Who said...

Met rustige passen liep de vrouw verder. Een simpele broek en een vest, waar ze enkel een bh onder droeg. Don't question it, ze had gewoon haar shirt verloren daarnet, althans dat zou het verhaal zijn die ze je wijs zou maken als ze je tegen kwam en je haar kende. Met een zucht haalde ze haar hand door haar vers gekleurde lokken. Terug naar blond, zo was het goed en netjes? van nature was tawnee blond geweest en nu ze terug naar haar origine aan het terugkeren was kon ze ook maar beter zo verder gaan. Met een zucht ritste ze de jas wat meer toe waarbij ze even slikte en keek naar haarzelf. Bob grinnikte even, de female Pokémon vond het allemaal heel erg hilarisch zo te zien. Ze zuchtte even en kroelde het beest even langs haar kop heen, brave giftige salamander.

-Loydieboi

_{- Who said...}

_{Vakantie deed Floyd goed. Meer kon hij er niet over zeggen, buiten dat hij het nog vaker ging doen. De jongeman was zelfs terug hervallen op zijn oude gewoonten en eigenlijk zijn verslaving. De alcohol waar hij een tijd geleden aan zat had hij weer weten te vervangen door een wat gezondere variant. In gedachten was hij al een koffie aan het kopen, maar daarvoor moest hij eerst weer naar de bewoonde wereld. Momenteel zat hij namelijk nog op een bankje ergens op Mt. Chimney te kijken naar de lava. De plek had zeker zijn charmes en het goede was dat er niet veel volk was. Sinds hij er was had hij nog maar één iemand gezien en dat was de persoon waar net even zijn blik op gevallen was. Een meisje met blonde haren, maar wat hem vooral interesseerde was de pokémon die haar gezelschap hield. De rare hagedis pokémon was hij nog niet eerder tegen gekomen.}

Ze moest snel een shirt vinden voordat iemand haar jas open trok en zag dat ze niks anders dan haar ondergoed eronder aan had. Nja, ze had natuurlijk wel nog een broek aan maar daar stopte het. Ze leek haast iemand die zich wilde verkopen, ugh... Verschrikkelijk. Toen ze plots iemand zag staren keek ze fel op met haar rode ogen... Hara blik verzachte echter toen ze zag wie het was. "Ah Floyd, lang niet gezien," zei tawn even terwijl ze op hem afliep en naast het bankje even stilstond. "Je ziet er... Meh, best goed uit," aardige tawn was aardig.

_{- Who said...}

_{Floyd had zijn blik even laten rusten op het meisje met haar pokémon, enkel omdat ze iets - in zijn ogen - zeldzaam met haar meedroeg. Natuurlijk was hij geïnteresseerd als een lid van Team Rocket. Iets zeldzaam was iets goed, maar het meisje had hem ook opgemerkt en even zuchten Floyd onhoorbaar. Hij moest echt weer leren om minder hard de aandacht te trekken van mensen.
Wat hem enkel verbaasde was dat het meisje wist wie hij was en een kleine frons kwam op zijn gezicht. Moest hij haar kennen? Floyd was nu eenmaal slecht met gezichten herkennen en vooral onthouden, maar er was iets aan haar dat hij wel herkende en dat maakten het allemaal verwarrend. ‘Moet ik je kennen?’ was zijn droge vraag aan het meisje. Het voelde echt aan alsof hij wat belangrijks over het hoofd zag.}

Het duurde duidelijk wat en toen hij dan ook nog eens fronste wist Tawn wel hoe laat het was, meneer was haar vergeten en vast ook haar naam. Nja, de naam tawnee moest genoeg zeggen zodra het te horen was. Het bleef hangen, als een irritante bloedvlek op de muur. Lastig en steeds als je ernaar keek moest je terugdenken aan die ene keer dat je toch die mug moest platmeppen op een witte muur, harde tijden. ‘Moet ik je kennen?’ ze knikte even en haalde diep adem. "Tawnee Aguna, Team Rocket Agent, ik heb je eens gered van iets dat ik niet meer weet, klein detail but who cares," zei ze terwijl ze even rolde met haar ogen en toen even naar het landschap keek. he, wat mooi.

_{- Who said...}

_{Wanneer dat het meisje haar naam zei, herkende hij haar wel. ‘Ow ja,' zei hij even kort terwijl dat de herinneringen terug kwamen. Zijn knie die gespietst was geweest door een verdomme Beedrill. Door dat beest had hij er regelmatig nog last van, zeker wanneer hij langere afstanden moest afleggen of als het koud was. ‘Ik weet nog wie je bent.’ Floyd bleef er enkel bij dat er iets anders was aan haar, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Hij bleef haar dan ook onderzoekend aankijken en probeerde te bedenken wat dat het was. Tawnee was één van de weinige mensen die Floyd min of meer kon uitstaan, natuurlijk dat hij zo iemand bleef onthouden.
‘Er is wat met je,’ sprak hij vervolgens. Als hij enkel bleef staren zou hij toch nooit op het antwoord kunnen komen.}

‘Ow ja,' Hm? was het dan zo lastig Floydieboy... Nee toch right? Blijkbaar wel, maar ah wie was zij om dat allemaal te judgen. Als hij geheugenverlies had moest hij maar medicatie gaan halen bij een of andere dokter. Vroegtijdige dementie gebeurde vaker dan je zouden denken. ‘Ik weet nog wie je bent.’ Ze knikte even kalm naar de gast die hoger in rang was dan haar. duidelijk dus dat het tijd was om te gaan, uit de organisatie dan. Like.. uh... maar als je niet eens wist wanneer een van je agents voor je neus stond, wat deed je dan nog? ‘Er is wat met je,’ Hm... "Haren gekleurd," mompelde ze even terwijl ze een hand door haar haren haalde. "Meerdere keren, maar ah, who cares," zei ze met een schouderophaal.

_{- Who said...}

_{Ze vertelde hem eindelijk wat er veranderd was aan haar. Hoe het kwam dat Floyd haar niet gelijk had herkent. Het was het haar dat ze blijkbaar gekleurd had. ‘Natuurlijk dat je niet gelijk herkent wordt dan,’ sprak hij rustig. Sowieso was de zwartharige al heel slecht met het onthouden van gezichten en namen. Als mensen dan nog eens iets drastisch veranderde aan hun uiterlijk, was het al helemaal verpest voor hem. Er waren namelijk mensen zoals Tawnee die hij niet meer zou vergeten. Soms omdat ze iets goed gedaan hadden, maar meestal omdat ze het bloed vanonder zijn nagels vandaan hadden gehaald. ‘Groot verschil met het paarse.’ Het was zo iets typisch vrouwelijk om je haar te kleuren.}