Rooftop Jams

Voor aandacht aan haar omgeving besteden had ze geen tijd. Nee, Jane was veel te druk bezig met in het rond springen, een milde vorm van headbangen uitvoeren en genieten, een brede glimlach op haar gezicht. Ze had dan ook niet door dat er een groot, oranje gevaarte genaderd was totdat degene die zich daarop bevonden had naar beneden sprong. Jane minderde haar ongecoördineerde dans tot een heen en weer wiegen op de melodie om de persoon die zo gracieus als maar kon naar beneden kwam in zich op te kunnen nemen. Daar kreeg ze echter niet de kans toe. Net toen de roodharige een begroeting wilde roepen, leek er iets fout te gaan, waardoor de vrouw – Jane had inmiddels gezien dat ze met een dame te maken had – op een manier terechtkwam die verre van prettig was. Jane's glimlach bevroor en viel van haar gezicht, waarna ze al haar bewegingen staakte. Ze stond als aan de grond genageld en haar mond hing een stukje open, alsof de bezorgdheid die in haar ogen te zien was bijna met woorden kenbaar gemaakt zou worden. Dat kon niet goed zijn, dat wist ze. Ze had genoeg mensen zich zien blesseren om te weten dat dit niet goed kon zijn. Het oogcontact, dat tot nu toe in stand gehouden was, werd door de brunette – ook dat had Jane inmiddels opgemerkt – verbroken. Op dat moment wilde haar lichaam weer meewerken en zette de roodharige zich in beweging. Binnen enkele seconden had ze de jongedame bereikt en liet ze zich bij haar op haar knieën vallen, waarbij ze zich meteen over de door handen bedekte enkel boog. "Oh Múk, ben je oké?" Haar ogen, nog steeds vol bezorgdheid, schoten even naar die van de brunette, maar gingen al snel weer terug naar de enkel. Dat ze deze persoon kende, ontging haar door de harde muziek op de achtergrond en de zere enkel voor haar volledig.

Muk. De brunette dat ze wel ergere pijn gehad had. Het overslaan van haar stem en het vertrekken van haar gezicht vertelden Jane echter dat de jonge vrouw het minder erg probeerde te laten klinken dan het was, en daar trapte ze niet in. "Maar het gaat niet," sprak ze ernstig. Het was geen vraag, het was een constatering. Hoe erg het was kon Jane nog niet zeggen, maar dat de brunette niet helemaal in orde was, was duidelijk. "Arceus, het spijt me zo.." Dat de jonge vrouw verkeerd terechtgekomen was, was niet echt haar schuld, maar.. Haar blik dwaalde voor een moment af naar de omgeving. Jane had het gevoel dat de brunette van een mooie en vooral pijnloze dag had kunnen genieten als zij anders gehandeld had. Waarom moest ze in hemelsnaam in de middle of nowhere op een dak geklommen zijn, en niet op een plek waar veel mensen en dokters waren die konden helpen? Waarom had ze haar muziek zo hard gezet, zodat de aandacht van iedereen in de omgeving erdoor getrokken werd? Waarom moest deze brunette nou weer zo sociaal en vriendelijk zijn dat ze op een dak sprong om met iemand kennis te maken? De bezorgde frons die op het gelaat van de roodharige stond werd dieper naarmate haar gedachten vorderden. Ze wilde al voor de tweede keer haar verontschuldigingen aanbieden toen de brunette plots aanstalten maakte om op te staan. "Oh nee, nee, nee—" Meteen schoot ook Jane omhoog, haar handen al uitstekend en een stap naar voren zettend om de ander op te vangen. Ze had niet veel verstand van medische zaken, maar dat je geen druk moest zetten op een gekneusde of gebroken enkel, wist ze wel. "—niet —" Ze was te laat. De brunette kwam weer op de grond terecht. Jane volgde. De opmerking van de oudere persoon deed haar even lachen, al was het niet helemaal van harte. Kort schudde ze haar hoofd, waarna ze op zachte toon zei: "Ja, beweeg jij voorlopig maar niet." Op een gegeven moment zou het misschien niet anders kunnen, maar dat negeerde ze voor nu.

