Run to the water and see.

Glimlachend keek Evan naar Jack. Deze leek in een uiterst vrolijke bui te zijn. Oké, ze hadden wat gevaarlijke situaties meegemaakt met die Beedrill, maar in elk geval was Jack nu geëvolueerd in een Metang en daar leek hij heel blij mee te zijn. Je kon het gewoon aan zijn gezicht zien. Ook leek hij het een leuk detail te vinden dat hij eindelijk twee ogen had en dat hij armen had. Als hij een Metagross zou zijn, had hij vier armen. Misschien keek hij daar ook wel naar uit. Evan besefte zich dat hij Jack wel altijd als ‘hij’ benoemde en de Pokémon een mannelijke naam had gegeven – wat ook wel nodig was omdat hij de Pokémon had willen vernoemen naar zijn broer – maar dat hij eigenlijk geen idee had of het een jongen of een meisje was. Ze waren omschreven als ‘genderless’-Pokémon, maar Evan vond het makkelijker om hem als een ‘hij’ aan te zien omdat… tja, hij leek gewoon mannelijk. En dat vond hij van Magnemite ook. Evan wees naar de poort die hij wilde nemen. De route stond er in het groot boven geschreven zodat trainers zich zeker niet konden vergissen. Of in zijn geval Rangers. Het leukste gedeelte aan de Laverre Nature Trail vond hij aan de ene kant het speeltuintje in het begin, maar aan de andere kant ook het huisje waar één of andere man zat die voor geld verhalen vertelde. Evan betaalde de man enkel en alleen omdat hij het zielig vond dat de gozer de hele tijd alleen in zijn huis stond, maar daar leek de man zich niks om te bekommeren. Evan had er ook eens één nacht doorgebracht en toen hadden ze elkaar enge verhalen verteld. Toen was hij nog maar veertien geweest en had hij het de dagen erna lastig gevonden om in slaap te vallen. De jaren erna was hij de man nog wel gaan bezoeken, maar niet meer zo heel vaak en dat was jammer. Jack zweefde naar de schommels die er waren en Evan ging naast hem zitten. Het viel hem mee dat het eens een keertje niet regende; het regende het normaal gezien altijd. Evan draaide zijn hoofd opzij toen hij voetstappen hoorde die van de Laverre Nature Trail zelf leken te komen en ook Jack’s aandacht werd getrokken, maar geen van beiden maakten aanstalten om van de schommels weg te gaan om te kijken wie het was.

Evan en Jack keken elkaar aan toen ze het geluid hoorden van een gevecht dat gaande was, maar beiden hadden geen zin om op te staan en te gaan kijken. Aan de kreten te horen van de Pokémon was de trainer, wie het dan ook was, toch wel aan het winnen. En Evan had ook gehoord welke aanvallen er allemaal geroepen werden. Nee, de jongen zou prima in orde zijn. En toen kwamen de voetstappen opnieuw richting hun en kwam er uiteindelijk een jongen met een Scolipede tevoorschijn. Zowel Jack als Evan waren niet van plan om van de schommels af te komen en keken hoe de jongen en de Scolipede naar hun keken. Eh… Dacht de jongen soms dat ze hem iets gingen doen? Evan moest bijna lachen om dat idee. En dan zeker omwille van het feit dat de jongen een Scolipede naast zich had staan die wel sterker moest zijn dan zijn eigen Metang. Ook Jack leek zich dat in te denken, want de Pokémon liet een geluid ontsnappen dat op grinniken leek en Evan sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Hoi,’ zei hij vervolgens op een vrij droge wijze tegen de jongen. ‘Ik weet dat het vast heel ironisch moet klinken gezien de Pokémon die je bij je hebt, maar we gaan je heus niks doen, hoor.’ Jack wierp even een blik op Evan alsof hij het beledigend vond dat zijn trainer hem zo laag inschatte. Evan wist heus wel dat Jack zou ingrijpen als er iets zou gebeuren, maar dat leek nu niet nodig te zijn. Hij wees naar de Scolipede. ‘Coole Pokémon,’ zei hij om het ijs wat te breken. ‘Heb je die allang?’