[patrouille] Sun is Shining and So Are You

De wind speelde met Ambers haren zodra ze de elektronische stad verliet. Het voelde heerlijk om weer even in de natuur te zijn na wat tijd tussen al die technologie te hebben besteed. Erg lang was het niet geweest, gelukkig, maar als vroegere inwoner van Alola had ze toch snel behoefte aan buitenlucht. Wat dat betreft was Hoenn toch heel anders dan haar thuisregio. Of wel, in ieder geval deze stad.

Daeva liep achter de jongedame aan terwijl ze hun weg over route 110 vervolgden. Hier zat een fietsroute, maar zonder fiets kwam je er niet op, dus kon Amber alleen de looproute volgen. Dat vond ze gelukkig niet erg. Fietsen was niet echt haar ding. Het was de bedoeling dat ze een patrouille liep, anyway. Zou dat ook te doen zijn op de fiets? Ondanks dat de vraag in haar op kwam, vond ze dat er over nadenken niet heel veel zin had. Ze kon nu geen fiets regelen, anyway. “Hou je ogen open, Daeva,” sprak ze haar Eevee toe. “Elk probleem dat we naar ons toe gegooid krijgen gaan we aanpakken. We worden goede rangers!” Daeva stemde vrolijk toe.

Amber liet haar blik zoekend over de omgeving gaan. Ze hoopte op iets als een gewonde Pokémon die haar aandacht trok of iets anders kleins, onschuldigs wat ze kon verhelpen. Ze zag echter niks wat haar aandacht trok. De Pokémon in het gras leken geen problemen te hebben, de trainers gingen allemaal hun eigen gang en er hing een fiets in een boom en –

Er hing een fiets in een boom.

Abrupt staakte Amber haar pas. Dat was iets wat ze niet verwacht had te zien. Het was ook iets waar ze misschien bij kon helpen, en hoewel ze nog geen flauw idee had hoe twijfelde ze niet om op de boom af te stappen en de jongen die zich er onder bevond aan te spreken. Ze schraapte haar keel om zijn aandacht te trekken. Toen hij omkeek met tranen in zijn ogen, wist Amber dat ze de juiste keuze had gemaakt. “Hey, wat is er gebeurd?” Ze hurkte bij de jongen neer zodat ze niet zo veel groter was en hij stapte op haar af om haar een dankbare knuffel te geven. Amber werd verrast. Zoiets had ze pas verwacht als ze de fiets naar beneden had gehaald. Schijnbaar was hij echt erg van slag, dat hij zomaar een vreemde knuffelde.

“Ze h-hebben mijn f-fiets daar gehangen!” snikte het arme kind. Amber aaide hem over de achterkant van zijn hoofd. “Dat is jouw fiets dus?” vroeg ze. Ze weigerde een stilte te laten vallen, dus zou ze een paar vragen moeten stellen. Het jongentje knikte. “Is het een nieuwe fiets?” Hij knikte opnieuw. Ai, dan was het dus nog vervelender voor hem. “Doen ze vaker zoiets?” Een derde knik. Amber had nog geen idee wie ‘ze’ waren, maar besloot dat dat ook nog geen probleem was op dit moment. Als de fiets terug beneden was kon ze daar naar vragen.

Inmiddels had ze ook al een plan voor hoe ze de fiets naar beneden ging halen. Het werd tijd dat ze dat ging uitvoeren. “Ik ga je helpen, oké? Binnen een half uur is je fiets weer op de grond, veilig en wel. Alles komt goed.” Ze hield hem wat losser vast waardoor ze hem in zijn ogen aan kon kijken. “Tot die tijd mag je met Daeva knuffelen, als je dat wil?” De Eevee schrok op toen haar naam genoemd werd. Amber richtte een smekende blik op de pluizige Pokémon, wetend dat ze niet zo van vreemden gediend was. Ze had wat dat betreft geluk dat Daeva moeite had met nee zeggen, want anders was ze misschien niet akkoord gegaan. Nu stapte ze langzaam op het tweetal af en keek ze de jongen twijfelachtig aan. Ze kreeg een verlangende blik terug. Hij wilde duidelijk op het aanbod in gaan.

