The Choice [Closed]

De ochtend was net aangebroken toen Cecille de deur uitging. Ze was gekleed in haar sportkleding en had haar oortjes in, klaar om aan haar ochtendronde te beginnen, terwijl energieke muziek haar oren vulde. De blondine was eigenlijk nog moe door gebrek aan slaap, maar ze had zich voorgenomen om toch haar dag met haar gebruikelijke ronde te beginnen. Het zou haar wakker maken, nam ze zichzelf voor. Bovendien was ze net zo lekker op dreef. Die spiermassa moest wel constant uitgedaagd worden en joggen in de vroege ochtenduren hielp daar prima bij. Cecille begon op een rustig tempo en werkte langzaam haar snelheid wat bij. Eenmaal op het gewenste niveau, hield ze dat aan en genoot ze van het uitzicht. Ze kon het niet helpen, maar ze hield van het ontwaken van de wereld. Het voelde prettig om te zien; alsof het haar een bepaalde zekerheid gaf dat ze dit niet in haar eentje hoefde te doorstaan.

Cecille was halverwege toen ze haar Holocaster voelde trillen. Ze was er normaal gesproken geen voorstander van, maar tijdens haar ochtendrondje kon ze niet anders dan het ding in haar beha stoppen. De blondine wilde namelijk wel bereikbaar blijven, voor het geval er iets kon gebeuren. Ze remde rustig af en haalde het apparaat tevoorschijn, waarna een brede glimlach zich over haar lippen verspreidde. Oh? Dit was een verrassing. Haar vader had haar een bericht gestuurd met de vraag of ze tijd en zin had om hem te vergezellen. Blijkbaar had hij een opdracht in Oldale Town – en omdat Cecille laatst had laten vallen dat ze best nog eens vaker naar Hoenn wilde, nam hij vast aan dat ze mee wilde helpen. Ze had haar ouders nog niet zo heel lang geleden gezien, maar ze was zowel een vaders– als moederskindje, dus natuurlijk stuurde ze een bericht terug met het nieuws dat ze eraan kwam. Haar rondje kon wel wachten. Ze kon het vast goedmaken door terug naar het hotel te sprinten.

Het overleg met Sara was niet heel moeilijk. Ze hadden die dag toch niets samen gepland en de witharige begreep als geen ander dat Cecille erg veel van haar ouders hield. Daarom duurde het nog geen heel uur voor de blondine aan wal stond en haar Bouffalant weer tevoorschijn haalde. Het zou een barre tocht worden en Rolafro zou hierna flink wat rust nodig hebben, maar ze wist dat de pokémon het niet heel erg vond. Die hield juist van bewegen. Gelukkig was de blondine al vroeg op, dus kwam ze niet heel laat in Hoenn aan. Oldale vinden was ook geen probleem meer. Haar vader vinden wel. Hoe moest ze eigenlijk weten waar hij uithing? Cecille krabde achter haar hoofd en herinnerde zich toen dat ze haar Holocaster nog altijd bij zich had. Oh ja. Met een simpel berichtje vroeg ze waar ze hem kon zoeken en kreeg ze niet veel later een uitleg over waar ze heen moest.

Cecille hoefde alleen maar op te kijken nadat ze was gearriveerd. Het was alsof ze een ingebouwde radar voor haar ouders had. Fredrik stond met zijn rug naar haar toe en maakte iets aan de grote, houten kar vast. Twee Tauros stonden ervoor gebonden. Een beetje een primitieve manier om dingen te verplaatsen, maar Cecille besefte zich ook wel dat een oud dorp als Oldale niet aan auto’s deed. Nu ze erover nadacht had ze eigenlijk niet zoveel auto’s in Hoenn als in Kalos gezien. Hm. “Pap!” riep ze naar hem, terwijl ze haar pas versnelde. Ze hief nog net niet haar arm om naar hem te zwaaien. Fredrik draaide zich meteen om en schonk zijn dochter een brede grijns. “Cecille!” Hij maakte vlug vast wat er dan ook vastgemaakt moest worden – dat kon ze vanaf hier niet zien – en draaide zich toen naar haar om. Ondertussen was ze al dichtbij genoeg om hem in zijn armen te vallen. Fredrik sloeg die om haar heen en tilde haar lichtjes van de grond. “Ik heb je gemist!” glimlachte ze tegen zijn borstkast aan. Hij lachte. “Je hebt me een paar weken geleden nog gezien,” reageerde haar vader. Ze viel even stil. “Vroeger zag ik je elke dag…” mompelde ze. Het ging voor Fredrik ongehoord.

“Heb je er zin in, kiddo?” vroeg hij aan de blondine. Hij zette haar terug op de grond en liet haar los. Cecille toverde een brede grijns op haar gezicht. “Jazeker!” reageerde ze meteen. “Wat moeten we doen?” Haar vader begon weer zacht te lachen en klopte vervolgens op de kar die achter hem stond. “We moeten deze vracht bewaken.” Cecille hief een wenkbrauw en keek naar de houten kar. Wat was er nou zo bijzonder aan zo’n ding? Het leek haast alsof ze in de middeleeuwen leefden… Fredrik kon aan haar merken dat ze het niet helemaal begreep en leunde dichterbij. “Luister, het ziet er misschien heel simpel uit, maar er liggen waardevolle spullen hieronder verscholen. De Celica’s willen niet dat er veel aandacht naar wordt getrokken, dus hebben ze besloten het op deze manier te vervoeren.” Hij ging weer recht staan. Lila ogen gleden over de outfit van haar vader. “Heb je daarom je uniform ook niet aan?” vroeg ze. Hij knikte. Huh. Nu werd ze eigenlijk nieuwsgierig naar die zogenaamde kostbare spullen, maar ze wist beter dan ernaar te vragen. Fredrik zou haar nu, op dit moment, toch geen antwoord geven.

