Collide

De larvitar hield elke persoon in de gaten die langs hen kwam lopen. Caroline had geprobeerd een rustig plekje te vinden op een parkbankje, er was echt bijna niemand, maar nog steeds wist de larvitar de weinige mensen op te merken. "Doe rustig Marshall, niemand zal je ook maar iets doen." zuchtte ze en aaide de pokemon over zijn ruige kopje. De pokemon keerde slechts een nors klinkend geluidje terug naar haar en de trainster rolde met haar ogen. Dan niet.. Ze had de woorden bijna over haar lippen gekregen, maar dan zou de larvitar van haar schoot zijn opgesprongen en kon ze die weer opzoeken. Na een tijdje werd het toch wel drukker bij het bankje en Caroline verstevigde haar grip om de larvitar, die wel wat nerveuzer heen en weer begon te bewegen op haar schoot.
Deze houding bleef goed doen, totdat Marshall's aandacht werd getrokken. Op een positieve manier. Een man was met een karretje in de buurt gekomen. Meerdere kleurrijke ballonnen zaten eraan vast met touwtjes en de larvitar strekte zijn kleine armpjes uit naar de met helium gevulde dingen. De man begon te glimlachen, want hij had zojuist een klant gemaakt en vroeg of ze er 'toevallig' eentje wilde hebben. "Uh, ja graag!" glimlachte ze en liet haar pokemon even los, nadat deze een touwtje in zijn hand geduwd had gekregen, een lichtblauwe ballon. Caroline draaide zich om, om geld uit haar tas te pakken en toen ze de man zijn geld had betaald, merkte ze geen rotspokemon op. Uhm.. Ze keek naar de man, maar deze was alweer bezig met het sprokkelen van nieuwe klanten. "Marshall?" Lichte paniek begon al door haar stem te druipen. Ze kwam razendsnel overeind en ging op het bankje staan. Meerdere ballonnen staken op uit de menigte van mensen, waaronder meerdere lichtblauwe. Meteen sprong ze van het bankje af en begon in de richting van een van de ballonnen te lopen, maar in alle paniek had ze niet opgemerkt dat er iemand op haar pad was verschenen. Frontaal botste ze tegen een jongen aan en wreef over de zere plek op haar voorhoofd. "Ga aan de kant dan--!" brieste ze, op haar gewoonlijke geprikkelde toon, maar klemde haar kaken op elkaar toen ze opmerkte tegen wie ze was op gebotst. "Jason! Help me alsjeblieft! Mijn larvitar is kwijt!" ging ze snel verder, rusteloos zonder het weten waar haar pokemon was. Geen tijd voor excuses.

Ze was hem al een hele tijd niet tegen het lijf gelopen, dat was een feit. Hij was echt heel erg veranderd in die paar maanden en voor een paar momenten keek ze verwonderd naar de jongen die ze ooit op een grasveldje had ontmoet en waar ze haar furie niet op had kunnen inhouden. Deze oude irritatie keerde toch wel een beetje terug toen hij tegen haar begon te spreken. "Oke, Caroline, heb je enig idee welke kant je Larvitar is op gelopen?" Als het kon zouden er nu vonkjes van haar rode haren springen. Nee natuurlijk wist ze dat niet! Anders had ze haar pokemon nu allang gevonden! Maar goed, ze kon hem niet veel doen, want hij had zojuist zijn pokemon de lucht ingestuurd om haar Marshall te vinden. Deze tactiek kon ze zelf niet zo herhalen, want een Tropius nam misschien een beetje te veel ruimte in beslag om hem subtiel de lucht in te sturen. Verder waren haar overige pokemon ook niet zo klein, behalve Nox, maar dat was nog maar een jonkie. Die zou ze ook zo kwijtraken als ze niet zou opletten waar de dratini heen zou gaan. "Nee dat weet ik niet." antwoordde ze, haar toon zo koel mogelijk houdende, voordat ze haar enige bron van hulp straks nog door haar ongeduld kwijt zou raken. "Het enige wat ik weet is dat hij een lichtblauwe ballon bij zich heeft, maar vanaf hier kan ik niet zien welke ballon van een kind is en welke van een larvitar." legde ze nog zo duidelijk mogelijk uit en keek Jason met grote, smekende ogen aan. Hij moest haar pokemon vinden..!

