Nightly troubles

De Rockruff was haar ontsnapt, iets wat Okami helemaal niet leuk vond. De vacht in haar nek ging overeind staan, terwijl ze kwaad naar de kleine hond siste en gromde. Ze schraapte met haar nagels over de grond heen, klaar om de volgende aanval in te zetten, maar Echo hielt haar tegen. "Kalm maar meisje," zei hij op een kalme toon. De shiny pokémon snoof eventjes, maar hielt zich laag, terwijl Echo rustig een stap dichterbij zetten.
Toen ze begon over de politie bellen schoot hij bijna in de lach. "Schat, please, heel de stad is onder controle van Team Rocket, we betalen de politie om zich buiten deze akkefietjes te houden," zei hij met een grijns. "Roep zoveel hulp als dat je wilt, er zal toch niemand komen," vervolgde hij daarna, terwijl hij dreigend dichterbij kwam.

De Absol zag er gevaarlijk uit. Haar tanden waren eveneens ontbloot en ze grauwde naar hen. Neva wist dat er geen enkele mogelijkheid was haar te snel af te zijn. Niet op deze manier. Toen haar dreigement op dove oren viel kreeg ze het gevoel alsof iemand een blok ijs in haar maag had laten vallen. Huiverend zette ze één pas achteruit toen de jongen haar kant op kwam. Ze begon nu wanhopig te worden. Wat een nachtmerrie! Dacht Neva terwijl ze de jongen met grote angst ogen aan keek. Ik wilde enkel mijn trein halen, en nu .. Vega gromde nog dieper en probeerde zich uit Neva haar armen te worstelen, maar die hield hem alleen maar steviger vast. "Z-zeg me wat ik moet doen! Ik doe alles! Ik smeek je, doe mijn Rockruff geen pijn" kwam er wanhopig uit. Ze rechtte haar rug en dwong haar voeten om te blijven staan, hoewel het voelde alsof een onzichtbare hand tegen haar benen drukte ten teken dat ze vooral níet blijven staan moest. "Geld? Ik kan er aan komen! Spullen? Noem het en ik haal het voor je" zei de zwartharige terwijl ze de jongen recht aan keek. Ze kreeg een slecht gevoel hier over ..

En klaar, gebroken, weggegooid, gewonnen. De dame begon wanhopig te zeggen dat ze alles zou doen, zolang hij haar Rockruff geen pijn zou doen. Okami ging voor het tweetal staan en een paar tellen later stond de witharige jongen ernaast. De dame zei dat ze geld of spullen voor hem zou kunnen halen. Dit was bijna te makkelijk. Maar dat was niet wat hij wilde hebben. Hij zou gewoon de stad vrij houden van ongedierte zoals zij dat was. "Ik hoef je spullen of je geld niet," zei hij op een kalme manier, terwijl zijn ogen gericht blijven op haar en een grijns op zijn lippen speelde. "Ik neem je mee naar de poort van de stad en dan verdwijn je. Niet via de trein of enig ander vervoermiddel, gewoon lopend," zei hij op een dodelijk kalme toon, terwijl Okami diep gromde.

Toen de jongen tegenover haar tot stilstand kwam naast zijn Absol deed Neva hetzelfde. Ze hield Vega stevig tegen zich aan die nog steeds los probeerde te komen. Ze dwong zichzelf hem recht aan te kijken. Het laatste greintje trots dat ze nog had. Ze slikte, een misselijk gevoel drong door haar lijf heen toen ze die grijns zag. Zijn toon was zo serieus, zó kalm.. dat Neva zich afvroeg of dit niet gewoon een nare droom was. Of een grap. Hij kon het toch niet menen? Haar ogen flitsen even naar de Absol en toen terug naar de jongen. Ja, hij meende het wél. Ze voelde hoe haar wangen rood werden. Wat zou ze graag Vega los laten en die vreselijke grijns van zijn gelaat af krassen.. haar ogen gingen weer naar de Absol die dreigend gromde. Zwakjes knikte Neva. "Goed dan" zei ze op een bijna onhoorbare toon. Ze zette een pas achteruit en struikelde bijna over haar handtas die achter haar benen gelegen had. Onhandig ving ze zichzelf op en pakte ze haar handtas. Vega stond naast haar. Hij gromde nog naar het tweetal maar voelde dat hij beter bij Neva blijven kon. Ze rechtte haar rug en zei "Leidt de weg.." mompelde ze zwakjes, haar ogen gericht op de Absol.

Het grietje gaf zich over. Geweldig. Hij wist niet zeker of hij zich goed of slecht moest voelen hierover, immers was haar pokémon een stuk zwakker dan zijn Absol. Maar daar in tegen, ze overtrad de regels en hij leefde de regels na. Dus wat zou het hem ook eigenlijk uitmaken. Ze pakte haar spullen, waarvoor ze ten eerste bijna struikelde en zei hem dat hij de weg moest leiden. Toch zou hij het er niet zo maar bij laten en riep hij er een tweede pokéball bij. Een tweede shiny Absol verscheen op het veld, maar met een strenge blik van haar trainer veranderde Triss terug naar haar eigen vorm en grinnikte gemeen. "Achterhoede," zei hij op een kalme toon. Okami zou voorop lopen, zodat hij zelf rustig naast het grietje kon blijven wandelen. "Waarom was je trouwens in Lumiose City?" vroeg hij op een rustige toon. Echo was niet de beroerdste, als je gewoon met hem meewerkte, kon hij best vriendelijk zijn. Hij behandelde diegene die hij uit de stad zetten niet onmenselijk, zolang ze maar meewerkte.