Een nukkige Tiffany met opgeblazen wangen kon Jane niet anders omschrijven dan schattig. Het maakte tevens ook de situatie wat luchtiger voor de roodharige, wat betekende dat ze om de volgende opmerking van de brunette wel oprecht kon lachen. "Wat jammer nou," knipoogde Jane, "dat moet nu een andere keer, wat betekent dat we elkaar nog eens moeten zien." Omdat het erop leek dat dansen er in de nabije toekomst niet in zou zitten, besloot de roodharige wat gemakkelijker te gaan zitten door haar benen in kleermakerszit te kruisen en haar handen iets achter zich te plaatsen. Op haar gezicht was een bezorgde frons te zien toen haar blik naar de enkel van de Ranger ging. "Had je mij deze keer maar als valkussen gebruikt, dan was je enkel misschien nog oké," sprak ze, doelend op dat zij tijdens hun avontuur in Lumiose op de Ranger was geland na van een bankje afgerold te zijn. Was ze toen op de stenen geland, dan zou ze er minstens een aantal blauwe plekken aan over hebben gehouden. Haar blik liet ze weer naar die van de brunette gaan, waardoor ze zag dat de jonge vrouw heen en weer bewoog op de muziek. Een grote glimlach deed Jane's gezicht oplichten en een moment later was er niet één persoon die met diens schouders op de maat van de muziek bewoog, maar waren het er twee. Natuurlijk, als dansen niet zou lukken, kon wat met je bovenlichaam wigglen altijd nog.

Een fronsje bracht Jane's rode wenkbrauwen naar beneden toen de brunette vertelde dat ze de pijn moest voelen. Misschien – en dat betekende bij de roodharige hoogstwaarschijnlijk – had ze niet genoeg kennis van psychologische dingen, maar zoiets leek haar niet goed. Wat ze wel heel zeker wist, was dat ze niet wilde dat de Ranger pijn leed als het voorkomen kon worden. "Een lesje leren vind ik minder belangrijk dan je botten intact houden," reageerde ze dan ook met iets van ernst in haar stem. Vaak was Jane niet serieus, maar als het om de veiligheid van de mensen ging die ze als haar naasten beschouwde, was ze dat wel. Als zij het aan haar lag, raakten haar vrienden en familie niet gewond. Iedereen die hen wat aan zou proberen te doen, zou ze bevechten om dat te bereiken. >:C

Misschien kwam het doordat het nummer dat op de achtergrond speelde haar deed denken aan haar thuis en haar vader, en maakte dat haar sentimenteel. Misschien lag het eraan dat Tiffany's val haar verrast had en ze nu opgelucht was omdat de situatie niet al te erg leek, maar ze zich ook niet te opgelucht wilde voelen omdat ze dat nog niet zeker wist. Misschien kwam het door de vrolijkheid die in haar opborrelde toen ze zag hoe Tiffany en zij zo goed als synchroon op de muziek bewogen. Misschien was het een combinatie van al die dingen. Jane wist het niet. Wat ze wel wist, was dat ze de brunette een knuffel wilde geven, dus dat was wat ze deed. De afstand die zich tussen haar en de Ranger bevond, overbrugde ze schuivend op haar achterwerk. Gracieus was het niet, maar snel wel. Nog voordat er een reactie kon komen op haar eerdere actie, sloeg Jane haar armen om Tiffany heen. Ze had niets te zeggen, maar besloot er uiteindelijk toch maar een vraag uit te gooien die ze al een tijdje had. "Voelt je enkel.. Ernstig? Alsof hij gebroken is?" Ik hoop het niet.