Natuurlijk had ze hem wel wat dankbaarder kunnen behandelen, maar op het moment was een van haar pokemon kwijt. Dan kon geen enkele trainer rustig en helder nadenken. Jason probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat ze Marshall wel zouden vinden en het meisje beet maar op haar lip en gaf een stijf knikje als antwoord. Maar verder wilde ze er nog niets over zeggen. "Als jij links gaat zoeken, dan kijk ik rechts. Als ik hem vind dan zal ik je zo snel mogelijk zoeken. Idem dito als het andersom is." Nogmaals knikte ze om zijn woorden en draaide zich een halve slag om. Ze kon vanaf hier drie lichtblauwe ballonnen in de lucht zien hangen. Na een paar stappen werd ze alweer omringd door een hele set nieuwe mensen en het liefst zou ze nu haar venusaur tevoorschijn halen en iedereen op laten tillen door de grote pokemon. Maar nee, dat was ook weer niet de gewenste oplossing voor de rest van de wereld. Caroline begon zich wel wat meer zorgen te maken toen de eerste ballon bij een kind van ongeveer toen hoorde. Ze poogde door op haar tenen te staan te kijken of de overige twee ballonnen ook bij kinderen hoorden. Eentje was zelfs van een volwassene, maar de laatste ballon.. hoorde wel bij iets heel kleins.
Het kon misschien..! Ze dacht haar plan niet verder door en begon richting de ballon te rennen. "Hebbes!" riep ze toen ze het touwtje vastpakte en met een triomfante grijns naar beneden keek. Alleen.. een paar doodsbange peuteroogjes keken haar van onderen aan. Caroline verstijfde en liet het touwtje alsof het opeens van vuur was gemaakt los. De ouders van het kind kwamen tevoorschijn en het meisje maakte dat ze wegkwam. Oké grote fout, gigantische fout. Met een zucht liep ze weer door de menigte heen, maar natuurlijk, Jason kon ze nu niet meer vinden. Zou hij Marshall al gevonden hebben? Oh wat hoopte ze dat de larvitar genoeg vertrouwen zo hebben in hem zodat hij hem niet plotseling zou aanvallen..

Hij kreeg als eerste antwoord een stijf knikje. Het was natuurlijk lastig te geloven dat het goed zou komen, vooral omdat het een trainer in paniek was. Dat begreep hij ook wel, maar aan een panikerende trainer had hij nu ook niet veel. Daarom probeerde hij haar zoveel mogelijk te sussen. Zo kalm mogelijk blijven, dat was het beste voor iedereen op dat moment. Toen hij zei dat ze zich het beste konden opsplitsen knikte Caroline dan ook meteen en draaide zich een halfslag om weg te lopen. Jason draaide zich nu ook zijn kant op en begon naar de lichtblauw ballonnen te kijken die hij in de verte kon zien. Het waren er een aantal, dus Jason besloot ze één voor één te checken. Hij elimineerde alle lichtblauwe ballonnen die veel te hoog waren dan de rest, aangezien Larvitar niet zo'n grote pokémon was. Ook moest hij natuurlijk rekening houden ermee dat de Larvitar ergens verstopt zou kunnen zitten of dat de ballon los was gegaan en de Larvitar zonder ballon rond liep. Oftewel, hij moest zijn ogen goed open houden om te kijken waar de larvitar zou kunnen zijn en niet alleen fixeren op de lichtblauwe ballonnen. Want er waren vele mogelijkheden wat er gebeurd kon zijn in de tijd dat de larvitar weg was en daar moest hij zeker rekening mee houden. Jason zuchtte even en begon op de lichtblauwe ballonnen af te lopen waarvan hij had kunnen denken dat het een larvitar had kunnen zijn.