Zodra Daeva eenmaal even in de jongen zijn armen had gelegen en merkte dat hij best goed kon aaien, vond ze het niet zo heel erg meer. Ze hadden het goed getroffen met deze jongen. Dat motiveerde Amber alleen maar meer om de fiets uit de boom te halen om hem te helpen. Haar plan was om de hulp van een Pokémon in te schakelen. Ze vermoedde dat er geen krachtpatsers in de buurt zaten en als die er al waren, kon ze die vast niet vangen met haar simpele capture styler. Het andere plan was om een Pokémon te zoeken die in een groep leefde en bij de boom kon, waar ze hopelijk meer succes mee zou hebben.

Ze herinnerde zich dat Wingull een veel voorkomende Pokémon was van de eerste evolutie, dus die zouden geen grote problemen moeten veroorzaken met het vangen. Ze verplaatste zich naar de waterkant en jawel hoor, daar zat er al een, rustig te dobberen op het water. De styler kon gelukkig ook gebruikt worden zonder grond er onder, anders had Amber een probleem gehad. Ze haalde diep adem, versterkte haar greep op het apparaatje en vuurde toen de disc af op de meest dichtstbijzijnde Wingull.

Het geluid liet hem opschrikken. De eerste poging ging mis, en ze had het voor elkaar gekregen dat de Wingull allemaal opvlogen en luid krasten. De jongedame vloekte binnensmonds. Ze had het zichzelf zojuist een stuk moeilijker gemaakt.

Of niet. Het vliegen van de Wingull nam al snel een patroon aan. Amber keek er met een frons naar en besloot haar tweede poging te doen op de Wingull die volgens haar de leiding nam. Het beest hoorde de styler niet afvuren en hoewel hij wel schrok van de rondjes die plots om hem heen werden gemaakt, lukte het Amber om hem te capturen met relatief weinig problemen. “Wingull!” riep ze naar de Pokémon, haar hand omhooghoudend zodat hij daar op kon landen. Gehoorzaam maar ook nieuwsgierig nam hij plaats. Zijn houding deed haar inderdaad aan een leider denken. Vaak waren Pokémon schuw, maar deze had een zelfverzekerde uitstraling. Mooi, dat hielp haar plan alleen maar meer.

“Ik heb een opdracht voor jou en je buddies,” begon Amber. “Die jongen zijn fiets is in een boom gegooid, en ik kan hem er zelf niet uit tillen. De kracht van een groep Wingull vast wel, maar ik kan jullie niet allemaal capturen. Kan jij je groep overtuigen om te helpen? Dat zou ik heel erg waarderen.” Wingull liet zijn blik voor een moment op de fiets rusten. Waar hij over dacht was Amber een raadsel. Overwoog hij zijn voordelen? Hoeveel Wingull er nodig zouden zijn? Vond hij het een onmogelijke opdracht?

En toen draaide hij zich om en vloog hij op naar zijn groep. Luid krassend vloog hij een paar cirkels boven de rest om de aandacht te trekken. Een groep energieke Wingull vlogen steeds dichter en dichter naar hem toe en volgden hem vervolgens naar de fiets. Als Amber het goed telde, waren het een stuk of tien. Amber rende er achteraan. Ze wilde het natuurlijk niet missen als de fiets de grond raakte en het jongetje hem weer over kon nemen.

De Wingull begeleidde zijn maten naar de fiets en vervolgens verdeelde het groepje zich over het voorwerp. De jongen keek in spanning toe hoe met wild geflapper de fiets omhoog kwam. Amber was ergens wel verbaasd dat dit gewoon al lukte. Vanaf de zijlijn moedigde ze de beesten aan. Na een paar keer joelen deed haar nieuwe kleine vriend mee, waardoor er een brede glimlach op haar gezicht verscheen. Wat een dotje. Ze zou bijna zelf ook kinderen willen.

