Nowhere to run from this, no way to forget

Hij had nog geprobeerd om zijn voetstappen terug te vinden in de modderige sneeuw van het Laverre Nature Trail, maar door een verse laag sneeuw die was gevallen was de hoop lichtelijk verloren. Hij had geen enkele pokémon die hem hier weg kon vliegen in zijn team, dus het enige wat hij kon doen was blijven lopen om warm te blijven. Hij had toch nergens om naartoe te gaan. Sinds het uit was met Ragya had hij weinig te doen gehad in zijn leven, behalve zijn werk doen voor Team Rocket. "Loop door," bromde hij tegen Khaleesi. De Ninetales gromde iets terug en wierp hem een boze blik terwijl ze wat verder bij hem vandaan ging lopen. Ook zij was veranderd, ze was niet meer dat kleine meisje van hem wat hij op zijn schouder had zitten of die 's nachts op zijn voeteneind sliep. Lucian snoof een keer en liep door. Eten had hij ook niet meer, want omdat hij in een slechte bui was had hij eerder vanavond zijn hele donut voorraad uit zijn tas gegooid naar een aantal wilde pokémon die hem irriteerde.

{Riddle}

Lucian mopperde wat onverstaanbaars terwijl hij door bleef ploeteren. Het was oppassen dat je nergens in diepe modder ging staan, want als je erin wegzakte was je verder van huis. Toen hij opzij keek naar Khaleesi liep deze zeker zes meter bij hem vandaan, een duidelijk teken dat ze boos op hem was omdat hij zojuist niet bepaald vriendelijk was geweest. De donkerharige zuchtte een keer, hij kon er ook vrij weinig meer aan veranderen, en liep stug door. Een uurtje geleden was hij zijn bad kwijtgeraakt, dankzij de sneeuw kon hij het niet meer terugvinden ook. "Echt een speurneus ben je niet eh?" probeerde hij, maar Khaleesi sloeg het aanbod op vriendelijkheid af door hem een boze blik te geven en door te lopen.
Hij zuchtte opgelucht toen hij weer iets zag wat op een pad leek, in elk geval hoefde hij niet meer te zigzaggen door de bomen. Maar nog voordat hij voet op het pad kon zetten hoorde hij zijn naam. Verbaasd keek hij op. "Riddle?" zei hij terwijl hij zich omdraaide en daar inderdaad de roodharige zag staan. "Kijk nu, voor de verandering kom ik je tegen zonder dat je aan het eten bent," merkte hij op. Ondanks dat hij de laatste tijd enorm chagrijnig kon zijn, was hij blij om nu iemand tegen te komen.

Lucian was de hele tijd in de schaduwen van het bos blijven staan, maar je hoefde zijn gezicht niet precies te zien om te weten dat hij het was. Hij was namelijk best lang, had kenmerkend haar en een stem met een licht Frans accent wat hem wel liet opvallen. Daarbij was er ook nog eens de Ninetales die altijd in zijn buurt was. Misschien was het maar goed dat de ander zijn gezicht niet helemaal goed zag op dit moment. "Echt?" zei hij er nog achteraan toen ze zei dat ze nog andere dingen deed in het leven dan eten. Zijn mondhoek trok een beetje, maar niet heel veel. "Verdwaald zijn, jij?" vroeg hij kalmpjes terwijl hij verder uit de schaduwen stapte en het licht op zijn gezicht viel. Rechts was zijn gezicht normaal, smooth zoals zijn lichtbruine huid altijd was. Maar de linkerkant.. dat was één grote brandwond. De huid was roodgekleurd en het was duidelijk niet zo heel lang geleden gebeurd. Zijn oog ging half verscholen achter een lok haar, maar het zag er niet al te best uit. Zelf was hij er ondertussen al gewend aan geraakt, Lucian kon makkelijk wennen aan andere situaties en het was er nu eenmaal. Het zou wel een tijdje duren voordat zijn huid weer zou gaan beteren. Als het zou gaan beteren.
Khaleesi was wat nors gaan zitten - nors zijn was eigenlijk niets voor de Ninetales, maar ze was nog altijd boos op Lucian. Ze keek op toen ze de andere vos opeens zag naderen, en deze stelde zich heel anders op dan Aldrei. Haar oudere zus probeerde altijd boven haar te staan, deze Ninetales deed onderdanig. Eerst leek het erop dat Khaleesi haar kop wat terugtrok, maar met lichte tegenzin raakte ze de ander zacht aan met haar neus als begroeting. Maar vervolgens trok ze snel haar kop weer terug, om weer nors voor zich uit te kijken.

