Rooftop Jams

De brunette deelde het ongeloof dat Jane nog niet kenbaar had gemaakt. Lang zou daar niet meer op gewacht hoeven te worden, echter. "Precies!" Riep de roodharige uit, een verontwaardigd handgebaar makend. Ze had altijd al een voorliefde voor oudere spullen gehad, met name als ze met muziek te maken hadden. Dat er iemand was die een boombox – een werkende, above all – achterliet als afgedankt vuil, zag ze dan ook haast als een persoonlijke belediging. "Ik ben die persoon wel dankbaar, though, ik heb altijd al een gettoblaster gewild." De roodharige grijnsde even. Ze wist het gezegde niet precies meer, maar het was iets met andermans afval dat nu haar schat was, en op het moment was het erg toepasselijk.

Een brede glimlach die haar niet-perfecte gebit onthulde, verscheen op Jane's gelaat toen ze de volgende woorden van de Ranger hoorde. Kon ze dit als een compliment opvatten? Ze vond van wel. "Thanks. Als ik ooit besluit een echte dansstijl te leren, zal ik hier dan zeker terugkomen." Tot nu toe had ze altijd haar lichaam en het ritme van de muziek gevolgd, maar een bepaalde stijl leren leek haar ook gaaf.

De ranger had best een ghettoblaster voor haar willen kopen. Een boombox. Voor haar. "Dude. My friend," begon Jane, ongelovig. "Je weet dat die dingen erg duur zijn, right?" Zelf had ze ook – wanneer haar bankrekening het toestond – dure dingen voor mensen om wie ze gaf gekocht en ze voelde zich dan ook vereerd dat ze brunette voorgesteld had hetzelfde voor haar te doen, maar toch. Het was een groot gebaar, en dat in combinatie met de nonchalance waarmee het gebracht werd, zorgde ervoor dat Jane toch verrast was. Op een positieve manier, that is. "Als je dat doet, kom je zelf ook niet onder een cadeau uit, hoor," vervolgde de roodharige met een grijns.

Het enthousiasme van de brunette ontging Jane niet. Met het registreren van de namen van dansstijlen die op haar afgevuurd werden, had ze iets meer moeite. Dat zou voor haar antwoord niet uitmaken, echter. "Alles. Alle soorten." Net zoals dat ze qua muziekstijlen niet kieskeurig was en alles wel kon waarderen, vond Jane elke vorm van dans gaaf.

Haar voorwaarde werd met een glimlach geaccepteerd, waarop Jane ook glimlachte. Die glimlach werd alleen maar groter toen ze zag dat ze Tiffany verrast had met haar antwoord. Het leek niet alsof de brunette haar antwoord ongewenst vond, wat betekende dat ze iets goed deed, right? Jane ging er vanuit van wel. Overdreven stak ze haar borst vooruit toen ze het grapje van de Ranger hoorde, waarna ze sprak: "Nope. En als iets me, nadat ik het uitgeprobeerd heb, toch niks lijkt, dan heb ik het ten minste geprobeerd, y'know?" Daarnaast werd alles leuker als je het deed met iemand die je mocht. Dansles van Tiffany zou haar wel bevallen, verwachtte ze, ook al zouden ze alleen maar een voet naar voren en een voet naar achteren zetten.

Ze had al enthousiast 'oké!' geroepen voordat Jane zichzelf eraan herinnerde dat Tiffany nog last kon hebben van haar enkel. Terwijl de brunette opstond, veranderde haar gezichtsuitdrukking dan ook voor een moment van vrolijk naar bezorgd. Ze had zich geen zorgen hoeven maken, though; er leek niets mis te gaan, en dat was genoeg om de glimlach weer op het gelaat van de roodharige terug te laten keren.

In haar enthousiasme was Jane al met de brunette opgestaan. Dat ze daarmee mogelijk extra druk op een gevoelige enkel voorkwam, kwam niet eens in haar op, maar desalniettemin kwam het goed uit. Overdreven plechtig legde de roodharige even later haar hand in die van haar gezelschap. Ze nam de tijd om ook blikken contact te laten maken voordat ze haar mond opendeed. "Heck yes." Haar grijns was groter dan ooit tevoren.

