Flynn's secret

Stenen. Wat was er nou zo interessant aan stenen? Amal begreep het niet echt, maar hij moest hier op onderzoek uit. Als iemand die graag avontuur beleefde, sloeg hij het natuurlijk niet af, maar… Wat viel hier nou eigenlijk te beleven? Het was een klein gehucht en verder waren er gewoon. Stenen. De jongen fronste, zuchtte diep en probeerde zichzelf moed in te spreken dat het wel beter zou worden. Nog maar heel even en hij zou een Red Ranger zijn. Misschien dat de Base hem dan meer vertrouwde in missies en dergelijke.

Gelukkig voor hem hoefde hij daar niet op te wachten. Hij hoorde het ronkende geluid van een motor en sprong haast automatisch achter een enorme steen om zich te verschuilen voor de nieuwkomer. De motor kwam ruw tot stilstand en de berijder stapte af, die vervolgens een sigaret opstak en tegen een muurtje aanleunde. Ho eens even. Dat kon zomaar niet. Was hij van plan de boel hier te vervuilen? In de fik te steken met zijn as? Amal rechtte zijn rug en stapte zelfverzekerd op de vreemdeling af. Het pak intimideerde hem niet. Dat weigerde hij. Hij was hier degene met het intimiderende uniform.

“Hey!” riep hij naar de man, terwijl hij dichterbij stapte. “Wat zijn we hier aan het doen?”

De gemene grijns stond hem niet echt aan. Dit betekende overduidelijk problemen en Amal had daar eigenlijk niet zoveel zin in. In ieder geval niet in spelletjes – waar deze kerel wel op uit leek te zijn. Met een geheven wenkbrauw keek hij naar de uitgeblazen rook en wuifde die met zijn hand weg. Ugh. “Nee, bedankt,” reageerde hij ferm. Roken had hij nooit lekker gevonden. Wat anderen erin zagen snapte hij ook niet echt. Zijn ogen vernauwden zich een beetje. “Kun je dat ergens anders doen? Ik wil niet dat de boel hier in lichterlaaie staat en daar verantwoordelijk voor zijn.” Het monument interesseerde hem niet zoveel, want hij zag de appeal er niet zozeer van, maar anderen vonden het prachtig en het was een trekpleister voor toeristen, dus het was wel zijn werk om het te beschermen van hooligans. En deze vent.

Een haast alles behalve mannelijk gilletje werd bijna geslaakt. Hij wist zichzelf nog net te redden door het tegen te gaan, maar hij ontweek wel met al zijn macht die sigaret die zijn kant op werd gegooid. Tch! En hem ook nog eens gaan uitdagen? Volwassen hoor. Amal’s wenkbrauwen gingen omlaag en vormden een kwade frons. Wat zou hij kunnen doen? Hij zou Keith erbij kunnen roepen, maar hij wilde het niet tot een pokémongevecht laten uitlopen. Dat zouden de ruïnes waarschijnlijk niet overleven… En dan had hij alsnog een probleem. “Je weet dat ik je, wettelijk gezien, mag arresteren als ik je de wet zie overtreden, toch?” merkte hij met hopelijk een stem van gezag op. Voor hem klonk het wel redelijk, alsof hij eigenlijk een agent was in plaats van een doorsnee Ranger op patrouille. “Een gebied betreden waar je eigenlijk niet mag komen en het lastig vallen van een Ranger zijn overtredingen.”

Onderschatte die gast hem nou? Zonder hem verder in actie te hebben gezien? Amal’s kwade frons werd erger bij het horen van die nonchalante verwoording. Oké, hij zag er niet als een bodybuilder uit en hij moest ook nog veel trainen met zijn pokémon, maar wat de Muk? Kracht was ook niet alles. Hij was snel. Niet zo snel als een motor, maar zijn bijnaam in het basketbalteam was de… Euh… Wat was het ook alweer? Een snel beest uit de mythologie, in ieder geval. Hij was goed. Dus om nu zo te worden onderschat door een blaaskaak als deze oude kerel? Nee, dat ging hem toch echt een stapje te ver.

Alsof het al niet erg genoeg was, besloot de man ook nog eens te klagen over het werk van de Rangers. Als iemand hier het te hoog in zijn bol had, dan was die vent het wel. Veel mensen dachten namelijk dat Team Rocket de boel in handen had en de baas waren – een organisatie waar de Rangers zich hevig tegen verzetten om de mensen hun vrijheid terug te kunnen geven. Het woord dat Amal echter het meeste raakte, was zwakkeling. Niet alleen hij, maar de hele Ranger organisatie werd zwak genoemd en dat pikte hij niet langer. Zijn lont was opgebrand. “Ik zal je eens laten zien wie hier de zwakkeling is!” riep hij verwoed, terwijl hij zich naar voren gooide om de vreemdeling van zijn motor af te kunnen duwen.

Ondanks zijn woede en ondanks dat het doel vlak voor zijn ogen stond, reageerde Amal snel toen hij iets in zijn ooghoek zag glinsteren. Hij remde meteen af en zette zelfs een stap terug naar achteren, terwijl zijn blik zich nu geconcentreerd naar het glimmende voorwerp verplaatste. Precies zoals hij had verwacht. Een mes. Amal overwoog om de zijne erbij te halen, maar besefte zich nog net op tijd dat het geen slim idee was. Hij had er nog niet mee overweg leren gaan, dus zou hij zichzelf alleen maar lelijk kunnen bezeren. Wat hij wel kon doen…

Amal duwde zijn eigen hand in zijn zak, haalde het uitklapbare mes tevoorschijn en sprong meteen richting het voorwiel van de motor. “Waag het niet om ergens heen te gaan, of ik steek je band lek,” dreigde hij kwaad. Vervolgens haalde hij zijn Styler van zijn riem om een oproep te kunnen plaatsen, zodat Rangers die in de buurt waren hem een handje konden helpen. Daar moest hij echter wel af en toe een blik op het schermpje voor werpen, maar het scheelde dat hij niet veel hoefde te typen.

