Breeder Show

“Ben je zeker dat je er klaar voor bent?” Mabel keek naar de Buneary die braaf voor haar zat en haar vastbesloten aankeek. Ze hadden getraind, ze hadden hem voorbereid, er was eigenlijk geen mogelijkheid dat hij er niet klaar voor was. Lucille sloot zijn ogen en liet een brede, vastbesloten glimlach zien. Hij was er klaar voor! Mabel glimlachte en aaide de pokémon over zijn kop. Ze moest alleen nog deze Show winnen en dan was de volgende de Overall Show. De hoogste show die een Breeder maar kon winnen. Ze kon zelf niet geloven dat ze al zover was gekomen, maar ze was er nog niet. Ze moest nog steeds de Power Show winnen en er was geen garantie dat ze dat nu zou doen. Natuurlijk kon je ze niet allemaal winnen, dat begreep Mabel ook wel. Maar aangezien dit de laatste medal was die nodig had om mee te mogen doen met de Overall show, wilde ze extra haar best doen. En haar pokémon hadden dat ook gemerkt. Iedereen leek net iets harder te werken en vooral Lucille, die eigenlijk nog helemaal niet zo oud was, deed zijn best. De afgelopen weken had hij dan ook een sterke band met het meisje opgebouwd en zelfs als hij niet zou winnen zou hij een geweldig nieuw teamlid zijn. “Okay, Silver,” Mabel keek op naar de Pidgeot die al klaar was ze naar de locatie van de show te vliegen. De vogel liet een vriendelijk geluid horen en waggelde op zijn trainer af. “We vliegen naar Laverre en dan lopen we van hier naar hier,” legde ze hem uit terwijl ze op de kaart die ze op haar schoot had wees. Hoewel de meeste pokémon geen kaarten konden lezen was Silvester een speciaal geval aangezien hij als Pidgey al had geholpen routes uit te stippelen. Meestal als ze iets moest bezorgen van haar moeders bloemenzaak. Maar hij kon alleen grote kaarten lezen, zoveel detail kon hij ook weer niet onthouden. “Denk je dat je het kunt vinden?” de Pidgeot knikte langzaam en Mabel richtte zich tot de rest van haar pokémon om ze terug te laten keren in hun pokéball. “Okay, laten we gaan.”

“Hier moet het zijn,” mompelde Mabel tegen niemand in het bijzonder. Ze haalde haar ogen van de kaart waar ze op had gekeken en verplaatste haar blik naar het gebouw voor haar. Het leek erop dat ze goed zat. Licht nerveus liep ze naar binnen en keek om zich heen. Yup, dit was een show alright. Het was alweer een tijdje geleden dat ze er een had bezocht, maar de herinneringen kwamen weer bovendrijven. En de vorige keren waren ook prima gegaan! Zij en Lucille zouden gewoon hun best doen en alles zou goed komen. Ze moest zich alleen aanmelden en zich voorbereiden op hun beurt. Haar ogen gleden lang de verschillende standen, sommige waren van Breeders die hun Daycare kwamen promoten of meededen aan de wedstrijd of beidde en andere waren van bedrijven die hun producten wilden verkopen of in elk geval reclame maken voor de dingen die ze verkochten. Maar zij moest bij geen van deze standen zijn, al zou ze het leuk vinden een beetje rond te kijken – dat moest ze maar na de show doen. Nu moest ze de plek vinden waar ze zich aan kon melden. Na een korte ronde te hebben gemaakt wist ze de plek eindelijk te vinden en liep er met stevige passen heen. Er was nauwelijks een rij en het duurde niet lang voor ze aan de beurt was. “Naam?” de vrouw keek niet eens van haar computer op. “M-Mabel Greene,” antwoordde de brunette zo snel als ze kon. Voor een paar seconde was alleen het tikken van de computer hoorbaar en toen keek de vrouw eindelijk op van het ding. “Van Safe Haven, Vaniville?” Mabel knikte en plukte nerveus aan haar broek. “Kunt u dit voor me invullen?” Mabel kreeg een formulier aangereikt waar ze de informatie van de deelnemende pokémon moest opschrijven, samen met een pen, en knikte als antwoord. De Breeder klikte het ding open en begon met het invullen van Lucille’s gegevens. “Alstublieft,” beleefd gaf Mabel het ding terug aan de vrouw die weer dingen op haar computer begon te tikken. “Hmn, je hebt nummer 6. Als je naar de voorbereidingskamer gaat ben je aan de beurt als je nummer word omgeroepen, in de tussentijd kun je je voorbereiden en zal de inspectie de pokémon onderzoeken.” Mabel knikte, ze was bekend met hoe shows eraan toe gingen. De dame rommelde onder haar bureau en haalde er een pin en lintje uit met beide het nummer zes erop. “Hier, zo weten ze welk nummer je hebt,” de vrouw reikte ze glimlachend aan. “Veel succes.” Mabel glimlachte beleefd terug en nam de dingen aan. “Bedankt.”

