Closed - Come back!

_{- For Ciro.}

_{Een nieuwe dag van Floyd zijn vakantie en zijn benen hadden hem naar ergens geleid waar hij dacht nooit te komen. Een groot winkelcentrum, maar overdekt. In elk geval was het groot en als hij de bordjes mocht geloven, was het originele plan geweest om het zelfs nog groter te maken. Waar haalde een mens het in zijn hoofd om zoiets verschrikkelijk groot te bouwen?
Succes had het in elk geval wel. Binnen liep het vol met winkelende mensen. Hun handen vol zakken met nieuwe spullen in, groepjes die aan de zijkant hun verhaal aan het vertellen waren of gewoon in het midden van het gangpad stopten. Het was allemaal zo druk en geen plek waar Floyd graag wilde komen. Echter was het wel de perfecte plek om zijn pickpocket skills weer te verbeteren en lang duurde het niet voor Floyd een portemonnee in zijn handen had die niet van hem was. De buit erin was zeker niet slecht en na de waardevolle spullen weg te hebben gestoken, belanden de portemonnee in de vuilbak.
Floyd was eigenlijk van plan om net verder te wandelen wanneer hij vanuit zijn ooghoeken een kleine rode straal. Dezelfde straal als je zag wanneer een pokémon uit zijn bal kwam en dat was wat er gebeurde. Het was zijn nieuwste aanwinst die besloten had dat het leuker was uit de bal. Floyd was echter te traag met het nemen van de bal en weg was Grindelwald. ‘Ey! Kom hier,’ riep hij het wezentje na, maar het was verdwenen in de mensenmassa.}

_{Waar kwamen toch al die snoeivervlende toeristen nou vandaan? Ze liepen niet alleen in de weg, maar ze kochten echt alles, voordat hun en de bewoners de kas kregen. Het waren smerige graaiers, ze moesten oprotten, terug naar het regio waar ze vandaan kwamen! Ze hadden deze keer namelijk niet alleen voor een ontstopping voor zijn lievelingszaak gezorgd – een exclusieve steak house- maar ook nog eens zijn lievelings gerechten zodanig volgevreten dat er een bord voor de zaak hing. ‘Uitverkocht, gesloten,’. Minachtend snoof hij met zijn armen over elkaar richting het gesloten deur. Hij wilde nú zijn eten hebben! Geagiteerd wende hij zich ervan af en keek daarmee recht de drukke menigte erin, waarin hij als een penguin mocht gaan waggelen. “Fijn vooruitzicht, zeg,” Met zijn handen in zijn broekzakken had hij een stap maar verzet, voordat iets de mensen wist af te schrikken. Oeh, kijk eens aan, netjes! De menigte schoof een flink eind op terwijl iets hun kant op kwam. Oeh, zou het een Salamence zijn of een ander ontsnapte wilde Pokémon? Geamuseerd keek hij de kant uit maar… “Waar is dat enge geval?” Er was niets. Enkel gillende mensen. Of wacht, dat zwarte verderop… Ja, dat was een Pikach-Wat. Het leek op een behekste pop, zoals Banette maar deze had de vorm van een mislukte Pikachu en was notabene zeer klein. Maar hoe kon zoiets mensen afschrikken, er was niets engs aan, het was alleen.. bizar. Ach, hoe hij het ook deed, misschien was dit een kans een nieuwe Pokémon aan zijn team toe te voegen, een vervanger van Revolver die mensen zou afschrikken. Al zag het er niet indrukwekkend uit. Eens zien, het moest wel een Ghost type zijn, dus.. “Hup,” Met een zwaai haalde hij zijn Litwick tevoorschijn die hem kort opnam, voordat haar ogen gleden naar de vreemde Pikachu-achtige Pokémon. “Ember, laat hem niet ontsnappen,” Een vlammenzee ontsnapte uit haar mond en blokkeerde de weg van de Pokémon, waarop Ciro grijnsde. Tijd voor een tweede aanval, maar een bekende stem echode door de ruimte. Wacht, was dat…?}

