Spirit

Dus dit was Shalour City? Prachtig klein dorpje... Wel donker. Hij keek achter zich in totale bewondering van de Tower of Mastery. Het was een practig monument dat op deze tijd van de dag letterlijk Shalour City overschaduwde. Het was rustig in het stadje. Meeste mensen ging rond deze tijd naar het strand verderop zodat ze niet de hele tijd in de schaduw zaten. Raichu liep naast hem in gedachten verzonken. Hijzelf wist ook niet echt wat hij hier aan het doen was. Het leek hem wel leuk om hier te komen aangezien hij hier nooit geweest was. Maarja als iedereen naar het strand was had het niet echt veel zin om door de verlaten straten te lopen. Hij liep richting het strand en merkte op dat er enorm veel mensen op roschaatsen rond reden. Eenmaal bij het strand besloot Jace op de kade rond te lopen. Al die kleine kraampjes en winkeltjes waren bruisend met leven, want het was enorm druk op de kade die nu net buiten de schadow viel. Raichu liep blij door de zon en bleef plotseling stil staan. Jace keek de kleine pokémon en vroeg zich af wat er was toen hij zag waar Raichu naar keek. Het was een cördinator die met zijn pokémon een voorstelling gaf en hij zag de glans van bewondering in Raichu's ogen en voelde een enorm verdriet van binnen. Raichu zou nooit dat meer kunnen ervaren zolang hij bij hem was. Raichu bleek dit ook door te hebben en keek droevig naar beneden. Jace keerde hem terug en begon na te denken. Hij bleef maar nadenken en nadenken tot hij ineens doorhad dat hij in het zand lag starend naar de wolken en de top van de toren. Hij ging overeind zitten en keek serious toen hij de Raichu uit zijn pokébal riep. Raichu keek nog steeds een beetje droevig en keek een beetje nerveus toen hij de seriouze blik van Jace zag. Jace glimlachte een beetje nerveus toen hij vroeg: “Zou je weer willen optreden met een cördinator?” Raichu keek geschockeerd toen Jace dit aan hem vroeg, maar kon niet anders dan toestemmend naar Jace te kijken met een traantje in zijn ogen. Jace kon er niet zo goed tegen en moest ook een beetje tranen toen hij dit moest mededelen. Hij veegde zijn traan weg en zei: “Ik zal je weer de wondertrade op doen en zorgen dat je bij een aardige cördinator terecht komt.” Raichu begon blij en droevig tegelijkertijd te snotteren en sprong Jace om de hals. Jace glimlachte een beetje droevig en keerde hem terug in zijn pokébal. Hij stond op en veegde een traan van zijn wang... Hoe lang was dat er al? Hij liepweer de kade op. Hij zocht de pokémon center en dit keer zou hij niet verdwalen, want hij zou er voor zorgen dat Raichu weer zo snel mogelijk blij zou worden. Al snel kwam hij een bordje tegen dat las: Pokémon Center. Hij moest hier afslaan. Hij liep de straat door en al snel kwam hij aan bij de pokémon center. Hij liep rustig naar binnen en vroeg een wonder trade formulier aan bij de balie en begon het in te vullen. Hij voegde bij het deeltje extra informatie: “Vind alstublieft een goed thuis voor deze lieve Raichu. Hij zoekt een cördinator die hem de wereld kan laten zien en met hem zal optreden.” Hij liep op de wonder trade machine af en schoof het formulier in de machiene. De mahine starte langzaam op en begon te piepen. Hij twijfelde toen de machine aangaf dat hij de pokébal op de machine moest plaatsen, maar gaf toe toen hij moest denken over hoe blij Raichu zou zijn bij een cördinator. Hij plaatste de pokébal op de machine en de pokébal verdween in een flits van wit licht. Hij keek droevig naar de machine en voelde dat Raichu bij een betere plek terecht zou komen. Hij liep rustig de pokémon center uit en stak een cigaret op. Hij had het juiste gedaan. Nu begon hij zich af te vragen wat hij terug zou krijgen voor de Raichu. Hij begon weer richting de kade te lopen toen hij bij de rand van de enorme schaduw kwam. Hij stapte het licht in en voelde eindelijk de warmte die hij vandaag zo gemist had. Een nieuwe bladzijde in zijn verhaal van