Lucille had zich perfect gedragen bij de keuring, maar dat was ook een van de dingen waar hij goed in was; zichzelf presenteren. Nu namen ze snel de aanvallen door die hij zou laten zien, al wist hij die ondertussen al uit zijn kop. Ze hadden het zoveel geoefend dat hij praktisch een goede vechter was geworden – als hij niet nog een baby was geweest dan. Terwijl Mabel het lintje voorzichtig om de arm van de Buneary bond hoorde ze hoe nummer vijf werd omgeroepen. Dat betekende dat ze hierna aan de beurt was. De nervositeit sloeg weer toe, zelfs Lucille merkte het op. De Buneary streek vriendelijk over zijn trainers hand en keek haar vastbesloten aan. Hij ging zijn best doen! Het was niet lang hierna dat de vijfde deelnemer klaar was en het nummer zes werd omgeroepen. Mabel haalde diep adem, wisselde een blik met haar shiny Buneary en liep richting de zaal waar Lucille zijn aanvallen zou moeten laten zien.

Deelnemer: Mabel Greene
Naam Pokémon: Lucille
Soort Pokémon: Buneary/Lopunny*
Geslacht: Male
Stamboom: Despair x Mercy – Safe Haven

1. Copycat
2. Double Hit
3. Thunder Punch
4. Sky Uppercut
5. Fire Punch
6. Bounce
7. Low Kick
8. Ice Punch
9. Focus Punch
10. Sweet Kiss

Met de Buneary voor haar liep Mabel glimlachend de zaal in. In het midden van het veld wat ze tot hun beschikking hadden stond een man met Pikachu klaar die haar afwachtend aan keek. Beleefd glimlachte Mabel naar de man en de juryleden die achter hun eigen computer zaten. Ze gokte erop dat de dingen werden gebruikt om de scores op te schrijven. Maar dat was nu niet belangrijk. De man met de Pikachu keek op het blaadje wat hij vasthield en las voor: “Mabel Greene van de Daycare Safe Haven,” hij keek haar kort aan en ze reageerde door een bevestigend knikje te geven. “Ze neemt deel met de shiny Buneary Lucille.” Bij het horen van zijn naam maakte Lucille een kleine buiging en keek de juryleden vrolijk aan. “Ze zullen tien aanvallen tonen, uitgevoerd op een Double Team.” Meteen na het uitspreken van de woorden waggelde de Pikachu naar voren en voerde een Double Team uit. Er verschenen precies tien kopieën van de kleine, gele pokémon en het duo maakte hun weg naar de kant. Showtime.

