[Quest] Catfish the Catfisher

Hij had een wat serieuzere opdracht gekregen dit keer. Het zag er naar uit dat als je eenmaal iets hoger in rang stond bij de Rangers, je ook direct de wat betere opdrachten kreeg. Hij was tot nu toe gewoon al blij dat het een eenpersoons opdracht was, want hij was nog altijd niet echt gesteld op het feit dat hij met andere moest samenwerken. Niet het probleem van diegenen ofzo, maar meer van hemzelf. Andere mensen zorgde ervoor dat hij zich benauwd voelde en daar had hij momenteel eventjes geen zin in, het liefst wilde hij gewoon alleen blijven en alles op orde krijgen. Daarna zou hij wel gaan kijken of hij zijn contact met mensen kon gaan verbeteren. Maar voor nu moest hij zich gaan richten op de opdracht die hem te wachten stond. Vince pakte het stuk papier waarop stond uitgelegd wat hij precies moest gaan doen. Hij was op weg naar Lilycove City, waar hij een zogenaamde Catfisher tegen moest gaan houden. "Ik chat al jaren met mijn vriend, maar we hebben elkaar nog nooit in het echt ontmoet. Ik begin te denken dat er meer aan de hand is... Help!" Zo luidde de opdracht die hij moest gaan uitvoeren. Hij zuchtte eventjes, hoe ging hij dit aanpakken? Catfishers waren de ergste mensen, zich voordoen als iemand anders zodat ze vaak, te jonge, kinderen te pakken konden nemen. Hij had het zelf wel eens van dichtbij gezien, toen hij merkte dat een goede vriendin van z’n zusje zich vreemd begon te gedragen, maar hij was er niet bij toen alles tot een conclusie kwam. Jammer genoeg, want dan zou hij nu tenminste weten wat hij moest gaan doen. Het beste was om nu maar op zoek te gaan naar zijn contactpersoon, het meisje dat de opdracht naar de Ranger Base had gestuurd. Nu was Lilycove City nog zeker een dag reizen, dus hij had nog eventjes de tijd om na te gaan denken hoe hij dit wilde gaan aanpakken. Vince zuchtte zachtjes, terwijl zijn Chimecho rustig naast hem zweefde. Zijn partner pokémon was eigenlijk de enige die altijd buiten haar pokéball was, aangezien hij haar het meeste vertrouwde. Verder had hij nog twee baby pokémon bij zich en een wat sterkere derde pokémon, die hij misschien maar eens moest gaan trainen, maar eigenlijk was hij geen fan van pokémon battles. Zijn pokémon evolueerde dan ook niet zo vaak, wat misschien wel jammer was. Hij wilde dat zijn pokémons evolueerde uit zichzelf en niet omdat ze op het randje van buiten bewustzijn hingen omdat ze het gevecht net niet konden winnen. Nee, daar had hij zo’n hekel aan. Nu wist hij ook wel dat hij iets van gevechten moest gaan houden op zijn reis tot aan de zogenoemde Blue Ranger, maar dat was een zaak voor later. Misschien als hij eens een goed pokémon gevecht had gehouden hij een beetje bij zou draaien, maar dat was iets waar hij nu nog niets over kon zeggen. Vince zuchtte zachtjes, terwijl hij om zich heen keek en erachter probeerde te komen waar hij precies was en dus waar hij heen moest. Uhm… Damn, hij was weer eens verdwaald. ”Lily, wat moet ik toch?” mompelde hij zachtjes tegen zijn pokémon, die een droevig deuntje liet horen in de wind. ”Nee, ik weet dat ik ‘t goede pad op ben gegaan, maar ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen. Misschien had ik gewoon eerlijk tegen mezelf moeten zijn en een Breeder worden,” Hij keek een beetje droevig voor zich uit, terwijl de wolken boven hem samen kwamen en het zachtjes begon te regenen. ”Fijn, ook dat nog,” zuchtte hij verslagen. Vince wenkte Lily om mee te komen en samen gingen ze onder een dikke boom zitten, waar ze nog enigszins droog konden blijven. Wat een rot dag was dit zeg.