“Waar moet het heen?” besloot ze maar te vragen. Hij glimlachte dankbaar. “Petalburg. Ik neem aan dat je de weg wel weet, hm?” Oh, dat was niet ver. Een brede grijns sierde haar lippen. “Natuurlijk!” liet ze aan hem weten. Als ze eenmaal wist hoe de weg ging, dan verdwaalde ze niet gauw meer. Tenzij er meerdere manieren waren, maar dat was dit keer gelukkig niet het geval. Gewoon hetzelfde pad aan blijven houden. “Dan ben jij mijn navigator,” liet Fredrik aan haar weten. Het was aan zijn toon al te horen dat hij haar blindelings vertrouwde – en dat waardeerde Cecille enorm. Ze knikte dan ook dankbaar naar hem. “Komt goed, pap!” voegde ze eraan toe. Hij draaide zich met een glimlach om en ging wat dingen checken, waardoor de blondine even de tijd had om de rest in zich op te nemen. Zo te zien gingen ze niet alleen, maar ze vroeg zich wel af of dat allemaal ging passen. Niemand zou op de houten kar erbij kunnen; die was volledig ingepakt, leek het. Gingen zij dan te voet? Cecille hield haar hoofd een tikje scheef. Deze opdracht was een beetje te mysterieus, voor haar smaak.

Het scheelde dat ze haar vader zelf in de gaten kon houden. Zo niet voor haarzelf, dan voor haar moeder. Denkend aan de vrouw besloot ze haar moeder ook een berichtje te sturen. ‘Komt goed, ik let wel op hem’. Ze gooide er nog een knipoog achteraan en stopte haar Holocaster terug in haar broekzak, waarna ze door haar vader werd geroepen en naar de voorkant van de kar liep. “Ik snap nog steeds niet waarom het zo… Middeleeuws moet gebeuren,” grapte ze, al zat er ook een kern van waarheid achter. Fredrik schudde zijn hoofd. “Ik ook niet, lieverd. Schijnbaar is het vreemd om hier een auto te zien, dus moest het maar met een kar.” Right. De Celica’s hadden gewoon een vreemd gevoel voor humor. Dat leek haar logischer dan wat haar vader was verteld, in ieder geval. Cecille stapte op en ging naast hem zitten. “Waarom Tauros, anyway? Zijn Ponyta’s niet handiger?” Fredrik wees met zijn duim over z’n schouder. “Vracht. Ponyta kunnen niet altijd hun vuur onder controle houden en als het hard begint te waaien, hebben we een probleem.” Ah, ja, dat klonk dan wel weer logisch.

Ze vertrokken niet veel later. De blondine hield haar blik eerst op de weg gericht, want ze moest haar vader wijzen waar ze heen moesten, maar toen dat even niet nodig was, ging ze een gesprek met hem aan. “Hoe is het met mam’s proeve van bekwaamheid gegaan?” Cecille keek nieuwsgierig zijn kant op en zag aan zijn glimlach al dat haar moeder het tot een goed einde had gebracht. “Ze is met vlag en wimpel geslaagd. Die vrouw heeft binnen de kortste keren haar diploma op zak,” vertelde hij aan haar. De blondine voelde een golf aan blijdschap over haar heen slaan. Het zag ernaar uit dat de Skarsgårds eindelijk het geluk aan hun zijde hadden. Cecille’s drie miljoen, Lena’s diploma… Nu alleen haar vader nog. Bij de gedachte aan haar vaders geluk, keek ze even opzij, proberend zijn blik niet onder ogen te komen. Fredrik had geluk voordat ze geboren was. Hij volgde de carrière die hij graag had willen doen, maar toen zij op komst was, gaf hij dat op om haar een soort normale opvoeding te geven. Ze wist dat hij het niet wilde – en toch kon ze het niet laten. Ze voelde zich er ontzettend schuldig over. Fredrik had kampioen kunnen zijn in zijn vak. In plaats daarvan werkte hij nu als bewaker voor een rijke man die geheimzinnige zaken deed.

Cecille had niks tegen hem. Yara’s vader was een aardig persoon en zijn vrouw was heel open. Ze vond het gewoon… Vervelend voor haar eigen vader dat hij niks had kunnen bereiken met zijn droom. Dat bracht haar op het volgende. “Hey, euh, pap?” probeerde ze zijn aandacht weer te trekken. Ze blikte vooruit. Letterlijk en figuurlijk. “Waarom probeer jij het ook niet meer? De boksring, bedoel ik.” Een korte stilte viel, waarin Cecille haar lila ogen op de man naast haar durfde te richten. Hij fronste. Geen verwarde of beledigde, maar een bezorgde frons. Dit keer was hij degene die zijn ogen afwendde. “Ik ben te oud, Cecille. Je moeder zou het ook nooit goedkeuren. Dat maakt niet uit, ik vind dit ook prima werk,” reageerde hij, op een toon die de blondine aan moest geven dat hij het er verder niet over wilde hebben. Dat deed hij altijd. Ze begon te denken dat hij haar als een excuus gebruikte, zodat hij zelf niet meer aan het boksen hoefde te beginnen. Dat terwijl het voorheen zijn lust en zijn leven was. Cecille begreep het gewoon niet.

