They see me patrollin', they hatin'. [PATROL]

Het was overdag. Het was een stad. Dat wilde zeggen dat er veel kon gebeuren. En vandaag hadden ze zijn eerste patrouilleopdracht gegeven. Eigenlijk wilde het gewoon zeggen dat hij, samen met Jack, moest rondlopen en een oogje in het zeil moest houden. Dat hij moest inspringen als er iets gebeurde. Om het voor zichzelf wat leuker te maken had hij een milkshake gekocht. Er was nu toch niks aan de hand, hij had dorst en… tja, dat waren zowat zijn enige redenen. Zodra er iets zou gebeuren, zou hij de milkshake wel wegsteken. Hoe hij dat dan ook ging doen. Jack kon hem anders wel vasthouden. Hij keek opzij naar zijn Pokémon. Oké, misschien ging hem dat ook wel niet worden. Maar goed. Hij was ondertussen al twee steegjes gepasseerd en voorlopig leek er niks aan de hand te zijn. Hij was normaal gezien niet partijdig aangelegd en ook geen ruziezoeker, maar voor zijn Ranger-job deed hij alles. Dat wilde niet zeggen dat hij een paar kerels op hun bek ging slaan als hij zag dat ze iets deden wat niet correct was. Tenzij ze natuurlijk tegen hem begonnen. Hij was redelijk gespierd en kon goed vechten omdat hij vechtsport had gezeten. Dus als ze Jack zouden uitschakelen en dan voor hem zouden gaan, was dat nog niet zo’n heel grote ramp. Natuurlijk vermeed hij geweld liever, maar hij was ook geen watje die zich terugtrok. Jack week van hun pad af en koos een steegje om in te gaan. Evan haalde zijn schouders op en volgde zijn Pokémon mee het steegje in. Hij fronste toen hij zag dat dit steegje ook leeg was en vroeg zich af waarom Jack nu juist dit steegje had gekozen, maar ach ja. Hij zou het wel zien als zich iets zou aankondigen. En dus nam hij op zijn gemak een slokje van zijn aardbeienmilkshake. Zalig!

Het duurde niet lang voordat Jack terug naar hem gezweefd kwam. Evan keek hem vragend aan. De Pokémon ging hem echter voor en Evan haalde zijn schouders op terwijl hij volgde. Hij nam nog een lange slok van zijn aardbeienmilkshake en keek lichtelijk beteuterd naar het ei dat op de grond lag, maar besloot toen om zijn aardbeienmilkshake weg te gooien in de container die daar toevallig stond. Het leek net alsof ze dat ei daar expres neergelegd hadden omdat ze wisten dat hier een container stond en Evan zijn drinken weg zou moeten gooien. Hij grinnikte op zijn eigen gedachten en boog zich naar het ei toe. Het leek verbannen te zijn. Hij voelde medelijden met de Pokémon die was achtergelaten. Hij haalde zijn rugzak van zijn schouder en nam het ei voorzichtig vast. Zijn aardbeienmilkshake gooide hij nog niet weg. Hij kon het ei makkelijk in zijn rugzak dragen en tegelijkertijd drinken terwijl hij zocht naar een nieuwe eigenaar voor deze Pokémon. Jack keek hem verontwaardigd aan. Evan stopte met drinken en keek zijn Pokémon vragend aan. Toen begreep hij het. ‘We kunnen het niet houden,’ zei hij tegen de Pokémon. ‘Ik mag geen extra teammember hebben en bovendien is het beter als het gewoon een warm huis heeft. Het is niks voor een ei om de hele dag in de kou meegesleurd te worden en dan nog wel in een rugzak.’ Hij glimlachte om de beteuterde uitdrukking van zijn Pokémon. ‘Zodra ik er klaar voor ben en mijn rang is ernaar geschikt, zullen we een extra teammember vangen, goed?’ De Pokémon dacht even na, maar schudde toen zijn kopje. Evan grinnikte. De Beldum leek al snel voor zichzelf beslist te hebben dat hij toch liever Evan voor zichzelf wilde hebben. En terwijl Evan hartstochtelijk verder ging met zijn heerlijke milkshake op te drinken, zocht hij met zijn ogen langs de huizen. Het was echter niet makkelijk om puur op zicht te beoordelen wie een goede thuis zou kunnen bieden aan het ei. Hij liet zijn blik glijden naar een leuk uitziend huis en wilde net aanbellen toen de deur openvloog en een raar uitziende man naar buiten kwam. Hij had een pet met de print van een Pikachu op zijn hoofd, droeg sloffen van Metapods aan zijn voeten en zwaaide met een fles heen en weer. Hm. Nee. Nope. Evan liep gauw langs de man terwijl hij zijn handen beschermend op de rugzak legde.