de nieuwe pokémon master. Zelfverzekerd liep hij de kade op toen hij plotseling weer de cördinator zag die Raichu weer in liet zien dat dit niet zijn pad was en moest meteen denken aan een andere cördinator die hij kende, Vivienne... Plotseling had hij weer dat vreemde gevoel in zijn borstkas. Waarom moest hij steeds aan haar denken? Wat was ermis met hem? Hij liep hier verliefd rond als een klein jongetje die een mooi meisje tegen was gekomen. Hij voelde vlinders in zijn buik en begon zijn buik te wrijven toen hij plotseling weer aandacht schonk aan zijn arm in het gibs. Hij had het nog niet laten nakijken sinds hij het had gekregen. Hij liep toevallig net langs een soort strandwacht toren en vroeg waar de dichtsbij zijnde doctor post was. De man die hij toesprak in een strandwacht uniform zei: “Ik ben doctor. Zal ik dat gibs eens even inspecteren?” Jace keek verrast op en zei met een blije stem: “Dat zou fantastisch zijn.” De man keek even naar het gibs en tikte Jace op zijn arm en zei rustig: “Je had dit gibs al een paar dagen geleden af kunnen doen.” Jace keek naar zijn gibs enorm kwaad op zichzelf. Toen de doctor een gibs schaar pakte en het gibs er af knipte. Jace voelde eindelijk de vrijheid en rook zijn ongewassen am en de doctor liet het hem meteen afspoelen bij de kraan daar. Jace keek de man aan en vroeg met een glimlach: “Dus wat ben ik je verschuldigd?” De doctor dacht eventjes na en zei met een lach: “Eén pokémon gevecht.” Jace glimlachte en keek toen verbaasd op toen het tot hem door drong. Hij greep naar zijn riem en zei: “Dat is prima, maar moet je niet opletten?” De man keek hem lachend aan en zei: “Nah. Ik heb nu pauze en het is een van de saaiste dagen van het jaar.” Ze liepen kalm naar buiten en namen ieder plek op een zand gevechtsveld dat er op het strand was. Blijkbaar kwamen hier vaker mensen trainer. Wat ook bleek was dat de strandwachters ook vaak trainden op het veld en de mensen om het veld heen begonnen interesse te tonen in wat er zou plaats vinden. De strandwachter wierp een pokébal op en grinde toen hij zei: “Tijd om te stralen Wingull!” Jace keek naar de pokémon en zijn pokédex begon te piepen. Hij haalde het tevoorschijn en het piepte met een robotische stem: “Wingull the seagull pokémon. Wingull rides updrafts rising from the sea by extending its long and narrow wings to glide. This Pokémon's long beak is useful for catching prey.” Hij keek op van zijn pokédex en dacht: Alweer een vliegende pokémon... Ik heb geen vliegende pokémon dit wordt weer eens lastig. Hij wierp een pokébal op en zei: “Oké Abyss jij bent aan zet.” De Absol kwam kalm en zelfverzekerd uit de rode gloeg tevoorschijn en keek de Wingull vechtlustig aan. Jace grinde en zei: “Abyss gebruik Double Team!” Voordat de strandwachter kon reageren rende de Absol op Wingull af en vervaagde in een massa identieke klones. De Wingull was nu omsingeld door wat leek op een enorme groep Absols en de strandwachter zei heel kalm: “Wingull omhoog.” De Wingull vloog op uit de menigte van gekloondeAbsols en bleef hoog boven de menigte hangen. Jace grinde en zei: “Gebruik Taunt om die Wingull uit te lokken.” De menigte Absols begon gekke bekken en rare gezichten te trekken. De Wingull was blijkbaar zeer trots en begon meteen aan een duikvlucht. De strandwachter zei nog: “Niet doen dat is wat hij wilt!” Maar het was al te laat. De Wingull vloog te dicht van de grond en gebruikte Wing Attack om de dichtsbijzeinde Absol die uit elkaar spatte in een klein rookwolkje en de menigte viel meteen aan en overrompelde de arme Wingull met een barage van Bite aanvallen. Jace grinde toen de Wingull eindelijk aan de sterke zwart gloeiende kaken ontkwam en weer omhoog vloog, maar de Wingull kon niet meer recht vliegen want Abyss had hem op z'n vleugel gebeten. De strandwachter keek gespannen toe en zei: “Gebruik Mist en zodra er een dikke mist hangt gebruik blind je Water Gun om ons van die