Closed - Welcome back Kalos.

_{De stad die straalt van toekomst. Zo beschreven de mensen die in Vaniville Town woonde hun kleine dorpje. Floyd merkte er helemaal niets van en stond gewoon te staren naar de vele bloemen die de stad kleurde. Veel mensen leken er gelukkig te zijn, maar de man paste er niet thuis. Zijn donkere voorkomen was een deprimerend zicht tussen alle kleuren bloemen. Dan had je ook nog zijn gezicht dat nooit echt veel emotie vrij gaf, tenzij hij kwaad was, maar dat wilde hij tegenwoordig tegenhouden. Het was niet goed voor hem als hij zich altijd maar druk maakte om alles en iedereen.
Helaas was dat moeilijker dan je zou denken. Iets of iemand liep tegen hem aan, niet heel hard, maar het gebeurde toch. ‘Kijk uit,’ zei hij kort en zijn gele ogen richten zich gelijk op degenen die tegen hem aan liep. Of datgene. Hij had het niet voor lichaamscontact wanneer hij er zelf niet naar zocht. Net zoals hij niet wilde dat mensen in zijn persoonlijke ruimte kwamen zonder hij er toestemming voor gaf.}

_{Floyd hield er niet van als mensen tegen hem aan liepen en dat mocht ze ook duidelijk gemaakt worden. Hij zei dan ook dat ze moest uitkijken, maar wanneer hij beter naar haar keek, zag hij de echte boosdoener. Een domme aap die wist hij veel wat allemaal aan het doen was. ‘Je kan vast wel beter dan ’sorry’,’ zei hij terwijl zijn ogen gefixeerd bleven op het mormel. Waarom waren zoveel pokémon zo irritant dat ze zelfs buitenstaanders konden irriteren met hun gedrag? Het was iets dat hij niet helemaal kon vatten. Als je pokémon verschrikkelijk vervelend was, stak het dan weg. Liet het terug keren en gooi de bal in het eerste het beste meer waar niemand het ooit nog zou vinden. Dat was Floyd zijn manier als hij zo een pokémon zou hebben. ‘Problemen ermee?’ vroeg hij vervolgens zonder dat je ook maar enige interesse kon terug vinden in zijn stem.}

_{Floyd kon niet begrijpen dat mensen soms trainers waren. Hij snapte het niet hoe het verantwoord was om ze rond te laten lopen. Sommige hadden gewoon pokémon die ieder moment een hele stad konden verwoesten omdat de trainer ze niet aan kon. Het verbaasde hem zo vaak dat het nog nooit was gebeurd, of dat er nog geen regels bestonden omtrent het houden van pokémon. De mensheid moest ooit toch een zwaar in de fout gaan met hun pokémon, dat kon niet anders.
Het meisje leek wel te begrijpen dat haar pokémon de boosdoener was en verontschuldigde zich er gelijk voor. Perfect dat ze het zo deden en verder niet gingen klagen. Dat zorgde ervoor dat Floyd nog geloofde dat ze ergens wat verstand hadden. ‘Wat fijn dat je te laat op dat idee bent gekomen,’ zei hij droogjes. Hij wilde haar laten weten dat ze te laat actie ondernomen had en dat op zijn eigen vriendelijke manier, want zo was hij. Floyd Duncan, de grootste mensenvriend die er was te vinden. Op de maan ofzo. Waar er niemand buiten hem was.}

_{Het meisje leek niet door te hebben dat ze te laat handelde. Je moest direct iets aan een probleem doen als het zich voordeed, je moest niet wachten tot het te laat was. Ze was dus te laat en kort knikte Floyd enkele keren. ‘Ja en het wordt alleen maar later.’ Ze had haar pokémon nog altijd niet weg gestoken terwijl er toch een bal bij was genomen. Wat was haar probleem? Wilde ze hem enkel doen denken dat hij van plan was om de aap weg te steken? Dat kon bijna niet anders. Anders had ze het al lang gedaan. ‘Hop hop, komt er nog wat van?’ moedigde hij haar wat aan. Dadelijk moest hij nog voor doen hoe dat ze het moest doen. Iets wat hij met veel liefde zou doen. Floyd had er namelijk nog steeds de juiste materialen voor. Die aap zou niemand dan nog kunnen irriteren.}