_{- For Ciro.}

_{Natuurlijk moest de kleine baby pokémon weg rennen in een mensenmassa. Het zorgde voor de nodige ophef, want veel mensen leken schrik te hebben van de pokémon, wat Floyd wel kon begrijpen. Enkel had hij niet verwacht dat iemand een andere pokémon zou gebruiken op een baby en toch gebeurden het. Floyd kon niet duidelijk zien wat er gebeurde, maar hij rook, zag en voelde de korte warmte van het vuur wel.
Grindelwald had geluk gehad. Want de vlammen hadden hem niet geraakt, maar geschrokken was hij zeker. Hij had zich gelijk naar zijn vijand toegedraaid, klaar om aan te vallen, ook al zou het niets uithalen. De vlammen hadden hem enkel de weg versperd, maar gelukkig niet geraakt.
Floyd had gedacht dat zijn vakantie niet erger kon gaan. Hij had een paar ongelukjes gehad met een paar mensen en was iemand van team rocket tegen gekomen, maar niemand die hij kende. Dus zo erg was het allemaal niet. Maar zoals verwacht kon het erger. Vele malen erger dan hij ooit had verwacht. Nadat Floyd achter zijn pokémon was aangegaan en die gestopt was met lopen door een vlammenzee, zag hij een maar al te bekend persoon vanuit zijn ooghoek. ‘Dit kan je niet menen,’ zei Floyd die zijn ogen op de plafond sloeg en gelijk zijn rug toedraaide naar de persoon. Die pokémon kon hem even niet meer schelen. Het was zijn vakantie. Zijn tijd voor rust en dan kwam hij bekende tegen die hij helemaal niet tegen wilde komen. Mensen waar hij iets over te zeggen had gehad, maar toen gelijk stonden aan hem. Waaraan had hij alles dat in zijn verdomde leven gebeurde ook aan te danken.}

_{Een paar tellen stond hij met zijn mond open de opa zijn kant op te kijken, voordat hij geamuseerd grijnsde. Dat hij hem van iedereen in de winkelcentrum zou tegenkomen was een verassing die tegelijkertijd fijn en afschuwelijk vond. Net alsof iemand sokken had gekregen met zijn verjaardag, nuttig maar niet speciaal maar nog erger, al gebruikt waren. Het was er zo één. Maar wacht, betekende dat hij dat vervloekte pop zijn eigenaar was?
Nog voordat hij iets kon zeggen keerde echter de opa onbeleefd zijn rug naar hem toe. Echt waar, opa? “Je dementie is dus niet gevorderd, dat is goed om te weten,” begon hij, waarna de Litwick niet-begrijpend tussen de twee mensen keek, “Heb je al zoveel haast? Voor behoeftes… op je oude dag… is er een toilet in deze gang, just saying,” Eigenlijk had hij hem zeker gemist, het was een flinke tijd geleden dat hij hem immers gezien had. De laatste keer was toen Flippy nog.. Flippy was en niet een driekoppig, zeewierharig monster. Maar goed, een opa moest ook op zijn tijd rust nemen, natuurlijk, maar hield dat ook het oppassen op vervloekte poppen in? Met een frons staarde hij naar de Pokémon die hij zonet nog had proberen te vangen. “I neem aan dat dit je blindegeleidenPokémon is?”}

_{- Com back!}

_{Floyd had een confrontatie uit de weg willen gaan het moment dat hij de jongere kerel had zich staan. Met wat geluk was hij niet opgevallen en kon hij gewoon verder met leven. Verder met zijn vakantie, maar het mocht niet baten. Hij kon de stem duidelijk horen tussen de stemmen van alle andere mensen. Het was als een vervelende mug die een hele nacht rond je oren lag te zoemen en waar je maar niet van af kwam.
De jongeman bleef ook staan waar hij stond. Liet de woorden allemaal over zich heen gaan en haalde enkele keren diep adem. Het was allemaal niet zo erg. Hij raakte zo van de jongen af als hij dat wilde en de woorden moest je gewoon negeren. Hij was op vakantie en dat mocht niet verpest worden door een wezen als hem. Nadat de jongen was uitgesproken, keerde Floyd zich terug om zodat ze oog in oog kwamen te staan. ‘Ook leuk om jou weer te zien, mormel,’ sprak hij met genoeg sarcasme in zijn stem dat iedereen wist dat hij absoluut niets van die woorden meende. ‘Dit bewijst alleen maar dat je niet van ongedierte af geraakt,’ vervolgde hij nog.}

