Into The Woods

Samen met Dahlia liep Kate door de begroeiing van de Petalburg Woods. Ze was op pad met de speciale reden dat er een paar uur geleden een klas een kleine schoolreis had gemaakt. Die reden zou normaal niet bijzonder zijn, maar deze keer was een van de kinderen verdwenen. En omdat een eigen zoektocht niks had opgeleverd waren de Rangers ingeschakeld. Een opdracht wie ze had aangenomen. Samen met Dahlia, de Mareep was perfect voor deze opdracht. Kate keek naar haar roze schaap en glimlachte. Dahlia leek redelijk bezorgd, het was mooi om te zien dat de Mareep zich verantwoordelijk voelde om de quest succesvol af te sluiten. “We vinden haar wel,” mompelde Kate tegen haar pokémon terwijl ze strak voor zich uit keek om niet te verdwalen. Dahlia liet een zacht geblaat horen en wierp haar trainer een snelle blik toe. Hopelijk..

Zoeken was niet erg moeilijk, zoeken kon iedereen. Alleen het vinden. Dingen vinden was moeilijk. Dingen en mensen. Kate liet een zachte zucht horen en keek om zich heen. Het was al begonnen met schemeren en dat maakte dingen niet bepaald makkelijker. Dahlia’s staart gaf het nodige licht wat ze goed konden gebruiken in de steeds donker wordende omgeving. Maar ze waren niet van plan op te geven, zelfs al liepen ze al ruim een uur rond, roepend naar het vermiste meisje. “Misschien is het beter als we..” zonder haar zin af te maken taste Kate haar riem af naar de pokéball van haar Ninetales. Dahlia hield haar kop schuin en liet een zachte zucht horen. Ze kon wel met Hime overweg, Hime kon alleen niet zo goed met anderen overweg. Dat lag gewoon aan haar karakter. Na een leven van luxe en verwennerij wist de Ninetales niet zo goed hoe ze met andere overweg kon, al verbeterde ze wel langzaam. De vos verscheen vanuit haar witte pokéball en keek haar trainer met licht samengeknepen ogen aan; ‘wat was het probleem?’ Ze leek niet erg enthousiast, maar als je haar een beetje kende wist je dat ze dolgraag wilde helpen. “We zoeken een meisje,” mompelde Kate tegen haar pokémon terwijl ze het hoedje wat ze had meegekregen uit haar tas haalde. “Kun je een geur opvangen?” Hime keek haar trainer een moment bijna beledigd aan – twijfelde ze nu aan haar speurtalenten?? – en snoof de avondlucht in. De lichte teleurstelling in de ogen van de zilveren vos maakte duidelijk dat ze niet in de beurt waren.

Met Hime voorop liepen Kate en haar pokémon door de inmiddels redelijk donkere omgeving. Als ze het meisje niet snel vonden zouden ze een echte reddingoperatie op touw moeten zetten. De Petalburg Woods klonk niet zo gevaarlijk, maar er waren genoeg wilde pokémon die veel schade konden doen. Vooral als er wilde Vigoroth rond spookten, of een Phantump. Hime trok met haar oren en keek haar trainer licht vermoeid aan, nog steeds niks. “Het is oké,” zuchtte Kate terwijl ze door haar knieën zakte om haar vos een aai over haar kop te geven. “Je doet je best.” Dahlia liet een licht geïrriteerd geblaat horen – ze hadden geen tijd om te verspillen!! – en stapte stevig door. Ze moest en zou het vermiste meisje vinden! Kate kwam overeind en wisselde een blik met Hime wie ook weer nieuwe energie had gekregen. Opgeven was geen optie, ze moesten wel verder. Snel sprongen de twee achter de Mareep aan om de roze pokémon in te halen. Ze hadden het schaap net bereikt toen Hime’s oren omhoog schoten. De vos snuffelde de lucht aandachtig en liet een zachte, opgewonden kef horen. Spoor!