‘We zijn nu al twintig huizen langsgegaan,’ begon Evan beschuldigend, ‘en telkens als ik ergens wil aanbellen, houd je me tegen voor geen reden.’ Jack keek hem verontwaardigd zijnde aan alsof hij wilde zeggen: “Dit is mijn schuld niet!” Evan had het idee dat de Beldum toch liever wilde dat zijn trainer de Pokémon hield. Maar Evan wilde dat absoluut niet hebben. Hij wilde zijn band met Jack sterker maken en daarbij kwam ook nog eens het feit kijken dat hij, totdat hij de nieuwe rang kreeg waar hij nu naar streefde, het ei maar ergens weg moest stoppen omdat hij er niet voor kon zorgen. Hij kon het brengen naar zijn ouders in Snowbelle City, maar dat zou hij maar niets vinden. Zijn ouders hadden nu eindelijk eens wat rust nu hun drie kinderen uit huis waren en dan ging hij hun weer opzadelen met een ei. Nee, dat ging hij niet doen. Evan liep langs Jack en begon naar de open plek te lopen waar ook de fontein van de Roselia stond. Hij had geen idee waar hij nu kon gaan aanbellen; Jack bleef alles afkeuren. En als zijn Pokémon het er niet mee eens was, was hij het er zelf automatisch ook niet me eens. Hij wilde graag tot een overeenkomst met de steel en psychic type komen, maar dat ging niet als Jack alles al meteen begon te beoordelen zonder dat hij het gezien had. ‘Misschien kunnen we daar even gaan zitten?’ Hij wees naar het bankje die zich bij de fontein in de buurt bevond en zonder op Jack’s antwoord te wachten, liep hij al naar het bankje om te gaan zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en dacht na over wat ze met het ei konden doen. Hij haalde het ei uit zijn rugzak en bekeek het uiterlijk. Wat zou het kunnen zijn? Het had een wit uiterlijk met groene vlekken. Een Turtwig? Wacht. Was dat ding niet helemaal groen? Oké. Hier zitten en raden wat het ei was had ook niet veel zin. Misschien zou een tweede milkshake hem een beter idee geven. En net toen hij op wilde staan om er daadwerkelijk weer een te gaan kopen, hoorde hij het gesnik van een klein meisje en draaide zich een kwartslag om. Hij zag een klein meisje huilend bij een fontein zitten. Met een knikje naar Jack stond hij op en naderde het meisje.

