BuzzNav

Ze had geen idee waarom ze hier was. Kate liep door het grote gebouw en keek om zich heen. Ze had een bericht gekregen dat ze hier moest zijn en haar baas had gezegd dat ze maar moest gaan. Hij leek best wel enthousiast. En de laatste keer dat dat was gebeurd had ze een dansles moeten volgen, die ze halverwege had geditched. Dus ze vertrouwde het niet helemaal. Maar als het iets onzinnigs zou zijn, een of andere grap, kon ze altijd vertrekken. In elk geval zal ze nu bij een of andere studio en moest wachten in een ruimte. Er was niet veel te doen, vooral wat saaie tijdschriften waar ze haar tijd niet aan wilde verspillen. Degene die haar hierheen had gestuurd had gezegd dat het niet lang zou duren, maar had geen moeite gedaan de situatie uit te leggen. Great. Ze moest haar gewoon wachten.. en hopen dat ze niet weer in een dansklas voor kinderen terecht kwam.

& JP

Er was nog iemand in de kamer. Kate knikte licht terug en keek voor zich uit. Het was zo.. stil hier. "Weet jij waarom we hier zijn?" vroeg ze na nog een awkward moment waarin niemand wat zei. "Ik eh, ik heb niet veel details gekregen." Helemaal geen om precies te zijn. Zij was niet degene geweest die de telefoon had opgepakt, ze was gewoon doorgestuurd. Nu ze de stilte toch had verbroken kon ze haar gezelschap beter bekijken, anders leek het alsof ze hem aanstaarde en wat was een beetje.. de trainer, daar ging ze altijd van uit, leek al wat ouder dan zij te zijn. Niet veel groter, maar Kate ontmoete zelden mensen die een kop boven haar uit staken. Ze kon niet veel over hem zeggen, het was slecht om mensen op hun uiterlijk te keuren, maar ze hoopte wel dat hij wist wat ze gingen doen. Ze was licht nerveus. Als het maar geen dansles was, dat was absoluut niet haar ding.

Een interview. Een interview? Waarom kreeg ze een interview? "Waarom?" vroeg Kate, een beetje bleek weggetrokken. Hoewel ze niet bepaald verlegen was, was op TV, of welke media dan ook, verschijnen een beetje eng. Beter gezegd; het was eng, zonder de 'beetje'. "Mijn eh, mijn baas heeft me niet echt verteld waarom ik hier heen moest," vertelde ze onder een zucht. Maar hij was altijd wel in voor een grap, zoals met het hele dansen. Al was dit niet door hem geregeld, hij had alleen opgenomen en dacht dat het een leuk idee was haar hier blind heen te sturen. Ach, het zou zonde zijn nu weg te gaan, bovendien was ze wel nieuwsgierig. Kate keek op naar een brandend lampje wat aangaf dat ze nog niet naar binnen konden, hoelang was het nog? Nerveus ging ze met haar vingers licht over de pokéballen aan haar riem, op een moment als deze zou het fijn zijn Kye op haar schoot te hebben. Puur vanwege de spanning.

Hij bood aan thee te halen. "Bedankt," glimlachte Kate terwijl ze nog kort nadacht over wat ze nu moest doen. Ze had genoeg meegemaakt om een interview als kinderspel te laten lijken, maar toch.. het nerveuze gevoel straks voor een publiek te staan... "Wacht, wie ben je eigenlijk?" vroeg ze, iets minder bleek dan eerder. "Ik ben Kate." Ze kon dit. Ze had al veel meegemaakt, pokémon en mensen geholpen, vliegangsten overwonnen. En het was niet alsof ze niet goed in sociaal zijn was, praten lukte wel. Met een lichte glimlach en gesloten ogen zakte de Ranger wat weg in haar stoel. Tien minuten had hij gezegd, dat was voldoende.

"Aangenaam," mompelde de Ranger terwijl ze de naam in haar hoofd herhaalde. Lange naam, misschien kon ze een afkorting gebruiken. Zoals haar naam een afkorting was van Katelynn. Maar ze had geen idee hoe ze Jean-Pierre moest noemen, ze wist niet waar hij zich prettig bij voelde. "Alleen melk," antwoordde ze glimlachend. Ze hield niet zo van suiker. Bella mocht van haar uit alles hebben, zij genoot liever van iets minder zoets. Kate's ogen gleden naar een klok. Het was belangrijk de tijden goed te hebben, en als ze het goed zag stonden er nog maar zeven minuten op de teller. Maar als de thee niet te heet was kon ze het in de tussentijd opdrinken, of misschien zelfs meenemen.

Terwijl Jean-Pierre bezig was met de thee vloog de deur open. De man die binnen kwam kondigde aan dat ze nu al op moesten. Kate ging wat rechter overeind zitten en luisterde naar het korte gesprek. Ze moesten gaan.. oké. De Ranger stond op, rekte zich uit en wierp een blik richting Jean-Pierre. Geen thee, maar hij leek verder wel klaar om te gaan. Kate keek terug naar de deur en slikte haar nerveuze gevoelens in. Daar had ze geen tijd voor, het was show time.

Kate volgde Jean-Pierre door de deur en bekeek de studio aandachtig. Ze keek niet zo vaak TV, en op het moment wenste ze dat ze het vaker deed. Ze had geen idee op wat voor zender dit zou komen. Want ze zat niet op een of andere super populaire show te wachten, dan zouden duizenden mensen haar falen kunnen zien.. maar dat konden ze nu ook al. Urg, ze ging niet meer terug, al was het nerveuze buikgevoel weer aanwezig. De uitleg ging half aan haar voorbij.. ze overleefde het wel. En anders kon ze altijd aan Jean-Pierre vragen. Ze moest nog kijken of ze een afkorting voor die naam kon vinden, dubbele namen waren altijd zo lang. Kate ging op de rode bank zitten, op een beleefde afstand van haar gezelschap. Nu was het wachten op de presentator.

Lichtjes klapte Kate mee terwijl ze de presentator met haar ogen volgde. Ze werden meteen voorgesteld en de eerste vraag was voor Jean-Pierre. Beleefd, al was het een tikkeltje ongemakkelijk, glimlachte ze en keek in het publiek. Jean-Pierre beantwoordde de vraag door te zeggen dat hij door ging met het uitdagen van de gyms, waarna een applaus van het publiek kwam. Simpel publiek. Nu richtte de presentator zich naar haar. "Kate, zeg eens, wat maakt jou een goede trainer?" Kate richtte haar blik op de presentator en dacht een seconde na. "Ik zie mijn pokémon niet als middelen voor gevechten," besloot ze onder een glimlach te reageren. "Ze zijn deel van mijn familie en we hebben elkaar door moeilijke tijden gesleept." Vooral zij, Tara had haar door heel wat situaties gesleept. Emotioneel en in het veld. En het was nu wat vermoeiend met Noa, Dahlia en Kye, maar dat hoorde nu eenmaal bij een familie. Het kon niet altijd makkelijk zijn.