De fiets werd langzaam op de grond gezet en één voor één vlogen de Wingull weer op. Amber naderde de fiets om te zorgen dat hij niet om zou vallen en bedankte hierbij ook de Wingull die ze gecaptured had. “Fantastisch, dank je wel,” sprak ze hem toe. “Als ik je nog iets kan geven laat het me weten. Het minste wat ik kan doen is een wederdienst.” Wingull leek zo snel niets te weten en kraste daarom maar gewoon een tot ziens voor ook hij de fiets verliet.

Amber keek om naar de eigenaar van de fiets, een grote glimlach op haar lippen. De jongen naderde zijn fiets en pakte hem meteen van Amber over. “Is hij nog heel?” vroeg ze, lichte bezorgdheid in haar stem. De fiets was beneden, maar zolang ze niet wist of hij in de juiste staat verkeerde, kon ze haar patrouille natuurlijk nog niet als voltooid beschouwen.

De jongen onderzocht zijn fiets grondig. Verschillende dingen werden getest, zoals de remmen, de lamp en de fietsbel. Pas daarna hurkte hij bij de fiets neer en kwam hij al snel tot de conclusie dat zijn fiets toch niet heel was. “De band is lek!” constateerde hij. Meteen verscheen er een zorgelijke frons op Ambers gezicht. “Denk je dat die pestkoppen dat gedaan hebben?” Ze overwoog zelf meerdere opties. Een tak had een gat kunnen maken, of een Pokémon, of de pestkoppen. Ze wilde niet meteen de schuld bij de mensen leggen, al was er wel het feit dat ze gemeen genoeg waren om een fiets in een boom te hangen… Het was een lastige kwestie.

De eigenaar van de fiets was iets zekerder over de zaak. De vastberaden “Ja!” die er uit kwam liet Amber denken dat er harde bewijzen waren dat het gat door mensen was gemaakt. Omdat ze er zelf nog niet zo zeker van was, wilde ze zich liever concentreren op het oplossen van het probleem. Als dat gebeurd was, wilde ze wel kijken of de boosdoener aan te pakken was. “Heb je iets bij je om het te plakken?” vroeg ze daarom. Een hoofd werd geschud. Shoot. Amber ook niet. Ze had niet eens een fiets. “Ik ga kijken of een Pokémon kan helpen. Blijf hier.” Met die woorden draaide ze zich om en liep ze zoekend bij de jongen en zijn fiets weg. Omdat Daeva geen duidelijke opdracht had gekregen, liep ze twijfelachtig achter Amber aan.

Misschien had ze beter eerst na kunnen denken over wat ze precies nodig had voor de lekke band, want nu liep ze rond zonder enig idee te hebben wat ze nou eigenlijk zocht. Een Pokémon, ja, maar Pokémon konden – voor zo ver zij wist – geen banden plakken. Alleen mensen konden dat, maar hier in de buurt waren vast geen mensen die – wacht. De cycling road. Amber staakte haar pas en draaide zich richting de enorme weg die boven de grassige route langs liep. Waarom was ze daar niet eerder op gekomen?! Met herwonnen moed zette ze een sprintje in, bijna Daeva achterlatend, om bij de ingang van de bijzondere route uit te komen. Er zat een gebouwtje waar je door moest voor je op de fietsroute kwam waar een persoon achter een balie zat. Deze wist Amber vast in de goede richting te sturen.

“Hallo! Zeg, jij kan mij vast wel helpen. Ik heb een vriend een eindje verderop staan met een platte band, maar een fietspomp of een plak-setje heeft hij niet. Care to help a sister out?” Behalve haar zegje, wees ze ook nog eens naar haar borst, zodat de aandacht van de man achter de balie op haar Ranger-outfit werd gelegd. Hij begreep waar ze op doelde, maar wierp haar toch een frons toe. “Sorry, je komt hier niet binnen zonder een fiets.”

Nu was het Ambers beurt om te fronsen. “Met alle respect meneer, maar de fiets is stuk. Kapot. Die rijdt niet meer.” Aan de blik van de man te zien begreep hij de boodschap, dus ging ze over op haar volgende boodschap. “Het enige wat ik nodig heb is een pomp en een plaksetje. Daarna zie je me nooit weer terug. Ik hoef niet eens de fietsroute op, zolang ik maar bij iemand kan die me wil helpen.” De man haalde zijn schouders op. “Geen fiets, geen service.”