Alsof hij een huwelijksaanzoek ging doen ging hij op één knie voor het meisje zitten. Het meisje had hem nu pas in de gaten, wreef met haar handen door haar ogen en keek hem vragend aan. Ze moest een jaar of dertien à veertien zijn. Ze had een foto in haar handen. Evan’s hart leek pijnlijk aan te voelen toen hij de foto herkende van een graf en een foto van het meisje, een stuk jonger op die foto, met een lachende Pokémon naast zich. Het was een Growlithe en Evan kon wel raden wat ermee gebeurd was. Zonder iets te zeggen stak hij zijn armen naar het meisje uit en hoewel ze eerst fronste met haar wenkbrauwen, leek ze in de gaten te hebben dat Evan haar een knuffel wilde geven en vloog ze hem om de hals. Evan klopte haar op de rug terwijl ze bij hem uithuilde en dacht aan het ei. Hij keek naar Jack die voor zijn gezicht was komen zweven en hem haast dwingend aankeek. Ze dachten beiden hetzelfde: dit was de rechtmatige eigenaar van het ei. Evan duwde haar zachtjes van zich af. ‘Ik heb wat voor je,’ sprak hij. ‘Ik weet dat het je Growlithe nooit gaat kunnen vervangen, maar misschien kan het een deel van je pijn wegnemen.’ En hij haalde een ei uit zijn rugzak waarna hij het naar het meisje uitstak. Het meisje bekeek het ei met een verwonderlijke blik, maar begon toen te glimlachen terwijl er weer tranen in haar ogen opwelden. Toch nam ze het ei aan en keek hem dankbaar zijnde aan. ‘Ik heb hem gevonden in een steegje. Je moet er heel goed voor zorgen. En als we elkaar nog eens tegenkomen, mag je me vertellen wat het is geworden.’ Het meisje gaf een knikje, maar leek nog altijd twijfelachtig te zijn terwijl ze van de foto’s in haar handen naar het ei keek. ‘Ik denk dat je Growlithe het wel zou begrijpen en blij voor je zou zijn als hij nu bij je was,’ zei Evan geruststellend tegen haar. ‘Waarschijnlijk is hij gelukkig als jij ook gelukkig bent.’ Het meisje keek hem aan. ‘Het is een meisje,’ murmelde ze zacht. Oh. Oeps. Dag mooie woorden. Awkward zijnde richtte Evan zijn aandacht op het ei. ‘En? Wat denk je ervan? Neem je hem aan?’ Vol spanning wachtte hij tot ze het ei zou aannemen.

Het meisje leek nog heel even te twijfelen, maar nam toen toch het ei aan en glimlachte dankbaar naar hem. Ze keek nog even twijfelachtig naar de foto’s in haar handen, maar gaf toen een knikje alsof ze voor zichzelf had besloten dat haar overleden Growlithe het wel zou accepteren en haar zou steunen. Daarna gaf ze Evan nog een knuffel en ging vervolgens weg. Evan wisselde even een blik met Jack uit. Hoewel hij het niet kon zien, was hij er vrij zeker van dat zijn Pokémon geëmotioneerd was door de gebeurtenis. Lang geëmotioneerd kon hij echter niet zijn, want plotseling weerklonken er harde knallen door de stad. Eerst dacht Evan dat er iets ernstigs aan de hand was en dat Team Rocket binnen was komen vallen, maar toen draaide hij zijn hoofd naar de lucht en zag dat het vuurwerk was. Hij onderdrukte een zucht. Really? Vuurwerk? Niet dat het echt mooi te zien was aan de blauwe hemel of zo, maar goed. Hij zou waarschijnlijk moeten gaan kijken wat er aan de hand was. En dus wenkte hij Jack waarna hij in de richting van het vuurwerk liep. Mee dat hij het vuurwerk naderde, hoorde hij kinderen tegen elkaar roepen. Hij verborg zich eerst achter een muurtje en keek om de hoek naar een groep jongens die bestond uit een stuk of vier kinderen. Ze waren aan het roepen naar elkaar terwijl één van hun met zijn aansteker weer naar het lontje ging om opnieuw vuurwerk af te steken. ‘Hé!’ riep Evan. ‘Stop daar onmiddellijk mee! Ten eerste is Nieuwjaar al gepasseerd en ten tweede is het verboden om vuurwerk te hebben, laat staan af te steken.’ De kinderen keken grijnzend naar elkaar. Evan schatte hun een leeftijd van veertien of vijftien jaar en wist dat het geen pretje ging worden om ze naar hem te laten luisteren. “Maar meneer,” begon er eentje poeslief. “Dit is nog overschot van wat we hebben en we hebben echt veel geld besteed aan dit vuurwerk. Mogen we het echt niet opmaken?” Evan schudde zijn hoofd. ‘Sorry, jongens. Ik moet het in beslag nemen als Ranger zijnde.’ De blik van de jongen veranderde van aardig naar boos en hij pakte het vuurwerk af van zijn kameraad. “Wel, je krijgt het niet!” De jongen leek een soort leider van de groep te zijn en moest een jaar of zestien of misschien al wel zeventien zijn.