“Te oud?” verliet echter haar mond. Ze lachte. “Da’s een slap excuus en dat weet je. Weet je hoe oud Machamp Hogan al is?” Fredrik liet een diepe zucht horen, gevolgd door een zachte ‘ik weet het’. Voor zijn dochter ging het ongehoord. “Drieënzestig. Drieënzestig, pap! Jij bent hoe oud?” De man zou beledigd zijn geweest als hij niet doorhad dat zijn dochter gewoon alles vergat. Bovendien maakte ze hiermee meer een statement. Het was een retorische vraag. “Vijfenveertig? Zesenveertig? In ieder geval geen drieënzestig!” brieste Cecille. Ze had niet door dat haar vader hier alleen maar meer gefrustreerd door raakte. Dat had ze sowieso nooit, ondanks dat ze nu een relatie had met een meid waar ze vaker mee in de knoop lag. Het kwam dan ook als een verrassing dat hij zijn stem verhief. “Cecille, genoeg!” De blondine deinsde achteruit. Lena barstte vaak uit, sure, maar van Fredrik was ze het niet gewend. Hij was meestal de kalmte zelve. Alleen wanneer zijn geduld op was, kwam zijn boze kant naar boven. Cecille had hem nog nooit zijn stem horen verheven – niet naar haar toe, in ieder geval.

Haar vader had door dat ze was geschrokken. Fredrik zuchtte opnieuw. “Soms zijn andere dingen belangrijker dan je dromen volgen. Soms… Soms zijn het niet eens je echte dromen die je volgt, maar kom je ze onderweg ergens tegen.” De blondine begreep het niet helemaal. Had hij een andere droom? Dat kon niet bewaker zijn. Ze had niks tegen bewakers, maar dat kon geen droombaan van je zijn. Misschien in een museum waar alle stukken tot leven kwamen, ja. Niet op deze manier. Het was niet spannend genoeg. “Wat is je nieuwe droom dan? Heb je die al gevonden?” vroeg ze zacht aan haar vader. Ze wilde hem niet nog een keer kwaad maken. De blik die hij haar gaf, vertelde haar dat het zijn hart een beetje brak dat ze zo’n zachte toon gebruikte. Het veranderde echter al snel in een tevreden glimlach. “Ja,” begon hij. “Jouw moeder en jij.” Cecille liet een stilte vallen om de woorden te laten bezinken en barstte vervolgens in lachen uit. Fredrik keek haar verward aan. Wat kon ze daar in Arceusnaam grappig aan vinden? “Sorry, maar… Haha…!” kreeg ze er tussendoor geperst. “Ik weet nu van wie ik het heb, hah!”

Het duurde enkele lange tellen, maar de man begon het dan ook eindelijk in te zien. Hij grijnsde breed, terwijl een trotse twinkeling in zijn ogen verscheen. “Natuurlijk. Je bent mijn kleine meid,” reageerde hij. Fredrik sloeg een arm om zijn dochter heen en lachte met haar mee, waardoor Cecille er langzaam maar zeker weer uitkwam. “Weet je hoe vaak Sara al met haar ogen heeft gerold?” vroeg ze aan hem. Hij grinnikte. “Vertel ‘ns.” De blondine noemde een nummer, dat er hoogstwaarschijnlijk nog niet eens bij in de buurt kwam, en ze schoten opnieuw in de lach. Waarschijnlijk had elk nummer daar voor gezorgd, echter, dus maakte het sowieso geen verschil. Hun lachrondje werd abrupt tot een einde gebracht toen Cecille aan de kant moest duiken voor een agressieve Wingull. “Hey!” riep ze beledigd uit, alsof ze hem wilde vertellen dat hij zijn eigen luchtruim moest kiezen. Het beest kwetterde wat, keek niet achterom en stoof regelrecht de bosjes in. De blondine had gedacht dat dit het einde was – totdat ze een klein kreetje om hulp konden horen. Fredrik en Cecille keken elkaar aan, vlak voordat de jongste van de twee van de kar af sprong. “Cecille, wacht! Dat kan gevaarlijk zijn!” riep hij achter haar aan, terwijl hij de Tauros tot een halt riep. Zijn dochter was echter al tussen de struiken verdwenen.

[RALTS APPEARS]
De blondine hoefde niet lang te zoeken voor haar blik op iets merkwaardigs viel. Een klein, hulpeloos figuurtje werd door twee Wingull belaagd. Ze herkende het slachtoffer als een Ralts – en niet zomaar eentje, maar een blauwe. Hadden Ralts over het algemeen geen groen in hun kleurenpatroon? Verbaasd stond ze enkele seconden stil toe te kijken, maar toen een tweede kreet kwam, dwong ze zichzelf in actie. Cecille dacht niet na over de gevolgen en rende regelrecht op de Ralts af, terwijl ze wild met haar armen begon te zwaaien. “Scheer je weg! Opgesodemieterd!” riep ze kwaad naar de vogels. “Neem iemand van je eigen lengte!” De Wingull staakten hun gekwetter en aanvallen door het gezwaai. Nu er een mens bij kwam kijken, was het opeens een stuk minder interessant. De twee vlogen laag grommend weg, zodat Cecille de schade kon bekijken. Voorzichtig knielde ze bij het arme wezen neer, welke van haar wegschoof omdat hij dacht dat ze hem nog meer pijn ging doen. “Rustig maar, ik wil je alleen maar helpen,” fluisterde ze tegen de Ralts. “Die gemene Wingull zullen je geen pijn meer doen. Dat beloof ik je.” Ze liet haar handen zien om aan te tonen dat ze geen kwade bedoelingen had.

