It's Tricky [+Amber]

Emmett floot zachtjes tussen zijn tanden. Wat een gebergte. ”Het is hier heel anders dan het Wela Vulcano Park, vind je niet, Toots?” vroeg Emmett, die de klep van zijn pet een paar centimeter omhoog duwde om de berg wat beter te kunnen bekijken. De Salandit liet een zacht, instemmend gesis horen. Kleine, grijze vlokken dwarrelden langzaam naar beneden, en bleven liggen op Emmett’s uitgestoken hand. Was dit sneeuw? Fronsend haalde Emmett zijn hand naar zich toe om de grijze vlokken wat beter te kunnen bekijken. Nee, sneeuw was meestal wit, niet grijs. Bovendien, hoorde sneeuw niet te smelten als het op je handen kwam? Shit man, wat was dit spul dat hij op zijn handen kreeg dan? Was het misschien een soort verbrandde Wingull poep? Emmett trok een gezicht en schudde de vlokken van zijn hand af. Als het dat was, dan wilde hij het eigenlijk niet eens weten.

”Hmm… Ik denk niet dat vandaag een goede dag is om saxofoon te spelen,” zei Emmett, die liever geen Wingullpoep uit zijn instrument wilde hoeven halen. Jammer, want hij zag op het moment al meer dan genoeg potentiële klanten – toeristen – in de rij staan voor de kabelbaan die bedoeld was om mensen naar de top van de berg toe te brengen. ”Misschien dat we beter maar van het uitzicht kunnen genieten?” stelde Emmett voor aan zijn Pokémon. De Salandit leek even na te denken over zijn voorstel, voordat ze plots een idee scheen te krijgen, en via zijn been omhoog klom naar zijn saxofoon tas. Met haar kleine vingertjes peuterde ze het voorvak van de tas open, waar ze na even zoeken een klein stapeltje kaartjes en een tamboerijn uit haalde. Visite kaartje, om precies te zijn.

”Hgaaahh!!” siste de Salandit terwijl ze de kaartjes voor het gezicht van haar trainer wuifde. ”Ah! Natuurlijk! Goed idee, Toots!” bracht Emmett uit. Dankbaar nam hij het stapeltje kaartjes over van zijn Pokémon. Als hij geen muziek kon spelen, dan kon hij toch op zijn minst een poging doen om in ieder geval iets voordeligs voort te laten komen uit de rij wachtende mensen. Emmett perfectioneerde de positie van zijn pet, en liep vervolgens naar het begin van de rij voor de kabelbaan. ”Alola! Geniet van je reis naar de top! Please check mijn Inkaygram een keer voor coole beats! Of niet! Maar het zou heel cool zijn als je het wel zou willen doen!” zei Emmett met een brede grijns, om hierbij een van zijn visitekaartjes in de hand van de persoon die vooraan in de rij stond te duwen. Contact leggen, dat was waar het om ging als je bekend wilde worden.