Oké dan. Dat was wel een heel onzinnig beleid. Amber ademde diep in en uit om haar frustratie weg te stoppen en verliet de ruimte weer. In plaats van verder op zoek te gaan naar een Pokémon die kon helpen, kwam ze met een ander plan. “Geen fiets, geen service, huh? Ik zal hem eens een fiets laten zien…” mompelde ze boos in zichzelf. Daeva keek haar zorgelijk aan terwijl ze achter haar aan trippelde. Ze vond dat gemompel maar raar.

De jongen keek blij op toen hij Amber weer aan zag komen, maar zodra haar gezichtsuitdrukking hem opviel viel de glimlach weer van zijn gezicht. Hij wist dat er iets fout was en stond op het punt om er naar te vragen toen Amber bij de fiets neerhurkte en haar armen langs de wielen sloeg. Haar hoofd ging onder het frame door, langs de trappers. Het zag er niet uit als iets wat je normaalgesproken met een fiets doet en de jongen riep dan ook naar haar om haar tegen te houden. “Ze willen me niet helpen zonder fiets, dus ik geef ze een fiets,” gromde ze. Vrijwel meteen daarna zette ze kracht op haar spieren en kwam ze overeind, de fiets dragend met haar nek en schouders. “Wat doe je!” gilde de jongen. Hij leek eerder bezorgd dan echt geschrokken, al wist Amber niet of hij bezorgd was om zijn fiets of om de zwartharige. “Geen zorgen kiddo, ik ben een atleet.” Met die woorden draaide ze zich om en stapte ze furieus terug naar het gebouw met de onbeleefde man.

Met haar voet schopte ze tegen de deur om deze open te krijgen. Wie een klapdeur had gebouwd in een bouwwerk waar veel fietsen door moesten was haar een raadsel, maar het gaf wel aanleiding voor een mooie entree. “Ik heb een fiets,” constateerde Amber luid. Een vrouwelijke triatleet stond toevallig aan de balie en keek om toen ze een stem hoorde. Meteen stapte ze weg bij de man om plaats te maken voor Amber. Sommige mensen hadden dus nog wel manieren. De zwartharige dropte de fiets neer enkele meters van de balie af en kroop er onder weg. Haar hand bracht ze meteen naar haar nek, welke duidelijk dankbaar was dat het gewicht was verwijderd. De fysieke uitputting had er ook voor gezorgd dat Amber minder boos was. Sporten was dus nog steeds goed voor haar. Dat was fijn om te weten.

De man achter de balie leek eerst zijn andere klant af te willen handelen, maar zij stond er op dat Amber eerst geholpen werd. Ze had vast de ranger outfit herkend. Dat, of ze zag Amber wel zitten. Hoe dan ook bedankte Amber haar met een liefdevolle glimlach, voor ze haar aandacht vestigde op wat de balieman voor haar te bieden had. Hij kwam aanzetten met een koffertje waar waarschijnlijk de spullen in zaten om de band te plakken en een fietspomp. “Hier, je weet er vast wel raad mee.” Hij leek boos. Amber vond dat nogal onredelijk. Dit was zijn werk, toch? En hij kon niet eens een band plakken? Oh well, whatever.

Gelukkig was de eigenaar van de fiets bereid om de band te plakken. Amber en hij werkten effectief samen en hadden het klusje zo binnen een half uur geklaard. Na afloop besloot Amber iets heel belangrijks: ze zou nooit aan een fiets beginnen. Ze had sterke benen en die zou ze gebruiken voor zo lang dat kon. Een fiets was haar te veel gedoe. Zo te zien was haar opdrachtgever wel tevreden met zijn fiets, waarvan de band nu weer vol zat met lucht en dus het gebruik weer gewoon mogelijk was. Amber bood hem een knuffel als afscheid voor hij met fiets en al de cycling road op vertrok. Dat betekende dat het voor Amber tijd was om haar volgende opdracht te gaan zoeken.