“Mag ik kijken of je gewond bent?” vervolgde ze. “Ik ben een pokémon trainer. Ik kan je helpen.” Ze had geen flauw idee of de Ralts haar wel begreep, maar daar kwam ze snel genoeg achter. Hij keek haar aan en na kort te hebben geaarzeld, kroop hij voorzichtig naar haar toe. Cecille nam hem in haar armen en kwam weer overeind, waarna ze aan hem uitlegde dat ze hem even met zich meenam naar de kar. Toen ze tussen de bosjes uitkwam en Fredrik in zicht was, liet ze aan de Ralts weten dat het haar vader was. “Wat heb jij nu?” vroeg hij verbaasd aan zijn dochter. Die keek heel even op. “Die Wingull van net viel hem aan. Met z’n tweeën. Dat was echt laag,” siste ze kwaad. “Ik wil even kijken of hij gewond is.” Ze zette de pokémon op haar vorige zitplaats neer en checkte zorgvuldig of ze iets van een verwonding kon vinden. Het waren in ieder geval geen blijvende. Voor de zekerheid haalde ze echter wel een paars flesje tevoorschijn. Een Potion. Dat liet ze aan de Ralts zien. “Dit kan misschien even prikken, maar het is voor het schoonmaken van je wond, oké? Hierna ga je je meteen een stuk beter voelen,” verzekerde ze hem. Hij oogde het flesje met argwaan. Desondanks liet hij Cecille erbij om de wond te verzorgen.

Hij piepte. De blondine beet zachtjes op haar onderlip, maar ze stopte niet. Hierdoor was ze een stuk sneller klaar en kon ze het flesje weer weg doen. “Ziezo,” glimlachte ze naar de Ralts. “Zo goed als nieuw!” Ze haalde een lekker snoepje voor pokémon tevoorschijn. Sara’s recept. “En omdat je zo’n brave jongen bent geweest, krijg je van mij een beloning.” Cecille overhandigde hem het snoepje; iets wat hij niet meteen wilde doen, omdat het compleet nieuw voor hem was. Logisch, het was ook niet iets wat je al op de markt kon vinden. Toch nam hij er een klein, voorzichtig hapje van en zag de blondine direct erna een glimlach op zijn snoet verschijnen. Dat betekende vast dat hij het lekker vond. De Ralts nam meteen een grotere hap en liet vocaal merken dat het echt heerlijk was. “Sara zal vast blij zijn om dat te horen,” grijnsde ze. Haar vader keek haar trots aan. Cecille volgde het niet helemaal. “Wat?” vroeg ze daarom niet veel later, haar blik nu op Fredrik gericht. Die haalde nonchalant zijn schouders op. “Niks. Je lijkt gewoon niet alleen op mij,” reageerde hij simpel. Ook bij de blondine verscheen nu een glimlach op haar gelaat. Hij bedoelde vast haar moeder, wie goed met haar patiënten overweg kon. Dat was een groot compliment.

“Oké jochie. Tijd om te gaan,” sprak ze tegen de blauwe Ralts. Ze reikte naar hem toe om hem op te tillen en wilde hem al op de grond zetten. “Wij hebben plannen waar we ons aan moeten houden.” De pokémon stribbelde tegen. Het leek haast alsof hij niet op de grond gezet wilde worden. Cecille hief vragend een wenkbrauw, niet precies doorhebbend wat hier de bedoeling van was. “Ik denk dat hij niet alleen achter wilt blijven,” begon Fredrik. Ze keek haar vader even aan en richtte toen haar aandacht terug op de Ralts in haar handen. “Is dat zo?” vroeg ze. Was hij bang dat de Wingull terug zouden komen? Logisch, als je naging dat ze best venijnig hadden toegeslagen. Arm ding. “Wil je met ons mee?” De Ralts knikte enthousiast. Cecille grijnsde plagend. “Toch zeker niet alleen voor het lekkers, hè?” Hij schudde zijn hoofd. De blondine draaide zich vervolgens met grote oogjes naar haar vader om. “Asjebliiieeeeeeft?” vroeg ze nu aan hem.

De man lachte. Hij zou nooit nee kunnen zeggen tegen dat snoetje. Cecille was hem veel te dierbaar. “Oké. Maar we moeten nu wel echt weg,” liet hij aan zijn dochter weten. Die zette de Ralts op haar plek, sprong de lucht in en stoof toen richting Fredrik om hem een wangkusje te geven. “Yes! Je bent de beste!” voegde ze eraan toe, waarna ze aan de rechterzijde van Ralts plaatsnam. Fredrik ging aan de linkerkant zitten. “Dat kun je niet vaak genoeg zeggen,” grapte hij, waarna ze met z’n drieën hun weg vervolgden. Cecille lachte, maar reageerde er verder niet op. Ze was er sowieso niet vies van om dat compliment te gebruiken, laat staan van andere complimenten. Haar ouders verdienden alleen maar de meesten, immers. Ondanks de positieve sfeer, echter, bleef het een tijdje stil tussen hen.