“Wacht.. Hime,” Kate sloeg onhandig een tak uit haar gezicht terwijl ze zo snel mogelijk achter haar Ninetales aan rende. Dahlia had meer geluk met het achtervolgen, maar dat was aangezien ze een stuk kleiner was dan haar trainer. Hime was echter niet van plan om te stoppen, nu ze een spoor had zou ze het niet kwijt raken! De vos sprong behendig tussen de planten door en kwam uiteindelijk tot stilstand op een kleine open plek. Wild snuffelend keek de zilveren pokémon om zich heen, waar was het spoor heen! “Hime!” Kate stapte uit de bosjes en keek haar vos hijgend aan. “Rustig aan.” Dahlia sprong achter haar trainer tussen de struiken vandaan en keek enthousiast om zich heen, waar was het kind!? Hime keek haar trainer een moment aan en verplaatste haar blik toen naar de omgeving. Het spoor was hier ergens.. het moest verder gaan. Dahlia blaatte zachtjes en liet haar staart nog wat beter oplichten. “Suzie!” Kate riep de naam van het meisje wat ze zochten de duisternis is. “Suzie!” Maar de enige reactie die ze terug kreeg van de duistere omgeving was stilte. Kate zuchtte en wreef kort in haar ogen. Ze liepen al ruim een uur en hadden nog niks gevonden, op het spoor na. Maar dat leek hier ook op te houden. “Suzie,” nog een laatste poging om het meisje te bereiken. Gespannen wachtte de kleine groep een reactie af. Niks. “Misschien is het beter als w-,” begon Kate voor ze werd onderbroken door een geschrokken gil. Voor de Ranger iets kon zeggen waren haar twee pokémon al naar het geluid toe gestormd en was zij weer degene die er als laatste achteraan kon rennen.

Ze arriveerde net op tijd om Dahlia een Parasect te zien elektrocuteren wie gevaarlijk dicht bij een angstig ineen gedoken meisje kwam. “Ben je oké?” Kate schoot naar het meisje toe en ging naast haar zitten. Gelukkig had Hime geen vuur gespuwd, anders hadden ze ook een bosbrand om op te lossen. Het meisje knikte en keek de blondine met grote ogen aan. “B-Ben je een Ranger?” vroeg ze met haar ogen op het herkenbare vestje. Kate knikte en glimlachte. “Ik ben Kate Griffin, Ranger en gekomen om je te helpen.” De woorden toverden een glimlach tevoorschijn, hopelijk zorgde het ervoor dat de terugweg wat makkelijker werd. “Laten we je naar huis brengen,” mompelde Kate terwijl ze zich omdraaide naar haar twee pokémon. “Hime en Dahlia beschermen ons wel.” Dahlia blaatte instemmend terwijl Hime uitdrukkingsloos voor zich uit keek, de Ninetales had niks met kinderen. Deed haar denken aan haar oude trainer. “Let’s go,” geruststellend glimlachend keek Kate het meisje aan terwijl ze haar hand vasthield. Tijd om naar huis te gaan.

Het meisje – Kate herinnerde zich opeens dat ze Suzie hete – zakte terug op de grond en keek verbeten naar haar enkel. “Ben je oké?” bezorgd keek Kate het meisje aan. Terwijl ze tegen haar tranen vocht schudde het kind haar hoofd en rolde haar broekspijp wat omhoog. “Mijn enkel doet pijn,” antwoordde ze zachtjes terwijl ze naar een pijnlijk uitziende wond op haar been keek. “Ik rende weg van een.. een ding en viel.” Dahlia ging bezorgd bij het meisje staan en blaatte zachtjes. “Laat me even kijken,” mompelde Kate terwijl ze haar schoudertas open deed om haar EHBO-kit eruit te halen. Het witte kistje met rood kruis kwam tevoorschijn en werd op de grond gelegd. “Dahlia, kun je bijschijnen?” vroeg de Ranger aan haar pokémon. De Mareep blaatte krachtig en draaide zich om zodat haar lichtgevende staart de blondine van het nodige licht kon voorzien. “Dit kan steken,” waarschuwde Kate terwijl ze wat alcohol op een watje deed. De wond zag er niet erg serieus uit, maar het zou kunnen ontsteken als het niet werd behandeld. En dat was iets wat ze graag wilde vermijden. “Klaar?” Kate keek Suzie vragend aan. Het meisje knikte en klemde haar kiezen op elkaar als voorbereiding op de komende pijn. “Ah,” een kleine pijnkreet klonk toen het alcohol contact maakte met de wond, maar Suzie wist zich snel te herstellen. “Je doet het geweldig,” mompelde Kate terwijl ze in volle concentratie met de wond bezig was. Ze viste een pleister tevoorschijn en checkte snel of die paste. “Helemaal klaar,” glimlachend keek de Ranger het meisje aan. Suzie reageerde met een voorzichtige glimlach en deed haar broekspijp voorzichtig naar onder.