De regen leek niet echt op te willen houden, alleen de zon ging onder waardoor het direct een stuk kouder begon te worden. Vince had besloten om hier maar kamp op te slaan en zat nu in een klein tentje met zijn knieën opgetrokken bij een kleine lamp die hij bij zich had en zuchtte zachtjes. Morgen zou hij dan maar zijn tocht naar Lilycove gaan voortzetten, voor nu was het beter om te gaan slapen, misschien dat hij zich dan beter zou voelen. Hij keek eventjes naar Lily, die zichzelf had opgerold en al bijna in slaap was gevallen. Er was tenminste iemand die zich op z’n gemak voelde, maar hij wist maar al te goed dat ze zich zorgen aan het maken was om hem. Hij kon zien hoe ze zachtjes trilde terwijl ze lag te slapen en zachtjes rommelde hij wat in de koffer die naast hem stond. Hij haalde een kleine dekentje eruit en legde deze over zijn pokémon heen. ”Het spijt me,” mompelde hij zachtjes, voordat hij in zijn slaapzak kroop en een poging deed om zelf ook in slaap te vallen.

De volgende ochtend was koud, mistig, maar droog. Toch had Vince niet lekker geslapen, zijn nachtrust was geplaagd geweest met nachtmerries en hij had het koud. Er stonden wallen onder zijn karamelkleurige ogen terwijl hij zijn spullen weer opruimde en met een geeuw pakte hij zijn koffertje weer op. ”Kom Lily, we gaan,” zei hij nog half slapend en met een nerveus geluidje volgde de Chimecho haar trainer. Ze had het idee dat er iets dwars zat bij hem, maar ze kon er niet achterkomen wat het precies moest zijn. Dus besloot ze maar dat ze hem het beste in de gaten kon houden en ervoor kon zorgen dat hij niet nog verder in de put zou zakken.
De reis ging verder, niet al te snel, maar snel genoeg voor zijn doen. Samen stapte de Lilycove binnen op het moment dat de zon eindelijk door wist te breken en dat hielp al een beetje voor Vince om wat minder depressief voor zich uit te staren. Allereerst liep hij dan toch echt op een bar af en stapte naar binnen toe. Hier was het tenminste warm en kon hij eerst even een goed ontbijt naar binnen werken. Een typisch ontbijt dan wel, een full English Breakfast met een kop hete thee. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen het eten voor hem kwam te staan en Lily haalde opgelucht adem. Vanaf nu zou het waarschijnlijk wel beter met hem gaan. Met veel smaak at Vince zijn ontbijt op, terwijl hij verder nadacht over waar hij heen moest en hoe hij zijn opdracht moest gaan aanpakken. Het makkelijkste zou waarschijnlijk zijn om contact op te nemen met deze vriend en ‘m dan uit te horen. Maar dan moest hij wel eerst alle informatie te pakken zien te krijgen en daarvoor moest hij dus eerst zijn contactpersoon gaan vinden.
Met een stevig ontbijt achter de kiezen, had Vince al iets meer zin om zijn opdracht uit te gaan voeren. Hij had het adres van de opdrachtgever wonder boven wonder ook gevonden en klopte nu rustig aan de deur. Het was een jong meisje, een jaar of 14 hooguit, die open deed en Vince voelde de paniek al weer toeslaan. Hij haalde een keer diep adem en wist een glimlach op z’n gezicht te toveren, die op een of andere manier niet trilde. ”Hallo,” zei hij op een vriendelijke toon. ”Ik ben Vince Newman, Graduate Ranger. Ben jij diegene de post heeft geplaatst?” Het meisje bekeek hem van top tot teen en knikte daarna. ”Zou ik binnen mogen komen?” vroeg hij daarna beleefd. Ze keek wat verlegen om zich heen en daarna over d’r schouder, alsof ze toestemming vroeg aan iemand. Al snel werd de deur open gedaan en mocht hij doorlopen. Het was een gezellig ingericht huis, warm en knus. Hij keek vriendelijk om zich heen en stelde zichzelf voor aan de ouders van het meisje. ”Kunt u me precies uitleggen wat het probleem is?” vroeg hij aan de vader van ‘t meisje, maar die zei dat ze het zelf maar moest uitleggen. ”Nou, ja. Gavin en ik spreken elkaar al een lange tijd, maar de laatste tijd begint hij vreemde dingen te vragen,” zei het meisje wat verlegen, alsof ze zich schaamde voor wat er gebeurd was. ”Zoals wat precies?” vroeg Vince rustig, terwijl hij het oogcontact met het meisje probeerde vast te houden. Hij vond dit net zo moeilijk als zijzelf, maar hopelijk kwamen ze ergens. ”Hij … Hij vroeg