De jongens van de groep weken een beetje naar achteren toen de oudere jongen naar voren kwam en dreigend voor Evan kwam te staan. Evan negeerde de reflex om hem te slaan. Jack zweefde immers naast hem en zou zeker weten ingrijpen als er iets zou gebeuren. “Oké,’ zei de jongen plotseling. “Ik geef toe dat ik fout zit. Ik zal je ons vuurwerk aangeven.” Maar Evan wist wel beter dan dat en nog net op tijd sprong hij naar achteren toen de jongen het lontje aanstak en het vuurwerk naar hem gooide. De groep jongens begonnen te schreeuwen in paniek toen het vuurwerk afging en alle kanten op vloog. Evan voelde pijn in zijn been, maar negeerde het en zette de achtervolging in toen de jongen wegrende. ‘Jack, Take Down attack!’ riep hij, maar de Pokémon miste omdat de oudere jongen net op tijd de hoek om dook. Evan gromde en probeerde sneller te rennen. Zijn wekelijkse periodes in het fitnesscentrum zorgden ervoor dat hij de jongen makkelijk bij kon houden. Hij zag de aansteker van de jongen weer oplichten en wist wat hij van plan was. ‘Take Down attack op zijn hand!’ riep hij naar Jack. De jongen vloekte toen hij de Beldum probeerde te ontwijken door de aansteker en het vuurwerk weg te gooien. Door dat te doen vertraagde hij iets en Evan kwam dichterbij. Plotseling passeerden ze een laag muurtje en de jongen sprong er overheen. Evan volgde, maar zijn voet bleef lichtelijk haken en de enige reden dat hij niet struikelde, was omdat Jack hem tegenhield. Hij kreunde geïrriteerd zijnde en probeerde de vervelende pijn in zijn been te negeren. Hij mocht hopen dat dat vuurwerk hem niet te hard had geraakt en dat hij geen levensgrote brandwonde had of iets in die aard. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets waarmee hij de jongen zeker kon afremmen. ‘Jack, Take Down op die rots!’ Jack begreep wat hij bedoelde en zweefde naar de rots waarna hij zijn volledige lichaam ertegen stootte. De steen kwam in de weg van de jongen te liggen en de jongen zag het te laat. Zijn voeten bleven er achter haken en hij verloor zijn evenwicht waardoor hij met vuurwerk en al op de grond viel. Hij probeerde nog overeind te krabbelen, maar Evan was ondertussen al bij hem en hield zijn knie tussen de jongen zijn schouderbladen zodat deze niet op zou kunnen staan.

‘Wat is dit?’ snauwde Evan naar hem toe. ‘Ga je vuurwerk naar me gooien? Je beseft je toch dat je één van je vrienden had kunnen verwonden, hè?’ Hij was woest. Niet alleen omdat de jongen hem had willen beschadigen met het vuurwerk, maar ook omdat hij niet over de gevolgen voor zijn vrienden had nagedacht. “Wat wil je er aan doen, hè?” vroeg de jongen agressief aan hem. Nu pas rook Evan de drank die de jongen op had en snoof. Niet alleen had hij vuurwerk in bezit terwijl hij dat niet mocht en zette hij jongeren van een jonge leeftijd aan om mee te doen, maar ook rook hij naar sterkedrank die hij op zijn leeftijd zeker niet mocht drinken. En liet het nu net zijn taak als Ranger zijn om daar iets aan te doen. ‘Jij gaat met mij meekomen,’ snauwde hij naar de jongen. ‘Ik ben er vrij zeker van dat ze op het politiebureau wel iets met je kun…’ Evan kreunde toen de jongen een beweging naar achteren deed waardoor zijn achterhoofd tegen Evan’s neus botste, maar Evan hoefde niet bang te zijn dat hij de jongen zou verliezen. Jack gebruikte een zachte Take Down zodat de jongen weer op de grond kwam te liggen met een kreun. Evan stond op, pakte de jongen bij zijn elleboog hardhandig vast en trok hem overeind. Daarna begon hij in de richting te lopen van het Pokémon Center. Zijn ogen zochten ondertussen naar een politieagent. Hij was er vrij zeker van dat de inwoners van Santalune City de politie wel verwittigd had toen ze het vuurwerk zagen. En inderdaad: niet veel later zag hij een politieagente staan bij de drie overige jongens van het groepje. Evan gaf een harde kneep in de arm van de jongen toen deze zich wilde omdraaien en weg wilde rennen. Met zijn hand duwde hij hard recht tussen de schouderbladen van de jongen zodat deze naar adem hapte. ‘Ik heb op een vechtsport gezeten en mijn Beldum is niet blij met je, dus denk er niet eens aan om te ontsnappen.’ De jongen schold naar hem, maar Evan liet zich niet uitdagen en liep in plaats daarvan recht op de agent af. ‘Agent,’ sprak hij. ‘Deze jongen was aanwezig bij het groepje die vuurwerk afstak. Niet alleen is hij schuldig aan vuurwerk afsteken wanneer het niet mocht, maar ook probeerde hij te vluchten en me daarbij ernstig te verwonden. Ook heeft hij veel te veel gedronken waardoor hij nog eens extra schuldig als aan verstoring van openbare orde.’ De politieagent keek hem aan en gaf een knikje toen ze zijn uniform herkende, waarna ze zich naar de jongen richtte. Evan was benieuwd of hij gelijk zou krijgen en ze hem mee zou nemen.

