zijn handen naar zijn wangen in spanning.