_{Báh. Geen reactie op zijn woorden buiten een wat sarcastische begroeting, daar kon hij dus niets mee. Alhoewel, sinds de vorige ontmoeting begon opa doof te woorden en hele zinnen van hem te missen, dus.. het werd een kwestie van luider praten. Maar een gehoorapparaat was eigenlijk veel beter voor hem, dat scheelde moeite en dan konden ze normaal staan praten, zoals in die goede oude tijd. Ondanks dat hij hem als ‘ongedierte’ durfde te zien. Serieus? Met een milde frons staarde hij opa recht in zijn nog niet verblinde ogen aan. “En jij hebt die in je mond zitten nog niet eruit gehaald,” Ja, zijn adem was niet veel verbeterd in de tussentijd en direct stapte hij opzij, “Maar.. wat brengt je hier, mondspoeling halen met je nieuwe Pokémon?” Dat had hij zeker nodig, maar hij kende echt alle Pokémon, maar deze… Deze was volstrekt vreemd voor hem. Het leek echt op een vervloekte Pikachu pop met zwarte schaduwen als armen en twee gaten als ogen. Wat moest het echt verder voorstellen? Het was zelfs minder intimiderend dan de levende furyy fantasie Pokémon van opa die een toverstafje had. Begon zijn smaak echt zo drastisch te veranderen van een driekoppige draak naar een pop? Zijn blik gleed terug naar de Litwik die behoedzaam afstand hield met de opa maar gefascineerd leek met zijn zwarte haar. Vreemd. “Negeer de kaars maar, en goed nieuws voor je, de kip is er deze keer niet bij, vandaar de zwakke vlammen,”}

_{- Come back!}

_{De opmerking die Floyd gemaakt had, werd terug beantwoord en even kort draaide de zwartharige met zijn ogen. ‘Je gaat achteruit mormel, als dat het beste is dat je kan bedenken,’ zei hij kort. Sinds zijn vakantie was hij weer zijn kalme zelf beginnen worden. Hij werd minder snel kwaad en wist zichzelf gewoon rustig te houden. Maar de jongen maakten het er meestal niet makkelijker op. Van Floyd was het een bewuste keuzen om gewoon de vragen die gesteld werden te negeren. Het was ook niet Ciro zijn zaken. ‘Is die domme kip al je nonsens ook beu geworden? Slim beest, niet iets wat je van zijn ‘trainer’ kan zeggen,’ zei hij droogjes tegen de jongen terwijl hij maar weer naar zijn eigen pokémon liep. Hoe sneller dat het beest weer in zijn bal zat, hoe sneller dat Floyd weer weg kon. Hij zou maar moeten vergeten dat hij de jongen nog eens gezien had, anders was het gedaan met een rustige en zorgeloze vakantie. Even gleden zijn ogen wel naar de litwick die hem aan zat te staren. Grindelwald leek de pokémon enkel niet zo leuk te vinden en bleef op een veilige afstand van de andere staan.}

_{Wacht, dus opa had deze keer wel zijn woorden aangehoord maar voorheen niet? Eigenlijk was het misschien wel logisch, gezien hij nu dichterbij de oude man stond dan zonet. Dat moest het vast wel zijn. Wacht, gingen zijn uitspraken achteruit dan? Nou, om eerlijk te zijn was zijn humeur ook misschien te goed op het moment. Eindelijk een normaal iemand met maar één hoofd. “Ik moet inkomen,” Het was Überhaupt een flinke tijd geleden dat hij met iemand een normaal gesprek had gehad. Wat verwachtte je anders? Maar nee, hoor, grootvader had ook weer wat te zeggen over die kip die zogenaamd slimmer was. Tsk, misschien had hij er niet over moeten beginnen. Die kip was namelijk niet in de meest spraakzame staat maar ugh, nee, hij wilde zich vermaken. “Nou… misschien is het wel vice versa, vandaar mijn nieuwe aanwinst,” Hij had naar de Litwick willen gebaren maar die staarde de opa al strak aan, terwijl hij duidelijk zijn eigen aanwinst terug wilde gaan keren. “… Ik moet nog een barbecue met haar opstarten, en dan pas is ze volledig geacce- Wat,”Nog voordat hij zijn woorden kon afmaken, verscheen er een glimlach op de Litwick haar gezicht en duwde haar snikhete, kaarslichaam tegen de wang van de opa met de vlam op haar kop gevaarlijk dichtbij zijn haar. Wat. Was. Dit. Nou. Weer? Ciro kon het echter niet laten keihard in de lach te schieten. “Oké, ze is nú geaccepteerd. Ze warmt zich zels naar jou op… letterlijk en figuurlijk, haha!” Prachtig was dit.Met zijn handen op zijn buik, probeerde hij bij te komen van het prachtige gezicht. Damn, het moest een pijnlijke knuffel zijn ook!}