Na iets dat een eeuwigheid leek, durfde de blondine het aan om hun vorige onderwerp weer op te pakken. Ze kon het niet echt uit haar hoofd zetten, vooral omdat ze, sinds haar laatste gevecht in die bar, non-stop aan haar toekomst dacht. Wat als gevechten – het kickboksen gewoon niet haar echte droom was? Wat als haar droom ergens anders lag? Ze vond de herinneringen aan die bar maar vreselijk en daardoor durfde ze eigenlijk de ring niet meer in te stappen. “Hey pap?” begon ze uiteindelijk. Hij keek op met een gefocuste ‘hm?’. “Over die dromen…” vervolgde ze, waarbij ze een korte stilte liet vallen om diep adem te halen. “Denk je dat kickboksen de mijne is?” Fredrik verlegde zijn aandacht nu echt volledig bij zijn dochter en keek haar enkele tellen inschattend aan. Of dit was omdat hij dacht dat dit een grapje was en niet zeker of ze het echt meende, wist Cecille niet. Ze wilde het liefst zo snel mogelijk een antwoord van hem. “Denk jij dat?”

Oké. Nee. Dit kon hij niet maken. Ze wist het zelf niet, ze had zijn begeleiding nodig. Dit was niet het antwoord dat ze verwachtte. “Weet ik veel,” bracht ze daarom ietwat gefrustreerd uit. Ze liet haar schouders hangen. De Ralts die tussen hen in zat, legde zijn poot op haar onderarm, waardoor Cecille vragend omlaag keek. Ah, dat was waar ook. Ralts konden emoties voelen, toch? Ze besloot daarom eens diep in en uit te ademen, zodat ze haar antwoord opnieuw kon proberen. “Ik bedoel… Kickboksen is altijd al mijn grote droom geweest. Om het te maken, weet je?” begon Cecille. Fredrik knikte begrijpend. Niet alleen had hij in haar schoenen gestaan, maar hij wist als geen ander hoe hard zijn dochter daarvoor had gevochten. Daarvoor had willen vechten. “Maar hoe meer ik erover nadenk... Hoe meer het lijkt alsof dat niet voor me is weggelegd. Weet je nog dat toernooi in Johto? Toen ik me blesseerde?” Haar vader knikte opnieuw. “Dat herinner ik me nog wel. Je werd gediskwalificeerd door je verwondingen.” De blondine zuchtte diep. Ze knikte.

De Ralts liet zijn hoofd tegen haar bovenarm vallen. Het bracht een kleine glimlach bij haar teweeg. “Misschien ben ik wel niet geknipt voor het kickboksen. Misschien ligt mijn passie ergens anders. Het trainen van mijn pokémon vind ik leuk,” vervolgde ze. Fredrik luisterde aandachtig naar haar woorden – iets wat Cecille heel erg aan de man kon waarderen. Hij wachtte tot het juiste moment en zou dan pas zijn mening geven. “Waarom denk je dat je er niet geknipt voor bent? Door die ene keer dat je de finale niet kon doen?” vroeg hij aan haar. Het klonk niet beschuldigend; zijn toon was zacht en begripvol, waardoor de blondine niet anders kon dan haar eigen woorden en gedachten in haar hoofd herhalen. Was dat echt de enige rede? Niet per se. Er was nog een andere, eentje die ze niet aan zijn neus kon hangen, vond ze zelf. Helaas was hij nog altijd haar vader en kon hij aan haar zien dat er meer achter zat. “Wat is het andere probleem?” vroeg hij.

Cecille haalde diep adem en legde haar hand op de poot van de Ralts. Het gaf haar om de één of andere rede iets meer zekerheid. “Je kent die illegale weddenschap gevechten, toch? In bars in de achterbuurt en op straat…” begon ze. Hij knikte. Zijn blik verharde. De blondine kon hieruit begrijpen dat hij al doorhad waar dit heen ging. Ze wilde hem niet nog harder voor een bus duwen dan ze al gedaan had, dus vertelde ze hem alleen over de laatste keer. Toen ze het echt voor het geld deed. “Ik… Ik heb mensen pijn gedaan. Echt pijn gedaan,” biechtte ze na de korte uitleg op. “Het maakt me misselijk als ik eraan denk. Wat als ik iemand tijdens het kickboksen zo toetakel?” Dat idee zat haar niet lekker. Ze kon net zo goed al iemand hebben gebroken tijdens het vechten; en dat was iets waar ze liever niet aan dacht. Het zou haar achtervolgen. Haar hele leven lang.

Fredrik legde een hand op haar schouder. Hij was warm en hoe debiel het ook klonk, Cecille kon daar de liefde in voelen. Niet alleen het gebaar, maar het was alsof die warmte symbool stond voor zijn vaderlijke liefde voor haar. “Cecille, er is één groot verschil tussen MMA gevechten en die weddenschap gevechten,” begon Fredrik, zijn toon aangevend dat hij zeker was van zijn zaak. De blondine keek hem recht in zijn ogen aan; het teken dat hij verder kon gaan en dat ze aandachtig luisterde. “Regels. Zodra je een misstap maakt dat de ander blijvende schade kan geven, wordt het gevecht stilgelegd.”