In plaats van een aanval uit te voeren werd Lucille bijna meteen omringd door een blauw licht en opeens waren er tien extra Buneary. De kopieën deden hetzelfde als het origineel, de Copycat had precies dezelfde aanval nagebootst als de Pikachu had gedaan. De gele muis leek in eerste instantie verrast doordat de showpokémon precies hetzelfde als zij had gedaan, maar bleef netjes aan de zijkant van het veld staan zoals ze moest. Lucille bleef in het midden van het veld staan, omgeven door zijn kopieën en wachtte geduldig af tot hij een commando kreeg van zijn trainer. “Lucille, gebruik een Double Hit,” droeg Mabel de pokémon op. Hoewel ze het al minstens duizend keer had geoefend was het toch beter de aanval uit te spreken zodat de jury wist wat ze te zien kregen. De Copycat had ze gelaten voor het verrassingseffect, maar vanaf nu kon ze beter de aanvallen die ze wilde gebruiken benoemen. Lucille en zijn kopieën hupten naar voren en vielen aan. Met zijn oor sloeg de Buneary de eerste Pikachu klonen kapot en sprong meteen in een vloeiende beweging door naar de volgende. De twee Double Team kopieën veranderden zich bij de aanraking in glitters en Lucille liet zijn eigen dubbelgangers ook verdwijnen. Als Mabel niet beter wist zou ze denken dat het een contest was, al verdwenen de glinsteringen weer snel. Er waren nog acht Pikachu’s over en er waren nog acht aanvallen om uit te voeren. Wat was de volgende die ze wilde gebruiken? Uhm.. yikes, was ze het echt vergeten door de plankenkoorts? Lucille keek haar afwachtend aan en op sneltreintempo probeerde Mabel de volgende aanval te herinneren. Ze wist het wel! “Lucille gebruik eh.. Thunder Punch,” dat was het. Schaapachtig glimlachte Mabel naar de jury, hopelijk werd ze er niet op afgerekend. Maar zelfs als ze het zou vergeten, Lucille wist prima zelf welke aanval hij moest uitvoeren. Het was een beetje gênant dat hij degene was die het niet meer wist.

Met maar één shiny Buneary was het veel makkelijker te zien wat er aan de hand was en alle ogen waren dan ook op het kleine konijn gericht. Lucille balde zijn kleine vuist en sloot zijn ogen kort om zich te concentreren. Hij kende veel aanvallen, maar hij was nog jong en moest nog oefenen met de uitvoering ervan. Elektriciteit knetterde hoorbaar rondom de kleine pokémon en met een krachtige slag raakte de Buneary de buik van een van de Pikachu’s. Als het een normale Pikachu was geweest had het niet veel effect gehad, maar de kopie spatte uiteen in een mengeling van glinsteringen en vonken. Lucille liet een vrolijke kreet horen en draaide sierlijk een rondje om zijn as. Hij kon zo meedoen in een contest, dat was niet moeilijk te geloven. “Okay Lucille,” glimlachend keek de brunette haar pokémon aan. “Laat nu een Sky Uppercut zien.” De Buneary reageerde met een vastbesloten ‘bunn’ en hupte naar de volgende Pikachu kloon. Hij balde zijn poot voor de tweede keer en een fel, blauw licht begon er vanaf te stralen. Met een krachtige sprong zette het konijn zich af en sloeg de volgende kopie van onderen naar boven met de opgloeiende poot. Een spoor van licht was zichtbaar waar Lucille’s vuist naar boven ging en de Pikachu spatte uiteen. De Buneary maakte sierlijk een salto en kwam behendig op zijn achterpoten neer. Vriendelijk keek de kleine pokémon de jury aan om zijn trainer de kans te geven zich klaar te maken om de volgende aanval te noemen. Mabel was licht geschrokken, een salto hadden ze helemaal niet geoefend – uitslover, maar herstelde zich al snel. “Goed zo, Lucille,” prees ze haar pokémon, hopend dat ze er ontspannen uit zag. “Gebruik nu een Fire Punch.”

