Nightly troubles

Topic = open!

Het was al laat in de avond, weldra zou de grote klok die in het plaza hing klokslag 12 uur aangeven. Het was nagenoeg uitgestorven op straat, zoals het bijna elke avond doordeweeks was. De avondklok gelde nog steeds en er waren niet veel mensen die er veel voor voelde die te breken. De zwartharige dame die met haastige passen over straat holde was daar een van. Ze was verdwaald, hopeloos verdwaald, en aangezien er op dit uur niemand buiten was kon ze ook niet even de weg vragen. Haar blauwe ogen keken schichtig de straten door telkens als ze een weg overstak om door een ander steegje te hollen. Ze wilde niet betrapt worden. Gefrustreerd gromde ze toen haar sleutelbos die half uit haar tas gehangen had op de grond plofte. Het wezentje dat haastig naast haar gerend had pakte de sleutelbos op in zijn bek en reikte die kwispelend aan. "Thanks Vega" mompelde ze terwijl ze de sleutelbos dieper in haar tas opborg en haar Rockruff aan aai over zijn bol gaf. Nerveus keek ze om zich heen maar er was niemand te bekennen. "Kom op.. ooit moeten we uit komen bij het station". Zei ze niet echt overtuigd. Ze draaide zich om en wilde door rennen toen haar voeten abrupt tot stilstand kwamen. Vega botste tegen haar benen aan en slaakte een geschokte piep. "Ssst" siste ze, al was het nauwelijks hoorbaar. Aan het einde van de steeg passeerde een groep mensen die Neva door de duisternis niet goed kon zien. Als aan de grond genageld wachtte ze en tot haar opluchting leek het er op dat ze haar niet opgemerkt hadden. Ze haalde diep adem en wachtte een paar tellen alvorens ze weer in beweging kwam. Heel zacht sloop ze naar het einde van de gang en tuurde ze de straat over. Links in de verte verdween de groep ergens naar binnen en voor de rest zag ze niemand. Haar flets blauwe ogen vingen een glimp op van de woorden 'lumiose station' en haar mondhoeken krulde om. Ze was er bijna! Ze kruiste haar vingers dat niemand haar opmerkte, raapte haar moed bij elkaar en stapte de open straat op.

Waarom hij weer de avondklok patrouille moest lopen was hem een grote vraag, aangezien hij liever gewoon in het lab wilde blijven zitten zodat hij verder kon werken aan z'n project. Maar nee, de high ranks wilde dat hij frisse lucht haalde ofzo en daar was hij bij gelaten. De witharige snoof zachtjes, terwijl hij een sigaret opstak en deze met een kort vuurtje aanmaakte. Hij nam een trek van de sigaret, liet de rook over zijn longen rollen en blies 't daarna weer uit. "Ik moet maar es wat gaan doen dan," zei hij met een zucht, terwijl hij een blik wierp op de shiny Absol die aan zijn zijde stond. Okami was diegene die nu telkens bij hem was, een rol die eerst in bezit was van zowel Caitlynn als Triss, maar hij vertrouwde de Absol momenteel het meeste. Hij slaakte een zucht, zetten zich af tegen de voorgeven van de basis en zetten 't op een lopen.

Het was stil op straat vandaag, veel mensen waren gelukkig al weer naar binnen gevlucht. Lumiose City was inmiddels al weer lang genoeg in handen van Team Rocket voor de mensen hier om te weten wat de avondklok inhield. Meestal waren het daarom domme trainer of toeristen die ze te pakken konden nemen. Okami gromde en Echo bleef stilstaan, vanuit zijn positie kon hij zien hoe iemand onder de lantaarnpalen door liep, zo te zien niet echt bekend in de stad. Een kleien glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij naar diegene floot. "Ey, jij daar," riep hij.

Zodra ze begon met rennen had ze al een onheilspellend gevoel in haar maag. Het was veel te open. Iedereen kon haar zien als ze ook maar één blik uit hun raam wierpen. Of de straat op keken. Toen ze iemand hoorde fluiten struikelde ze bijna over haar eigen benen van schrik. De sneeuw onder haar voeten knerpte luid toen ze automatisch tot stilstand kwam. Vega draaide zich ook om en kefte naar de twee duistere gedaantes. Neva haar fletse ogen onderzochten de gedaante die aan de andere kant van de straat stond. Ze besloot om zich maar van de domme te houden. "Ah, ik ben verdwaald.. of nou, ik was verdwaald.. maar ik heb al gevonden wat ik zocht" Ze hoopte dat haar stem standvastiger klonk dan het in werkelijkheid was. Haar leugen klonk slecht en dat wist ze. Ze nam de proef op de som en draaide zich om. "Ik ga nu maar.. tot ziens!" Riep ze beleefd over haar schouder en ze zette het op een hollen naar het station dat nog maar enkele meters verwijderd was van haar.