klones af te helpen. Jace keek rustig toe hoe de Wingull een dikke mistwolk creëerde en er toen Water Gun opgebruikte. Op dat exacte moment zei Jace met een grin op zijn gezicht: “Gebruik nu Razor Wind om die water gun op te vangen en de mist mee te nemen!” Het publiek leek onder de indruk van deze plotselinge verandering. Abyss begon met d'r klones rond te rennen in een grote cirkel en er ontstond een cycloon die de mist mee greep en de Water Gun absorbeerde. De strandwachter keek nerveus en zei: “Wingull wat je ook doet val haar niet aan want de cycloon gaat je water-type aanvallen gewoon meesleuren en dadelijk op ons terugkaatsen.” De Wingull knikte dat hij het begreep tot zijn blik op Abyss viel die een gekke bek trok. De Wingull begon haar aan te vallen met Water Gun, maar Absol kon het makkelijk ontwijken, want de Wingull moest van ver af aanvallen sinds hij anders meegesleurd zou worden in de cycloon en de Water Gun aanvallen die compleet misten werden meegesleurd in de nu water tornado en Jace grinde toe hij zei: “Gebruik nu je Razor Wind op de Wingull, maar je weet wat je moet doen.” Abyss rende op de Wingull af met de tornado om haar heen gewikkeld als een harnas. De strandwachter zei: “Wingul ontwijken wat je ook doet ontwijken!” De Wingull wilde wel ontwijken, maar stormde op de Absol af met een Wing Attack. De twee pokémon clashden midden in de lucht. De Wingull werd van alle kanten aangevallen door de medogeloze cycloon en Abyss werd volop geraakt door de Wing Attack in d'r borstkas. Ze vielen beide neer in het zand. Abyss snakte naar adem, maar de Wingull was er veel erger aan toe. Abyss was de eerste om op te staan. Het werd al snel duidelijk voor beide trainers dat er eenorm niveau verschil tussen de pokémon was. Jace knikte tevreden en zei: “Gebruik Slash.” Abyss d'r sterk wit gloeiende mes kwam neer als een laatste hamerslag op een huis. Het was voorbij. De starndwachter zuchte en keerde zijn Wingull terug. Hij keek op van zijn pokébal en zei met een blije toon in zijn stem: “Goed gevochten kerel. Voortaan wat voorzichtiger zijn met je arm oké?” Jace bedankte hem nogmaals en nam afscheid. Hij vond het wel fijn dat er iemand was geweest die hem van het denken over Raichu had gezet met een gevecht. Hij liep weer rustig over de kade denkend aan van alles en nogwat toen zijn gedachten zich weer richten op dat meisje waamee hij zo'n vreemd maar schattig moment gedeeld had, Vivienne. Hij kon het echt niet hebben dat zij hem zou afleiden tijdens zijn tocht al deed de herinnering aan haar hem blozen. Wat was hij toen nerveus geweest en... Een ongelofelijke sukkel. Hij had haar nooit mogen laten gaan al wist hij niet zeker of hij het lef had om haar de volgende keer niet zomaar te laten gaan. Hij was echt sneu zo blozend over de kade aan het wandelen. Wat een cliché. Hij moestgrinnen om zijn gedachtengang toen hij ineens zijn pokédex hoorde piepen. Hij keek naar de pokédex die las: Uw nieuwe pokémon is afgeleverd en is klaar om opgehaald te worden bij uw dichtsbijzeinde pokémon center met een wonder trade machine. P.S. Uw Raichu is goed terecht gekomen. Hij had er door het gevecht niet eens bij stil gestaan dat er inderdaad een nieuw teamlid zich bij hem zou voegen, maar die laatste zin deed het hem. Hij was enorm blij dat Raichu goed terecht gekomen was. Nu moest hij de pokémon center weer terug zien te vinden. Hij wist van zichzelf dat hij niet de beste was als het om op tijd ergens zijn ging en vooral niet bij het terecht komen van dat ergens. Hij liep rond voor een tijdje en de immense schaduw was al lang over het stadje getrokken en de zon was nu juist alweer bezig met de schaduw de andere kant op te werpen. Nu dat hij er op lette er waren inderdaad minder mensen op het strand dan voorheen. Hij probeerde weer dat bordje te vinden van het pokémon center. Hij bleef maar een beetje rond lopen tot hij uiteindelijk het bordje vond. Op weg naar de