Daar… Had ze nog niet bij stilgestaan. Ze was er schijnbaar zo lang niet meer mee bezig geweest, dat ze zoiets belangrijks was vergeten. “Elke vechter gaat het gevecht in met het risico dat er iets kan gebeuren. Dat houdt hen niet tegen om toch door te gaan voor de kans dat ze winnen,” ging Fredrik rustig verder. “Ik zeg niet dat je moet vechten, maar als dat is wat je wilt, waarom zou je je dan tegen moeten laten houden?” Cecille keek even opzij. Yeah. Hij had een punt. Het hield haar tegen om te doen wat ze graag wilde en dat was slecht. Menselijk, maar slecht. Misschien moest ze het gewoon nog een keer in de ring proberen, want de laatste tijd had ze niet de beste ervaring buiten de ring gehad. Dat betekende niet dat het erbinnen ongeveer hetzelfde aan toe zou gaan. De blondine keek naar de Ralts, die haar nu steviger om haar arm had vastgepakt. Het leek er haast op alsof hij haar ook aan het toejuichen was. Ze schonk hem een dankbaar glimlachje.

“Ik zal erover nadenken,” vertelde ze vervolgens aan haar vader, waarbij ze haar blik verplaatste. Hij weerspiegelde haar glimlach. “Zo mag ik het horen,” reageerde hij tevreden. Hij gooide weer een arm om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan. De Ralts werd meegenomen in die knuffel, maar hij wurmde zich er tussenuit. Dit was niet hoe hij wilde eindigen! Cecille en Fredrik begonnen schuldig te lachen toen ze dit door hadden en namen hun gebruikelijke zithouding weer aan. Knuffels kwamen later wel.

De weg werd niet meer in stilte vervolgd. In plaats daarvan vertelde Cecille over haar laatste gymgevecht en liet ze vol trots weten dat ze de oude man in de pan had gehakt. Hij dacht haar te slim af te kunnen zijn – en dat had hij mooi verkeerd gedacht. Fredrik bleef de trotse vader die hij al bijna twintig jaar was en luisterde, zoals altijd, aandachtig naar de verhalen van zijn dochter. Het maakte de reis ook draaglijker, al vond hij het sowieso een stuk beter nu zijn kleine meid hem vergezelde. “We zijn er bijna,” merkte de blondine uiteindelijk op. Tot zover een spannende rit naar Petalburg, huh? Ze slaakte een kleine zucht van zowel teleurstelling als opluchting. “Wat is er?” vroeg Fredrik nieuwsgierig. Cecille wilde er antwoord op geven en had haar mond al open, maar de man hief toen vliegensvlug zijn hand op in een gebaar dat ze stil moest zijn.

De blondine was zich ervan bewust dat hij dit nooit zonder een rede zou doen, dus was ze niet op haar tenen getrapt. In plaats daarvan luisterde ze naar de geluiden in de omgeving, ervan uitgaand dat dit de rede was dat haar vader haar de mond snoerde. De Ralts lette ook alert op tekenen van leven. Die kwam sneller dan ze gehoopt hadden. Een Skarmory kwam uit de lucht vallen. Zo leek het, in ieder geval, door de snelheid die het beest had behaald. Cecille schermde zichzelf en de Ralts van een mogelijke aanval af door hem dicht tegen haar aan te drukken en haar arm te heven. Fredrik liet de kar tot een halt komen omdat hij de Tauros niet wilde opjagen. De Skarmory vloog razendsnel over het voertuig heen en cirkelde toen terug naar voren. De blondine klemde haar kaken op elkaar. Die had het overduidelijk op de kar gemunt. “Sivar!” riep ze, terwijl ze zijn pokéball opwierp. Alsof ze het duizend keer geoefend hadden, sprong hij op en landde op de voorbijvliegende vogel. “Haal hem neer!” De Tyrogue hief zijn poot al om een Brick Break aanval uit te voeren, maar Skarmory maakte spontaan een looping in de lucht, waardoor hij zijn aanval moest staken en grip moest vinden.

“Sivar!” Hij viel gelukkig niet. Haar kleine vechtersbaas had wel meer in zijn mars, dus gewonnen gaf hij zich niet zomaar. Cecille volgde de twee met haar blik, maar toen haar vader haar naam onzeker liet vallen, richtte ze haar aandacht op hem. Een paar in camouflage geklede mannen kwamen de kant van de kar op. “Hinderlaag?” vroeg de blondine simpelweg aan haar vader. “Yep,” reageerde die, waarbij hij de nadruk op de p legde. Oké, ze werden dus overvallen. Leuk. Alsof het niet nog meer op de middeleeuwen kon lijken. “Wat er ook gebeurd; ze mogen niks van de kar pakken. Begrepen?” sprak hij streng tegen Cecille. Hij gaf haar het gevoel alsof ze hem hier moest achterlaten, mocht het zover komen. Dat wilde de blondine niet. Dus gaf ze er geen antwoord op. In plaats daarvan sprong ze van de kar af, haar gelaatsuitdrukking tonend dat ze zich niet gemakkelijk gewonnen ging geven. Ze kon het ook niet laten om haar knokkels te kraken. “Waarom laten we niet even zien dat met de Skarsgårds niet te spotten valt?” vroeg ze aan haar vader.  