Het deed Evan goed om te zien dat de jongen hardhandig overgenomen werd door de politieagente. Het deed hem wat minder goed dat ze hem bedankte en vervolgens vroeg om alles op te ruimen. Oké, het bedankje vond hij heel leuk en aardig, maar het feit dat hij alles op moest gaan ruimen… Hij wilde net aanhalen dat de jongens dat ook wel zelf konden toen de politieagente hem strak aankeek met haar groene ogen. Ze moest maar een paar jaar ouder zijn dan hem, want verderop merkte hij een man op die meer gezag dan zijzelf uitstraalde. Maar haar groene blik straalde precies het gezag uit dat hem zijn mond liet houden en hij fronste verbaasd zijnde met zijn wenkbrauwen toen ze één van haar groene ogen dicht deed en de andere openliet. Daarna pakte ze de jongen stevig vast, draaide zich om en riep over haar schouder: “Breng het opgeruimde vuurwerk maar naar het Pokémon Center. Daar zal een agent je opwachten om het mee te nemen naar het politiebureau.” En hoewel Evan knikte, was het niet duidelijk of hij de boodschap volledig ontvangen had. Had hij dat nu goed gezien? Had ze echt geknipoogd naar hem? Hij voelde zijn wangen warm worden en wreef even over zijn wangen in de hoop ze wat kouder te krijgen zodat het bloed er niet kon doorstromen en de blos minder erg zichtbaar zou zijn. Hij wilde zich naar Jack draaien en vragen of hij dat ook had gezien, maar had nu pas in de gaten dat zijn Beldum niet eens naast hem zweefde. De jongens naast hem, die hij eigenlijk officieel had willen laten opdraaien voor deze klus, zaten te lachen en elkaar aan te stoten. ‘Ga maar weer terug naar jullie huis,’ bromde Evan. ‘Jullie hebben wel weer genoeg gedaan voor vandaag.’ En hij richtte zijn ijzige blik op hun toen ze niet direct naar hem luisterden. Ze fluisterden nog iets tegen elkaar, maar besloten toen om het hazenpad te nemen en hem achter te laten bij het vuurwerk. Evan probeerde in zijn hoofd ondertussen alle plaatsen na te gaan waar hij vuurwerk had zien vallen terwijl hij achter de jongen aanrende. Hij wilde eerst teruggaan naar de plek waar hij ze in eerste instantie vuurwerk had zien afsteken. Misschien was Jack daar alvast naartoe gegaan om te beginnen met opruimen? Niet dat zijn Pokémon veel kon uithalen of zo, maar goed.