pokémon center begon hij na te denken over wat zijn team nog nodig had om nog sterker te worden. Misschien nog een pokémon die een tank positie kon vullen. Hij liep de pokémon center binnen en keek naar de machine. Er waren mensen aan het wachten in een rij bij de machine, misschien goed ook dan kon hij nog eventjes door fantaseren over de enorme mogelijkheden van pokémon die zodadelijk bij z'n team konden horen. Na een tijdje was hij aan de beurt. Hij stond te popelen en tikte zijn info in. Binnen enkele seconden werd het platform op de machine verlicht met een fel wit licht en er kwam een pokébal tevoorschijn uit het licht. Jace raapte het op en inspecteerde de pokébal. Het was versierd met stikkers. Wat vreemd, maar misschien zat er wel wat achter. Als iemand dat gebruikt om zijn pokébals uit elkaar te houden kan dat werken. Hij hield zijn pokébal altijd in de gaten en hield het bij, want hij moest het niet hebben dat hij de foute pokémon uit roept tijdens een gevecht. Hij liep tevreden naar buiten terwijl hij de stikkers van de pokébal plukte. Toen plotseling een pokémon uit zijn nieuwe pokébal tevoorschijn kwam en hem arrogant aan keek. Zijn pokédex ging weer eens tekeer. Jace scande de pokémon en de pokédex zei met z'n robotische stem: “Tyrogue the Scuffle pokémon. To brush up on its fighting skills, it will challenge anyone. It has a very strong competitive spirit.” Een vechtersbaasje dus. Hij keek naar de stikker in zijn hand die las: Danger. “Dus je bent een echt vechtersbaasje hé?” Jace grinde en zei: “Oké... Laat maar eens zien.” De Tyrogue balde zijn vuisten en Jace zei lachend: “Niet hier gekke. Volg mij.” Jace liep rustig naar de Tyrogue en liep vastberaden langs hem toen hij hem een kloptje op zijn hoofd gaf. De Tyrogue keek verrasd op en volgde wat voor hem een onbekende was met nog meer zelfvertrouwen dan hemzelf. De twee liepen vastberaden naar de dichtsbijzijnde gym. Niet een pokémon gym waar je voor een badge vocht, maar een vecht dojo waar vaak trainers met hun pokémon trainen. Ze kwamen voor een oud uitziende dojo die leek op een oude dojo uit Hoenn. Hij en de nieuwschierige Tyrogue liepen naar binnen en ze werden verwelkomd door een oude man met een grote witte baard tot zijn slippers. Jace sprak hem aan en zei met een glimlach: “Zouden ik en mijn Tyrogue een arena kunnen huren?” De man deed een stap opzij en wees naar de lege arena ruimte toen hij zei: “Ga je gang maar jongen.” De arena ruimte was practig. Het had een hoog plafond en grote kuilen. Een tweetal om precies te zijn. Jace liep naar de dichtsbijzijnde kuil en keek naar beneden. De kuil was maar een halve meter diep. Er was een trappetje dat van beide kanten naar de kuil leidde. De kuil was een gevechtsveld zoals in de pokémon battle gyms. Hij keerde om naar Tyrogue en zei: “Je wilde jezelf bewijzen?” De Tyrogue snoof arrogant en sprong het veld op. Jace liep rustig naar de trap en glimlachte uitdagend naar de Tyrogue. Tyrogue ging klaar staan aan zijn kant van het veld en balde opnieuw zijn vuisten. Jace grinde en wierp een pokébal op. Odin kwam uit de rode gloed tevoorschijn. De elder tree pokémon torende hoog boven de Tyrogue. Tyrogue keek Odin vastberaden aan en Odin keek hem blij aan. Hij vond het kleinevechtersbaasje wel schattig. Hij was zo vastberaden tegenover een veel sterkere tegenstander. Odin keek om naar Jace met een vragende blik en Jace zei kalm: “Ik ga niets zeggen behalve dat je niet rustig hoeft te doen zoal bij Raichu.” De Trevenant knikte en keek uitdagend naar de kleine Tyrogue. De Tyrogue opende het gevecht met een Tackle. Hij stormde op de Trevenant af en smeet zichzelf tegen de Trevenant, maar tot zijn verbazing zakte hij door de grote boom heen. Trevenant greep hem beet en smeet hem tegen de rand van het veld. Tyrogue kroop weer overeind en rende weer op Odin af toen Jace hem toesprak: “Dat gaat niet helpen. Odin is een ghost-type dus het maakt