BuzzNav

Geamuseerd keek Kate toe hoe de Mamoswine en de presentator een hele show opzette. Alsof het publiek het wezen kon verstaan. Maar de mensen gingen stuk, dus het moest wel een succes zijn. Iets klikte open. Kate realiseerde zich een seconde te laat dat het haar pokéball was en moest de Rufflet vastgrijpen voor hij wegvloog. "Kye," siste ze de vogel toe. De jonge Rufflet keek zijn trainer vrolijk aan, alsof hij helemaal was vergeten dan zijn trainer hem voor de show had opgedragen in zijn pokéball te blijven. Misschien had hij dat wel, maar ze kon de pokémon nu niet gebruiken. Ze had nog geluk dat Dahlia er niet bij was. Kye maakte onbedoeld problemen, de Mareep echter vond het leuk andere in rare situaties te krijgen. Dankbaar dat de camera niet op haar was gericht deed Kate haar best de Rufflet te verstoppen, maar hoe deed je dat met een spartelende vogel? "Shhhhh," suste ze de pokémon terwijl ze hem op haar buik zette. Het leek Kye wat te kalmeren, al kon het niet lang duren tot iemand hem doorkreeg. Nerveus keek Kate naar de presentator, hopelijk was hij lang genoeg bezig zodat zij genoeg tijd had de vogel terug te keren.

"Kye," de boze blik van zijn trainer leek bij de jonge vogel door te dringen. Verbaasd keek de Rufflet de Ranger aan en hield op met trappelen. Eindelijk. Kate liet een zucht horen en draaide zich met haar rug naar het publiek. Misschien niet heel beleefd, maar ze wilde echt niet dat vreemden dit meekregen. "Het spijt me," mompelde ze tegen de pokémon. "Maar ik kan je echt niet gebruiken." Ze stond net op het punt de pokéball van de vogel tevoorschijn te halen toen er een schreeuw uit het publiek klonk. Geschrokken keek Kate om met de verstijfde Kye op haar schoot. Een man probeerde naar het podium te komen en duwde daarbij andere aan de kant. Zijn ogen leken gefixeerd op Kye wie nu een nerveus geluidje liet horen. Kate deed haar best de Rufflet zoveel mogelijk te verstoppen. Wat had ze nu weer op zich afgeroepen?

En opeens was alle aandacht op haar gericht. Kate voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg en een rode blos vormde. De plotselinge aandacht zorgde er ook voor dat ze niet door had dat de vogelfan op het podium klom en opeens voor haar stond. Kye liet een angstige piep horen en werd toen uit haar handen getrokken. De man bekeek de jonge vogel en leek een grondig onderzoek te willen uitvoeren. Kye trappende zich echter los en sprong fladderend over het podium. Alsof het niet erger kon worden. Angstig keek het jonge dier om zich heen, al die mensen, al dat licht, al dat geluid.. het was gewoon teveel voor de arme Rufflet. Bang dook de pokémon ineen en Kate hoopte uit het diepste van haar hart dat hij niet zijn behoefte op de vloer zou doen. Niet voor een publiek en mogelijk duizenden mensen door heel Hoenn. Hij was eindelijk zindelijk, als deze show dat ging verpesten zou ze Tara er ook nog bijhalen. Zo nodig Bella. Kate stond op van de bank en begon richting Kye te lopen. Dit stresslevel was niet goed voor hem, ze moest hem terug krijgen in zijn pokéball. Snel!

Snel knielde Kate naast haar Rufflet neer en negeerde de pijn die door haar knie schoot. "Shhhh," suste ze de angstige vogel terwijl ze langzaam naar zijn pokéball zocht. Ze voelde aan haar riem en ontdekte dat er een gat was waar normaal Kye's pokéball hing. Muk, ze moest hem hebben laten liggen op de bank. Kate's blik ging naar het rode ding en zocht naar het ronde voorwerp. Zo snel kon ze de bal niet vinden, maar hij moest er ergens liggen. Door de hele opwinding was het haar helemaal ontgaan dat de Mamoswine nu tussen hun en het publiek zat. Kye leek een beetje meer te kalmeren en ze gaf de arme pokémon nog een extra aai. "Oké, ik wil dat je bij de Mamoswine blijft," mompelde ze zachtjes tegen de Rufflet in haar armen. "En ik haal je pokéball." Voorzichtig zette ze de vogel neer en maakte zich klaar om een sprintje te trekken naar de bank. En dit allemaal op live TV.. ze hoopte echt dat dit niet live was.