De eerste ballon waarvan hij dacht dat de Larvitar daar kon zijn, was degene die het dichtste bij was. Deze hing iets lager dan de rest en daarom was het een best grote kans dat het of een pokémon was, of een peuter. Hij kwam dichterbij en met elke stap had hij meer en meer hoop dat dit misschien de pokémon van Caroline zou kunnen zijn. Hij mocht de hoop er in houden toch? Ook al was het niet echt logisch dat dit de pokémon van Caroline zou kunnen zijn, aangezien het best dichtbij was, mocht hij de hoop er best in houden. Het had immers gekund toch? Helaas moest hij zichzelf teleurstellen, toen twee kleine blauwe oogjes hem aankeken. Twee menselijke oogjes. Maar goed dat hij meteen dat kind had opgetild dan. Hij glimlachte even vriendelijk naar het kind meet de ballon, waarna hij snel door de mensen menigte stapte om naar de volgende lichtblauwe ballon te lopen.

De tweede ballon waar hij dicht bij was, was iets hoger dan de vorige ballon, maar dat lag er natuurlijk ook aan hoe de persoon of pokémon deze vast hield. Als de armpjes hoger de lucht in waren, was de ballon natuurlijk ook hoger dan normaal. Armpjes helemaal naar beneden betekende dat de ballon lager zijn dan normaal en zo kon je nog wel even door redeneren. Oftewel: Alles kon nog gebeuren en alle lichtblauwe ballonnen hadden een kans. Behalve de ballonnen die door een ouder en langer iemand werden vast gehouden natuurlijk, maar dat zag hij vanuit de verte al wel. Hij kwam steeds dichterbij de tweede ballon, waar hij naar beneden keek en in een glimp wel iets groens op ving. Dit kon het zijn, niet waar? Dit kon de pokémon van Caroline zijn! Hij snelde zich naar de ballon, waar een soort larvitar figuur bij was. Ja..! Dit was het! Liep er snel omheen en boem… Helaas. Weer fout. Het was een peuter in een Larvitar kostuum. Nog nooit had hij het nu gehaat dan anders. Man, hij had echt gedacht dat dit de pokémon van het roodharige meisje zou zijn, maar helaas voor hem was dat weer teveel gehoopt. Natuurlijk kon het niet zo makkelijk zijn als dat hij had gehoopt. Was het maar zo makkelijk als dat hij had gehoopt. Dan was zijn hele leven gewoon een stuk makkelijker geweest. Maar dingen die makkelijk leken waren meestal gewoon niet zo makkelijk als dat hij dacht dat het was.
Dit betekende dus dat hij weer verder moest gaan zoeken naar de pokeémon. Hij hoopte deze keer dat hij geen kid zou vinden onder de ballon, of dat hij een kind in een larvitar kostuum zou aantreffen. Dan zou hij toch echt wel het aller ergste ongeluk hebben op dit moment. En dat wist hij zelf ook. Dan zou hij echt medelijden hebben met zichzelf én met Caroline. Arme arme Caroline, zelfs een Ranger kon haar pokémon dan niet terug vinden… Dit was dus waarom hij nog een graduate ranger was waarschijnlijk, hij faalde gewoon in het leven. Arme arme Jason. Ah tja. Het was tijd om naar de derde ballon te gaan waar de Larvitar misschien onder kon zijn. Hij hoopte het echt. Met heel zijn hart hoopte hij dat deze keer het misschien de pokemon van Caroline kon zijn. Hij begon dus ook naar de ballon te lopen. Het begon goed… Het was klein…. Het was groenachtig. Please… laat het deze keer een larvitar zijn… Please… Hij had alle hoop nu gevestigd op dat kleine groene ding. Maar nee, drie maal is scheepsrecht klopte deze keer niet voor hem. Zijn geluk was echt niet goed vandaag. Het was namelijk een Axew. Leek wel op een Larvitar vanaf een afstandje en als er veel mensen steeds voor liepen… Maar nee, het was dus niet de pokémon die hij zochtte. Hulpeloos keek hij even rond, hopende dat hij de pokémon van Caroline kon vinden.

