A Play on Words [+Lyan Hyauki]

De ander kwam overeind, hem ook helpende met overeind komen. Zou hij zicht hebben zou hij zwarte vlekken voor zijn ogen zien, maar hij was blind, dus hij zag niks... Hij voelde zich enkel duizelig... Verdomme... “Gelukkig. Ik zal wel even vragen waar een EHBO post te vinden is, dan kan ik je erheen brengen,” Hmpf... Hij knikte even maar probeerde wel steun te blijven zoeken bij de ander waarvan hij oook nog niet de naam wist... Misschien maar beter.. KOn hij haar niet aanklagen voor iets zoals... uh... Neus breken? Kidnappen? yeah dat... "Ik voel me wel duizelig," zei hij even terwijl hij een hand tegen zijn hoofd zette... ugh... HIj was toch al een redelijk mager ventje, dus dit was zeker zwaar voor hem.

Hij wilde bijna sorry zeggen omdat hij duizelig was. Klonk vreemd maar als je eenmaal wegviel had je tenminste al je excuses aangeboden voor de eventuele problemen die daaraan verbonden zouden zijn. Hoe dan ook.... “Zeg,” Klonk er even waarbij Lyan zijn blik naar de richting van het geluid liet gaan. Hij wist niet echt naar wat hij keek van haar.. Maar ze wist tenminste dat hij blind was... Mocht het een raar deel zijn, hij had tenminste een reden ervoor. “Heb je ooit op iemands rug gereden?” Uhm... "Toen ik jong was misschien wel..." uhm... Wat... "Je wilt toch niet voorstellen dat ik op je rug ga...?" oh Arceus...

Er was een stilte, maar ergens zag ze het kind voor zich al lachend... Alhoewel... Was deze vrouw niet langer dan hem? Dat was best vreemd... Wait... Hij moest even iets uitvinden. Ze was aan het praten over het hele duizelige gedoe en hij zette zijn handen tegen haar schouders aan... Althans hij dacht dat het schouders waren... maar het was lager en ietwat teveel naar binnen toe... Hij schoot meteen rood aan bij het besef wat hij echt vasthad... AH NEE. AH. WAH. Hij was versteend, in shock. Wat moest hij nou doen? Hij had haar laatste woorden niet eens gehoord... Hij was gewoon in een stille schaamte gegaan... maar zijn handen gingen ook niet van die dingen af... Yeah, great.

Het was ook stil van haar kant op... Uhm... Misschien was het toch niet dat wat hij dacht wat het was? Misschien had ze gewoon twee grote ronde zakken daar en ja... Ja... Uhm... Help... Hij wilde dit niet... Sos... Misschien moest hij maar wegrennen... maar dan moesten eerst zijn handen van de heuvels afkomen. Dat zou nog wat worden. De vrouw plaatste echter haar handen op zijn polsen en hij keek even verward en compleet van zijn stokje geslaan op. Verwilderd keek hij rond, alsof hij net iets ongelofelijk ofzo had gezien. Help. “Koop me eerst maar een drankje,” Meteen loste hij zijn handen -hij was toch niet zo sterk- en loet hij snel deze naast zijn lichaam vallen. "Ik Schouders???" error. Dat was, waren geen schouders geweest... tenzij je opeens schouders op je borstkas groeide... Uhm... "Had ik al gezegd dat i-ik... Uh... Dui-duizelig ben?" Arceus hij was nu echt opeens zo onzeker. Like, hij was like... Niet zo. LIke help??? Hij wist niet eens??? Waarom??? Wat??? Gvd, dat had ie gewoon niet zien aankomen... Heh.

“Schouders?” Hij knikte meteen.. ja, dat waren helemaal geen schouders geweest... het miste ergens teveel been en oh Arceus... Waarpm dacht hij er zelfs nog aan... Had hij ooit al eigenli- Nee... nee... Hij werd nog roder... Why... De laatste keer dat hij zoiets had gezien was like 3 jaar geleden ofzo en dit was like??? Idk... Hij was zo confussed, maar vooral heel erg beschaamd om wat hij had gedaan... Please... “Oh. Ja. Wil je nog op mijn rug?” Uh... Uhm... "Je rug?" klonk er even terwijl hij even een hand tegen zijn hoofd ztete. Oh Arceus... Oh dear Arceus. "Uh... Ojh... Uhm... s-sure?"

Voor hem, iemand die zich gewoon niet eens aangetrokken voelde tot wat dan ook maar gewoon verzopen was onder de stereotypes, was het een hell geweest dit gevoel te doorstaan... Like als je kon zien kon je nog de reactie zien maar nu niet want hij was blind en oh Arceus, hij haatte zijn leven zo hard momenteel, oh well... What to do about it. Met een lange en harde zucht probeerde de blonde jongen zich te vermannen hier, het was lastig want tja... Het was niet echt iets voor hem om ten eerste zoiets te doen en zich dan ten tweede zo te herpakken zonder als een klein kind naar zijn kamer te gaan en de rest van de dag er niet meer af te komen. Zichzelf opsluiten was zijn blinde specialiteit. “Oké, ik sta vlak voor je. Kun je zelf op mijn rug springen?” Oh yeah... Hij knikte even langzaam. "I guess, yeah," zei hij zacht zuchtend waarna hij nu voorzichtig zijn handen wat opstak en langzaam haar schouders, oh Arceus yes lord, vond. Hij Verzamelde al zijn macht en sprong op... Hij struggelde maar was kinda op haar rug? Voelde wel zo... zal wel zijn zeker?