_{- Come back!}

_{Floyd was niet teleurgesteld dat Ciro zo een flauwe opmerking had gemaakt. Enkel was de domme opmerking nog dommer dan normaal en dus moest hij er wat over zeggen. Floyd snoof echter wanneer hij beweerde dat hij nog moest in komen. Vast. Natuurlijk dat hij het niet kon laten om overduidelijk met zijn gele ogen te rollen wanneer de jongen zei dat hij nog eens een barbecue moest opstarten. ‘Of misschien mo-,’ begon Floyd, maar hij staakte zijn zin.
Met zijn hand sloeg hij gelijk naar de kleine pokémon wanneer hij merkte dat het zo dicht bij zijn gezicht zat en eerlijk, aangenaam was het niet. ‘Hou je pokémon gedeisd,’ beval hij Ciro en nu was er toch wat irritatie in zijn stem te horen. Sowieso had de pokémon een rode vlek achtergelaten op zijn kaak. ‘Ik weet niet wat je met je pokémon doet, maar het is onverantwoordelijk om je ermee rond te laten lopen,’ zei hij tegen de jongen. Er was een korte periode geweest dat Floyd Ciro een beetje kon uitstaan, maar dat was enkel door de opdracht die hij gekregen had van Allison. Sindsdien leek de jongen weer bergafwaarts te zijn gegaan. Dat hij nog steeds in leven was, een echt wonder.
Grindelwald snapte in elk geval niets meer van heel de situatie. Floyd wist echter wel wat die vlam op dat beest zijn kop betekende en hij wilde het niet in zijn buurt.}

_{Het barbecue idee met zijn Litwick leek bij opa aan te slaan, maar zijn echte antwoord kreeg hij niet te horen. Ditmaal voor de verandering niet omdat hij zelf iets gedaan had of de opa zelf, nee, het was de Litwick. Juist van de Pokémon waar hij amper zoiets van had kunnen verwachten, gezien ze nog niet zo harteloos was. Maar in dit geval werkte dat naar zijn voordeel. Alsof het een oude bekende was, gaf de kaars de man een knuffel, maar helaas. Het was niet wederzijds, en de Litwick werd opzij geslagen. Een traan wegvinkend van het lachen, keek hij kort naar de Fire type die verward van opa naar hem keek, totdat een besef bij haar door sloeg. Het was wel duidelijk wat in haar op gegaan as, opa leek op haar gestorven Trainer óf… gewoon omdat ze dacht dat ze vrienden waren. Wat de reden ook mocht zijn, het was meer dan amuserend geweest om de Litwick zo’n streek uit te zien halen. De lichtelijk geïrriteerde opa die hem beval zijn Pokémon gedeisd te houden bracht ook wel herinneringen terug. Niet alleen van de barbecue zelf maar vele keren erna. Er was dus niets veranderd, eigenlijk, buiten die ene keer.
De wat waarschuwende woorden vlogen dan ook wat aan hem voorbij. Hij deed niet geks met ze, dit was eenmaal een vrij nieuwe toevoeging aan zijn team en hij leerde haar langzaam kennen. “Kan hetzelfde vragen over die Pokémon van je, zomaar wegrennen in een overvolle winkelcentrum, het is een wonder dat hij zich weet te gedragen,” begon hij, maar voordat hij daadwerkelijk er dieper op in had kunnen gaan, verschenen er twee figuren die een felrode pak aanhadden. Een outfit die hij verafschuwde sinds het dag dat ze bestonden. ‘We werden geïnformeerd dat een Pokémon angst in boezemde bij onschuldige mensen, zijn jullie de Trainers van deze Pokémon?’ Ja, het waren smerige Rangers en nog merige burgers had waarschijnlijk hulp ingeschakeld. Met een frons keek hij ze strak aan, terwijl de Litwick behoedzaam naast hem bleef zweven. “Ik ben niet de Trainer, of überhaupt een Trainer,” Met een grijns keek hij ze aan, maar hoopte op een reactie, maar hun blikken gleden al naar opa, al bleef één van hen hem alert in de gaten houden. Konden ze hen niet gewoon uit de weg ruimen als een plaag kakkerlakken?}