Neva keek heel ongelukkig toen de jongen nog een tweede Absol tevoorschijn haalde.. die eigenlijk geen Absol bleek te zijn. Het was een of andere donker monster die net zo vriendelijk grinnikte als zijn trainer. De ogen van de zwartharige gleden over het beest, toen weer over de Absol en uiteindelijk rustte ze maar op de jongen zijn achterhoofd die al een stukje vooruit was gelopen. Haastig ging ze naast hem lopen omdat ze onder geen beding in de buurt wilde komen van de Zoroark achter haar. Ze zuchtte onhoorbaar om haar zenuwen wat onder controle te krijgen. Zijn tweede vraag wist Neva opnieuw te verassen. Wat was het met deze jongen? Eerst haar bedreigen en vervolgens proberen om een gesprek aan te gaan? Als de situatie niet zo enorm nadelig was voor Neva had ze hem wel anders verteld. Maar dat is het niet, dus red je eigen hachje, dacht ze gedecideerd. Ze mompelde iets als "Winkelen, niets gekocht.. bezocht een oude vriend" Neva haar fletse blauwe ogen staarde strak voor zich uit. Inmiddels had ze vluchten opgegeven en zich er bij neergelegd dat ze dit gevecht niet winnen ging. Maar het was beschamend hoe gemakkelijk ze zich weg liet jagen, als Vega niet nog zo klein was.. vanuit haar ooghoek schoten haar ogen opzij alsof ze bang was dat hij haar gedachten lezen kon. Dat was natuurlijk onmogelijk, en ze hield haar gelaatsuitdrukking in het gareel. "Ik was gewoon weggegaan als je mij de trein liet halen die me terug bracht naar huis.. " begon ze behoedzaam. "deze stad is groter dan ik verwachtte dus.. verdwalen doe je zo" voegde ze er aan toe.

Echo haalde zijn schouders op terwijl ze verder door de stad liepen. De uitgang van de stad was een goede vijf tot tien minuten lopen, depending on your walking speed. Dus hij kon best even wat small talk maken. Het grietje leek er niet zo blij mee te zijn, als hij haar gezichtsuitdrukking goed kon lezen. Ze legde hem uit dat ze was gaan winkelen en een oude vriend had bezocht. "De volgende keer zou die vriend van je kunnen zeggen dat niemand na de avondklok meer over straat mag," zei hij op een rustige toon. Het boeide hem niet zo veel dat hij als de slechterik zou worden aangezien, immers was hij dat ook wel als je er over nadacht. Hij deed gewoon z'n werk, van die paar keer dat hij buiten op straat was. Immers was een patrouille niet meer noodzakelijk op het moment dat je vast zat in een chemisch lab.
Het grietje zei hem dat ze gewoon weg zou zijn gegaan als hij haar op d'r trein had laten stappen. "Ach ja, je had gewoon pech een Team Rocket lid tegen te komen. Als je geluk had gehad was ik m'n patrouille aan de andere kant van de stad begonnen en was je wel weggekomen zonder dat iemand het had geweten," zei hij op een kalme toon, terwijl ze rechts af sloegen.

De zwartharige was niet iemand die graag stiltes liet vallen. Meestal waren de gesprekken die ze voerde altijd interessant genoeg om naar te luisteren en actief aan mee te doen. Bij de jongen echter zou ze niets liever dan het hele gesprek in stilte voeren. Als hij werkelijk dacht dat ze haar hele dag in geuren en kleuren vertellen zou aan hem had hij het toch echt mis. Ergens gaf ze zichzelf een standje dat ze hem mentaal zo aanviel en dat verbaal niet durfde. Terwijl ze afsloegen keek Neva hem zijdelings aan. "Je laat het bijna klinken alsof jij niet het ergste bent wat ik tegen kon komen" Tenminste, dat hoopte ze niet. Ze wist niet of ze nog meer van zijn collega's aan kon. Vega hield de omgeving in de gaten en leek bijzonder nieuwsgierig naar de Zoroark die nu achter hen liep. Toch besloot hij maar dicht bij Neva te blijven voor het geval ze hem opnieuw plotseling nodig had. "Waarom hebben jullie eigenlijk een avondklok? Als ik mijn vriend geloven mag was het allemaal prima voor dat jullie kwamen" Goed, dat was nou niet echt waar. De criminaliteit cijfers waren torenhoog, er waren meer werkeloze mensen dan werkende mensen.. Neva kon zich moeilijk inleven in de grimmige situatie die voor de aankomst van Team Rocket in Lumiose City geheerst had. In Alola was er nooit zo'n organisatie als dit. Niet op zulke grote schaal althans. "Lumiose had zichzelf kunnen redden, zonder jullie" Dikke vette leugens. Ze had een soort kinderlijke, rebelse aandrang om vanaf nu alles wat met Team Rocket te maken had automatisch af te keuren. Ongeacht de situatie.