En toen kwam Pitch. Pitch vloog voor zijn ogen en begon te krijsen als teken dat hij een Larivtar had gevonden. Was heet heus?? ”Heeft hij een lichtblauwe ballon vast?” vroeg hij even aan de flying type, waarop deze hevig knikte. ”Laat me de weg zien Pitch!” sprak hij tegen de pokémon, waarop deze knikte en op vloog. Jason rende door de mensen menigte achter de Pidgeotto aan, waarna deze na een tijdje bleef cirkelen in de lucht. Daar moest het zijn! En ja hoor, daar was de Larvitar die hij de hele tijd had gezocht. Hij hijgde even en glimlachte opgelucht. Zijn geluk was dus nog niet helemaal op zo te zien. Hij liep voorzichtig naar de Larvitar toe en knielde bij hem neer. ”Hey ventje, je trainster zoekt je.” sprak hij met een rustige glimlach tegen de Larvitar. ”Ze is erg bezorgd om je weet je…” vervolgde hij even rustig, waarna hij even rond keek. Wacht… Hoe had hij zo dom kunnen zijn? Hij had Caroline immers ook op zijn Holo Caster staan, dus dat betekende dat hij ook gewoon een berichtje kon sturen en de plek waar ze waren… Ja, dat was misschien wel slimmer geweest als hij eerlijk was. Hij pakte deze er dan ook bij en maakte een foto van de Larvitar.

“Ik heb je Larvitar gevonden”

Stuurde hij samen met de foto naar Caroline toe. Zo… Dat was wel beter dan. Hij wist niet wat hij anders moest doen. Want hij wist immers niet hoe vriendelijk de Larvitar naar hem toe was en hij wilde niet riskeren dat hij de mensen hier in de buurt zou verwonden. Dus deze oplossing leek hem het beste als hij eerlijk was.

-1189 woorden

Een paar minuten had Caroline wat door de menigte gelopen, maar het leek wel alsof ze nu al was vergeten hoe Jason d'r uit zag en wat hij aan had. Zo snel leken haar gedachten wel afgedwaald te zijn naar haar pokemon. Erm.. wat als hij Marshall al gevonden had nu? Hoe moest hij haar dan ooit vinden? Het enige wat redelijk opviel aan haar, waren haar rode haren, maar omdat ze niet zo heel groot was, was het ook weer niet zo'n opvallend punt. Een antwoord op haar kwestie kwam in de vorm van een gekrijs. De pidgeotto die Jason zelf de lucht in had gestuurd. Oh! Zou het zijn dat..? Iets in haar broekzak begon te trillen en ze herinnerde zich weer dat hij natuurlijk in haar holo caster stond. Wow.. echt een goede dag had ze niet vandaag, nee. Ze viste het ding uit haar zak en begon weer wat te glimlachen toen ze een foto zag van haar larvitar met zijn ballonnetje in zijn hand. Wat een poepje. Ze sloeg de foto op, want dit moment was toch wel iets om te koesteren en richtte haar blik weer op de lucht. De vogelpokemon circkelde ergens bij een minder druk stukje. Natuurlijk was haar pokemon daar naartoe gevlucht, al die drukte maakte hem bang.
Binnen enkele seconden had Caroline zich buiten de menigte gewurmd en kon ze het groepje van drie zien. Haar larvitar had haar al zien aankomen en rende door de benen van Jason heen, hem totaal negerende en viel bijna over zijn kleine pootjes terwijl hij richting haar holde. "Oh Marshall!" grijnsde Caroline breed toen ze de pokemon optilde in haar armen. Marshall drukte zich tegen haar aan en begon wat zachtjes te murmelen, hij rilde een beetje. De ballon had hij nog altijd stevig vast in zijn ijzersterke greep. Waarschijnlijk had hij dat als enige gezelschap gezien deze paar minuten. "Ontzettend bedankt." glimlachte ze, nadat ze weer naar Jason toe was gelopen. "Ik denk dat Marshall je ook wel zou bedanken, maar hij is een beetje verlegen." De pokemon had de jongen inderdaad nog niet direct aangekeken, maar gelukkig deed hij niet vijandig. "Het is echt een lange tijd geleden dat ik jou voor het laatst heb gezien," ze liet haar ogen weer even van topt tot teen gaan en liet haar hoofd een beetje schuin hangen. "wat ben jij veranderd zeg!"
"Oh, heb je die litleo nog?" Ja die kon ze zich wel weer herinneren.