Toen hij uit de schaduwen kwam zetten leek het alsof ze plotseling zijn gezicht opmerkte, want haar glimlach was verdwenen. Mensen keken hem de laatste paar dagen wel vaker zo aan, verschrikt van de linkerhelft van zijn gezicht. Riddle kwam meteen een stuk dichterbij en vroeg wat er gebeurd was. Hij zou het hele verhaal kunnen vertellen, hoe hij ruzie had gekregen met Ragya de eerste keer dat hij haar tegen was gekomen na de break-up. "Aldrei," zei hij terwijl hij zijn hoofd wegdraaide zodat ze de slechte kant niet langer kon zien. "Ik heb mezelf niet bepaald populair gemaakt," zei hij terwijl hij kort zijn hoofd schudde.
Khaleesi keek vanuit haar ooghoek naar de Ninetales die nu naast haar was gaan zitten en zacht met haar staart kwispelde. De vos rolde een keer met haar ogen, maar het was lang geleden dat ze gezelschap had gehad van een soortgenoot..

Waarschijnlijk kende de meeste mensen hier in Kalos de Ninetales met de naam Aldrei wel. Ten eerste omdat hij niemand anders kende die Aldrei heette dan de Ninetales van Ragya en ten tweede omdat het van de meeste mensen hun lopende nachtmerrie was. Het mormel leek aan iedereen een hekel te hebben, behalve haar trainer. Riddle vroeg of er al iemand naar de wond had gekeken. "Nee," zei hij rustig terwijl hij haar aankeek met zijn goudkleurige oog wat niet verborgen ging onder zijn haren. Lucian hield niet van dokters, helemaal niet zelfs. Dokters waren altijd zo lastig, plus ze brachten grote rekeningen met zich mee. De ander vroeg of het uit was. Het enige wat Lucian deed was een korte knik geven, hij vermeed het onderwerp liever tijdens gesprekken. Vervolgens draaide hij zijn hoofd weg, zodat ze niet de hele tijd de verbrandde kant van zijn gezicht te zien kreeg. Echter kwam hij er niet zo makkelijk vanaf, want voordat hij het wist was de ander dichterbij gekomen en had ze zijn kin vastgepakt zodat ze zijn hoofd weer terug kon draaien en de wond beter kon zien. Lucian trok een beetje met zijn lip omdat er een pijnscheut door zijn wang heen ging, maar hij kon wel wat hebben. "Het heelt vanzelf wel." Ook voor de enorme bijtwond van Aldrei die hij op zijn rechterschouder had, was hij niet naar de dokter gegaan. De wond was lichtelijk gaan ontsteken, maar zo koppig als hij was had hij er wat alcohol overheen gegooid en zijn blouse weer aangedaan, met de gedachte dat het vanzelf wel beter zou worden. Khaleesi wierp kort een blik op haar trainer. Ze wilde bezorgd doen, normaal zou ze dat ook zijn, maar op dit moment was ze alleen maar boos op hem en boeide het haar niet dat hij pijn had. Eigenlijk boeide het haar wel, maar ze was te koppig om het te laten zien. Het gezelschap van de andere Ninetales was voor nu prima, zolang ze maar niets geks uithaalde.