Kleine Aipom? Amal snoof. Omdat hij een gekleurde huid had, zeker? Tch. Hierdoor zou hij zijn mes echt niet terugtrekken hoor. Zijn plan werkte immers deels – de man kwam dreigend van zijn motor af, wat betekende dat hij niet van plan was om te vertrekken en dat hield in dat Amal zich geen zorgen over een voortvluchtige hoefde te maken. Toen er echter een wel heel sterke Toxicroak bij werd geroepen, trok hij toch zijn mes geschrokken terug en deed hij onvrijwillig een stap naar achteren. Dat beest zag er veel te sterk uit voor Keith! Wat moest hij nu doen? Zijn poison aanvallen zouden niks uithalen, maar vechttype aanvallen zouden zijn arme Bisharp helemaal in elkaar beuken… Als Keith het slim speelde, dan zou de Toxicroak ook schade oplopen door zijn messen, maar dat was vast en zeker lang niet genoeg om hem neer te halen…

Zich beseffend dat hij echt hulp nodig had, klemde hij het mes tussen zijn kaken en haalde Keith ondanks alles toch tevoorschijn. Hij had afleiding nodig. Later zou hij zich wel verontschuldigen. Zijn Bisharp maakte zich klaar om te vechten zonder ook maar enige uitleg van zijn trainer – en had waarschijnlijk ook al door dat hij slechts voor afleiding diende. Amal tikte ondertussen, inmiddels met beide handen, razendsnel dingen op zijn Styler in en verzond het bericht. Nu maar hopen dat een andere Ranger in de buurt was; en ook sterk genoeg om deze knakker even te temmen.

Uit het felle licht brak de Steelix, die met een brul om zich heen keek. Claudia glimlachte terwijl ze een moment van trots over zich heen voelde komen. Ze had eindelijk haar Onix weten te evolueren naar een Steelix. Ze keek eventjes naar de pokémon, al was het een heel eind naar boven toe. De eerste keer dat ze in contact was gekomen met een Steelix was toen de Onix van Jace halverwege hun winnende gevecht evolueerde en hij daarna de vloer met hen veegde. Maar daardoor had ze zich niet zo uit het veld laten slaan, ze had het als een teken gezien dat ze sterker had moet worden. En sterker was ze nu inmiddels. Ze liet de pokémon terugkeren en keek op toen ze een melding kreeg op haar Stylus, er was een Ranger in de problemen geraakt en er werd om versterking gevraagd. Eventjes keek ze waar het bericht vandaan kwam, dat was nog niet eens zo heel erg ver uit de richting van waar ze heen wilde gaan. Snel gaf ze een melding dat ze in de buurt was en versterking zou leveren, voordat ze haar spullen pakte en begon te lopen.

Het duurde iets langer dan dat ze verwacht had, maar al snel vond ze een jongeman samen met een vent in een motorpak. Ze snoof eventjes en wandelde op het tweetal af. Ze herkende de ranger niet die ze te hulp was geschoten, maar herkende hem wel aan de stylus die hij bij zich had. Het was vooral de man in het zwart die haar aandacht had getrokken. "Ik hoorde dat er problemen waren," zei Claudia op een kalme toon, terwijl ze het tweetal naderde. "Claudia Leblanc, Graduate Ranger," stelde ze zichzelf daarna voor een jongere ranger. Haar ijsblauwe ogen gleden over de man in het zwart en eventjes bleven haar ogen hangen op het vizier van de helm. Hij had iets bekends, maar ze kon haar vinger er niet op leggen.

Poiston Sting? Wacht, kon dat mensen ook verwonden? Amal liet haast zijn Styler vallen en wilde zich al omdraaien om weg te duiken, maar tot zijn geluk sprong zijn Bisharp beschermend voor hem en ving de naalden voor hem op. Zoals verwacht deed het hem niets. Amal haalde het mes tussen zijn tanden vandaan. “Bedankt Keith!” glimlachte zijn trainer opgelucht. De pokémon wierp geen blik over zijn schouder – in plaats daarvan keek hij gefocust naar de Toxicroak en diens trainer. Hij ging niemand aan Amal laten komen, zelfs als het het laatste was wat hij zou doen.

Gelukkig hoefde hij het niet in zijn eentje te doen. Een vrouwelijke, onbekende stem vulde Keith’s en Amals gehoorgang. De jongen keek op en zag, tot zijn genoegen, een vrouwelijke collega op het toneel verschijnen. Als geroepen! Ze zag er ook vrij ervaren uit, maar dat kon ook door haar leeftijd komen. Hoe dan ook voelde Amal zich gered. “Net op tijd,” begon hij, waarop hij naar haar knikte nadat ze zich had voorgesteld. Ze was ook Graduate? Huh. “Amal Hakim, zelfde rang,” stelde hij zich uit fatsoen ook maar voor. “Deze vent loopt herrie te schoppen en ik geloof dat hij me wilt vermoorden?” ging hij verder, zijn laatste woorden onzeker.