De pokéball was niet moeilijk te vinden en in de tussentijd werd de vogelfan weggehaald, dat was in elk geval één zorg minder. Ze kreeg niet veel mee van wat er achter haar gebeurde, behalve dat de Mamoswine een scheet leek te laten. Lekker.. snel wierp ze een blik op de grote pokémon en merkte meteen op dat Kye een eindje verderop was gaan zitten en met zijn vleugels klapperde om niks van de geur mee te krijgen. Haar hand sloot zich om het ronde voorwerp en ze had maar een blik nodig om te bevestigen dat dit Kye's pokéball was. Kate stond op van de bank en begon terug te lopen naar haar pokémon. Het was doodstil. Verbaasd wierp ze een blik in het publiek, maar die hadden allemaal hun ogen op Jean-Pierre en de presentator. Had ze iets gemist? Alleen haar voetstappen klonken in de ijzige stilte. Kate knielde bij haar pokémon neer en liet hem terug keren. Die zou er voorlopig niet meer uit komen. Met Kye veilig in haar pokéball richtte ze haar blik op Jean-Pierre en de presentator. Wat was er in Arceusnaam gebeurt?

Niemand ging haar uitleggen wat hier aan de hand was. Nog steeds wat in de war nam Kate weer plaats op de bank en zuchtte zachtjes, zodat het publiek het niet zou horen. Dit was veel vermoeiender dan ze in eerste instantie had gedacht. "Dus eh.." Kate richtte zich zachtjes tot Jean-Pierre. "Heb jij enig idee hoelang dit duurt?" Zij had geen idee, ze had niet eens geweten dat ze deel van een of andere show zou zijn. Hij was wel helemaal op de hoogte geweest, maar hij was hier ook niet onwetend heen gestuurd. In elk geval had ze er al helemaal genoeg van. Na het hele gebeuren met Kye was het leuke er helemaal uit gegaan, als je aannam dat er al was leuks was geweest. Hopelijk ging dit weer richting normale gesprekken of het einde van de show. Ze hoopte meer op dat tweede, maar de eerste optie was ook goed genoeg. Kate wierp kort een blik op het publiek en vroeg zich af hoe het er voor hun moest uitzien. Vast onprofessioneel. Dat zou zij waarschijnlijk vinden.

Jean-Pierre wist het ook niet. Kate onderdrukte een tweede zucht en knikte, ze kon ook niet verwachten dat anderen alles wisten als zij niet eens de moeite had genomen er achter te komen wat dit precies was. En voor ze het wist ging de show alweer door. De presentator legde wat uit over kijkersvragen en een klein jongetje betrad het podium. Verlegen en super schattig, vast een hit bij het publiek. Maar dat was niet het belangrijkste hier. Wat was haar favoriete pokémon? Nadenkend staarde ze naar het gebied waar het jongetje ongeveer stond en probeerde er eentje te kiezen. Wat was haar favoriete pokémon? De verlegen stem van het jongetje herhaalde de vraag nog een keer en deed haar wat opkijken. De presentator keek haar een moment strak aan, alsof hij wilde dat ze meteen een antwoord gaf. "Eh," ze wierp een snelle blik opzij, maar nu ze als eerste een geluid had gemaakt was ze gedwongen te antwoorden. "Mijn favoriet?" Ze dacht nog een kort moment na en richtte zich toen tot Tim. "Flygon heeft duidelijk een speciale plek in mijn hart," begon ze zachtjes. "Ik heb mijn Flygon al vanaf toen ze uit het ei kwam en ze is mijn trouwe partner." Ze stopte even voor een pauze tussen haar woorden. Maar als ik een favoriet zou moeten kiezen... Garchomp." Kate kon niet verhinderen dat een pijnlijke glimlach verscheen. Dit was een van die momenten dat ze zich herinnerde wat ze allemaal was verloren, ze kon niet eens echt vertellen waarom Garchomp haar favoriet was. Dat was gewoon zo.
Dat was wat haar hart vertelde.

"Garchomp is cool," waren de zachte, verlegen woorden van het jongetje. Kate glimlachte bemoedigend en hoopte dat de nervositeit hem niet teveel werd. Op een podium staan was immers erg eng.. Jean-Pierre besloot blijkbaar om niet normaal antwoord te geven, want hij kwam van de bank en fluisterde iets in Tim's oor. Nieuwsgierig keek Kate naar het duo, aan de reactie van de jongen te horen moest het iets heel grappigs zijn geweest. Ook de presentator leek geïnteresseerd in het antwoord van Jean-Pierre, want hij leek op het punt te staan een vraag te stellen. Maar voor hij dat kon doen werd hij onderbroken door een berichtje wat hij onhoorbaar kreeg van de staff. Het leek erop dat Jean-Pierre nog iets meer tijd had om te vullen...