niet echt uit wat je doet je kunt niet winnen.” Hij keerde Trevenant terug en de Tyrogue keek Jace aan met enorme woede. Een blik van haat schoot naar de trainer die zijn tegenstander weg had gehaald. Wie zegt dat hij niet had kunnen doorvechten en winnen? Jace keek hem kalm aan en wierp nog een pokébal op en zei: “Abyss aan jou de eer. Het is handiger als de Tyrogue zelf mee kan maken op welk niveau we zitten.Tegen Odin kan hij weinig dus moet jij het maar doen.” Abyss kwam arrogant uit de rode gloed en viel meteen aan met een Quick Attack. Tyrogue die te bezig was met Jace boos aankijken werd geraakt met de Quick Attack en vloog tegen de rand van de arena. Hij kroop woedend op en gebruikte een Fake Out op Abyss die het simpelweg toe liet. Ze werd geslagen met de aanval en nam de schok op, maar het deed haar weinig. Tyrogue was vol zelfvertrouwen en gebruikte daarna een Tackle. Hij zette zijn gewicht er achter, maar Abyss gaf geen centimeter. Tyrogue keek een beetje meer wanhopig op naar de Absol en Jace die hem kill aankeek toen de Absol hem in zijn schouder raakte met een Slash. Hij viel voorover hurkend op één knie. Hij keek moedeloos en verslagen omhoog. Jace stond daar voor hem. Hij had Abyss terug gekeerd en keek de Tyrogue strak aan. Tyrogue keek hem wanhopig aan en Jace keek hem alsnog kill an toen hij plotseling de stilte doorbrook door te zeggen: “Je bent nog jong. Ik zie in je ogen dat je gefrustreerd bent en waarscheinlijk kwaad op mij, maar dat moet je opzij zien te zetten. Ik ben hier om samen met jou te streven naar het beste. Vertrouw in mij en ik zal je sterker maken dan die pokémon waartegen je zojuist verloren hebt. Hij rijkte een hand uit naar zijn nieuwe teamlid, maar de Tyrogue stond op en sloeg de hand weg en sprinte langs hem. Hij rende naar de achterdeur van de arena zaal die uitkwam op een trainings tuin met trainings apparaten en gewichten. Hij rende de tuin op en smeet de deur achter zich dicht. Jace zuchte en keek verontschuldigend naar de oude man die dat allemaal had zien gebeuren, maar de man schudde zijn hoofd en zei met een kalme en wijze stem: “Je hoeft je niet bij mij te verontschuldigen hoor jongen. Wat je deed was het juiste om te doen. Laat hem afkoelen hij draait wel bij.” Jace glimlachte een beetje onzeker naar de oude man en zei: “Ik hoop het.” De man hintte met zijn hoofd dat Jace hem moest volgen en Jace volgde rustig. De man bracht hem naar een kamer met een bankje dat uitkek op de tuin en ging zitten. Jace keek de man vragend aan en hij gebaarde hem dat Jace moest zitten. Jace knikte en ging zitten. Hij vroeg na een tijdje naar de ijverige Tyrogue te kijken: “Wat is uw naam eigenlijk meneer?” De man glimlachte en zei: “Richard, maar dit gaat niet om mij maar om hem daar in de tuin. Kijk gewoon geduldig naar wat er gebeuren gaat.” Jace en Richard keken naar de solitair trainende Tyrogue voor uren tot de lucht een oranje gele gloed was. De Tyrogue leekuitgeput, maar nog steeds gefrustreerd. Jace wilde opstaan, maar Richard hield hem tegen tot ze de Tyrogue op zijn kniën zagen zakken en schreeuwen naar de hemel. Richard knikte en liet Jace los. Jace liep kalm op de Tyrogue af die hem aankeek met tranen in zijn ogen. Jace hield zijn armen verwelkomend open en zei met een zachte stem: “Sluit vrede met mij. Ik zal je sterker maken, voor je zorgen en van je houden als geen ander. Sluit je bij me aan en samen kunnen we de wereld aan.” De Tyrogue sprong hem snikkend om de hals en slaate een blije huilende brul. Jace knuffelde hem en zei: “Het komt wel goed. We zullen de wereld op z'n kop zetten.” Hij keek Tyrogue glimlachend aan terwijl hij de dankbare pokémon terug keerde in zijn pokébal en zei: “Jij verdiend een passende naam...” Richard z'n houten slippers tikten over de tuingrond en hij zei: “Wat dacht je van Spirit?” Jace knikte en zei met een kalme stem: “Ja... Spirit, dat is heel passend.” De volgende dagen bracht