“Kun je lopen?” vroeg Kate terwijl ze haar hand uitstak om het meisje overeind te helpen. Het was geen diepe wond, maar erg vervelend als je ermee moest rondlopen. Vooral voor een jong kind als Suzie. Voorzichtig probeerde Suzie een stapje te lopen, maar aangezien ze al erg haar best deed de pijn te verbergen hield Kate haar tegen. “Dit gaat niet werken,” zuchtte ze met een blik naar Dahlia, de Mareep keek bezorgd. “Ik ga je een ritje geven.” De blondine pakte de blauwe pokéball van haar riem en liet die aan Suzie zien. “Dit is Bella, ze lijkt een beetje eng, maar ze is heel lief,” de ‘hopelijk’ die ze in haar hoofd toevoegde sprak ze maar niet hardop uit. Suzie knikte mak en staarde nieuwsgierig naar de pokéball. Kate klikte het blauwe ding open en de Scolipede verscheen in al haar glorie. Duidelijk geschrokken liep Suzie een stapje achteruit en greep zich vast in het vacht van Dahlia. Bella knippede loom met haar ogen en keek haar trainer verveeld aan. “Bella,” Kate ging krachtig voor haar Scolipede staan. “Dit is Suzie” – ze maakte een gebaar naar het licht angstige meisje – “en we moeten haar naar huis brengen. Kun jij haar een lift geven?” De Scolipede boog zich voorover en keek het meisje nieuwsgierig aan. Suzie week terug van de gigantische pokémon en Dahlia keek haar teamgenoot waarschuwend aan – waag het!!

“Je kunt haar gewoon aanraken, het is goed,” probeerde Kate een angstige Suzie gerust te stellen. Bella lag mak in het gras en keek nieuwsgierig naar het meisje wie trillend haar hand uit stak. Hime was alweer terug in de pokémon, het was haar allemaal te saai geworden, en Dahlia keek goed uit dat Bella niks raars probeerde. Kate hield haar hand op de nek van haar pokémon en aaide die geruststellend, iets waar de Scolipede duidelijk van genoot. “Ze.. doet echt niks?” vroeg Suzie voor de zoveelste keer. “Ze doet niks, beloofd,” glimlachend aaide Kate haar pokémon nog een keer. “Ik heb haar al heel lang en ze is echt lief.” Het meisje haalde een keer diep adem en legde toen lichtjes haar hand op de neus van de Scolipede. Bella keek alleen loom terug en wisselde kort een blik met haar trainer – ze zag geen dreiging in een klein kind. “Zullen we gaan?” vragend keek Kate Suzie aan, zodra ze het teken gaf. Het meisje knikte en keek bewonderend naar de Scolipede, ze had vast nog nooit zo een pokémon gezien. “Dahlia,” Kate richtte zich tot de Mareep. Het roze schaap keek terug en liet een zucht horen. Ze was niet meer nodig, ze moest terug in de pokéball.

“Ziet je goed?” Kate had Suzie op de rug van Bella gezet en keek haar vragend aan. Het meisje knikte glunderend en aaide het schild van de krachtige pokémon. Dahlia was weer terug in haar ball en ze had alle EHBO dingen ingepakt. “Oké,” Kate klom achterop het kleine meisje en hield haar lichtjes vast zodat ze er niet vanaf zou vallen als ze zouden gaan. “Bella, rustig aan,” de blondine klopte op de zij van de pokémon als teken dat ze mocht gaan. Suzie liet een half geschrokken, half opgewonden kreetje horen toen de Scolipede begon met rennen. Bella ging langzamer dan normaal, maar dat was in mensenstandaard nog steeds erg snel. Kate deed haar best ervoor te zorgen dat Suzie er niet af viel en ze zelf ook niet achter bleef. De weg terug was niet erg kort, maar vanaf Bella’s rug leek alles razend snel te gaan. Het duurde misschien tien wilde minute of de Scolipede draafde het bos uit, richting de stad waar ze het meisje moesten afleveren. “Dat was.. geweldig,” opgewonden keek Suzie de Ranger aan. Ze leek de pijn in haar enkel helemaal vergeten te zijn. Kate glimlachte en richtte haar blik op de stad. “Fijn dat je het leuk vond.”

Veilig en wel afgeleverd bij haar bezorgde ouders en juf liet Kate Suzie achter. Het was inmiddels al avond en het leek erop dat ze niet voor middernacht thuis zouden zijn. “Goed gedaan,” glimlachend keek Kate haar Scolipede aan terwijl ze de pokémon over haar schild aaide. Bella liet een tevreden geluid horen en werd daarna mak opgezogen door haar pokéball. Kate rekte zich slaperig uit en keek de nachtlucht in. Het was een lange dag geweest, ze zou blij zijn als ze eindelijk wat slaap kreeg.