‘Neary,’ vlammen verschenen rondom de poot van de Buneary en Lucille haalde uit naar de volgende Pikachu. Hij zat in de flow! De vlammen weerspiegelden in de vrolijke ogen van het roze konijn en verdwenen enkele momenten later. Voor een moment was hij omgeven door de glitters van de kapotte Double Team kopie en toen was hij omgeven door iets anders. Fel, wit licht scheen van de Buneary af en Lucille begon te groeien. Zijn oren werden langer, net als zijn ledematen en lichaam in algemeen. Mabel schermde haar ogen af, net als de andere in de zaal, en toen het licht afnam was er geen Buneary meer. Lucille keek verbaasd naar de vingers die hij eerst niet had gehad en verplaatste zijn blik toen onzeker naar zijn trainer. “Eh,” Mabel richtte haar blik op de jury en keek die onzeker aan. Ze wist niet of evolutie was toegestaan tijdens een show, maar je kon er niet veel aan doen. “Permissie om door te gaan?” vroeg ze onzeker aan de mensen achter hun computers en keek weer naar Lucille. Het was niet dat ze niet blij was dat de Buneary was geëvolueerd, maar misschien maakte het dingen moeilijker. “Natuurlijk,” sprak een streng uitziende vrouw. Mabel glimlachte nerveus en knikte naar Lucille. De Lopunny reageerde met een zelfverzekerde ‘puuun’ en sloeg een van zijn oren over zijn schouder als een of andere diva. Mabel grinnikte zachtjes en dacht snel na. De volgende aanval die ze zouden uitvoeren was een..

Lucille had andere plannen. In plaats van te wachten tot zijn trainer hem opdroeg een Circle Throw uit te voeren zette hij zich krachtig af en sprong sierlijk in de lucht. Terwijl hij neerkwam op een van de Pikachu draaide hij zijn lichaam zo dat hij de gele kopie een snelle trap kon geven. Zodra zijn voet de kloon raakte spatte het ding uit elkaar en landde de Lopunny knielend neer. “Dat was een eh.. Bounce,” verklaarde Mabel glimlachend toen de jury haar vragend aankeek. Het zat niet in het originele programma, maar dat kwam wel goed. Lucille was gewoon enthousiast, hij zou het niet voor haar verpesten. Daar hadden ze te hard voor geoefend. Ze zou dit laten schieten en gewoon verder gaan met de aanvallen die ze hadden gepland. “Oké Lucille,” de nervositeit was om de een of andere reden compleet verdwenen. Glimlachend, bijna grijnzend, keek Mabel haar pokémon aan en richtte haar blik toen op de jury. “Laat ze een Low Kick zien,” sprak ze met een heldere stem tegen de Lopunny en hield ondertussen oogcontact met de mensen die meer aandacht voor hun computers leken te hebben dan de eigenlijke pokémon voor hun. ‘Punny!’ Lucille rende op een van de overgebleven Pikachu’s af en zette zijn twee handen op de grond. Hoewel hij het eigenlijk als Buneary had geoefend ging het erg soepel, waarschijnlijk omdat hij nu langere ledematen had, en trapte de niet bestaande poten van de Pikachu weg. De kloon ging net als de andere op in glitters en Lucille kwam snel overeind en gaf een charmante zwaai naar de juryleden. Pff, charmeur. Er waren nog drie aanvallen over om te doen, en voor elke aanval nog een Pikachu-kopie. “En dan nu een Ice Punch,” droeg Mabel haar pokémon zelfverzekerd op. Ze waren bijna klaar en naar haar idee ging het prima. Hopelijk zag de jury het ook zo.