En toen gebeurde er iets onverwachts. Amber keek op toen een vrouwelijke stem haar nariep. Het was de dame die ruimte voor haar had gemaakt aan de balie. Schijnbaar was ze een Pokéball verloren en hoopte ze op Ambers hulp met hem terugvinden. De zwartharige wierp haar een vriendelijke glimlach toe. In haar hoofd vroeg ze zich af of ze daarom zo vriendelijk tegen haar was geweest toen ze zag dat Amber met de fiets binnen was komen lopen. Was het een poging geweest om bij haar in het krijt te komen staan? Hoe dan ook vond Amber het wel zo eerlijk om iets terug te doen, en zelfs als dat niet zo was geweest was ze altijd nog een Ranger op patrouille, wat betekende dat ze haar hulp graag aanbood. Een verloren Pokéball moest niet moeilijk te vinden zijn, toch?

“Wat voor bal was het?” begon de ranger te informeren. Ze moest zo veel mogelijk weten voor ze aan de slag ging. “Een Fast Ball. Ik vang graag snelle Pokémon.” De jongedame leek erg trots op dit feitje en Amber kon het niet laten om er een opmerking over te maken. “Ben je zelf ook snel?” vroeg ze met een knipoog. Dit leek de ander lichtelijk in verlegenheid te brengen. “Nou, ik kan redelijke snelheden halen, ja…” Ze leek wat ongemakkelijk met de verandering van onderwerp en Amber zag in dat ze afweken, dus stelde ze een volgende vraag over de bal. “Heb je enig idee waar je hem zou kunnen zijn verloren?” Dat klonk als een slimme vraag. Haar klant keek naar de grond met een bedenkelijke frons. “Ik kwam er op de fietsbaan achter dat ik hem niet meer had omdat ik werd uitgedaagd voor een gevecht… Hij zou net zo goed ergens buiten kunnen zijn gevallen, though…” Amber fronste nu ook, maar ze had al wel een plan van aanpak klaar. “Dan ga jij kijken bij de fietsbaan zelf en ik buiten, oké? Ik heb geen fiets dus ik kan niet met jou mee, maar ik kan wel kijken of je hem eerder al bent verloren.” De jongedame leek hier wel tevreden mee te zijn en knikte daarom om het voorstel te accepteren. “Als je je er prettiger bij voelt mag jij Daeva wel bij je houden,” stelde Amber vervolgens voor. Ook dat leek de triathlete een fijn idee te vinden, dus scheidden de wegen van trainer en Pokémon elkaar tijdelijk.

Een Pokéball vinden klonk niet als een moeilijke taak. Er was wel het probleem dat Amber niet precies wist waar de dame al geweest was, maar ze kon in elk geval een richting kiezen om te zoeken. Haar keuze viel op het stuk pad richting de stad, deels omdat ze zich momenteel alleen kon beschermen van wilde Pokémon met haar Capture Styler. De andere reden was dat het haar logisch leek dat iemand van de stad af kwam om naar de fietsroute te gaan – al kon het op zich ook zijn dat ze van de andere kant was gekomen, maar dan had ze dat duidelijk moeten aangeven.

De wandeling verliep rustig. Amber was niet van plan om te stressen bij de zoektocht, dus dat gebeurde ook niet. Haar klant leek geen haast te hebben en Amber had geen tijd afgesproken, dus liet ze zich niet haasten. Haar rustige houding leek haar al snel terug te betalen, want een eindje verderop zag ze de bal al liggen. Ah, heerlijk als alles gesmeerd liep. Haar weg er naartoe deed ze al even rustig aan en om de Gulpin die zich naar de bal verplaatste maakte ze zich absoluut geen zorgen – tot deze de bal in zijn mond stopte. “Whoa, wacht even maat!” Amber staakte haar pas en hief haar handen op, alsof ze de Pokémon probeerde te sussen. Het ding richtte zijn blik op haar. Ze maakten voor tien seconden oogcontact, waarna de Gulpin de bal in één hap doorslikte.