Ze struikelde bijna en de sneeuw knerpte terwijl ze probeerde weg te komen. Waarom had hij altijd diegene die probeerde te rennen. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht terwijl vanuit de schaduwen naast hem twee helder blauwe ogen verschenen. "Okami, grijp d'r," zei hij op een strenge toon en met een hoog gegrom schoot de witte pokémon door de sneeuw. Het geluk van een Absol was dat ze gewend waren aan sneeuw en de omgevingen van de bergen. Dus nu zou het haar niet zo snel tegen houden. Echo zelf zetten ook de achtervolging in. Het zag er naar uit dat zijn victim een poging deed om naar het station te komen. Nu had hij het geluk dat hij bij Team Rocket zat en men bang genoeg voor hem zouden zijn om de trein stopt te zetten, mocht hij zijn slachtoffer kwijt raken. Maar voor nu moest Okami gewoon de doorgang versperren.

Achter haar klonk gerommel en het knerpen van de sneeuw. Neva voelde hoe angst haar om het hart greep toen ze een blik over haar schouder wierp en een groot wezen haar kant op zag komen. Hij was veel sneller dan zij. Hij zou haar in een mum van tijd ingehaald hebben. Als ze nou het station bereikte kon ze weg .. dan hoefde ze alleen maar een trein te pakken, welke dan ook, en wegwezen. Hoe ze dat ging doen wist ze nog niet maar er waren vast wel mensen die haar helpen wilde, toch? Vega die naast Neva had gerend keek ook om zodra hij de Absol hoorde naderen. Zijn instinct zette in en hij gromde nijdig, witte tanden ontbloot. Vanuit de kraag die hij om zijn nek had verschenen kiezels die zich vormde tot één grote steen. Hij smeet de Rock Throw aanval richting de Absol in een poging haar af te leiden van Neva.

In de verte zag Echo hoe Okami de achtervolging had ingezet en hoe een klein beestje voor zijn slachtoffer was gaan staan en een Rock Throw aanval op zijn pokémon afvuurde. Echo floot zachtjes en de Absol sprong over de aanval heen, om vervolgens de kleine pokémon tegen de grond te drukken. Okami gromde naar de kleine onbekende pokémon, maar wachtte totdat haar trainer in de buurt was. Echo rende rustig op het tweetal af en floot naar zijn slachtoffer, in de hoop diens aandacht te trekken. "Not sure if you want to keep that pokémon of yours," zei hij op een rustige toon, terwijl hij neerhurkte naar zijn pokémon en diens slachtoffer en voorzichtig een vinger boven diens bekje hielt. Eens zien of het een venijnig klein dingetje was. Het zou een leuk speelmaatje zijn voor Okami.

Het werkte enigszins want de onbekende pokémon vestigde zijn aandacht nu op hem. Diens trainer floot en moeiteloos ontweek het beest zijn rock throw aanval. Voor hij het wist drukte een zwaar gewicht hem op zijn rug. Fel begon hij te spartelen in een poging los te komen uit zijn grip. Neva scheen te merken dat Vega niet meer naast haar liep want ze keek achterom. Vervolgens bracht de stem van de vreemdeling haar tot stilstand en keerde ze om. Ze verstijfde en stond als aan de grond genageld. "Vega!" Riep ze gekweld. O nee, hij had vast en zeker die pokémon aangevallen! Arceus mocht weten hoe sterk dat beest wel niet was. Toen de jongen naast hem hurkte probeerde de Rockruff dus natuurlijk ook meteen om hem eens flink in zijn vinger te bijten. Als hij kon had hij hem gelijk in heel zijn hand gebeten. "Doe hem geen pijn, hij wilde enkel mij beschermen.. wat wil je hebben? Geld? Ik heb niet veel maar je mag het hebben" Ze pakte haar tas werktuigelijk en hield die tegen zich aan geklemd ten teken dat ze het écht meende. Vega liet zijn tanden zien naar de pokémon en de jongen en gromde gevaarlijk. Als gevaarlijk als een puppy pokémon maar zijn kon natuurlijk.

