trouble, again [+Echo]

Waarom, waarom in zijn stomme hoofd had hij contact opgenomen met diegene die niets anders doet dan zijn longen kapot roken en zijn lever kapot drinken. Echo zuchtte zachtjes, terwijl hij zelf een sigaret aan het oproken was en in het doosje keek waar ze inzaten. Shit, hij had er nog drie te gaan, wat betekende dat hij bijna een heel pakje had leeg gerookt in nog geen twee dagen tijd. Hij was op weg terug naar de Team Rocket basis, nadat hij lichtelijk in paniek Flynn had opgebeld door de ontwikkelingen van de afgelopen twee dagen. Het gebouw doemde voor hem op en met enige gespannenheid liep hij de deuren door, waar de oudere agent op hem stond te wachten. "Think you're funny?" gromde hij naar de man toe, terwijl hij een poging deed om langs hem te glippen om zichzelf op te sluiten in zijn lab.

"Vreemd gevoel voor humor heeft je vriendin dan. Vooral een vreemde smaak in vriendjes," snoof Echo, terwijl hij een poging deed om langs de oudere man te komen. Hij vervloekte zichzelf nog steeds dat hij zijn hulp had ingeschakeld, in plaats van iemand anders. Maar om eerlijk te zijn, hij kon niet zo veel mensen bij wie hij terecht kon binnen Team Rocket.
Terwijl hij in de richting van het lab liep, merkte hij dat Flynn achter hem aan liep en bij de ingang draaide hij zich om. "Het feit dat je agent bent, geeft je nog geen recht om het lab binnen te gaan," zei hij op een strenge toon, terwijl hij de iets langere man aankeek. "Ik neem die koffie graag aan, maar niet hier," vervolgde hij daarna.

Nee, niemand zou in zijn lab komen, niet zolang hij nog bezig was. Hij snoof zachtjes toen Flynn voorstelde om naar de kantine toe te gaan of uiteindelijk naar een café, waarbij een huivering over zijn rug heen ging. "Liever kantine, ik kan geen cafés meer uitstaan momenteel," zei hij terwijl hij langs Flynn keek. Bij de rest van de woorden van de oudere man snoof hij zachtjes. "Fine," zuchtte hij zachtjes, terwijl hij langs de man heen glipte en in de richting van de kantine begon te lopen. Hij wilde een peuk, maar damn hij rookte echt te veel op nu. Hij moest stoppen, voordat zijn longen het niet meer aan konden. "Wat heeft iedereen de laatste tijd met liefdadigheid mijn richting op," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de man die, hopelijk, met hem mee liep.

Flynn leek niet eens zo kwaad te zijn over zijn opmerking, maar haalde enkel en alleen zijn schouders op, voordat hij achter hem aan kwam lopen. Op deze manier viel de man nog best wel mee en was hij redelijk om mee om te gaan. Dat was, totdat die opmerking kwam. Zijn ogen werden een tintje donkerder en hij gromde zachtjes, terwijl hij zich omdraaide naar Flynn. "Denk je dat ik hierom gevraagd heb?" gromde hij naar de man toe. Hij prikte de man in zijn borst met een vinger en snoof, voordat hij zich weer omdraaide. "Het zal wel, blij ben ik er in ieder geval niet mee," vervolgde hij daarna, terwijl hij de deuren van de kantine open deed en aan een van de lege bankjes plaats nam. Flynn wilde koffie, fine, mocht die het zelf gaan halen.

Hoe hij ermee om ging? Goed, hij nam zijn medicatie in, hij deed alles om datgene wat over was van zijn oog nog te redden. Het was mentaal wat niet helemaal goed zat, maar er was niemand die hem daarmee zou kunnen helpen. Dat was iets wat hij zelf moest oplossen, als het al op te lossen viel. Flynn vroeg aan 'm of het weer een beetje ging en ondanks dat Echo snoof, knikte hij toch maar. "Het gaat," zei hij kortaf. "Te veel shit op m'n dak de laatste tijd. Misfortune kan me niet meer met rust laten na dat vervloekte ongeluk," ja, hij zou het altijd een ongeluk noemen, terwijl het niet eens een ongeluk was. Het was zijn eigen domme schuld dat hij die kolen in zijn oog had gekregen.

Er flitste zowaar een glimlach over het gezicht van de jongen heen toen hij een schouderklopje kreeg. "Haha, ja vast," zei hij daarna iets wat nors. "Het is niet dat ik er doorheen zit, het dringt gewoon wat langzaam tot me door wat ik precies gedaan heb en wat dit nu verder betekend," hij keek eventjes weg van de oudere man, de kantine door, maar er leek niemand aandacht aan hem te besteden. "I mean, I boned the commandor of Team Rocket," een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, die al snel over ging op een zacht gelach. "I actually did that," lachte hij zachtjes.
De vraag van Flynn deed hem opkijken en hij knikte. "Zwart met een schep suiker," gaf hij daarna aan.

Hij keek toe naar wat Flynn aan het doen was, terwijl het langzaam tot hem doordrong wat er de afgelopen paar dagen gebeurd was. Van het etentje, tot het dansen in de sneeuw totdat ze uiteindelijk in het zwembad en in bed terecht kwamen. Een glimlach was op zijn gezicht verschenen terwijl hij in zijn koffie roerde. De oudere man maakte een opmerking terwijl hij een slok nam en iets wat verbaast keek hij haar aan. "Misschien wel, misschien niet. Dat ga ik niet aan jou neus hangen. Maar damn, ze heeft een prachtige huis. Gigantische keuken en zwembad inbegrepen. Daar waar ieder Team Rocket lid jaloers op zou worden," zei hij met een grijns op zijn gezicht.