Ambers kalmte verdween als de Pokéball in de Gulpin. Haastig rende ze achter de Pokémon aan, haar vele trainingen dankbaar dat ze nu zo snel kon rennen, en probeerde ze hem te grijpen. Met twee handen wist ze grip te krijgen op het gladde lijf. “Buddy, mate, pal. Die bal is niet om op te eten. Wil je hem weer uitspugen? Please?” Gulpin keek haar emotieloos aan. Ze vermoedde dat hij er alleen maar aan dacht dat hij zijn wandeling wilde vervolgen.

Amber zuchtte en zette de Pokémon weer neer. Van plan om op te geven was ze niet, maar praten ging duidelijk niet helpen. Hier had ze haar capture styler voor. Terwijl het beest langzaam van haar weg schoof pakte ze het voorwerp er bij en activeerde ze hem. Ze richtte, vuurde en trok zo snel ze kon cirkels om Gulpin. Ze had verwacht dat de kalme Pokémon wel makkelijk te capturen zou zijn, maar dat viel vies tegen. Het probleem was niet dat hij aanviel of iets dergelijks, maar dat hij gewoon heel veel cirkels nodig had. Haar arm werd gewoon lam van alle rondjes. Ze was opgelucht toen de Gulpin omsloten werd door de lichtgevende cirkels en zijn tocht dan toch eindelijk staakte. Hij draaide zich om naar Amber, benieuwd wat ze van hem moest. De ranger hurkte neer bij de Pokémon. Tijd om die bal terug te krijgen.

“Oké, kun je nu dat ding uitspugen wat je net hebt opgegeten?” vroeg ze. Ze had geen idee hoe ze deze Pokémon het beste kon toespreken. Bij elk wezen was dat anders. Zoals ze tegen Daeva deed hoefde ze ook niet aan te kloppen bij de Incineroar die ze getraind had. Gulpin leek ook niet onder de indruk. “Je krijgt snoepjes als je de bal uitspuugt, deal?” probeerde ze vervolgens. Nog steeds geen reactie. Shoot. “Uh… Doe je mond open?” was haar laatste poging. Wonderlijk genoeg werkte deze wel. Het mondje van Gulpin opende een klein stukje. Waarschijnlijk maar net genoeg om een hand er door te passen.

Oh, nee, wacht. Dat wilde ze niet laten gebeuren. Het idee alleen al liet haar een vies gezicht trekken. Shiftry, ze moest wel. Anders zou die bal vergaan door het sterke maagzuur van Gulpin. Welp. “Sorry pal, dit zal even moeten…” Ze pakte voorzichtig het groene monstertje vast met één arm en duwde vervolgens de andere arm bij zijn mond naar binnen. Hij stribbelde flink tegen en Amber was ook niet trots op dat ze dit deed, maar ze moest iemand helpen. Het was onterecht dat de Gulpin de bal had opgegeten. Dit moest ze rechtzetten.

Het kleine lijf was gelukkig niet moeilijk te navigeren en ze kreeg na zo’n vijf minuten tegenstribbelen van Gulpin de bal eindelijk zo vast dat ze de grip er op niet verloor. Met een harde zwaai trok ze haar hand los en liet ze de Pokémon weer gaan. “Sorry! Je bent weer vrij! Ik laat je nu met rust!” verzekerde ze de wilde Pokémon. Arm ding, die hield hier waarschijnlijk trauma’s aan over. Ze maakte zich niet eens zo veel zorgen om het slijm aan haar arm. Hoewel dat nu wel begon te prikken. Ai, het was natuurlijk een Gulpin… Mensenvlees kon zeker ook niet goed tegen dat zuur. Zodra ze de bal terug had gebracht, moest ze daar naar laten kijken.

Toen Amber terug aan kwam bij het fietsgebouwtje stond de jongedame haar al op te wachten. De atlete keek vol vreugde op toen ze de zwartharige zag. Meteen kwam ze op haar af gesneld. Amber hield de bal triomfantelijk omhoog in haar goede hand. “Dit is de juiste bal, toch? Ik zou hem nog wel even poetsen als ik jou was.” Ze wilde het natuurlijk niet op haar geweten hebben dat de daad van de Gulpin ook effect zou hebben op de eigenaresse van de bal.