Nu Lucille ook echt handen had kon hij een veel duidelijkere vuist maken en fel, blauw licht omringde de hand van de pokémon. Het was anders dan de Sky Uppercut, in tegenstelling tot de andere aanval was er werkelijk ijs zichtbaar en leek de temperatuur een paar graden te dalen. Maar dat kon er ook aan liggen dat ze vlak naast de Lopunny stond. Mabel zette een stapje opzij en zag hoe haar konijn naar voren schoot en een van de laatste drie Pikachu’s raakte met zijn ijzige vuist. IJs splinters vermengden zich met de glinsteringen van de kapotte Double Team en een moment leek Lucille zich in het midden van een stille sneeuwstorm te bevinden. En toen was alles op de grond gedwarreld en gesmolten. Met een scheve glimlach keek de Lopunny naar de juryleden en maakte een halve buiging. Alsof hij zo geweldig was. Maar het was wel indrukwekkend geweest, een beetje dan. Zelfs Mercy zou wat van de jonge Lopunny kunnen leren. In tegenstelling tot het andere konijn liet Lucille geen spoor van nervositeit zien en kon de show met meer flair uitvoeren. “Gebruik een Focus Punch, Lucille,” glimlachend keek Mabel haar pokémon aan. Haar wangen kregen kramp van al het glimlachen, maar ze moest het afsluiten. Ze waren bijna klaar en ze kon de performance niet kapot maken bij de finale. De Focus Punch zou de laatste, echte aanval zijn die hij zou uitvoeren, daarna hadden ze alleen nog de andere. Lucille ging voor een Pikachu-kloon staan en sloot zijn ogen. Een blauw aura omhulde zijn poot en voor de laatste keer sloot hij zijn vingers in een vuist. De ogen van de Lopunny schoten open en met een vloeiende beweging haalde hij uit naar de gele kopie. Het ding ging op in glitters– wat een verrassing – en Lucille draaide zich om naar de jury om die recht aan te kijken. De show was bijna over, nu alleen nog de finale.

“Sluit het af met een Sweet Kiss,” niet de finale die je zou verwachten. Lucille gaf zijn publiek een ondeugende glimlach en liep op de laatste, eenzame Pikachu af. Aangezien het een kopie was deed die niks toen de Lopunny dichterbij kwam en eenmaal aangekomen zakte Lopunny door zijn knieën. Terwijl hij met zijn handen op zijn benen steunde drukte het konijn zijn snuit tegen de rode wang van de neppe Pikachu en het ding spatte uiteen. Het enige wat achterbleef waren verschillende hartjes die de Lopunny omringden. Mabel merkte de echte Pikachu op en zag dat de pokémon licht bloosde, wat niet zo gek was aangezien ze net had gezien hoe haar spiegelbeeld een kus had gekregen. De deuk in haar staart verraadde dat ze een meisje was waardoor Mabel zich afvroeg of de muis echt interesse had gekregen in de Lopunny, al liet ze die vraag snel varen. Het maakte niet uit, ze was hier voor de show, niet voor een potentiele breed. Ze verplaatste haar aandacht weer naar Lucille die net een diepe buiging voor de jury maakte, niet verlegen om er een knipoog aan toe te voegen – iets wat hij van Amy had geleerd. De juryleden tikten snel door op hun computers en Mabel voelde de nervositeit terug komen. Hadden ze het goed gedaan? Waren ze tevreden? De uitslag zou ze pas krijgen als de wedstrijd was afgelopen.. “U kunt gaan,” de streng uitziende dame had weer gesproken en keek de twee over haar smalle bril aan. “O-Oh, bedankt voor uw aandacht,” glimlachend wierp Mabel nog een laatste blik op de juryleden en wenkte toen naar Lucille zodat hij haar zou volgen.

“Je hebt het geweldig gedaan,” opgelucht dat het voorbij was had Mabel de Lopunny opgepakt en draaide een rondje om haar as. Ze merkte op dat hij niet langer in bezit was van het lintje met het nummer 6. Had hij het verloren toen hij was geëvolueerd? Oeps. Hopelijk maakte dat niks uit, de jury wist wel dat hij nummer zes was. Lucille reageerde met een vrolijke ‘Nyy’ en keek zijn trainer tevreden aan. Hij had het goed gedaan! Nu was het alleen wachten op de uitslag.