Echo grinnikte zachtjes terwijl hij toekeek hoe Okami de kleine pokémon tegen de grond aan drukte en al snel keek hij op naar zijn slachtoffer. Een lantaarnpaal zorgde ervoor dat zijn zwart met rode oog goed zichtbaar was, net zoals de brandwonden die eromheen zaten. Een grijns stond op zijn gezicht, terwijl hij luisterde naar de bijna paniekerige stem van de dame voor hem. Inmiddels had hij de conclusie getrokken dat zijn slachtoffer een dame was. Ze had haar tas gepakt en wilde hem blijkbaar geld aangeven. Niet dat hij dat nodig had, maar aan de andere kant was een beetje geld wel aanlokkelijk. "Waar kom je vandaan," vroeg hij op een kalme toon, terwijl hij tegen zijn Absol aan leunde en haar aankeek. Eens zien wat voor iemand het was die hij gevangen hield momenteel.

Neva slikte en haar handen klemde zich steviger om haar handtas vast. Kom op, neem gewoon het geld aan en laat Vega los! dacht Neva ongelukkig. Ondertussen keek ze om zich heen of er iemand was die haar te hulp kon schieten maar de straat was uitgestorven. Gek genoeg leek het alsof opeens alle ramen bedekt waren met gordijnen terwijl ze echt nog open leken te zijn eerder. De vraag van de jongen verraste haar echter totaal. "Wat?" vroeg ze. Ze schudde haar hoofd. "Ik eh- ik kom van Kalos" voegde ze er snel aan toe. Het was gelogen.. maar misschien als de jongen interesse verloor liet hij haar gaan. Vega worstelde nog steeds in de grip van de Absol en probeerde ondertussen hem in zijn poten te bijten die hem tegen de grond hielden.  

Hij had haar uit het veld geslagen met zijn vraag, dat was echt het leukste om te doen. Bedreigend over komen en dan iemand overrompelen met een simpele vraag. Haar antwoord daar in tegen liet een kleine glimlach op z'n gezicht verschijnen. Hij hoorde Okami zachtjes grommen toen de kleine hond een poging deed om in haar tenen te bijten. "Je hoeft 'm niet te vermoorden, Okami," zei hij kalmpjes, toen hij merkte dat ze haar nagels had uitgezet naar het hondje toe. Daarna richtte hij zijn aandacht weer terug op het grietje dat voor hem stond. "Als je uit Kalos komt, dan zou je weten dat niemand na de avond klok meer buiten mag komen en anders de consequenties van Team Rocket over zich heen krijgt. Dat, samen met het feit dat je tegen me gelogen hebt, betekend dat je niet bepaald in een goed daglicht bij me staat nu," zei hij met een grijns op zijn gezicht.

De kalme toon waarmee de jongen tegen haar sprak was verontrustend. Hij scheen helemaal geen enkele ernst in de situatie te zien, tja hoe kon hij ook. Neva was nou niet echt intimiderend aan het overkomen. Ze knarste met haar tanden toen hij haar met die vreselijk irritantie grijns aankeek en verkondigde dat ze nu niet bij hem in goed daglicht stond. Ze snoof schamper "Als je zo met mensen om gaat die wél in goed daglicht bij je staan.. wacht, nee- ik hoef geen verantwoording bij jou af te leggen!" onderbrak ze zichzelf verhit. Hij leidde haar af, en ze kon nou niet zeggen dat het aanzicht van zijn gewonde gezicht haar concentratie hielp. "Ik ben mij bewust van die achterlijke avondklok, echter woon ik niet in Lumiose. Ik was ook op weg naar mijn thuis maar je hebt zojuist er voor gezorgd dat ik mijn trein heb gemist" Neva slikte en vervolgde iet wat radeloos "Je voelt je vast sterk huh.. Team Rocket, een stelletje thugs die mensen lastig vallen bij gebrek aan iets nuttigs wat ze kunnen doen.. kom op, laat mijn Rockruff gaan, alsjeblieft. Wat voor waarde kan hij voor je hebben" Haar toon was een stuk zachter dan net maar haar ogen keken hem scherp aan. Ze kon heel goed raden welke waarde hij voor hem had. Wie weet kreeg hij wel een soort ziekelijk plezier ervan om andere zo te martelen. Het verbaasde haar niet. Alles wat ze tot nu toe van Team Rocket gehoord had was slecht. Hoe ze verlangde om veilig thuis te zijn in Alola. Vega was ondertussen gestopt met het bijten naar de Absol toen die haar nagels had uitgeslagen. Nu wriemelde hij enkel terwijl hij nijdige geluidjes maakte.