Jace door in de dojo trainen met Spirit en de rest van zijn pokémon. Na drie dagen nam Jace afscheid van Richard en zei: “We hebben wel genoeg getraind hier. We komen nog wel eens langs dan kook ik een buffet voor je, maar als ik terug kom is het als pokémon master.” Richard grinde en zei met zijn wijze stem: “Jijzelf bent net zo ijverig en vastberaden als je pokémon. Het ga je goed Jace. Het ga je goed.” Jace glimlachte en vertrok. Richard zwaaide hem uit en Jace plofte even later neer bij een café op de kade. Hij was langer hier geweest dan hij bij meeste plekken. Meestal reisde hij gewoon wat rond in de wildernis, maar het strand had wel wat. Hij had het leren waarderen nadat hij mee had gedaan aan het zomer festival in Ambrette Town, maar de nadrukkelijke aanwezigheid van de Tower of Mastery was wel bijzonder. Hij bestelde een koffie en keek uit over de kade. Het was laat 's avonds en toch was het stadsleven bruizend hier op de kade. Hier en daar zag hij weer mensen op rolschaatsen rond rijden en hij vroeg zich af of dat hier een hype was ofzo. Hij vroeg naar de rolschaatsers aan het meisje dat hem z'n koffie bracht en ze zei: “Ze kijken gewoon op naar Korrina. Zij is de Shalour City gym leader. Zij is een expert in fighting-style pokémon en haar gym ziet er uit als een grote rollerskate baan.” Hij keek haar verbaasd aan en zei: “Ehm oké... Je hoeft als chalanger toch niet te kunnen skaten hoop ik.” Ze lachte en zei: “Nee dat hoeft niet nee.” Ze glimlachte en ging verder met haar werk. Jace dronk rustig zijn koffie op terwijl hij uitkeek op de kade. De donkere oceaan en de maan die rustig boven Shalour City hing glinsterde en om de een of andere reden deed het hem denken aan Lumouise City. Hij keek naar zijn pokédex en dacht weer eens door over zijn strategiën en teamleden toen hij keek naar de pagina over Tyrogue en er viel hem meteen iets op. Tyrogue had drie evolutions... Wacht, wat? Zijn pokédex begon te piepen en hij las: Hitmontop the handstand pokémon. Its technique of kicking while spinning is a remarkable mix of both offense and defense. Hitmontop travel faster spinning than they do walking. Verder was er ook: Hitmonlee the kicking pokémon. Hitmonlee, the Kicking Pokémon, and the evolved form of Tyrogue. Its legs double in length, and opponents are surprised by Hitmonlee's attack range when facing it for the first time. En als laatste was er: Hitmonchan the punching pokémon. Its punches slice the air. They are launched at such high speed, even a slight graze could cause a burn. Jace was best verrasd over dit plotselinge nieuws en vroeg zich af wat voor evolutie Spirit zou hebben, maar aangezien hij zeer fanatiek en veel sloeg nam hij aan dat Hitmonchan een waarscheinlijke uitkomst zou zijn. Maarja je wist maar nooit. Hij besloot nadat hij z'n koffie op had om de kade af te lopen en misschien zou hij eventjes kijken of de gym open was. Hij zou het niet uitdagen, maar hij was nu wel benieuwd naar de gym. Hij liep over de kade die druk was met het avond leven van Shalour City. Hij zag de mensen in de restaurantjes zitten en genieten van de avond toen zijn blik viel op een stelletje dat samen naar de stille oceaan zaten te staren en daar had hij het weer. Dat vreemde gevoel van liefde in zijn maag. Hij liep snel door en kwam uit bij een bordje dat las: Shalour City Gym Het bordje wees een straat in en hij wist zeker dat wat hij zag daar verderop de gym was. Hij liep naar wat hij meende de gym was en liep gewoon naar binnen. Het was een enorme skate baan met een enorme pokémon arena in het midden die op een soort vreemd plateau zat. Een enkele andere man stond in de ruimte midden op de arena met een dwijl in zijn hand de vloer te vegen. De man keek op en zei: “Het spijt me jongen. Als je hier bent voor een gevecht zul je toch wel eventjes tot morgen moeten wachten.” Jace keek de man aan en zei met een glimlach: “Geeft niet ik wildede gym gewoon