De witharige jongen schoot in de lach toen het grietje begon over dat hij het liet klinken alsof hij niet de ergste was om tegen te komen. "I might not be, er zijn veel ergere types in Team Rocket. Ik ben maar een simpele lab assistant," zei hij rustig, toen hij was uitgelachen. Uiteindelijk werd er aan hem gevraagd waarom ze eigenlijk een avondklok hadden en dat haar vriend had gezegd dat alles prima was totdat Team Rocket binnen kwam vallen. Ach ja, je had altijd van dat soort mensen. Echo haalde zijn schouders op. "I don't know," zei hij naar alle eerlijkheid. "Niet alle dingen binnen Team Rocket worden echt uitgelegd, je krijgt opdracht en je doet 't maar, anders lig je eruit en heb je geen leven meer," vervolgde hij daarna. Zelf was hij ook niet een al te grote fan van regeltjes opvolgen, maar hij had niets meer als hij uit de organisatie werd gezet, dus hij moest zich er maar aan houden. "Misschien wel, misschien niet," antwoorden hij vervolgens op wat het grietje tegen hem zei. "Anyhow, we zijn er," concludeerde hij daarna, terwijl hij wees op de voorkant van de stad. Zijn taak zat er bijna op. Geweldig.

Neva tuitte haar lippen in afkeuring toen de jongen lachte om haar opmerking maar ging er verder maar niet op in. Haar blauwe ogen zochten de straten af maar er was geen enkel teken van leven. Alle gordijnen waren dicht en de meeste lichten uit. Alsof ze bang waren dat ze zelfs in hun eigen huizen niet op mochten zijn. Neva miste nu meer dan normaal Alola. Daar zaten niet dit soort types.. en gold geen nonsens zoals een avondklok. Blijkbaar wist hij net zo veel af van de avondklok als zij. Dat geloofde ze niet. Maar goed, ze geloofde sowieso niets meer wat hij zei. Haar fletse ogen schoten naar de hoge poorten die leidde naar een van de routes buiten Lumiose. 'We zijn er' bevestigde hij. Ze bleef staan en pakte haar Rockruff op in haar armen. Dit was het dan. Weggejaagd uit Lumiose. Ze hoopte dat het er minder treurig uit zag dan hoe het voelde. Ze keurde hem geen enkele blik waardig toen ze haar benen zover had gekregen dat ze begonnen te lopen. Toen ze nog net binnen gehoorsafstand was maar technisch gezien net buiten de stadsmuren bleef ze staan. "Ik heb nooit je naam gevraagd" zei ze toonloos maar feitelijk. Ze wilde op zijn minst de naam weten van de Seedot die haar zojuist met een vrij egotistisch machtsvertoon de stad uit gejaagd had.

Ze waren aan het einde van de straat aangekomen en hier dichtbij was het einde van de stad. Hier zou hij afscheid nemen van het grietje en zat zijn taak er weer op. Hij zou het terug melden bij de basis en dacht mocht hij zelf weer naar huis. Tenminste, dat was het plan. Hij bleef stilstaan en keek rustig toe hoe ze haar pokémon oppakte en buiten de stadsmuren wandelde. Nog net binnen gehoorafstand, maar buiten de stad draaide ze zich naar hem toe en vroeg wat zijn naam was. Hij glimlachte eventjes en zijn rode oog leek eventjes fel te gloeien. "Echo Wolf," zei hij op een rustige toon. Hij had haar nu toch al de stad uit gewerkt, dan dat ze er het recht op om te weten wie het precies gedaan had. "Lab Assistant binnen Team Rocket," vervolgde hij daarna met een kleine glimlach, voordat hij zich omdraaide en terug de schaduwen in liep. Hij zou vanzelf wel doorhebben of ze weg zou lopen of niet.

De Rockruff in haar armen tuurde over haar schouder heen naar de pokémon die aan de zijde van de jongen stonden. Hij liet zijn tanden nijdig zien. Echo Wolf draaide zich om en Neva kon horen dat hij wegliep. Het was bijna geluidloos maar zij hoorde het. Zwijgend knikte ze in zichzelf. Dat was het enigste wat ze weten moest. De naam die ze vanaf nu onthouden. Waar ze vanaf nu ook was, ze zwoer tegen zichzelf ooit sterk genoeg te worden om nooit meer geïntimideerd te worden door types als hij. Blijkbaar wilde hij haar naam niet eens weten en dat vond Neva vreemd. Maar ze bleef er niet lang over nadenken want ze wilde zich snel uit de voeten maken voor hij zich bedenken zou. Langzaam begon ze te lopen en besefte ze plots hoe enorm koud het buiten was. Ze wenste vurig dat ze door een wonder toch nog thuis kon komen.. dat ze een Pidgeot tegen zou komen die haar zo oppakte en mee nam. Neva hield Vega dicht tegen zich aangedrukt voor steun en verdween uiteindelijk achter een heuvel.

[topic uit]