De larvitar hield ze stevig vast, zodat hij haar niet nog een keer zou kunnen ontkomen. De pokemon zelf had die tijd alleen ook niet zo fijn gevonden, want ze voelde hoe hij haar bij haar jas vastpakte. Maar goed, heel lang kon ze hier niet blijven staan, er was ook iets wat ze van zichzelf moest doen. En dat was haar redder in nood bedanken. Ze stapte dus weer op de jongen af en begon hem dan ook hartelijk te bedanken. "Je zou eerder Pitch moeten bedanken, hij heeft hem gevonden." Oh, maar natuurlijk! Met een glimlach keek ze naar de vogelpokemon, totdat er iets in haar hoofd opkwam. Caroline pakte haar tas erbij en begon er wat in te grabbelen. Totdat.. ze eindelijk een oran berry te pakken kreeg. "Nou dan is deze voor de moeite!" grijnsde ze breed en reikte de berry uit naar de pokemon die haar zo ontzettend had geholpen. Marshall keek naar de uitgereikte hand met een beteuterd gezichtje. Tja, dan had hij maar niet weg moeten lopen hè?
"Ja, ik ben wat mannelijker geworden niet waar?" Slik. Nou.. zo had ze het helemaal niet bedoeld hoor! Hoe kwam hij daar nou op?! Caroline's ogen werden wat groter en haar wangetjes begonnen een zacht rode tint te krijgen. Ongemakkelijk richtte ze haar blik op de grond en beet zachtjes op haar lip. Whoops. Had ze paar maanden geleden toch misschien wat meer moeten doordrammen om die date. Derp. Ongemakkelijke situaties waren echt totaal niets voor haar. "Jup." Gelijk na het uitspreken van het woord had ze er al spijt van.
Op de een of andere manier had ze het toch voor elkaar gekregen om een ander onderwerp aan te snijden. De litleo bracht ook een beetje rust in haar hoofd, zeker omdat de pokemon haar met liefdevolle kopjes begroette. Glimlachend zakte ze wat door haar knieën om de pokemon over zijn rug te krabbelen. "Hoe gaat het met je?" Caroline keek weer op richting Jason, de situatie van daarnet totaal weer negerende en bleef de litleo nog even aaien. "Best goed! Ik heb een paar maandjes even pauze genomen van het trainen, maar ik denk dat ik binnenkort toch de Mauville gym ga uitdagen. Marshall is natuurlijk een van de pokemon die ik daarvoor wil gebruiken." Ze had de larvitar even op de grond gezet, maar de pokemon leek zich vast te klemmen aan haar been, dus die zou niet wegkomen. "Ik moet alleen nog even kijken wie ik als derde pokemon wil gebruiken. Maar hoe gaat het met jou? Behalve dat je zo veranderd bent." Nee, niet meer daarop terugkomen Caroline!

