Wolf In Sheep's Clothing

Bijna elke dag was er hetzelfde liedje, formulieren lezen, deze ondertekenen of nog wat aanvullen. Het gezeur van Grunts aanhoren die wat wouden, andere dingen. Maar toch was het iets dat de groenharige zo graag mogelijk vermeed. Waarom? Hij had er simpelweg een hekel aan. Hij zat dan nu ook in zijn bureaustoel, een van de vele dingen doorlezend en een beker met dampende koffie op zijn bureau. Echt, zo een zonde ook dat de koffie die je hier kon krijgen, maar amper te zuipen was. Toch deed hij het er maar mee. Immers moest de jongen iets hebben om de dag mee door te komen. Bij het geklop dat klonk tegen zijn deur, keek hij in de eerste instantie fronsend op. Oké, hij had niet bepaald iemand die hij nu verwachte.. hm. "Binnen." klonk hij enkel, om snel nog even de laatste pagina uit te lezen. Het was toch maar een regel of vijf, zo gedaan was dat. Vlak bij het bureau lag de overmaatse kat Chryses, met beiden ogen dicht daar maar liggend, maar alsof wist Nathan dat het beest wel wakker was en aan het opletten was.

Het was te horen deur de deur open ging, gevolgd door een paar voetstappen die naar binnen gingen. Pas zodra hij het formulier had weggelegd, keek hij het persoon aan die naar binnen was gekomen. Een jongeman, misschien net iets ouder dan hemzelf. Bij de vraag of hij Nathan was, knikte de groenharige een enkele keer. "Dat klopt ja." de ander stelde zich voor als Lucian Lannister, welke ook blijkbaar voor zijn keystone kwam. De naam van de ander viel hem niet geheel bekend. Alsnog was zijn uitdrukking wat zichtbaar geamuseerd geworden, al was het niet met veel. Het was in welk geval vrij direct hoe de ander kwam mededelen wat hij hier kwam doen, dat was moeilijk om te gaan ontkennen. "En welke Pokémon wil je dan wel niet gaan mega evolueren?" zijn ogen keken recht in die van de bruinharige, om diens reactie goed te kunnen gaan onderzoeken. Normaal maakte het hem eigenlijk weinig uit wei hij de keystones gaf, maar het waren toch wel sommige mensen die er een bepaalde indruk bij achterlieten, of zoals nu hadden. Echter was dit weer wat.. anders. Het was wat moeilijk te zeggen eigenlijk.

Blijkbaar zou het zijn voor diens Tyranitar en een Charmander als deze eenmaal volledig geëvolueerd was. "Laat ze eens beiden uit hun Pokéball komen, aannemende dat je ze hebt meegenomen." het was gelukkig wel groot genoeg voor de twee Pokémon, het was namelijk toch zodat het kantoor dat hij had flink groot was. Hij had dan ook een afwachtende uitdrukking op zijn gezicht gekregen. Nou, kwam er nog wat van? Het was niet dat Lucian een keystone zou krijgen als de groenharige in welk geval niet even diens Pokémon kon oordelen. Het was iets saais om te doen, dat zeker. Maar tja, het moest gebeuren. Immers was het niet het beste plan om zomaar aan iedereen de stenen uit te delen en mooi aan te zien hoe er waarschijnlijk van alles mis zou gaan. Beginnende met een stad die misschien verwoest werd. Nee, dat mocht niet gaan gebeuren.

Er werd niets gesproken door de ander, want hij pakte al twee capsules, vergrootte ze en liet de twee Pokémon in het kantoortje. Hierbij vond blijkbaar de Tyranitar het hoognodig om diens komst nog even extra duidelijk te maken met een luide brul, iets waardoor het kantoor schudde. De Charmander was vlak naast het groene beest verschenen, maar deze leek een stuk minder onder de indruk ervan te zijn. De twee werden voorgesteld als Judith en Rhaegal, maar Nathan fronste even toen er niets verder over de twee werd verteld. "Vertel eens wat over ze." drong hij aan. Echt, zou er ooit een tijd komen met dat mensen dit soort dingen uit hunzelf begonnen te vertellen? Ja of nee, het begon wel licht ervoor te sorgen dat hij zijn geduld ermee verloor. Ondertussen had de gouden kat diens blik scherp op de bruinharige en diens Pokémon, vooral die Tyranitar.

Blijkbaar had de ander de Pokémon al 'een tijdje', iets waardoor de groenharige licht fronste. Ja, dat was ook niet bepaald iets waar hij nou veel aan had. Maar goed, diens Pokémon vielen wel mee met een hoe hoog level ze waren, het was niet gewledig, maar het was ook niet super slecht. De mega stone voor zjudith, de Tyranitar dus, had Lucian al een paar weken teurg gevonden, waarbij deze ook dacht dat hun band sterk genoeg was om de Pokémon te laten mega evolueren. "En luisterd ze dan ook gewoon naar je?" tja, als ze namelijk nu al niet luisterde, stel eens voor joe dat zou zijn als deze eenmaal in mega vorm was, hoe dat in een ramp kon gaan uitlopen. Nee, niet geheel geweldig. Zijn blik was voor een moment gevallen op het kleine steentje dat de bruinharige had in diens had, waarschijnlijk was dit dan dus de dusgenoemde mega stone van Judith.

De woorden klonken overtuigend genoeg. Hij zou willen zeggen dat er meer nodig dan was, het daadwerkelijk bewijzen, maar tja, dat leek hem ook wel weer heel erg over de top. "Stel voor, je heb haar laten evolueren in haar mega vorm, maar ze draait door. Wat zal je dan doen? Heb je een Pokémon die sterk genoeg is om haar dan te stoppen? Laat je haar doorgaan tot ze helemaal is uitgeput en weer normaal word? Wat zal je in zo een geval doen?" hij had er wel wat vertrouwen in, immers was dit hetzelfde dat Nathan ook had gebreken toen hij zijn keystone kreeg. Hij wist het nog maar al te goed, of nouja, voor zover dat nog mogelijk was eigenlijk. Hij keek voor moment kort naar de Tyranitar, ja. hij hield er niet van, maar hij moest toegeven dat ze er sterk uitzag. Uiteraard maakte de mega evolutie dit alleen maar erger. Hm. Hierna richtte hij zijn blik weer op de getinte jongeman, wachtende op het antwoord dat hij nog van deze zou krijgen. Tja.

Er werd rustig geluisterd naar het antwoord van de bruinharige, om hierna uiteindelijklicht te knikken. Weet je wat, dat klonk nog vrij legit ook. Samen met dat, en dat Nathan hier eigenlijk weinig zin meer in had, besloot de groenharige dat het wel allemaal prima was, en kort knikte hij naar Lucian. "Weet je, ik vind 't wel goed genoeg zo. Je krijgt je steen" Nathan rommelde dan ook maar na deze woorden wat in een van de lades van het bureau. Euh, lagen ze er nog wel? Oh ja, dat lagen ze nog steeds. Gelukkig. Want de zin om nu op te staan en met Lucian naar de labs te gaan, had Nathan niet tot weinig. Hij viste een van de regenboog stenen uit de lade. "Vang" en met deze woorden, gooide hij de steen naar de bruinharige. Het was diens eigen verantwoordelijkheid of het ding nu wel of niet werd gevangen. "En ook nog, je krijgt geen nieuwe van mij, dus wees er maar voorzichtig mee."