Ze kreeg een schaapachtige glimlach toegeworpen, waarop Jane met het opkrullen van haar eigen mondhoeken reageerde. Die glimlach stond op het punt om plaats te maken voor een fronsje toen ze het idee kreeg aangestaard te worden. Niet dat ze het erg vond als er naar haar gekeken werd – in tegendeel zelfs –, maar het gaf haar het idee dat de brunette misschien wel ergens mee zat. Als dat zo was, moest ze ernaar vragen. Het leek er echter al snel op dat haar lichte bezorgdheid onnodig was, want de Ranger grijnsde alweer en maakte grapjes. Jane's glimlach veranderde in een grijns en ze grinnikte. "Good," reageerde ze geamuseerd, "daar zal ik je aan houden."

Een glimlach die waarschijnlijk niet te zien was voor de brunette verscheen op Jane's gelaat toen ze voelde dat er ook armen om haar heen geslagen werden. Meer dan alleen een warmte veroorzaakt door hogere temperatuur verspreidde zich door haar lichaam. Ze had altijd al van knuffels gehouden. En, y'know, van bepaalde personen.

Jane wilde de knuffel nog niet beëindigen. Praten ging echter niet al te makkelijk als je elkaar niet kon aankijken, en daarom wist ze zich met veel wilskracht toch iets los te maken van de brunette toen die een antwoord gaf op haar vraag. Eén rode wenkbrauw ging iets omhoog. "Dat kan niet goed zijn," lachte ze ontspannen. Dat ze nog steeds best dicht op elkaar zaten, maakte haar niet ongemakkelijk. Haar houding werd wel wat serieuzer toen Tiffany verder sprak. Jane wachtte totdat de brunette helemaal uitgesproken was, en sprak toen fronsend: "Dat is.. Positief. Denk ik." Als de enkel niet gebroken was, hadden ze in ieder geval een veel minder groot probleem. Still, het liefste had Jane dat de Ranger helemaal niets deerde, alleen durfde ze daar niet op te hopen, ondanks dat ze over het algemeen optimistisch ingesteld was. De val had er te pijnlijk uitgezien.

Nu ze niets meer kon omarmen, plaatste Jane haar handen maar weer achter zich zodat ze wat naar achteren kon leunen. De brunette dacht dat haar enkel over enkele minuten wel weer oké zou zijn, wat Jane wat geruststelde. Als de persoon die de pijn voelde een optimistischere inschatting maakte dan degene die het hoogstens had kunnen zien gebeuren, was dat alleen maar goed. "Okay, dan wachten we," sprak ze met een glimlach. Op de achtergrond waren de laatste noten van een nummer waarvan Jane de titel niet wist – maar dat helemaal niet verkeerd geklonken had – inmiddels weggestorven. Nieuwsgierig wachtte de roodharige de inzet van het volgende lied af. Het synthesizergeluid dat na enkele tellen haar oren bereikte, deed een grote grijns op haar gelaat verschijnen. Ze kende dit nummer. Ongelovig schudde Jane haar hoofd. "Toen ik dat ding—" ze gebaarde vluchtig naar de boombox "—vond, verwachtte ik niet dat er ook echt zulke goede muziek op zou staan. I mean, ik hoopte er wel op, maar.." Jane’s blik ging naar de persoon naast haar, en ze glimlachte. "Dit moet mijn geluksdag zijn."

Jane wou dat ze een interessant verhaal te vertellen had toen de brunette vroeg naar waarom ze op een dak zat, maar dat was niet zo. Oh well. "Ik was als eens langs dit bos gekomen tijdens het sporten, en vandaag had ik zin om er doorheen te lopen." Ze haalde haar schouders op met een schaapachtige grijns. "Toen vond ik dit gebouw. Eerst wilde ik de binnenkant gaan ontdekken, maar er zat geen beweging in de deuren. Het dak vond ik wel een cool alternatief." Daarbij had ze zich natuurlijk niet bedacht dat het veel moeilijker was om van een dak te komen als je uitweg afbrak – zoals te verwachten was bij een oud gebouw – dan wanneer je je nog op de grond bevond. Dat was een zorg voor later, though.