Okay. Haar ene hand lag in die van Tiffany, nu moest ze haar andere nog ergens kwijt. Of in ieder geval, wat wilde de roodharige graag. Het voelde veel te saai om haar arm gewoon maar wat langs haar zij te laten bungelen. Jane had geen idee welke dans ze precies zouden gaan doen en wat daarbij de Correcte Handpositie™ was, en sloeg haar arm daarom losjes over de schouder van haar danspartner puur omdat dat prettig stond. Ze waren ongeveer even groot, merkte ze ook door deze actie op. Haar aandacht werd al snel weer van dit gegeven afgeleid, though; er werd een instructie gegeven en even later bewogen er voeten. Voeten waar Jane nu haar blik op richtte, want toen ze zei daadwerkelijk de dans te willen leren, meende ze het. De bewegingen zagen er gemakkelijk uit, oordeelde ze – blakend van zelfvertrouwen, natuurlijk. Vrijwel meteen sprong ze in. Stap naar voren, stap naar achteren, voet aanschuiven. Naar voren, naar achteren, aanschuiven. Hoe hoger het tempo, hoe hoger een glimlach haar mondhoeken omhoog schoof. Heck yes, ze danste. Met Tiffany.

De roodharige was aan het genieten. Niet alleen van het constante ritme van haar voeten, maar ook van haar hand in die van Tiffany. Toen haar gevraagd werd hoe het voelde, kon Jane dan ook niet anders dan met een brede grijns haar hoofd heffen. "Goed." Antwoord geven in woorden was waarschijnlijk niet eens nodig geweest, maar oh well. Ze wilde het graag nog duidelijker maken.

Waardoor het precies kwam, ging langs Jane heen, maar het resulteerde erin dat ze voor een kort moment extra gewicht op haar voet voelde en dat Tiffany haar excuses aanbood. Jane voelde hoe haar hand losgelaten werd, en zette een kleine stap naar achteren om de brunette de ruimte te geven die ze misschien nodig had. Tiffany leek wel erg over haar kleine misstap in te zitten; ze keek haar niet eens meer aan. Een klein, bezorgd fronsje verscheen op Jane's gelaat. "Hey," begon ze, haar hand op de schouder van haar gezelschap leggend. "Hey, er is niks aan de hand. Ik voelde er niets van." Ah, daar was die mooie blauwgrijze blik. Jane glimlachte. "Alles is in orde," verzekerde ze nogmaals. "Gaat het ook nog met je enkel?" Zo niet, dan was dit misschien een goed moment om te stoppen. Jane kon de rest van de dag nog wel doorgaan, maar blessures waren een serieus ding. Ging het niet, dan ging het niet.

Er volgde een opgeluchte zucht van Tiffany. Ook Jane voelde zich opgelucht nu haar woorden hun werk gedaan leken te hebben. Ze kon er absoluut niet tegen als de mensen waarom ze gaf zich rot leken te voelen, dan wilde ze meteen alles doen om ervoor te zorgen dat ze weer konden glimlachen. Haar vrienden en familie verdiende alleen de beste emoties, verdorie. "Gelukkig," glimlachte de roodharige toen aangegeven werd dat Tiffany ook oké was. De volgende woorden van de brunette hadden de ongerustheid weer terug kunnen laten keren, was het niet dat ze op een redelijk nonchalante manier gebracht werden. Er was niets ernstigs aan de hand, waarschijnlijk. Jane ging voor een grap-opmerking. "Ah, je bent dus al een echte dansveteraan?" Ze kreeg les van een echte pro. Over die les gesproken, er werd geopperd om weer verder te gaan. Enthousiast legde Jane haar handen weer in die van Tiffany en verkleinde de afstand tussen haar en de brunette. Haar grijns was ook weer terug. "Let's go."