Hij had de wond op zijn gezicht niet echt verzorgd, nee. Daarom waarschijnlijk dat het er alles behalve goed uitzag, en hij niet helemaal ingepakt zat in verband. Nee zeg, dan zou hij naar een dokter moeten en als er iemand was waar hij een hekel aan had, dan was het wel de dokter. De roodharige noemde hem gek, waarna ze benadrukte dat dit niet uit zichzelf ging genezen. Lucian mompelde iets onverstaanbaars wat leek op 'vast wel' en keek argwanend toe terwijl ze wat in haar tas keek. Zijn hoofd had hij ook weer terug, maar nu ze de wond toch al goed had gezien draaide hij zich niet meteen weer weg. Wait. Wat. Met haar mee. Hij keek haar aan en was duidelijk van plan om er tegenin te gaan. Zijn pols werd al vastgegrepen en hij keek haar doordringende blik aan. "Ik hoef niet naar een dokter," probeerde hij nog een keer. Nee zeg, alsjeblieft niet. Hij had een trauma aan die mensen. "En trouwens, ik denk niet dat er hier doktoren in de bomen verstopt zitten." Hij keek omhoog en zag hoe de zon al een beetje begon te dalen, ze mochten beter kijken dat ze hieruit kwamen voordat de duisternis zou vallen. Want anders zou je een boom en een pokémon niet meer kunnen onderscheiden.

Het zag er niet naar uit dat hij echt een keuze had op dit moment, maar hij had het wel duidelijk gemaakt dat hij absoluut niet naar een dokter wilde gaan. Of een ziekenhuis. Of iets wat er ook maar op leek. Riddle zei dat hij zich niet zo aan moest stellen, waarbij een wat zuur gezicht trok. "Eenentwintig om precies te zijn," mompelde hij nog. Hij zag hoe ze haar Holo Caster tevoorschijn haalde. Die van hem was hij vergeten in zijn kamer in Lumiose City, maar hij had geen zin gehad om ervoor terug te gaan, immers was er niemand op dit moment die hem wilde bereiken of iets in die richting. Niemand zou hem missen voor zolang hij weg was. Lucian zuchtte een keer en kwam in beweging toen ze aan zijn arm trok, duidelijk met tegenzin. Gelukkig liet ze wel los, want hij had kort op zijn wang gebeten toen ze aan zijn arm had getrokken, want dat was duidelijk te voelen door de verborgen wond op zijn schouder. Khaleesi was iet wat nors opgestaan en slenterde een eindje achter Lucian en Riddle mee, duidelijk nog altijd chagrijnig maar te koppig om terug te keren in haar ball. "Misschien blijf ik wel liever hier dan," zei hij subtiel. "Grapje.." mompelde hij al snel voordat hij straks nog een preek ging krijgen over hoe belangrijk je gezondheid wel niet was. "Het verbaasd me dat je hier bereik hebt," merkte hij luchtig op om ervoor te zorgen dat er geen dode stilte zou komen.

Hij toverde een overduidelijk fake-glimlach op zijn gezicht toen ze nog zei dat hij dan wel anders zou piepen. Gelukkig was hij geen Ratata en piepte hij sowieso niet, maar hij bespaarde haar voor nu van dat soort opmerkingen. Natuurlijk moest hij er wel eventjes bij stilstaan dat Riddle uiteindelijk een heel eind hoger stond in Team Rocket en feitelijk zijn baas was. De technologie was inderdaad beter, zijn Holo Caster moest vast nog een oud model zijn. Hij had het ding een paar jaar terug van een kind gejat, omdat hij sowieso niet echt was van het eerlijk betalen systeem in deze wereld. Lucian pakte meestal wat hij nodig had, het maakte hem niet uit of dat niet mocht of wat dan ook. "Dat weet ik zo net nog niet.." mompelde hij op haar laatste woorden. Het ging sowieso pijn doen en hij vond het hele systeem van een wond verzorgen irritant en onnodig. Het kon vast wel vanzelf helen, vroeger hadden ze ook geen doktoren en uiteindelijk was de mensheid er nog altijd. Maar oké. Hij leek er dus niet zo makkelijk onderuit te komen. "Want het voelt nu prima aan." Leugens, leugens en nog eens leugens.