Late night walk

Het was moeilijk geweest om terug wat beter in zijn hoofd te worden, maar voor nu was de blonde jongen weg gegaan van de bewoonde, beschaafde wereld en had hij zich meer bekeerd tot het bos, waar het koel zou zijn in de winter, maar wel goed genoeg voor een wandeling met zijn shiny Lycanroc. Dat deed hij dus nu ook. Hij zuchtte even zachtjes en haalde kalm een hand door zijn haren heen. Zijn handen, die nu in handschoenen zaten verpakt, hadden een riem vast. Hij kon immers weinig zonder dat riempje en dat wist een bepaald iemand dus ook, zijn trouwe Pjafter. Hij kon geen weg vinden zonder de hond en datw as een hard feit die hem tot op de dag van vandaag echt nog hard in het gezicht sloeg... maar goed, wat kon hij eraan doen? Hij was nu eenmaal blind en na al het goede, valse nieuws zou daar binnenkort niks aan veranderen. Dat wist de blonde jongen maar al te goed. Er waren teveel duistere dingen die schuilden overal waar je keek. Het was hard om te beseffen dat je niet wist wat er zou komen in je leven. Hij was een gedrocht, geschapen van wat karma kon brengen in je leven... Of ongeluk... Hij trok het toch aan, zoals de vreemdeling enkele dagen geleden op de holo caster had aangegeven. Misschien had hij wel gelijk, misschien was hij echt wel een ongelukskind en moest hij maar verdwijnen van alles en hier... maar hij wist het ook echt niet meer zo goed... Hij haalde diep adem en voelde de koude lucht tegen zijn mond aanplakken en zo ook zijn keel. Hetw as verfrissend, als het drinken van een glas koud water... Zo goed als je er even bij stilstond, maar ergens ook zeer pijnlijk. Hoe kon zoiets goeds pijnlijk zijn? dat was een vraag die hij zelf nog niet zo goed kon beantwoorden... maar goed... Hij snoof even de friss egeuren van het bos op en zuchtte zachtjes, waarbij een paar condenswolkjes vast naar de hoogte op zouden stijgen. HIj voelde uiteraard wel de warmte naast zijn pijnlijke neus gaan. Het was duidelijk dat het echt fris was in Kalos... en hij haatte het als het koud was.. Gaf hem maar het warme weer die je terug kon vonden in Kalos.. Hoe lastig dat ook mocht zijn, het was ook wel fijner..? Daarbij... Was er geen ijzel of sneeuw en dat was ook een enorm pluspunt, echt... Je zou eens moeten weten hoe lastig het was voor een blinde om door dat soort weer te komen. Niet alleen kon het extreem lastig zijn, het was ook nog eens extreem moeilijk in het algemeen. Hij kon de koude, bevroren plekken niet eens zien aankomen! Wist je wel niet hoe eng het was als je dan plots uitgleed over iets dat in jouw hoofd onbestaande was? Het liet hem even kort rillen, waarbij hij hoorde hoe de voetstappen van zijn shiny pupper trager werden en de kop van de wolf werd gedraaid, alert maar waarschijnlijk ook enorm bezorgd. De jongen slikte even en haalde diep adem. Hij wilde niet echt bezorgdheid wekken bij wie dan ook; maar hetw as ook een feit dat hij aandacht wilde en het dan ook hlemaal niet verkeerd vond als hij er eenmaal kreeg... Hoe verkeerd het dan ook klonk of was, hij wilde het dan wel... Met een diepe zucht liet hij zijn gespannen schouders enkele centimeters dalen, waarbij zijn pijnlijke spieren zich even wat konden ontspannen. Ja, spieren konden pijn doen als je overspannen was en zeker dit in dit koude, kille weer... Hij legde langzaam een hand in zijn koude gezicht en besloot zijn vingers te laten afzakken naar zijn sjaal, waar ze even verdwenen in de structuur van het wol en de stof die hem nu wel warm hield. Hij trok deze wat hoger op, zodat zijn neus en mond bedekt was... En zuchtte nogmaals. het was immers ook zo dat hij nu enkel warmte daar voelde. Hij had ook een muts op, want anders stierf zijn voorhoofd echt... Hij hooorde mensen vaak mopperen over hun koude oren... Maar Lyan vond de zijn koude voorhoofd veel erger. Je kreeg er verdomd veel koppijn van en je kon er echt bar weinig aan doen uiteindelijk. Hij slikte even trok de muts, die volgens de verkoper een vlak gitzwarte kleur had, meer over zijn hoofd heen. Zijn ietwat lange blonde haren kwamen er bescheiden vanonder vandaag, om de onderkant van het wollen ding met mismaakte licht krullende gouden lokken te sieren. Hijzelf zou het nooit zien, dat hij best nog een ok uiterlijk had... Ondanks dat hij eigenlijk heel erg op een vrouw leek. Misschien was het maar beter als hij dat niet wist ergens. Stilletjes liet hij zijn gehandschoende hand weer wat zakken en stak hij deze hand in de zak van zijn donkerblauwe jas. Ja, de verkoper had gezegd dat het donkerblauw was en afgewerkt met donker wolachtig iets... HIj kon het zelf niet zo goed beschrijven als dat het voelde. Het was geen wol, maar ergens ook wel... Het was like fake wol? Yeah dat moest het wel zijn dacht hij zo... Hij haalde diep adem en liet een luide zucht ontsnappen, die opnieuw hem wat opwarmde. Hij sloeg zijn arm ietwat rond zichzelf heen, ondanks dat hij eigenlijk ook nog maar net deze in zijn jaszak had gestoken. Hij had ze immers er net zo snel weer uit gehaald... Hij leek haast een kind die helemaal niet wist wat hij moest doen met zijn handen... Stil sloot hij zijn nutteloze ogen even en besloot hij maar even te klikken. Het lijntje, die wat doorgehangen was, begon wat strakker te worden terwijl Pjafter haar pas versnelde... HIj wilde ergens warm naartoe, ondanks dat het vast nacht was... Hij wilde ergens heen waar het gewoon lekker gezellig was... en daar een kopje koffie drinken. Dat was niet teveel gevraagd he? Hij wilde net zoals de meeste mensen gewoon de basis dingen in leven... Warmte en een bed... easy... en food als dat er ook was... Maar goed, prioriteiten waren voor hem toch wel luggen en warmte... Jup...

-Open