Nowhere to run from this, no way to forget

Ze verkorte haar pas waardoor ze wat langzamer liep en belandde nu dus naast Lucian zodat communiceren op zich ook wat makkelijker ging. Daarnaast waren ze, als ze de map moest geloven, bijna uit dit moerassige gebied en kon ze eindelijk zijn gezicht een beetje fixen... naja hij had het wel een beetje verpest voor zichzelf. Ze kon nu niet garanderen dat het zo mooi zou helen. Ugh, mensen. Lucian hield echter wijselijk zijn mond na haar woorden. Hij gaf haar echt een tegenwoord op de hare over dat hij straks blij is. Ze keek hem eventjes scherp aan vanaf haar Holo Caster. Ze bleef hem ook zo aan kijken, zeker toen hij sprak dat het 'prima' voelde. He, maak dat de kat wijs. Haar ogen werden weer zacht, maar een scheve glimlach verscheen op Riddle's gezicht "Ja, tuurlijk" begon ze "Als het zo goed voelt..." ging ze verder waarna ze haar hand uit stak "Dan maakt het vast niet uit als ik even mijn hand op je open wond leg?" vroeg ze lieflijk waarna ze 'gevaarlijk' dichtbij kwam met haar hand, al stopte ze net op tijd voordat ze hem aan zou raken. Ze wist 100% zeker dat hij was gaan kermen op de grond als ze haar hand in zijn gezicht had geduwd, geen enkel mens kan die pijn zo makkelijk doorstaan. Verbergen was een ander verhaal "Ik werk langer dan vandaag met verschillende mensen" sprak ze terwijl ze hem een knipoog gaf. Hij moest nu wel is gaan begrijpen dat hij er niet onderuit ging komen. Waar ze wel onderuit gingen, komen was een zielige, uithongerende dood in dit gebied. Al was dat nog een kleine kans, want ze had nog wat pokémon die hun hadden, kunnen helpen. "Ah, eindelijk" sprak ze waarna ze zich eventjes uitrekte en even genoot van het feit dat ze van de Laverre Nature Trail af waren. En dus niet meer op dat vieze, moerassige pad te vinden waren.

Dit soort verdrag verklaarde misschien wel waarom hij meerdere lelijke littekens over zijn lichaam had zitten. De grootste was de brandwond die over zijn hele arm en schouder liep, deels over zijn rug zelfs. Daar had hij toen de enorme draak overheen laten tatoeëren. Misschien moest hij nu maar een ooglapje gaan dragen dan, al moest hij toegeven dat hij liever zijn gezicht mooi had gehouden. Maar ach, je kon niet alles hebben en hij was veel te eigenwijs om het zelf te verzorgen. Daarbij, vroeger was Ragya er nog geweest om hem van dat soort stommiteiten af te helpen. Nu leek hij weer terug te vallen in oude gewoontes. Lucian probeerde te verkondigen dat zijn wond prima aanvoelde op dit moment, wat de grootste leugen van heel Kalos was. Hij opende zijn mond toen ze opeens haar hand erop wilde leggen, zijn ogen schoten een beetje paniekerig heen en weer en hij bereidde zich al voor op een helse pijn. Maar ze hield haar hand last minute stil in de lucht en raakte hem niet aan. Pfieuw. That one was close. Hij trok weer een wat zuur gezicht bij haar knipoog, het was duidelijk dat hij er absoluut geen zin in had. "Yaay," zei hij duidelijk sarcastisch toen ze eenmaal van het pad af waren. Elke stap die hij nu zette was een stap dichter bij Riddle die straks aan zijn wond ging zitten. Hij keek kort achterom om te zien of Khaleesi nog volgde, wat deze dus inderdaad deed, wel met de redelijke afstand, duidelijk nog altijd in protest.

"Daar staat 'ie.." zei hij nog altijd niet helemaal blij met de situatie. Zijn eigen gezondheid werd misschien niet zo goed onderhouden, die van zijn motor des te meer. Het prachtige, zwarte ding glom altijd en ook nu zag het eruit als nieuw. Hij pakte een extra helm en gooide die naar Riddle - met zijn goede arm dan toch. Zonder Khaleesi aan te kijken liet hij haar terugkeren, die kwam er straks vanzelf wel weer uit als ze eenmaal daar waren. "Let's go.." zei hij voordat hij zijn helm opzette.

» A day to never forget[Valentine]
» {Open} Forget the past