Fredrik sprong nu ook van de kar en kwam aan de andere zijde terecht. “Je trainde met je pokémon team, toch?” vroeg hij, terwijl hij de nieuwkomers in de gaten hield. Zij wachtten juist een actie van de twee af. Cecille liet horen dat hij gelijk had. “Hebben ze je ook over drukpunten geleerd?” Oh. De blondine vond het wel leuk waar dit heenging. Op die manier hoefde ze die mafkezen geen pijn te doen, toch? “Nee,” biechtte ze eerlijk op. “Maar nu is ’t perfecte moment om dat te leren.” Het was alsof haar woorden een startschot waren. Fredrik trok zijn mond open om het Cecille uit te leggen, maar hij kwam niet verder dan twee woorden voor hij aan de kant moest duiken voor een vuistslag. Ondertussen had de blondine zelf ook niet veel geluk. Ze kwamen met z’n tweeën op haar af, en hoewel ze al eens voor hetere vuren had gestaan, had ze wel even nodig om zich hierop aan te passen. Dit zorgde ervoor dat ze klem werd gezet en haar armen niet meer kon bewegen.

Net op het moment dat de ander haar een mep wilde verkopen, echter, crashte de Skarmory tegen zijn hoofd. Hij viel achterover en worstelde met het beest om weer overeind te komen. Tegelijkertijd landde Sivar netjes op de grond en keek nijdig naar de persoon die zijn trainer in de houdgreep hield. Cecille nam dit verrassingselement als afleiding en trapte heel hard op haar gijzelaars voeten. Die liet haar los en liet een pijnkreet horen, waarna de blondine een vuist tegen zijn slaap plantte. Die was bewusteloos. “Da’s twee,” grijnsde ze naar Sivar, terwijl ze haar vuist tegen de zijne aantikte. “Duik!” hoorde ze van de andere kant van de kar. De twee dachten geen tweede keer na en bukten, waardoor het lichaam dat over de kar heen vloog geen van beiden kon raken. Die viel juist met een plof achter hen op de grond. Cecille kwam overeind om met een grijns haar vader aan te kijken, maar ze zag een vierde figuur achter hem verschijnen. “Pap, achter je!” riep ze in paniek naar hem. De man draaide zich meteen om en klemde zijn aanvaller, zodat die geen schade meer kon aanrichten. Althans, dat was de bedoeling. Hij wist zich namelijk los te worstelen uit Fredriks greep, waardoor een klein gevecht alsnog ontstond.

Cecille wilde om de kar heen rennen, zodat ze hem kon helpen. De Tauros konden niks voor hem betekenen, want die stonden ervoor gespannen. Helaas had de man die net door z’n Skarmory was belaagd andere plannen voor haar. De kerel die door haar vader haar kant op was geworpen, kwam ook alweer overeind. Shit. Cecille dook onder vuisten door en blokkeerde verscheidene benen, maar ze kon het niet goed bij houden. Samen met Sivar werd ze tegen de kar geduwd en viel ze achterover, waardoor ze half zittend tegen het voertuig leunde. De Tyrogue sprong recht om weer aan te vallen en zijn trainer te beschermen. Helaas was hij makkelijk op te tillen. “Hah, kijk deze gifkikker dan,” hoorde de blondine de een tegen de ander zeggen. Het maakte haar kwaad dat ze zo over Sivar durfden te praten. De Tyrogue zelf was er ook niet van gediend en probeerde hen te meppen. Dat maakte het alleen maar erger. “Wat een dom ding.” Oké, dat was de doorslag. Cecille wilde zich al overeind duwen om ze zelf een mep te verkopen, maar er verscheen opeens een paarse gloed om hen heen. Hun hoofden kwamen vervolgens met flinke kracht tegen elkaar aan en voor ze het wist lagen ze allebei voor haar voeten op de grond. Bewusteloos.

Ze keek Sivar verbaasd aan. “Deed jij dat?” vroeg ze aan hem. Hij keek net zo verbaasd als haar en schudde met zijn hoofd. De blondine kwam overeind en zag toen dat de Ralts haar aankeek. Toen klikte het. Natuurlijk. “Bedankt maatje,” glimlachte ze naar hem. Hij glimlachte terug, waarna Sivar een high-five van hem vroeg. Ondertussen liet Cecille haar blik zoekend langs de kar gaan. Waar was haar vader? Oh nee. Wat als die kerel een mes had en Fredrik had neergestoken? Ze had geen kreet gehoord, maar ze kon hem ook nergens zien. Vlug rende ze om de kar heen, via de achterkant en ontdekte ze dat beide heren op de grond verder worstelden. Wat moest ze doen? Helpen? Aanmoedigen? Het bleek dat dat niet nodig was, want haar vader kreeg uiteindelijk de bovenhand en schakelde de laatste van hun belagers uit. Ook deze eindigde bewusteloos op de grond.

Hijgend stond Fredrik op en liet zijn blik op zijn dochter vallen. “Ik leer je die drukpunten wel een andere keer,” hijgde hij. Hij wenkte haar terug naar de voorkant van de kar. “Kom op. Weg hier, voordat ze bijkomen.” Cecille sprong niet veel later als laatste op de zitbank en nam haar Tyrogue op schoot. Grijnzend keek ze voor zich uit, terwijl haar vader de Tauros aanspoorde om sneller te gaan.