De vogelpokemon nam de oran berry maar al te graag aan, maar natuurlijk moest ze eerst wel toestemming krijgen van haar trainer. Marshall slaakte een zacht grommetje toen de hele berry werd opgegeten en er niet eens een klein stukje over werd gelaten voor hem. Toch hield de larvitar zich verder zonder opmerkingen stil. Gelukkig maar, anders moest ze zich nogmaals excuseren voor het gedrag van haar pokemon. Twee keer was gewoon te erg voor een trainer met twee badges. "Fijn dat ze het lekker vond."
Als ze tijdens het ongemakkelijke moment ook maar een keer had opgekeken had ze zich in het vervolg van het gesprek vast beter gevoeld, want Jason leek zich ook niet helemaal zelfverzekerd te houden nu. Ach ja, misschien was het maar beter dat ze wat beter op haar woorden zou letten in het vervolg. Dan voorkwam ze nog meer van deze situaties, hoopte ze natuurlijk. Het andere onderwerp viel haar duidelijk beter. Ze vertelde Jason dat ze niet zo heel veel had gedaan sinds ze haar tweede badge had gehaald, maar dat ze de draad nu maar al te graag wilde oppikken. Natuurlijk kon hij de vraag ook wederzijds verwachten, daar was ze wel nieuwsgierig naar. "Ik ben een ranger geworden." Oh jeetje! Dat had ze dus alles behalve verwacht. Zelf had ze daar echt nooit over nagedacht, de optie ranger. Pokemon wilde ze gewoon vangen en ermee trainen. "Ik heb het uitdagen van gyms opgegeven en ben het ranger leven in gestapt. Naja.. Ik ben nu nog een graduate ranger." Caroline knikte. "Oh wat gaaf! Rangers doen toch van die missies? Heb jij d'r al eentje gedaan? Mensen in nood geholpen?" vroeg ze, nieuwsgierig als ze was.
"Maar jij gaat dus alweer voor de derde gym hm?" Oh, maar natuurlijk liet dit haar trotse houding weer terugkeren. Marshall liet haar been los en ging nu voor haar staan en keek de litleo ook daarbij een beetje uitdagend aan. "Ja zeker! Ik heb al twee pokemon die in het voordeel zijn van die electric gym en ik ben van plan om al die acht badges te verzamelen." wat dat betreft herinnerde ze zich nog iets, iets om hem mee te plagen. "Ik weet nog die weddenschap wie als eerste die badge zou halen.." grijnsde ze, al plagend.

Een ranger hrm? Dat soort mensen was ze nog niet zo heel vaak tegengekomen. Misschien omdat ze altijd zo druk waren met die missies. Nog steeds, niets voor haar. Toch was ze wel nieuwsgierig naar wat voor een leven Jason dan aan het leiden was op het moment en of hij inderdaad al druk bezig was met het behalen van missies in plaats van badges. "Mijn tweede quest, er was een meisje opgesloten in een vriezer en kon er niet meer uit komen." Haar gezicht vertrok een beetje bij dat verhaal. Wat naar.. Gelukkig was ze d'r uitgekomen met de hulp van Jason's vuurpokemon. Maar nee, Caroline kon nu met alle zekerheid van de wereld concluderen dat ze beter geen ranger kon worden. Ze bracht veels te snel paniek over en kon meestal niet helder nadenken in dat soort situaties. Zoals bij het kwijtraken van Marshall, dat was al reden genoeg om trainer te blijven. "Ik ben blij dat je het helemaal geweldig vindt, als ik je hulp nodig heb zal ik je wel bellen." grinnikte ze. Een verloren pokemon of wat dan ook.
Ze moest er weer over beginnen, de weddenschap waarvan ze allang wist dat ze hem had gewonnen. Iets van paniek was te lezen in de ogen van de jongen voor haar en haar mondhoeken kropen daardoor iets omhoog. "Maar... Ik ben een ranger.." Haar grijns kon nog net wat breder worden en ze gaf hem een vriendschappelijk stootje op zijn schouder. "Smoesjes, allemaal smoesjes!" begon ze met hem te grappen. "Maarruh.. waar ging die weddenschap ook alweer om?" vroeg ze, alsof ze echt van niets wist.