Net toen hij terug wilde keren naar de plaats waar hij de jongens in eerste instantie had gevonden, voelde hij pijn door zijn been schieten. Oh ja. Dat was waar ook. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij naar zijn been keek, maar vond het geen goed idee om daar nu aandacht aan te gaan besteden. Aan de andere kant… Wie weet hoe veel opdrachten er nog zouden volgen. Maar hij moest het vuurwerk toch naar een Pokémon Center brengen, right? Dan kon hij net zo goed daar zijn been laten checken. En dus verbeet hij de pijn terwijl hij al terug begon te lopen, maar een zwevend iets vanuit zijn ooghoeken hield hem tegen. ‘Dus daar ben je!’ riep hij uit toen hij Jack zag, maar hij zag dat Jack iets op zijn rug had hangen. Vragend kwam Evan dichterbij, maar grijnsde toen hij zag dat het een vuilniszak was. Waar had Jack die nu weer vandaan gehaald? Nou ja, het maakte voor de rest ook niet uit. Ze hadden een vuilniszak en konden beginnen met opruimen. En terwijl Evan Jack volgde naar de plek waar ze gekomen waren, ging zijn blik verlangend naar een kraampje waar ze wafels verkochten. Alsof Jack wist wat zijn trainer dacht kwam hij voor het zicht van Evan zweven. ‘Ik wil niet naar je kont kijken, ik wil genieten van mijn uitzicht.’ Evan probeerde Jack weg te duwen, maar deze keek hem dreigend aan en als een klein kind trok Evan een pruillip naar zijn Pokémon. Daar hield hij echter gauw mee op, in zijn gedachten hebbende dat die knappe agente hier nog ergens rondliep en hem kon zien. En het zou nu niet bepaald geweldig overkomen als zij net geknipoogd had en hij hier als een jongen van dertien tegen zijn Pokémon stond te klagen omdat hij geen wafel mocht hebben. Evan opende de vuilniszak… en ging vervolgens bijna over zijn nek van de stank die daar vandaan kwam. ‘Ik dacht dat je een schone had meegenomen,’ klaagde hij. Durfde hij wel te kijken naar wat er in zat? Hij had het idee dat hij even groen zou zien als een Caterpie als hij het zou proberen. Toch deed hij het maar en opende de zak. Hij wierp een blik naar binnen… en wenste dat hij dat niet gedaan had. ‘Ik laat jou nooit meer een vuilniszak halen,’ zei Evan met een vies gezicht.

Nadat Jack hem een sarcastische blik had toegeworpen, was de Pokémon al in de richting van de plek met het vuurwerk gevlogen om wat vuurwerk bij één te schrapen terwijl Evan een nieuwe vuilniszak ging zoeken. De andere had hij gedumpt in een prullenbak. Het duurde niet al te lang eer dat hij bij een oude vrouw uitkwam die er uitzag als een typisch sprookjesachtig figuur. En dat bedoelde hij niet positief. Ze had namelijk een grote pukkel op haar neus, een zwarte haar bij haar kin waarvan Evan de neiging kreeg om het er zelf uit te trekken en ze had nog maar twee tanden in haar mond. Het duurde dan ook een tijdje voordat Evan alles verstond wat ze zei, maar na een hele lange woordenwisseling – waarbij hij vooral ‘wat’ riep en zij met grootste bewegingen stond te gebaren naar hem om zichzelf duidelijker te maken – kreeg hij dan toch een vuilniszak mee. Evan ging naar zijn Pokémon toe en zag dat deze alles al netjes bij elkaar had geschraapt. Hijzelf boog zich door zijn knieën – en kreunde daarbij omdat hij druk zette op zijn been – en begon het vuurwerk in de zak te doen. ‘Baby you’re a firework,’ zong hij nadat hij het laatste beetje in de zak had gedaan. Vervolgens begon hij heel het pad die hij had gerend om de jongen in te halen af te wandelen en merkte hier en daar wat gevallen vuurwerk op. Deze stopte hij netjes in de zak. Na een tijdje wandelen was de pijn in zijn been echt niet meer te doen en moest Evan even stoppen. Zijn Pokémon keek hem zorgelijk aan, maar Evan schudde zijn hoofd en zette gewoon door. Hij zou dadelijk bij een Pokémon Center zijn en dan zou het wel goedkomen. Dan zouden ze naar zijn wond kijken en kon hij gewoon doorgaan met zijn opdrachten. Ranger zijn was immers niet zonder gevaar. En dus wandelde hij verder, maar voelde opluchting opkomen toen hij het rode dak herkende van het Pokémon Center. De zak was inmiddels wel gevuld met vuurwerk en hij was er vrij zeker van dat ze op het politiebureau blij gingen zijn met dit. Jack ging hem voor het Pokémon Center in waar inderdaad, zoals de agente al had aangegeven, een mannelijke collega op hem stond te wachten. Een mannelijke collega van de agente dan hè, niet van hem. Hij stak de zak naar de collega uit en zei: ‘Hier zit al het vuurwerk in.'