Die grijns verliet haar gelaat niet. Fredrik merkte het na enkele minuten op en besloot om er maar naar te vragen. “Waar ben jij nou zo vrolijk om?” vroeg hij, een hint van vermaak in zijn stem. De blondine richtte haar lila ogen op de man. “Dat was geweldig,” begon ze. “We zijn een fantastisch team met z’n vieren!” Ze keek nu ook naar de Ralts tussen hen in. Fredrik begon te lachen. “Ik dacht dat je mensen geen pijn wilde doen?” Cecille fronste, dacht even na over wat hij zei, en toverde een pruillipje tevoorschijn. “Ja, maar zij verdienden het. Moesten ze ons maar niet overvallen….” De man begon nog harder te lachen. Het leek bijna alsof hij erin zou blijven en dat was iets wat ze liever nog niet meemaakte. “Je bent ook zo heerlijk simpel,” legde hij uit toen hij haar vreemde blik zag. “Dat heb je echt van je moeder – oh, maar zeg niet dat ik dat heb gezegd.” Nu schoot Cecille ook in de lach.

Haar instructies leidden er uiteindelijk toe dat ze heelhuids aankwamen in Petalburg. Haar vader liet haar een adres op zijn Holocaster zien, maar ze moest hem een beetje teleurstellen daarbij. Straatnamen kende ze immers niet echt. Dat vond hij niet erg, want net als zijn dochter was hij niet bang om de weg te vragen. Hierdoor kwamen ze netjes en op tijd op hun bestemming aan. Cecille stapte af en liet haar vader het woord houden, zodat zij haar aandacht bij de twee pokémon kon laten. “Bedankt voor jullie hulp daarstraks,” grijnsde ze dankbaar naar hen. “Zonder jullie kon ik vast niet heelhuids terug naar Sara gaan.” De Ralts hield zijn hoofd scheef. Het was erg aandoenlijk om te zien en de blondine was bijna in staat om het wezen gewoon mee naar huis te nemen. Als shiny pokémon was hij een stuk veiliger in het team van een fatsoenlijke trainer. Ze had immers gehoord dat shinies vaak ten prooi vielen aan andere soorten.

Fredrik riep haar echter bij zich, waardoor ze de twee even met rust kon laten. Sivar was sociaal genoeg om zelf een gesprek te beginnen, dus daar maakte ze zich geen zorgen over. Cecille voegde zich bij haar vader en de twee mannen die schijnbaar hun verlossers waren. “Dit is mijn dochter,” stelde hij haar voor. De blondine stak haar hand op. “Hey, ik ben Cecille,” glimlachte ze naar hen. Ze weerspiegelden die glimlach en stelden zich ook aan haar voor. Als ze zou zeggen dat ze die namen ging onthouden, dan zou ze eigenlijk liegen. Ze werden naar binnen uitgenodigd. Cecille hief verbaasd een wenkbrauw. “Moeten die spullen niet veilig worden opgeborgen? Iemand kan het stelen als we het hier buiten laten staan…” merkte ze op. De twee mannen keken elkaar aan, toen naar Fredrik en begonnen toen te lachen. Beledigd richtte ze haar eigen paarse ogen op haar vader. Wat was er zo grappig? Ze had toch niks doms gezegd?

“We waren afleiding,” biechtte Fredrik op. “De echte spullen zijn er al. Vervoerd door een ander team.” Oh. Fijn dat haar vader haar dat even had laten weten. Ze wierp hem een nijdige blik toe, waardoor hij al wist wat ze tegen hem wilde zeggen. “Ik kon het je niet vertellen. Ik mocht het aan niemand kwijt. Je bent eigenlijk een buitenstaander,” legde Fredrik uit. Cecille snoof. Ze begreep het wel, maar ze was familie… De Skarsgårds waren nog maar met z’n drieën, dus het voelde een beetje alsof hij haar er niet mee vertrouwde. “Cecille…” vervolgde haar vader. Ze schudde met haar hoofd. “Ga maar vast naar binnen. Ik kom er zo aan,” reageerde ze, proberend niet al te boos te klinken. Ze snapte het. Ze was het er alleen niet helemaal mee eens. “Ik heb nog wat af te handelen.” Haar blik ging naar de twee pokémon die bij de kar stonden. Kennelijk waren zij ook afgestapt. Fredrik knikte begripvol en de drie heren verdwenen het enorme huis in.

De blondine haalde een lege pokeball van haar riem en liep rustig op de twee kleintjes af. Met een glimlach hurkte ze bij hen neer en richtte ze haar aandacht op de Ralts. “Hey maatje,” begroette ze hem. Sivar zag dat ze een lege pokéball vasthield en nam wat afstand, zodat zijn trainer de belangrijke vraag kon stellen. “Wil je terug naar de route? Naar huis?” vroeg ze maar meteen aan de blauw met witte pokémon. Cecille wilde er niet omheen draaien, dus besloot ze met de deur in huis te vallen. Ze werd verward aangekeken. Misschien moest ze maar wat eraan toevoegen. “Ik zat namelijk te denken… Als je niet terug wilt, kan ik je wel een nieuw thuis geven? Dan heb je geen last meer van stomme Wingull en andere pokémon die je niet begrijpen.” Ze hield de lege bal omhoog, terwijl haar vriendelijke glimlach bedoeld was om hem gerust te stellen. “Alleen als je het zelf wilt,” voegde ze eraan toe. De Ralts keek van haar naar Sivar, wie hem een grijnzend knikje gaf in de hoop hem aan te moedigen. “Wat zeg je ervan?”