_{- Come back!}

_{Floyd bleef de Litwick kwaad aankijken terwijl hij over de pijnlijke vlek op zijn gezicht wreef. Pokémon, waarom moesten ze hem ook altijd hebben? Het andere mormel gebruikten echter de woorden van de zwartharige tegen zichzelf en daarbij verplaatste hij zijn blik weer naar hem. ‘Het verschil is dat die van mij een baby is van een paar dagen,’ zei hij op een kalme toon. Daarbij had Grindelwald niets misdaan, enkel voor wat ophef gezorgd wat zorgde voor een volgende probleem.
Wanneer dat de twee werden benaderd door nog eens twee andere mensen met welbekende uniformen, kroop Grindelwald gelijk achter Floyd zijn been om langs daar te kijken naar de onbekende. Als het al niet erg genoeg was dat hij Ciro was tegen gekomen, moesten er natuurlijk twee Rangers zich komen moeien. Dat was wat ze altijd deden en dat zelfs wanneer Floyd enkel een rustige vakantie wilde hebben. ‘Er gaan hier pokémon meer dan angst aanjagen als jullie niet snel maken dat jullie weg zijn,’ bedreigde hij de twee Rangers. Zijn eigen vlinder mes dat in zijn broekzak zat kon hij bijna voelen branden, maar het zou niet goed zijn om het te gebruiken tegen de twee rangers. Deed hij dat, zou de situatie vele malen erger worden, dus liet hij het voor wat het was. In de plaats daarvan haalde hij zijn blik geen seconde van de twee Rangers af. Als het nodig was zetten hij zonder enige twijfel Waglington in. Floyd hield zijn hand zelfs al op de bal van het beest.}

_{Het feit dat de onbekende Pokémon maar een baby Pokémon was, was dus goed genoeg om zijn gedrag te verklaren? Hij kende wel baby Pokémon die zich beter gedroegen dan dat, zoals Revolver die hij sinds ze een baby was. Ze gedroeg zich immers prima vanaf het begin, buiten Musket dan die zijn vreetbuien had. “Een te aanhankelijke Pokémon die recent haar Trainer verloren had, dat klinkt toch ook als een aannemelijke reden?” Maar nog voordat hij er verder op in had kunnen gaan, kwamen zojuist de smerige onderkruipsels tevoorschijn. Rangers ze vervingen langzamerhand de alledaagse politie die zelfs leuker waren dan hen. Niet alleen dat maar ze moesten zich met echt werkelijk alles bemoeien, zelfs een vuilnisbak die in de fik was gezet zou hun aandacht trekken. Smeerbakken. Natuurlijk moesten ze zich ook weer hiermee komen bemoeien, een kwestie van letterlijk niets, enkel mensen wat op laten schrikken wat voor de verandering niet de bedoeling was geweest. Ze verdachten opa de Trainer van de vervloekte Pikachu pop te zijn en natuurlijk vuurde hij direct een dreigement op hen af.Oeh, speurde hij nou angst bij hen? De twee wisselden een blik af en keken ditmaal nu ook gespannen naar Ciro. ‘We zijn niet gediend voor lozze dreigementen. We nemen aan dat u dus de Trainer bent van de Pokémon, had u een doel bij het los laten dwalen van uw Pokémon?’ Ieuwl, ondervragingen. Opa zat daaraan nou vast en eigenlijk was het vermakelijk. Hij werd zelf met rust gelaten buiten hun scherpe blik, maar…ach, hij zou opa een handje helpen. Dat mocht wel na een lange tijd hem niet meer gezien te hebben en hea, dan kon de Pokémon zich eens bewijzen. “Ik had er nog wat aan toe te voegen,” begon hij met een grijns en de twee keken hem verward aan, “… Niet alleen Pokémon kan men angst in jagen, dat is een wijze les aan jullie twee,” Dat was iets wat ze daar toch allang geleerd moesten hebben, het was o voor de hand liggend. “Litwick, gebruik je Smog en Fire Spin!” Zo snel mogelijk hen immobiliseren dan maar, voordat ze iets onden doen en de kaars vuurde een gif wolk af, opgevolgd door een wervelwind aan vlammen die de twee gedeist hield. “Kijk eens aan,” Tevreden knikte hij naar de Litwick, waarna hij voldaan opa aan keek, “Had jij nog iets op te zeggen?”}