om .. foto’s. Webcam foto’s,” zei ze zachtjes. Een huivering liep over zijn rug heen. ”Naakt foto’s?” vroeg hij zachtjes. Het meisje knikte en barsten in huilen uit, waarna ze zich tegen haar vader aandrukte, die het gesprek met Vince verder aanging. ”Heeft ze de foto’s verstuurd?” vroeg hij, op een serieuze toon. Dit was een zware kwestie en hij moest dit oplossen. ”We hebben d’r per ongeluk gesnapt toen ze de foto’s wilde gaan maken,” legde de man uit op een zachte toon, terwijl hij een poging deed om z’n dochtertje te troosten. Dit beangstigende Vince, er waren dus echt kinderen die dit deden omdat ze dan de aandacht van iemand kregen. Dat was toch echt niet normaal meer. Hij knikte langzaam, nadenkend over hoe hij dit moest gaan oplossen. ”Mag ik vragen op welke manier ze in contact is met deze Gavin?” vroeg hij aan de vader. ”Volgens mij alleen via d’r Holocaster,” Vince knikte eventjes. ”Dat betekent dat ze zijn nummer heeft,” zei hij bedachtzaam. Hij zakte door zijn knieën, zodat hij het meisje aan kon kijken. ”Zou ik heel even je holocaster mogen lenen?” vroeg hij voorzichtig en na enige blikken gewisseld hebben met haar vader, die d’r toe knikte, gaf ze hem de holocaster. Snel vond hij het nummer van Gavin en stuurde ‘m een bericht om af te spreken over een kleine twee uur in het midden van de stad. Daarna gaf hij de holocaster terug en vertelde het meisje om het nummer te blokkeren en te verwijderen en als hij nog een keer contact met haar opnam, zo snel mogelijk de politie te bellen. Licht trillend beloofde ze dat allemaal en Vince zei zijn gedag tegen haar. De ouders beloofde hij dat hij het verder zou afhandelen en liep weer naar buiten toe. Hij had nu twee uur de tijd om die Seedot te pakken te krijgen.

Vince was naar het afgesproken punt gegaan, hij was aan de vroege kant, maar hij wilde dit goed geregeld hebben. Hij had niets om het gesprek vast te leggen, maar hij had de politie hier niet eens voor nodig. Hij zou dit zelf oplossen en ervoor zorgen dat niemand meer in de handen van deze Seedot zou vallen. Lily was geschrokken van de zekerheid die opeens van Vince afstraalde, maar ze wist dat haar trainer gewoon een goed doel had gevonden nu waar hij achter stond en een probleem had om op te lossen. De jongen was op een bank gaan zitten, hij zou de man zelf aanspreken en hem duidelijk maken dat wat hij deed echt niet door de beugel kon.
De klok was langzaam voorbij gegaan, maar uiteindelijk sloeg de klok half 3 en in de verte verscheen een lange oudere man, hij zag er niet echt uit als iemand die dit soort geintje zou uithalen, maar uiterlijk wilde nog wel eens verwarrend werken. De man had al snel door dat er iets niet klopte en liep op Vince af. ”Wat is hier gaande?” werd er aan hem gevraagd en Vince keek hem recht aan. Hij had nu z’n lengte mee, waardoor hij de oudere man recht aankon kijken. ”Dat kan ik ook aan jou vragen, Gavin,” zei hij streng. ”Ik heb geen tijd voor jou shit, ik heb een afspraak staan hier met Lisanne,” Vince moest zich inhouden om de man geen slag te verkopen. ”Nee, je hebt een afspraak met mij,” zei hij doelbewust. ”Ah, come on man, dit meen je niet,” zei de man, waarvan hij nog steeds niet zeker wist of Gavin wel of niet z’n echte naam was. ”Wist je dat Lisanne een meisje van 11 was?” Nu werd de man bleek, terwijl hij Vince aankeek. Ah, hij zat op het goede spoor. ”En volgens mij ben jij ook niet Gavin, 13 jaar, uit Hoenn, licht bruin haar, gespierd met groene ogen,” vervolgde hij daarna, terwijl hij de man voor hem aankeek. ”Nee, kijk, luister man,” maar Vince kapte hem af. ”Nee, niet te ‘luister man’. Je hebt een minderjarige kind misleid en aangezet tot naaktfoto’s maken en versturen. Dat is een strafbaar feit en daarvoor mag ik, als Ranger zijnde, je aangeven bij de politie,” Vince’s stem was streng, terwijl zijn karamelkleurige ogen de man strak aankeken. Deze deed een stap naar achter toe, waar hij werd tegengehouden door de pokémon van de Ranger. De Chimecho vloog achter de man en had haar staart rond de pols van de man geslagen. Vince knikte naar zijn pokémon voordat hij een holocaster pakte en de politie belde, die zou de rest wel kunnen opknappen.