De man glimlachte naar hem, pakte de zak aan en vertrok toen vervolgens. Evan wilde zich net omdraaien om naar buiten te gaan toen er opeens een zuster naar hem rende. Schijnbaar was er iets aan de hand, maar ze legde de situatie algauw uit en Evan gaf een knikje naar Jack. ‘Om welke Pokémon gaat het?’ vroeg hij. De zuster nam hem mee naar het scherm waar zij ze net nog geheeld had en bracht de gegevens op het scherm van de Pokémon. “Het gaat om de derde Poké Ball op de eerste rij,” mompelde ze. Evan keek naar het scherm en zag dat het om een Totodile ging. Oh nee. Dat was de starter van Johto en bovendien ook nog eens een zeer drukke Pokémon. En alsof de Pokémon hem had gehoord, rolde de Poké Ball opeens tevoorschijn en knapte open. Een jonge stagiaire wilde achter de Poké Ball rennen, roepend dat ze zich geen zorgen moesten maken omdat zij de Poké Ball al had gevonden, maar het gevolg was dat er een lege Poké Ball achterbleef en de Totodile vrolijk roepend naar buiten rende. Evan en de zuster keken elkaar even aan. ‘Ik breng hem veilig bij jullie terug. Waar is de trainer ergens?’ Nadat de zuster hem had verteld dat de trainer van de Totodile een wandeling was gaan maken en ergens was gaan drinken, gaf Evan een knikje, beloofde dat hij de Totodile op tijd terug zou brengen en wees Jack de deur. Letterlijk. Nu hij had beloofd dat hij de Pokémon terug zou brengen nog voordat de trainer in de gaten zou hebben dat zijn Pokémon kwijt was geraakt, wilde hij ook zorgen dat dat daadwerkelijk zou gebeuren. En dus rende hij achter de Totodile aan. Hopelijk zou de Pokémon binnen de stad blijven. De Totodile rende in de richting van de fontein en sprong, eenmaal daar aangekomen zijnde, in de fontein waardoor Evan nat gespetterd werd. Hij had Evan in de gaten, opende zijn bek… en blies een straal water uit. Het water maakte zijn kleren zeiknat en de pijn in zijn been liet Evan er aan herinneren dat hij nog altijd geen blik had geworpen op zijn been. Hij schudde zijn hoofd. Hij had er nu echt geen tijd voor. Hij haalde zijn Capture Styler tevoorschijn, maar de Totodile was al weg voordat hij hem ook maar vast kon grijpen en rende langs Evan heen.

‘Jack, er achteraan!’ riep hij naar zijn Pokémon toen hij zag dat de Totodile in de richting van Santalune Forest rende. Hij boog zich voorover en rolde zijn broekspijp wat op. Hij siste toen hij een nare brandwond zag, maar zo te zien viel het voor de rest nog wel mee. Hij wilde er echter niet meer te lang naar kijken. Dadelijk had hij nog twintig opdrachten te gaan en dan zou hij knock-out liggen omdat hij te lang naar zijn brandwond had gekeken. Nee, dan kon hij zich beter richten op de Totodile. Misschien zou hij de Pokémon nog kunnen inhalen. En dus begon hij te rennen in de richting van Santalune Forest. Daar aangekomen zijnde zag hij niet meteen waar de Pokémon waren, maar toen hoorde hij kreten en draaide zich een kwartslag om. Hij zag dat Jack de Totodile had ingehaald en hem de weg probeerde te blokkeren, maar de Totodile begon agressief met aanvallen. Evan haalde voor het gemak zijn Pokédex even tevoorschijn en zag dat de Totodile minstens vijf niveaus lager was dan zijn eigen Pokémon. Dit moest wel te doen zijn, right? Hopelijk evolueerde hij dadelijk niet in een Croconaw, want dan zou hij dus niks meer hebben aan zijn Capture Styler. Hij haalde het ding nogmaals tevoorschijn. Eigenlijk wilde hij dit niet met geweld doen, maar hij dacht niet dat hij de Totodile zou mee zou krijgen en hij had een probleem als de Pokémon verder nog de aandacht aantrok van andere Pokémon. Andere Pokémon die hij niet kon temmen en ook niet eens kon bevechten. En dus activeerde hij zijn Styler terwijl Jack naar voren kwam en een Take Down gebruikte. De Totodile wist het te ontwijken en gebruikte een aanval, die Evan nu herkende als Water Gun, op zijn Beldum. Jack wist deze echter simpel te ontwijken en gebruikte Totodile’s verraste blik door een Take Down aan te voeren. De Pokémon vloog naar achteren en knalde tegen een boom aan. Hm. Die moest dadelijk weer geheeld worden, dat was één ding dat zeker was. Net toen Evan zijn Capture Styler wilde gebruiken om hem te kalmeren, hoorde hij opeens iemand vragen: “En wat is dit nu weer?” Hij draaide zich een kwartslag om en zag een trainer met een milkshake staan. Oh! Milkshake! Nee, Evan. Concentreren nu. De trainer leek namelijk woedend te zijn terwijl hij naar de Totodile stapte.