_{- Come back!}

_{Ciro had nog wat gezegd waar hij met veel plezier op had willen reageren, maar het ging niet. Twee Rangers hadden besloten zich te moeien en vroeg van wie de pokémon was. Hij zou onrust hebben gestookt. Sommige mensen konden werkelijk nergens tegen als je het hem vroeg. Zelfs de Rangers er al bij roepen voor zo iets klein? Je ging bijna medelijden krijgen dat ze zich met zo’n flut opdrachten bezig moesten houden.
‘Loze dreigementen?’ vroeg Floyd in plaats van de vraag te beantwoorden die hem gesteld was. Wie dachten ze dat ze waren om dat te zeggen? Ze dachten werkelijk dat hij één of ander plan had, terwijl hij niet eens verantwoordelijk was voor het vrijlaten. 'Tsk.’ Hij had zijn mes niet, maar in een vlotte beweging schoot zijn arm naar voor en lande zijn vuist tegen de neus van de man. Daarmee zorgde hij er ook nog eens voor dat die langs onder werd geraakt zodat het nog meer schade zou kunnen toebrengen. Na de klap strekte hij zijn vingers enkele keren, want het was even aangekomen, maar het had bloed doen vloeien.
Ondertussen had Ciro zichzelf ook nuttig gemaakt door te zeggen dat niet enkel pokémon angst konde aanjagen en dat was tijdens Floyd zijn aanval geweest. Hij schakelde niet veel later zijn Litwick in en voor de zekerheid zetten de jongeman enkele stappen naar achter. Het gaf een zekere voldoening om te zien hoe de Rangers geraakt werden door de aanvallen. Er was zelfs een kleine grijns op Floyd zijn gezicht gekomen. Om hen heen was de situatie er niet beter op geworden. Mensen panikeerde nog harder en liepen zelfs weg terwijl ze de meest belachelijke zaken riepen. ‘Niet direct, ze zijn het niet waard.’ Nee hij had helemaal niks meer tegen de twee te zeggen.}

_{Rangers waren snoei vervelend maar vooral omdat ze zich met elk klein ongeval bemoeide, dit sloeg echt nergens op. Een Pokémon maakte mensen bang, maar er waren ten eerste geen gewonden en het was niet met op zet gedaan. En wat kon een baby Pokémon in hemelsnaam aan ravage veroorzaken, zeker als die duidelijk nog vrij zwak was? Het bleef wel nog vrij amuserend door opa die zo zijn eigen woorden vuil aan maakte. De vragen die het tweetal stelden waren ook veel te laf en officieel. Hij wist dat ze daar niet al te snugger waren maar.. dit gedrag intimideerde hen niet. Met de aandacht van het tweetal nu op hem, hem iets nieuws lerend gebeurde iets vermakelijk. Niet alleen Pokémon konden klappen uitdelen en… daar ging de vuist van opa al. Voldaan klapte Ciro zijn handen tegen elkaar, geamuseerd kijkend naar de gewonde Ranger. Kijk eens aan, dat was netjes en nog eens een perfecte timing. Dit is pas teamwerk. Maar eerst zijn eigen toevoeging van vergif en vuur en tada, het was succesvol! Dit was netjes. Hij had zijn hand al willen opsteken voor een high five na zijn vraag, maar opa had niets toe te voegen. “Ben ik helemaal mee eens,” Zijn aandacht lag schijnbaar meer bij de pottenkijkers. Ontevreden snoof de knul om de mensen die angstig hun tassen tegen zich aan drukte en een collectie aan scheldwoorden begonnen te schreeuwen. “Ugh, wat doen we daaraan?” Het liefst wilde hij ze uit de weg gaan ruimen maar in zijn ooghoek zag hij dat de Rangers het nog niet opgegeven hadden. ‘Één van hen had zijn Pokéball opengeklapt en een Salamence erbij gehaald, de meest zinloze Dragon type. En niet té intimiderend voor een Ranger? De ander haalde ten minste een druipige Goodra erbij, een Dragon type die er daadwerkelijk niet eng uit zag. Enkel.. Zijn gezicht betrok, smerig. ‘Laat ze niet ontsnappen!’ Was dat het enige wat ze tegen hun Pokémon had kunnen zeggen, in plaats van een aan-Oh, wacht eens even, er waren inderdaad mensen hier. Aanvallen zouden alleen maar de situatie verergeren, dus wat als hij dat nou eens gebruikte naar zijn voordeel? Met een grijns stapte hij zelf op de menigte af, hopend de aandacht van de Dragon type’s aan te trekken en greep een willekeurig persoon vast, met zijn voet tegen zijn rug en zijn armen naar achteren getrokken. “Jij gaat nergens heen makker, maar… jullie zijn Rangers niet waar, hoe zou je een onschuldige burger zoals deze man bij me kunnen pijnigen?” De Litwick zweefde behoedzaam bij haar Trainer rond, onzeker wat ze nou moest doen. Nou mocht de opa ook wel spelen met de Rangers, ze konden ze delen.}