bekijken.” De man knikte en ging weer verder met vegen. Jace liep een beetje rond maar als niet skater vond hij het meeste van de gym oninteressant aangezien het gevuld was met relingen waar je overheen kon skaten en ramps en nog meer van dat soort dingen. Hij zou het ook zekerniet uit gaan proberen aangezien hij net drie dagen geleden nog zijn gibs had laten verwijderen. Hij zei gedag tegen de man en momelde in zichzelf: “Als ik terugkom kom ik voor de badge wacht maar af Korrina.” Hij had niet echt een plek om te slapen appart van het kleine jeugd hotel waar hij de afgelopen paar nachten had doorgebracht, maar hij weer eens lekker buiten slapen in de wildernis. Hij zocht een plekje op het strand en vond het na een uur zoeken. De plek die hij had uitgekozen was een klein strandje los van het grote strand verderop. Het leek best verlaten en hij zette zijn tent op. Zodra alles klaar stond ging hij beginnen aan een kampvuur. Voordat hij het wist zaten al zijn pokémon om het vuur mee te helpen dingen voor te bereiden voor het eten. Odin blies het vuur in leven. Nightshade was samen met Lily de pannen en ingrediënten aan het halen. Abyss keek toe en hielp hier en daar. Roze zat op Jace z'n schouder en hielp hem met zijn voorbereiding van het eten. Spirit keek verbaasd toe en wist niet zeker wat er aan de hand was. Abyss liep naar hem toe en keek hem streng aan, maar dit verwarde de Tyrogue nog meer. Jace glimlachte en zei: “Abyss rustig hij is nieuw. Hij weet nog niet dat we altijd samen werken met het eten voorbereiden.” Jace gebaarde Spirit om naar hem toe te komen en wees naar het vlees. Spirit volgde het nu echt niet meer en Jace vroeg met een zachte stem: “Zou je dat vlees voor mij mals willen slaan?” Hij maakte een hak gebaar met zijn arm en de Tyrogue knikte dat hij het begreep en al snel was hij ijverig het vlees mals aan het slaan met een glimlach op zijn lippen. De rest keek glimlachend toe hoe hun nieuwe teamlid het naar zijn zin had. Nadat alle voorbereidingen getroffen waren kon Jace beginnen met koken. Zijn pokémon gingen verderop in het zand spelen terwijl hij, Nightshade en Lily begonnen met koken. Als snel was het eten klaar. Jace merkte echt op dat sinds hij hulp had bij het koken van Lily en Nightshade dat het koken zelf veel sneller ging dan voorheen. Het moment dat hij zei dat het eten klaar was kwamen de pokémon naar hem toe gerend. Hij hield onschuldig zijn handen op en zei: “Rustig jongens er is meer dan genoeg voor iedereen.” Het avondmaal dat volgde ging zonder moeite voorbij en zodra iedereen gegeten had keerde Jace ze stuk voor stuk weer terug in hun pokébal, maar hield Spirit nog buiten. Toen ze alleen waren vroeg Jace: “En? Hoe vind je jouw nieuwe familie?” Spirit keek hem blij aan en glimlachte. Jace glimlachte terug en zei met een tevreden stem: “Dat is goed om te horen. Je zult het wel leuk gaan vinden samen met ons.” Hij keerde hem terug in zijn pokébal. Hij zuchtte eventje en dacht bij zichzelf dat dit weer eens een drukke dag was geweest. Hij vond het wel vreemd dat hij steeds aan Vivienne moest denken. Hij schudde even zijn hoofd en spoelde zijn gezicht met water om op te frissen. Hij moest focussen. Het zou niet lang meer duren tot hij terug zou keren naar Cyllage City om dit keer de vloer aan te vegen met Grant. Hij was niet al te fanatiek, maar hij kon het gewoon niet hebben dat zijn pokémon zo naar hem opkeken en ze gezamelijk het onderspit hadden gedelfd. Hij moest en zal die ervaring mee nemen en zo nog sterker terug komen. Misschien moest hij toch maar niet binnenkort weer de gym challengen om werkelijk honderd procent zeker van zijn winst te zijn. Maar dit waren zorgen voor een andere dag. Nu moest hij slapen. Hij gaapte en kroop zijn tent in, misschien zou hij weer iets bijzonders mee maken de volgende dag. Zijn grootste zorg nu was er uit te komen hoe hij in hemels naam zou kunnen slapen met deze vlinders in zijn buik.