En daar was de woordenstroom. Hij grinnikte zachtjes, terwijl hij de hele lading over zich heen liet gaan. Rustig haalde hij een hand door zijn witte haar heen, voordat hij zijn pokémon een aai over d'r rug heen gaf en naast haar neer hurkte. "Ik voel me niet bepaald sterk, genoeg shit op m'n dak gehad," zei hij op een kalme toon. Hij keek haar aan en wees op zijn dode oog. "Rangers, verschrikkelijke mensen," legde hij rustig uit, voordat hij zijn goede oog over de Rockruff liet gaan. "Het is gewoon pech voor jou dat je iemand op patrouille tegen kwam, wij doen immers ook alleen maar wat ons wordt opgedragen," vervolgde hij daarna. De pokémon was niet gewond en Okami hielt haar nagels dicht genoeg bij zich om hem überhaupt niet te verwonden. "Deze Rockruff heeft weldegelijk waarde voor ons, het is een pokémon die niet voor komt in Kalos. Die zou ik maar al te graag willen onderzoeken," zei hij kalmpjes, terwijl hij plagend zijn vingers boven het kopje van de hond liet gaan.

Die kalme toon.. zat er enige emotie in die jongen. Buiten de emotieloze ene kant en de spottende andere? Haar mond vertrok enigsinds toen hij op zijn oog wees. Rangers waren goede mensen, het was vast en zeker zijn eigen schuld dat hij er zo uit zag. Maar ze weerhield zich ervan dat te zeggen. Immers had hij nog steeds Vega in zijn macht. Ze snoof schamper op zijn openbaring over de patrouille. Wat hen opgedragen werd, wat een onzin. Hij zei het alsof hij de blaam op iemand anders wilde schuiven maar ze twijfelde ten zeerste dat hij per ongeluk bij Team Rocket was gegaan. Hij had hiervoor gekozen. Toen hij Vega bedreigde balde ze haar handen tot vuisten. "Je raakt hem met geen vinger aan zeg ik je!" Riep ze fel en haar fletse ogen vlamde. Ze kon zichzelf niet tegen houden. Het was automatisme. Ze deed alsof ze haar tas van woede liet vallen en bukte zich. Ze pakte het enige wapen dat ze binnen handbereik had. Haar hand sloot zich om een klein, scherp stuk afgebroken stoep en smeet het met alle kracht die ze in haar arm had naar de Absol terwijl ze tegelijkertijd naar Vega riep "Sand-Attack!"

Hij genoot hier veel te veel van. Als hij deze pokémon mee kon krijgen trouwens, dan zouden ze in het lab ook eindelijk weer blij met hem zijn, maar hij was bang dat hij dan met clawmarks terug zou komen. En dan nog niet eens van die pokémon, maar van het grietje zelf. Ze keek hem aan alsof ze hem elk moment kon aanvallen en ondanks dat hij haar misschien met een close combat gevecht nog wel aan zou kunnen, zou hij het risico maar liever niet nemen. Opeens haalde ze naar hem uit, of eigenlijk, ze gooide een steen in zijn richting, terwijl ze haar pokémon een opdracht gaf. "Okami, Shadow Ball," zei hij kalmpjes en een zwart bal van energie ontstond in de bek van de Absol, maar ze moest uitwijken door de Sand-Attack aanval. Haar aanval raakte naast de pokémon, waar 't een gat in de grond achterliet. Ondertussen dook Echo weg voor de steen, rolde over de grond en keek haar met een grijns aan. "Mis,"

De steen miste hem en toen Neva een zwarte energiebol zag oplichten vreeste ze het ergste. De sand attack aanval leek haar gewenste effect te hebben want Vega wist los te komen toen de Absol uitweek. Hij sprong meteen overeind en rende in volle vaart naar Neva toe. Die wilde geen enkele tijd verdoen en rende ook op hem af, de kleine afstand overbruggend. Ze spreidde haar armen en Vega sprong in haar armen. Ze keek de jongen met de witte haren vernietigend aan maar voelde zich een stuk sterker nu ze haar Rockruff weer aan haar zijde had. Ze duwde hem stevig tegen zich aan. Haar handtas lag vergeten op de grond achter haar. "Ik waarschuw je.. als je ons niet met rust laat dan haal ik de politie erbij!" Dreigde ze en Vega liet zijn tanden zien naar de Absol. Ik kan rennen.. als ik om hulp roep .. dacht ze paniekerig. Ergens begon ze te geloven dat niemand haar hulp bieden ging. Dat ze een blind oog hadden voor al dit. "Kiezen of delen" Zei ze met een waarschuwende blik.