“Dit is mijn Pokémon. Sinds wanneer stelen Rangers Pokémon? Of werk je stiekem voor een organisatie?” De jongen keek hem nijdig aan terwijl hij al een stap achteruit deed. Evan hief zijn handen op. ‘Nee, nee. Je begrijpt het helemaal verkeerd! Totodile ontsnapte uit het Pokémon Center en de zuster wilde dat ik hem terug ging halen.’ De jongen snoof. “En dat moet ik geloven? Ik dacht dat jullie alles op een rustige manier oplosten! Kun je niet zien dat mijn Totodile totaal geen kans maakt tegen je Beldum? Zo hard moet je hem nu ook weer niet aanpakken, hoor.” En bezorgd zijnde begon de jongen zijn Totodile te inspecteren op verwonden. Evan, die nu wel half mankte, kwam naar de jongen gelopen en legde een hand op zijn schouder. ‘Kom met me mee naar het Pokémon Center. Daar zullen ze bevestigen dat hij ontsnapt is en dat ik hem terug moest halen.’ De jongen kneep zijn ogen wantrouwend samen, maar besloot toen dat hij geen andere keuze had en begon in de richting van het Pokémon Center te wandelen met zijn Totodile in zijn armen. De Totodile wierp een zielige blik op zijn trainer, maar zodra deze even geen aandacht had voor de Pokémon, stak hij zijn tong uitdagend uit naar Evan en Jack. De twee keken elkaar aan, maar Evan haalde zijn schouders op naar zijn Pokémon en besloot om zich er verder niets van aan te trekken. Het duurde niet al te lang voordat de twee bij het Pokémon Center aankwamen. En terwijl de jongen naar de balie liep, ging Evan naar de stoelen toe en ging daar zitten. Hij had nu echt wel zeer in zijn been. Zijn broekspijp was nog altijd opgerold en de stagiaire van daarnet zag hem zitten. “Hulp nodig?” vroeg ze, maar voor Evan kon antwoorden liep ze al naar achteren toe en kwam ze niet veel later met een EHBO-kist terug. “Dat is de Pokémon die we zochten! Maar waar is de Ranger naartoe?” Evan hoorde dat de jongen zijn verhaal deed en ook nog eens begon te roepen omdat de zuster zijn verhaal bevestigde. Hij beschuldigde hun van niet goed opletten en Evan rolde geïrriteerd met zijn ogen. ‘Alsof hij nooit fouten maakt,’ mopperde hij. Hij hoorde dat de zuster haar verontschuldigingen aanbood en terwijl de stagiaire bezig was met zijn been te verbinden – hem aanradend dat hij er straks wel mee langs moest naar het ziekenhuis voor het te laten nachecken en iets beters toegediend te krijgen dan wat zij had zitten in haar EHBO-kist – kwamen zowel de jongen als de zuster naar hem toegelopen. ‘Is het opgelost?’ vroeg Evan vervolgens. ‘Ben je er nu van overtuigd dat ik je Totodile niet wilde stelen en dat het allemaal berust op een misverstand?’ Afwachtend keek hij de jongen aan.